Şəkərqamışı (lat. Saccharum)[1] - qırtıckimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.[2]
Birləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Şəkərqamışı (lat. Saccharum) - qırtıckimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.
Saccharum és un gènere de plantes pertanyent a la tribu Andropogoneae, subfamília Panicoideae de la família de les poàcies o gramínies. Originari de l'Àsia, es troba distribuït per tot el món.
(vegeu-ne una relació més exhaustiva a Wikispecies)
(Els gèneres marcats amb un asterisc (*) són sinònims probables)
*Erianthus Michx., Lasiorhachis (Hack.) Stapf, *Narenga Bor, Ripidium Trin., Saccharifera Stokes.[1]
Saccharum és un gènere de plantes pertanyent a la tribu Andropogoneae, subfamília Panicoideae de la família de les poàcies o gramínies. Originari de l'Àsia, es troba distribuït per tot el món.
Ceir nifer o rywogaethau o gansen siwgr yn y genws Saccharum, tylwyth Andropogoneae. Maent yn tyfu'n naturiol yn Ne Asia, ac mae ganddynt coesynnau sy'n cynnwys siwgr.
Cansen siwgr yw cnwd mwyaf y byd,[1] a swcros yw ei phrif gynnyrch. Defnyddir mewn bwyd neu gaiff ei eplesu i wneud ethanol.
Ceir nifer o rywogaethau o gansen siwgr yn y genws Saccharum, tylwyth Andropogoneae. Maent yn tyfu'n naturiol yn Ne Asia, ac mae ganddynt coesynnau sy'n cynnwys siwgr.
Cansen siwgr yw cnwd mwyaf y byd, a swcros yw ei phrif gynnyrch. Defnyddir mewn bwyd neu gaiff ei eplesu i wneud ethanol.
Slægten Sukkerrør (Saccharum) er udbredt i Øst- og Sydøstasien. Det er høje græsser med en vækstform, der kan minde om Elefantgræs (Miscanthus). Alle arterne har et meget højt indhold af sukker i alle dele, og de bliver brugt mere eller mindre systematisk i sukkerproduktion. Her omtales kun den art, som er mest almindeligt dyrket.
Beskrevne arter
Ta cane millish çheet er ymmodee faiyryn sheer-vio 'sy ghenus Saccharum, as ad dooghyssagh da ynnydyn grianchryssagh ny h-Haishey Yiass. Ta earroo ny dooieyn croghey er y corys rang-oardree t'ou jannoo ymmyd jeh.
Ta cane millish mysh 2-6m er yrdjid. Ta gish glioonagh frauaigagh oc, lane dy hugyr. T'ad crosh-heelraghey dy aashagh, as ta deiney troarey crosh-sheelree ass ymmodee dooieyn.
Ta cane millish çheet er ymmodee faiyryn sheer-vio 'sy ghenus Saccharum, as ad dooghyssagh da ynnydyn grianchryssagh ny h-Haishey Yiass. Ta earroo ny dooieyn croghey er y corys rang-oardree t'ou jannoo ymmyd jeh.
Ta cane millish mysh 2-6m er yrdjid. Ta gish glioonagh frauaigagh oc, lane dy hugyr. T'ad crosh-heelraghey dy aashagh, as ta deiney troarey crosh-sheelree ass ymmodee dooieyn.
Ciá (蔗, hŏk-miàng: Saccharum) iâ hô̤ lā̤ Găng-ciá (甘蔗), sê siŏh cṳ̄ng sĭk-ŭk (植物), gĕng (莖) â̤ siĕh, iā diĕng, â̤ dò̤ có̤ băh-tòng (白糖). Ciá iā dâing, ngāi mâ hō̤ gì nè̤ng kă̤ mâ dêng-dâe̤ng. Gô-diē nè̤ng sāi Ciá-chiă (蔗車) kó̤ dá ciá gì cáik (汁).
Kă̤h ciá duông diē gì bóng-só̤ (糞掃) hô̤ lā̤ ciá-pók (蔗粕), sê có̤ cāi (做紙) gâe̤ng có̤ ciū (做酒) gì nguòng-lâiu (原料).
Kam-chià (ha̍k-miâ: Saccharum) sī pau-hâm 6~37 chióng chéng ê chháu-á (Poaceae), chū-pún seⁿ toà Kū Sè-kài khah sio-lo̍h ê un-tāi kap jia̍t-tāi tē-khu. In ū chho͘-ióng, hun chat ê ngē chháu-kó, hâm chē-chē thn̂g-hūn. 2~6 kong-chhioh koân. Só͘-ū ê kam-chià chéng lóng ē-tit sio-lām. Ū keng-chè kè-ta̍t ê chai-poê-chéng lóng sī ho̍k-cha̍p ê lām-chéng (hybrids).
Miwa (Saccharum spp.) ni aina za nyasi zinazotoa sukari.
Asili yake ilikuwa Asia ya Mashariki na kutoka huko zimesambazwa katika nchi za tropiki zenye mazingira yanayofaa kwake.
Kilimo cha mmea huo ni chanzo cha sehemu kubwa ya sukari kwa ajili ya matumizi ya binadamu na pia kwa sehemu kubwa ya ethanoli inayotengenzwa kwa matumizi ya biofueli.
Kwa ajili yake katika karne za nyuma ilistawi biashara ya watumwa hasa kutoka Afrika kwenda Amerika.
Muwa hulimwa kote katika nchi za kitropiki ukiwa ni chanzo cha asilimia 55 ya mahitaji ya sukari duniani. Nchi zinazolima muwa kwa wingi ni (uzalishaji wa mwaka 2005 kwa tani 1.000)
Nchi za Afrika ya Mashariki huzalisha kiasi kidogo tu duniani kama Tanzania (tani 300,000), Kenya (5,112,000) na Uganda (2,350,000).[1].
Kati ya mwaka 2004 na 2008 uzalishaji duniani uliongezeka kutoka tani bilioni 1.34 kufikia tani bilioni 1.74. [2]
Majani
Miwa njano
Miwa myekundu
Shamba la miwa
Miwa iliyokatika
Makala hii kuhusu mmea fulani bado ni mbegu. Miwa (Saccharum spp.) ni aina za nyasi zinazotoa sukari.
Asili yake ilikuwa Asia ya Mashariki na kutoka huko zimesambazwa katika nchi za tropiki zenye mazingira yanayofaa kwake.
Kilimo cha mmea huo ni chanzo cha sehemu kubwa ya sukari kwa ajili ya matumizi ya binadamu na pia kwa sehemu kubwa ya ethanoli inayotengenzwa kwa matumizi ya biofueli.
Kwa ajili yake katika karne za nyuma ilistawi biashara ya watumwa hasa kutoka Afrika kwenda Amerika.
Sokerröör of sokerraid (Saccharum) as di nööm faan en hialer rä plaantenslacher uun det famile Poaceae. Faan grat bedüüdang för a büürerei as di slach Saccharum officinarum.
Tiwu sabangsa manjah sagedé kaso.[1] Tiwu anu bahasa Inggrisna sugar cane nyaéta tutuwuhan anu dipelakna pikeun bahan baku gula jeung vetsin.[2] Tiwu kaasup tutuwuhan anu rumput-rumputan (Graminae).[2] Tiwu miboga ukuran anu lumayan rada gedé, jangkungna sakitar 2 nepi ka 4 méter.[2]
Salain pikeun bahan dasar gula bodas tiwu ogé miboga mangpaat séjéna saperti pikeun ubar tradisional.[3] Anu dipaké pikeun ubar biasana akar jeung watangna anu amis.[3] Tiwu nu dipaké ubar ilaharna tiwu hideung.[3] Tiwu bisa jadi ubar pikeun panyakit jantung, carana keueum tilu akar tiwu hideung.[3] Akar tiwu dikumbah tuluy dikulub ku dua gelas cai nepi ka ngagolak jeung nepi ka jadi sagelaseun.[3] Cai ieu di inum dua kali sapoé.[3] Sedengkeun pikeun ubar panas, siapkeun watang tiwu hideung sacukupna.[3] Tuluy diperes nepi ka arah caina.[3] Cai tiwu téh diinumkeun ka nu gering panas.[3] Salain ti éta tiwu ogé bisa jadi ubar pikeun batuk, carana siapkeun 3-5 buku tiwu hideung, tuluy dibeuleum éta tiwu téh sanggeus kitu diperes nepi ka ngaluarkeun cai, tuluy inumkeun éta caina.[3]
Watang tiwu miboga kandungan cai gula anu kadarna nepi ka 20%.[2]
Tangkal tiwu
Perkebunan tiwu
kembang tiwu
Tiwu sabangsa manjah sagedé kaso. Tiwu anu bahasa Inggrisna sugar cane nyaéta tutuwuhan anu dipelakna pikeun bahan baku gula jeung vetsin. Tiwu kaasup tutuwuhan anu rumput-rumputan (Graminae). Tiwu miboga ukuran anu lumayan rada gedé, jangkungna sakitar 2 nepi ka 4 méter.
Найшакар (лот. Sáccharum) — ҷинси растаниҳои бисёрсолаи қанддорест аз оилаи хушаиҳо. Пояаш рости баланд (то 6 м). Туғаш ва шохчаҳояш банддор, хушачаҳояш бо мӯякҳои дароз ва гулҳои дуҷинса фаро гирифта шудааст.
Найшакарро аз қаламча зиёд мекунанд. Дар плантатсияҳои найшакар соле 3—5 маротиба ҳосил меғундоранд, ки ҳуҷайраҳои паренхимии пояи он то 20% (найшакари худрӯй 2—10%) қанд дорад. Аз шираи он ром тайёр мекунанд. Партонҳояшро дар сохтмон ва чун сӯзишворӣ ба кор мебаранд. Осиёи Ҷанубу Шарқиро ватани найшакар мешуморанд. Найшакарро дар Ҳиндустон 3 ҳазор сол пеш аз мелод кишт мекарданд. Дар асри 6 Найшакар дар мамлакатҳои Шарқи Наздик, баҳри Миёназамин ва Хитой парвариш мешуд. Найшакарро дар асри 15 ба ҷазҳои Азору Канар ва дертар аз Испания ба Кубаю Мексика оварданд. Ҳосилнокии маёнаи пояи найшакар 400— 500 сентнер/га (дар участкаҳои тақрибавӣ то 2000 сентнер/га) мебошад.
Дар Иттиҳоди Шӯравӣ найшакар чун зироати яксола дар водии Вахши Тоҷикистон ва вилояти Сурхондарёи Ӯзбекистон парвариш карда мешавад. Моҳҳои феврал— март найшакарро ба ҷуякҳо шинонида, моҳи октябр (450—500 то 800 сентнер/га) меғундоранд. Қандинокии пояи найшакар 8—10% аст. Найшакар барои истеҳсоли ром истифода мешавад.
Бино ба маълумоти Боғҳои ботаникии подшоҳӣ Кю 36 намудро дар бар мегирад[1]:
Найшакар (лот. Sáccharum) — ҷинси растаниҳои бисёрсолаи қанддорест аз оилаи хушаиҳо. Пояаш рости баланд (то 6 м). Туғаш ва шохчаҳояш банддор, хушачаҳояш бо мӯякҳои дароз ва гулҳои дуҷинса фаро гирифта шудааст.
কুঁহিয়াৰ (ইংৰাজী: Sugarcane) এবিধ তৃণজাতীয় শস্য৷ কুঁহিয়াৰ আমাৰ দেশৰ এবিধ অৰ্থশস্য হিচাপে বিখ্যাত কৃষি৷ কুঁহিয়াৰৰ পৰা চেনি-গুৰ তৈয়াৰ কৰা হয়৷ পৃথিৱীৰ মুঠ উৎপাদনৰ ১/৪ অংশ ভাৰতে উৎপাদন কৰে৷ এই খেতিৰ বাবে বছৰটোৰ ১০ ৰ পৰা ১২ মাহ পৰ্য্যন্ত সময় লাগে৷ অৰ্থাৎ কুঁহিয়াৰ গছ গোটেই বছৰ ধৰি জীয়াই থাকে৷ ভাৰতত কুঁহিয়াৰৰ উন্নত সঁচ উদ্ভাৱনৰ একমাত্ৰ কেন্দ্ৰ হ'ল কোইম্বাটোৰ৷ কুঁহিয়াৰ এবিধ বছৰেকীয়া খেতি। ই অতিশয় ৰসাল আৰু মিঠা স্বাদযুক্ত। চ’ত, ব’হাগ মাহত ইয়াক ৰোৱা হয় আৰু পুহৰ পৰা চ’ত মাহৰ ভিতৰত পেৰা হয়। এই খেতিৰ বাবে মানুহ অধিক লাগে। বিভিন্ন জাতৰ কুঁহিয়াৰ বোৰ হ’ল – আঁকি, পুৰা, পিয়াজী, মক, ইকৰা পুৰা (উজনি অসমত প্ৰচলিত শব্দ), জাভা, বোম্বাই, পাখৰি ইত্যাদি।
কুঁহিয়াৰ খেতিৰ কাৰণে ২০°-২৮° ছেণ্টিগ্ৰেড উষ্ণতা আৰু মধ্যমীয়া বৰষুণ প্ৰয়োজন৷ এই খেতি কম বৰষুণ হোৱা ঠাইতো হয় আৰু বেছি বৰষুণ হোৱা ঠাইতো হয়৷ উদাহৰণ স্বৰূপে পঞ্জাৱৰ ২৫.৪ ছেন্টিমিটাৰ বৰষুণ হোৱা ঠাইতো ইয়াৰ খেতি হয় আৰু ২৫৪ ছেণ্টিমিটাৰ বৰষুণ হোৱা অসম,পশ্চিমবংগ আদিতো ইয়াৰ খেতি ভাল হয়৷ বেছি বৰষুণ হোৱা ঠাইৰ কুঁহিয়াৰৰ গোট শকত হয় যদিও ইয়াৰ চুক্ৰুজৰ পৰিমাণ কম থাকে৷ কম বৰষুণ হোৱা ঠাইবিলাকত জলসিঞ্চনৰ প্ৰয়োজন হয়৷ কুঁহিয়াৰ খেতিৰ বাবে সমতলৰ সাৰুৱা মাটিৰ প্ৰয়োজন৷ এই মাটি ভালদৰে পানী ধৰি ৰাখিব পৰা নাইবা পানী জমা হৈ নথকা বিধৰ হ'ব লাগে৷ কুঁহিয়াৰে মাটিৰ পৰা অধিক পৰিমাণৰ নাইট্ৰ'জেন যুক্ত ৰস টানি লয় কাৰণে কুঁহিয়াৰ তলিত বিশেষকৈ নাইট্ৰ'জেনযুক্ত সাৰ প্ৰয়োজন হয়৷ ফেব্ৰুৱাৰীৰ পৰা মে' মাহলৈকে কুঁহিয়াৰ ৰোৱা হয় আৰু নৱেম্বৰৰ পৰা মাৰ্চলৈ কুঁহিয়াৰ চপোৱা হয়৷
ভাৰতবৰ্ষত যথেষ্ট পৰিমাণৰ কুঁহিয়াৰ খেতি হয়৷ কেৱল গংগা সমভূমিৰ পৰাই ভাৰতৰ ৫০ শতাংশ কুঁহিয়াৰ উৎপন্ন হয়৷ উত্তৰ প্ৰদেশ,বিহাৰ,পশ্চিমবংগ,পঞ্জাৱ,হাৰিয়ানা,মহাৰাষ্ট্ৰ,তামিলনাডু আদি ৰাজ্যসমূহত যথেষ্ট পৰিমাণে কুঁহিয়াৰ উৎপন্ন হয়৷ দাক্ষিণাত্যৰ ব-দ্বীপবোৰত জলসিঞ্চনৰ দ্বাৰা কুঁহিয়াৰ খেতি কৰা হয়৷[1]
পূজা-পাতল, ঔষধ, চেনী আৰু গুড় প্ৰস্তুতকৰণত।
কুঁহিয়াৰ (ইংৰাজী: Sugarcane) এবিধ তৃণজাতীয় শস্য৷ কুঁহিয়াৰ আমাৰ দেশৰ এবিধ অৰ্থশস্য হিচাপে বিখ্যাত কৃষি৷ কুঁহিয়াৰৰ পৰা চেনি-গুৰ তৈয়াৰ কৰা হয়৷ পৃথিৱীৰ মুঠ উৎপাদনৰ ১/৪ অংশ ভাৰতে উৎপাদন কৰে৷ এই খেতিৰ বাবে বছৰটোৰ ১০ ৰ পৰা ১২ মাহ পৰ্য্যন্ত সময় লাগে৷ অৰ্থাৎ কুঁহিয়াৰ গছ গোটেই বছৰ ধৰি জীয়াই থাকে৷ ভাৰতত কুঁহিয়াৰৰ উন্নত সঁচ উদ্ভাৱনৰ একমাত্ৰ কেন্দ্ৰ হ'ল কোইম্বাটোৰ৷ কুঁহিয়াৰ এবিধ বছৰেকীয়া খেতি। ই অতিশয় ৰসাল আৰু মিঠা স্বাদযুক্ত। চ’ত, ব’হাগ মাহত ইয়াক ৰোৱা হয় আৰু পুহৰ পৰা চ’ত মাহৰ ভিতৰত পেৰা হয়। এই খেতিৰ বাবে মানুহ অধিক লাগে। বিভিন্ন জাতৰ কুঁহিয়াৰ বোৰ হ’ল – আঁকি, পুৰা, পিয়াজী, মক, ইকৰা পুৰা (উজনি অসমত প্ৰচলিত শব্দ), জাভা, বোম্বাই, পাখৰি ইত্যাদি।
શેરડી એક પ્રમુખ પાક એટલે કે ખેત-ઉત્પાદન છે. શેરડીમાંથી ખાંડ, ગોળ, આલ્કોહોલ વગેરેનું નિર્માણ કરવામાં આવે છે.
શેરડી એક પ્રમુખ પાક એટલે કે ખેત-ઉત્પાદન છે. શેરડીમાંથી ખાંડ, ગોળ, આલ્કોહોલ વગેરેનું નિર્માણ કરવામાં આવે છે.
கரும்பு (
ஒலிப்பு ) என்பது சர்க்கரை உற்பத்தி செய்யப் பயன்படும் ஒரு தாவரமாகும். இதன் அறிவியல் பெயர் சக்கரம் ஆபிசினேரம். இது 'கிராமினோ' என்ற தாவரக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த தாவரமாகும். தென் ஆசியாவில் சூடான வெப்பமண்டல பகுதிகளில் வளரக்கூடிய, உண்பதற்கு இனிக்கும் சர்க்கரை நிறைந்த ஒரு இடை தட்ப வெப்ப நிலைத் தாவரம் ஆகும்.வெப்ப மண்டல மற்றும் துணை வெப்ப மண்டல பகுதிகளில் கரும்பு பயிர் செழித்து வளரும் உலகெங்கும் 90 க்கும் மேற்பட்ட நாடுகளில் சுமார் 20 மில்லியன் ஹெக்டேர்களில் வானிகப் பயிராக கரும்பு பயிரிடப்படுகிறது. இது நீண்ட இழைமத் தண்டுகளாகவும், தண்டுகளின் கரணைகளில் இருந்து இலைகள் மேலெழுந்து சோலையாக வளரும் இயல்புடையது. கரும்பு 6 அடி முதல் 19 அடி உயரம் வரை வளரக் கூடியது. புல் இனத்தைச் சேர்ந்த தாவரமான கரும்பு. மக்காச்சோளம், கோதுமை, அரிசி, மற்றும் பல தீவனப் பயிர்கள் உள்ளிட்ட பொருளாதார முக்கியத்துவமான தாவர குடும்பத்தைச் சேர்ந்தது. கரும்பில் பல கலப்பினங்களை உருவாக்கியுள்ளனர். கரும்பு ஒரு பணம் கொழிக்கும் வாணிகப் பயிராகும்.பிரேசில், இந்தியா, சீனா ஆகிய நாடுகள் 50 விழுக்காட்டிற்கும மேற்பட்ட கரும்பை உற்பத்தி செய்கின்றன.((க்யூபா)) அதிக அளவில் கரும்பு பயிரிடுவதால், 'உலகின் சர்க்கரை கிண்ணம்' என்று அழைக்கப்படுகிறது. கரும்பிலிருந்து பெறப்படும் முக்கியப் பொருள் சுக்ரோஸ் ஆகும். இது கரும்பின் தண்டுப்பகுதிகளில் சேர்த்து வைக்கப்படுகிறது. கரும்பாலைகளில் இதன் சாறினைப் பிழிந்து தூய்மைப்படுத்தப்பட்ட சுக்ரோஸ் பிரித்தெடுக்கப்படுகிறது.
சுமார் 8 ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் தென் பசிபிக் தீவுகளில் கரும்பு முதல் முறையாகப் பயிரிடப்பட்டது. இந்தியாவில் கி.மு. 500 - ம் ஆண்டில் அறிமுகம் செய்யப்பட்ட சர்க்கரை தயாரிக்கும் முறை கி.மு.100 - ம் ஆண்டில் சீனாவுக்குப் பரவியது. 'சர்க்கரை' என்ற வார்த்தை சமஸ்கிருத மொழியின் ‘சர்க்கரா’ என்ற சொல்லில் இருந்து வந்ததாகும். கி.பி. 636 -ம் ஆண்டு ஐரோப்பாவில் அறிமுகம் செய்யப்பட்ட கரும்பு, இன்று 200 - க்கும் மேற்பட்ட நாடுகளில் பயிர் செய்யப்படுகிறது. உலகில் 70 சதவீதத்திற்கும் அதிகமான சர்க்கரை கரும்பிலிருந்து தான் தயாரிக்கப்படுகிறது.
கரும்பென்றால் இனிப்பு, இன்பம் என்று தமிழர் கருதுவர். ஆகையால், தைப்பொங்கல் போன்ற விழா நாட்களில் கரும்பு பகிர்ந்து மகிழ்வது வழமை.
கரும்பு என ஆரம்பிக்கும் தமிழ் பெயர்கள்:
கரும்பு, கரும்பமுதம், கரும்பமுது, கரும்பரசி, கரும்பழகி, கரும்பிசை, கரும்பூராள், கரும்பெழிலி, கரும்பு, கரும்புநகை, கரும்புமொழி, கரும்புவில், கரும்புவிழி.
கரும்புடன் தொடர்புடைய பழமொழிகள்:
அச்சு வெல்லம்
உருண்டை வெல்லம்
கரும்பு விற்பனை
வயலில் கரும்பு
கரும்பு (ஒலிப்பு ) என்பது சர்க்கரை உற்பத்தி செய்யப் பயன்படும் ஒரு தாவரமாகும். இதன் அறிவியல் பெயர் சக்கரம் ஆபிசினேரம். இது 'கிராமினோ' என்ற தாவரக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த தாவரமாகும். தென் ஆசியாவில் சூடான வெப்பமண்டல பகுதிகளில் வளரக்கூடிய, உண்பதற்கு இனிக்கும் சர்க்கரை நிறைந்த ஒரு இடை தட்ப வெப்ப நிலைத் தாவரம் ஆகும்.வெப்ப மண்டல மற்றும் துணை வெப்ப மண்டல பகுதிகளில் கரும்பு பயிர் செழித்து வளரும் உலகெங்கும் 90 க்கும் மேற்பட்ட நாடுகளில் சுமார் 20 மில்லியன் ஹெக்டேர்களில் வானிகப் பயிராக கரும்பு பயிரிடப்படுகிறது. இது நீண்ட இழைமத் தண்டுகளாகவும், தண்டுகளின் கரணைகளில் இருந்து இலைகள் மேலெழுந்து சோலையாக வளரும் இயல்புடையது. கரும்பு 6 அடி முதல் 19 அடி உயரம் வரை வளரக் கூடியது. புல் இனத்தைச் சேர்ந்த தாவரமான கரும்பு. மக்காச்சோளம், கோதுமை, அரிசி, மற்றும் பல தீவனப் பயிர்கள் உள்ளிட்ட பொருளாதார முக்கியத்துவமான தாவர குடும்பத்தைச் சேர்ந்தது. கரும்பில் பல கலப்பினங்களை உருவாக்கியுள்ளனர். கரும்பு ஒரு பணம் கொழிக்கும் வாணிகப் பயிராகும்.பிரேசில், இந்தியா, சீனா ஆகிய நாடுகள் 50 விழுக்காட்டிற்கும மேற்பட்ட கரும்பை உற்பத்தி செய்கின்றன.((க்யூபா)) அதிக அளவில் கரும்பு பயிரிடுவதால், 'உலகின் சர்க்கரை கிண்ணம்' என்று அழைக்கப்படுகிறது. கரும்பிலிருந்து பெறப்படும் முக்கியப் பொருள் சுக்ரோஸ் ஆகும். இது கரும்பின் தண்டுப்பகுதிகளில் சேர்த்து வைக்கப்படுகிறது. கரும்பாலைகளில் இதன் சாறினைப் பிழிந்து தூய்மைப்படுத்தப்பட்ட சுக்ரோஸ் பிரித்தெடுக்கப்படுகிறது.
చెరకు ఒక గడ్డి జాతికి చెందిన తియ్యని కాండంగల మొక్క. చెరకు వెదురు గడలను పోలి ఉంటుంది. మధ్యమధ్య కణుపులు కలిగి ఉంటుంది. కణుపుల వద్ద ముక్కలుగా కత్తిరించి వాటిని నారుగా వాడుతారు.
వెలి దుక్కి (నీళ్లు పెట్టి అరిన తర్వాత దున్నే దుక్కిని వెలిదుక్కి అంటారు). నీళ్లలతో కలిపి దున్నే దుక్కిని అడుసు దుక్కి అంటారు.) వెలి దుక్కి రెండు మూడు సార్లు దున్ని చివరి సాలులో పశువుల ఎరువు వేసి దున్ని సాళ్లు, కాలువలు కట్టి ''మడవలు'' ఏర్పాటు చేసి కొని ( మడవలు అంటే నాలుగు సాళ్లను ఒకటిగా నీటి పారుదల సౌకర్యం కొరకు చేసేవి) నాలుగు రోజులు ఆరనిచ్చి ముందుగానే సిద్దంచేసుకున్న చెరకు ముక్కల సుమారు ఒక అడుగు పొడవున్న వాటిని సాళ్లలో వరుసగా పేర్చి మధ్య మధ్యలో వున్న కాలువల ద్వారా నీటిని మడవలకు పారించి అక్కడున్ను చెరుకు ముక్కలను సాళ్లలో భూమిలో తక్కువ లోతులో పాతి పెడ్తారు. ఆ పొలానికి వారానికి ఒక్క సారి లేదా అవసరాన్ని బట్టి తడి ఇస్తారు. ఒకటి రెండు నెలలకు చెరుకు మొలకెత్తి ఒక ఆడుగు ఎత్తు వరకు పెరుగుతుంది. అప్పుడు నాగలి/మడకలతో సాలు తోలు తారు. అనగా మడకలతో సాలు గట్టున దున్నగా గట్టుగా వున్నది సాలుగా, సాలుగా వున్నది గట్టుగా మారి చెరుకు మొలకలు వున్న సాలు జానెడెత్తు పూడి అది గట్టుగా మారుతుంది. ఇప్పుడు చెరకు మొక్కలు గట్టు మధ్యలో వుంటాయి. అప్పుడు తిరిగి మడవలు ఏర్పాటు చేసి నీళ్లు పారిస్తారు. చెరకు మూడు నాలుగడుగులు పెరిగాక ఆ మొక్కలను నాలుగైదింటిని ఒకటిగా చేర్చి వాటి ఆకులతోనే ఒకటిగా చుట్టు తారు. ఈ ప్రక్రియను చుట్టకం లేదా దడి కట్టడం అంటారు. ఈ ఏర్పాటు చెరుకు గడలు నిటారుగా పెరగడానికి. ఆ తర్వాత రెండు మూడు నెలలకు మరలా మరో చుట్టకం వేస్తారు. ఇప్పుడు రెండు సాళ్లలోని గడలను పైన ఒకటిగా చేర్చి వాటి ఆకులతోనే చుడ్తారు. చెరకు పెరిగే పొడవును బట్టి మరో చుట్టకం వేస్తారు. అవసరం అయితే చెరకు గడలు పడి పోకుండా కర్రలతో వూతం కూడా ఏర్పాటు చేస్తారు. అవసరం వుంటే జడ చుట్టకం వేస్తారు. అనగా రెండు మూడు సాళ్లలోని గడలను ఒకటిగా చేర్చి సాలు పొడవునా చెరకు ఆకులతోనే జడలాగ దారం లాగ అల్లి పడిపోకుండా జాగ్రత్తలు తీసుకుంటారు. ఇదంతా గాలికి చెరకులు పడి పోకుండా వుండడానికి. చెరకు పంట సాధారణంగా పది నెలల పంట. ఆ రోజుల్లో విస్తారంగా చెరకు తోటలు వుండేవి. అందు చే గుంట నక్కల బెడద ఎక్కువ. అవి చెరకులను కొరికి రసాన్ని పీల్చేవి. దాని వల్ల రైతుకు నష్టం. దాని నివారణకు కుండ పులి అనే ఒక సాధనాన్ని రైతు తయారు చేశాడు. అది ఎలాగంటే... మామూలుగా వుండే ఒక రేకు డబ్బాను తీసుకొని దానికి ఒక వైపున పూర్తిగా మూతను తీసేసి రెండో వైపున వున్న మూతకు మధ్యలో ఒక చిన్నని రంధ్రం చేసి ఆ రంధ్రంలో ఒక జనుము పోసను కట్టి దాన్ని తడి చేసి డబ్బాలోపలి వైపున రెండు చేతులతో జమ్మును వేళ్లను జారుడుగా సాగ దీస్తే అది భయంకరమైన శబ్దం చేస్తుంది. ఆ శబ్దానికి గుంట నక్కలు పారి పోతాయి. ఇప్పిడిప్పుడు ఆరు నెలల చెరకు వంగడం ప్రచారంలో ఉంది. దీని ప్రత్యేకత ఏమంటే పంట కాలం తక్కువ, రసంలో తీపి శాతం ఎక్కువ, పొడవు తక్కువ కనుక గాలికి పడిపోదు. పైగా చెరకు గడ గట్టిగా వుంటుంది కనుక గుంట నక్కలు కొరకలేవు. పక్యానికొచ్చిన చెరకును చక్కెర మిల్లులకు పంపు తారు. కాని ఎక్కువగా రైతులు స్వంతంగా బెల్లం తయారికి మొగ్గు చూపు తారు. ఎందుకంటే?.... చక్కెర మిల్లుల నుండి చెరకు కొట్టడానికి అనుమతి పొందడానికి కొంత సమయం పడుతుంది. ఆ తర్వాత కొట్టిన చెరకును మిల్లుకు తీసుకెళ్ళడానికి మరి కొంత సమయం పడుతుంది. ఇంత లోపల కొట్టిన చెరకు గాలికి ఆరి పోయి బరువు తగ్గి పోయి రైతుకు నష్టం. చెరకు కొంత ఆరితే చెక్కెర శాతం పెరుగు తుంది దానివలన మిల్లుకు అది లాభం. అందుకే వారు ఆలస్యం చేస్తారు.
మొదట సారి చెరకు నాటి, అది పక్యానికి వచ్చింతర్వాత ఆ చెరకును కొట్టి బెల్లంచేసింతర్వాత ఆపొలంలో చెరకు ఆకు మిగిలి వుంటుంది. దాన్ని నిప్పు పెట్టి కాల్చేస్తారు. ఆ తర్వాత దానికి నీరు పార గట్టితే చెరకు మొదళ్లలోనుండి పిలకు వచ్చి మరల చెరకు తోట పెరుగుతుంది. ఈ విదంగా రెండు మూడు సార్లు చేయ వచ్చు. దీనిని మర్దాలు తోట, కాసి తోట, లేదా మొక్క తోట అంటారు. ఇందులో కూడా మొదటి తోటలో లాగానే అంతర కృషి చేసి ఎరువులు వేయాల్సి వుంటుది. ఈ పంట కొంత తొందరగా కోతకు వస్తుంది. ఖర్చు, శ్రమ కొంత తక్కువ.
వాణిజ్య చెరకు పంటని ఉపయోగించి, చెరకు విత్తనాలను ఉత్పత్తి చేయడం, ప్రపంచంలో ఎన్నో ప్రాంతాల్లో, అమలులో ఉన్న పద్ధతి శ్రేష్టమైన లక్షణాలు ఉన్న విత్తనం గురించి అరుదుగా పట్టించుకుంటారు. చాలా మంది రైతులు, విత్తన ప్రమాణాన్ని పట్టించుకోరు. అలా పట్టించుకున్న రైతులు కూడా, మొలకలను కత్తిరించి నాటే స్దితిలోనే ఎంపిక చేసుకుంటారు. ఇది సరిపోదు. ఒక రైతు, శ్రేష్టమైన, రోగగ్రస్తం కాని చెరకు విత్తనాలను కోరుకున్నప్పుడు, వాటిని చెరకు విత్తన పంటగా ప్రత్యేకంగా పండించాలి. ఈ పంటను, ఎటువంటి తెగుళ్ళు, చీడపీడల బారిన పడకుండా, పంటనాటిన నాటి నుండి నిరంతరం పర్యవేక్షించాలి.[1] అంతేకాకుండా, విత్తన శ్రేష్టత అంటే, కేవలం తెగుళ్ళు, వ్యాధులు లేనిది అని అర్థం కాదు. విత్తనంలో నీటి పరిమాణం అధికంగా ఉండడం, పోషక స్థితి సరిగా ఉండడం కూడా ముఖ్యం. ప్రపంచమంతా కూడ, చెరకు విత్తన పంట పెంపకాన్ని నిర్లక్ష్యం చేయడమే చెరకు వ్యవసాయంలో ఉన్న అతి పెద్ద లోపం. వాణిజ్య పంట నుండి, చెరకు విత్తనాలను తీసుకుని ఉపయోగించడం వలన, పెద్ద సంఖ్యలో వ్యాధులు వేగంగా వృద్ధి చెందడానికి కారణమవుతున్నది. రెడ్ రాట్ (ఎర్రగా కుళ్ళించే తెగులు), విల్ట్ (వాడిపోవడం), స్మట్ (కాటిక తెగులు), రటూన్ స్టంటింగ్ (మొలకలు గిడసబారి పోవడం), గ్రాసీ ఘాట్ (గడ్డిపోచల వంటి కొమ్మలు, రెమ్మలు) ఇవన్నీ చెరకు పంట దిగుబడి, శ్రేష్టత పై దుష్ప్రభావం చూపుతాయి. అందువలన, విత్తనాల కోసం చేసే ఆరోగ్యవంతమైన, శక్తివంతమైన చెరకు పంటల పెంపకం ఎంతో ముఖ్యమైనది, అనుసరించదగ్గది.
7 – 8 మాసాలలో పంట చేతికి వస్తుంది. ఇటువంటి పంట నుండి తీసుకున్న మొలకలు ఆరోగ్యంగా, బలంగా ఉండే అంకురాలుగా ఉండి, వాటిలో అధిక తేమ పరిమాణం, చాలినంత పోషకాలు, అధిక మొత్తంలో చక్కెర శాతాలు ఉంటాయి. అందువలన, అవి త్వరగా నాటుకుని, బలంగా ఎదిగి ప్రధానమైన శ్రేష్టమైన వాణిజ్య పంటను తప్పకుండ అందిస్తాయి.
ప్రధాన పంటను నాటడానికి కావలసిన మొలకలను తయారు చేయుట పంటను నాటడానికి ఒక రోజు ముందే, మొలక పంటను కోతకోయాలి. ఆ విధంగా చేయడం వలన, అధిక శాతంలో, ఒకేరకమైన అంకురాలు లభిస్తాయి. ఎప్పుడూ నాటడానికి ఒక రోజు ముందే, మొలకలను శుద్ధి చేసి సిద్ధం చేయాలి. నాటే మొలకలు లేక చెరకు విత్తనాలను, పల్చని వేర్లు, చీలికలు లేని వాటినే ఉపయోగించాలి. మొలకలను కత్తిరించినప్పుడు వాటి అంకురాలను నష్టం వాటిల్లకుండ జాగ్రత్త పడాలి. ప్రతీ రెండు నుండి మూడు పంటల కాలానికి, విత్తన ముడి పదార్ధాన్ని మార్చివేయాలి. ఒక వేళ, వృద్ధి చెందిన చెరకునే విత్తనంగా వాడవలసి వస్తే చెరకు గడ పై భాగంలోని 1/3వభాగాన్ని ఉపయోగించవచ్చు. సరి అయిన చెరకు విత్తనం విత్తన చెరకును ఎప్పుడూ 7 – 8 మాసాల వయసు కల విత్తన పంట నుండి గ్రహించాలి. తెగుళ్ళు, వ్యాధులైన, ఎర్రగా కుళ్ళడం, వడలిపోవడం, కాటిక తెగులు, గిడసబారిపోవడం మొదలైనవి సోకకుండా ఉండాలి. మొలకలను పట్టుకోవడంలోనూ, రవాణా చేయడంలోనూ హాని జరగని ఆరోగ్యవంతమైన మొలకలుగా ఉండాలి. అంకురాలు, అధికమైన తేమ పరిమాణం, చాలినన్ని పోషకాలు, అధిక మోతాదులో చక్కెరలు కలిగి, ఎటువంటి పరిస్థితి నైనా తట్టుకోగలవై ఉండాలి. పల్చటి వేర్లు, చీలికలు లేనివై ఉండాలి. మొలకలు, స్వచ్ఛమైన ప్రమాణం కలిగి ఉండాలి.
బెల్లం ప్రధాన వ్యాసం
చెరకు కొట్టి ఆ పొలంలోనే ఏర్పాటు చేసుకొన్న గానుగ వద్దకు చేర్చి అందులో నుండి రసం తీసు దాన్ని పెద్ద పెనంలో కాగ బెట్టి బెల్లం తయారు చేస్తారు. ఈ బెల్లం నేల రకాన్ని బట్టి, నీటి పారుదల సౌకర్యాన్ని బట్టి తెల్లగాను, లేదా నల్లగాను, మెత్తగాను లేదా గట్టిగాను వుంటుంది. ఆ రసాన్ని పెద్ద ఇనుప రేకుతో చేసిన పెనంలో సేకరించి దాన్ని బాగా కాగ బెడతారు. దీనిని గోరతో (తెడ్డు లాంటిది) కలుపుతారు. అదను చూసి పెనాన్ని పొయ్యి మీదనుండి పైకి లేపి ప్రక్కనే భూమిలో పాతిన ఒక ఇనుప అరేకుల దోనె పోస్తారు. పోసిన తర్వాత దాన్ని తిరిగి గోరతో బాగా కలుపుతారు. అప్పుడడు ఆ పాకం మెల్ల మెల్లగా గట్టి పడుతుంది. అది పూర్తిగా గట్టి పడక ముందే దోకుడు పారతో తిరగేసి వేడిగ వున్నప్పుడే దాన్ని ముద్దలుగా చేసి పక్కన ఆర బెడతారు. ఆ విధంగా బెల్లం తయారు అవుతుంది. కొన్ని ప్రాంతాలలో ఈ బెల్లాన్ని పొడిగా చేసి గోతాలలో నింపడం, లేదా అచ్చుల్లో పోసి ఆర బెట్టడమో చేస్తారు.
Kâm-cha (甘蔗) he Vò-pún-khô ke Tân-chṳ́-ya̍p Chhṳ̍t-vu̍t, vi Kâm-cha-su̍k (Saccharum) ke chúng-chhṳ̂n. Kâm-cha he Vûn-tai lâu ngie̍t-tai nùng-chok-vu̍t, he chṳ-chho cha-thòng ke ngièn-liau, chhiâ cho-tet thì-lien Yet-sùn chok-vi nèn-ngièn thoi-thoi phín. Chhiòn sṳ-kie yû yit-pak tô-ke koet-kâ chhut-sán Kâm-cha, chui-thai ke Kâm-cha chhut-sán koet he Pâ-sî, Yin-thu lâu Chûng-koet.
Manisan (basa Inggris: sugar cane) adalah tatanaman nang ditanam hagan bahan baku gula (jangga) dan vetsin. Tatanaman naini wastu kawa tumbuh di banua ba'iklim tropis. Tatanaman naini tamasuk janis kumpai-kumpaian. Umur tatanaman tumatan ditanam sampai kawa dikatam mandapati kurang labih 1 tahun. Di Indunisia manisan banyak dibudidayakan di pulau Jawa dan Sumatera.
Hagan panggawian gula, batang manisan nang limbah dikatam diparah lawan masin pamarah (masin press) di pabrik gula. Limbah itu, nira atawa banyu parahan manisan nangitu ditapis, dimasak, dan diputihkan sahingga jadi gula putih nang kita pinandui. Tumat paroses panggawian manisan nangitu pacangan dihasilkan gula 5%, hampas manisan 90% dan sisanya ba'ujud tetes (molasse) dan banyu.
Daun manisan nang karing disambat kalaras (dalam basa Jawa, dadhok) adalah biomassa nang banilai kalori mayu tinggi. Uma-uma di kampungan rancak mamakai kalaras manisanh naitu sabagai bahan sirau (bahan bakar) hagan bamasak; suwalih hagan mamalar minyak gas nang sasain larang, bahan sirau naini gin hancap ai panas.
Dalam konversi energi pabrik gula, kalaras manisan dan jua ampas batang manisan diguna'akan hagan bahan sirau boiler, nang ruapnya diguna'akan hagan paroses paroduksi dan pambangkit listrik.
Saccharum is a genus of tall perennial plants of the broomsedge tribe within the grass family.[5]
The genus is widespread across tropical, subtropical, and warm temperate regions in Africa, Eurasia, Australia, the Americas, and assorted oceanic islands. Several species are cultivated and naturalized in areas outside their native habitats.[6][7][8][9][10][11][12][13]
Saccharum includes the sugarcanes. They have stout, jointed, fibrous stalks that are generally rich in sugar, and measure two to six m (6 to 19 ft) tall. All sugarcane species interbreed and the major commercial cultivars are complex hybrids.
As of September 2021, Plants of the World Online accepted the following species:[4]
Placed in Lasiorhachis by Plants of the World Online as of September 2021:[14]
Placed in Tripidium by Plants of the World Online as of September 2021:[15]
Numerous species are now considered better suited in other genera: Andropogon, Chloris, Digitaria, Eriochrysis, Eulalia, Gynerium, Hemarthria, Imperata, Lophopogon, Melinis, Miscanthus, Panicum, Pappophorum, Paspalum, Perotis, Pogonatherum, Pseudopogonatherum, Spodiopogon, and Tricholaena.[6]
Saccharum is a genus of tall perennial plants of the broomsedge tribe within the grass family.
The genus is widespread across tropical, subtropical, and warm temperate regions in Africa, Eurasia, Australia, the Americas, and assorted oceanic islands. Several species are cultivated and naturalized in areas outside their native habitats.
Saccharum includes the sugarcanes. They have stout, jointed, fibrous stalks that are generally rich in sugar, and measure two to six m (6 to 19 ft) tall. All sugarcane species interbreed and the major commercial cultivars are complex hybrids.
Saccharum es un género de plantas herbáceas perteneciente a la familia de las poáceas.[1] Es originario de Asia.
Se excluyen de Saccharum los géneros, Erianthus, Miscanthus, Lasiorhachis, Narenga.[1]
Cáliz: gluma con una flor, de dos ventallas, lanceoladas, envueltas, y con un pelo en su base. Corola: Gluma de dos ventallas, más corta y algo obtusa, con una arista dorsal torcida. Estambre: germen oblongo: estilos dos, con plumas; con sus estigmas también plumosos. Pistilo: germen alesnado: estilos dos, como zarcillos, con los estigmas sencillos. Peric. ninguno: la corola, vistiendo la semilla, hace sus veces.[1] Semilla: una sola, oblonga, angosta y puntiaguda.
El género fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 54. 1753.[3] La especie tipo es: Saccharum officinarum L.
El nombre del género proviene del latín saccharum que significa azúcar.[1]
Tiene un número de cromosomas de: x = 10 and 12. 2n = 40, o 60, o 68, o 76–78, o 80, o 90, o 46–128, o 110, o 112, o 116–117, o 144. 4, 6, 8, 9, y 12 ploidias. Cromosomas ‘pequeños’.[1]
Saccharum es un género de plantas herbáceas perteneciente a la familia de las poáceas. Es originario de Asia.
Se excluyen de Saccharum los géneros, Erianthus, Miscanthus, Lasiorhachis, Narenga.
Sokeriruo’ot (Saccharum) on heinäkasvisuku, johon kuuluu 36 lajia.[1] Tunnetuin ja taloudellisesti tärkein laji on koko maailmassa lämpimillä alueilla viljelty sokeriruoko (Saccharum officinarum), joka on eniten viljelty sokerikasvi.
Sokeriruo’ot (Saccharum) on heinäkasvisuku, johon kuuluu 36 lajia. Tunnetuin ja taloudellisesti tärkein laji on koko maailmassa lämpimillä alueilla viljelty sokeriruoko (Saccharum officinarum), joka on eniten viljelty sokerikasvi.
Saccharum est un genre de plante monocotylédones de la famille des Poaceae (graminées), sous-famille des Panicoideae, originaire d'Asie tropicale, qui comprend au maximum une quarantaine d'espèces (selon The Plant List), mais certains auteurs n'en reconnaissent que six. La canne à sucre cultivée est issue de l'hybridation de certaines de ces espèces.
Le nom générique« Saccharum » est dérivé du terme grec « σάκχαρον » (sákkharon ), latinisé par l'auteur, qui signifie « sucre ».
Les plantes du genre Saccharum sont des plantes vivaces, rhizomateuses, aux tiges (chaumes) robustes, souvent non-ramifiées, ligneuses et persistantes ou herbacées, pouvant atteindre de 1,5 à 12 mètres de haut. Elle se caractérisent par leur nœuds glabres et leurs entrenœuds pleins Les feuilles ont un limbe plat, parfois enroulé dans les bourgeons, généralement linéaire, de largeur variant de 10 à 40 mm, et jusqu'à 60 mm chez Saccharum officinarum, et présentent une ligule membraneuse frangée[2].
Ce sont des plantes bisexués, tous les épillets étant hermaphrodites. La reproduction est sexuée ou apomictique. L'inflorescence est une panicule ouverte, plumeuse et argentée, composée de racèmes spiciformes. Les épillets fertiles, sessiles ou pédicellés, de 2 à 6 mm de long, sont tous semblables, plus ou moins comprimés latéralement ou dorso-ventralement. Le rachillet est terminé par un fleuron fertile. Les glumes, au nombre de deux, sont sensiblement égales, relativement longues par rapport à la lemme adjacente, et non aristées. Les fleurons fertiles ont une lemme membraneuse ou réduite à une stipelle linéaire moins ferme que les glumes, mucronée, parfois aristée. Dans ce cas, l'arête est une soie insérée apicalement, non-géniculée. Les fleurons présentent des lodicules libres, charnus, dentés, trois étamines et un ovaire glabre apicalement. Les styles sont soudés et portent deux stigmates pigmentés en rouge. Le fruit est un caryopse térète (sensiblement cylindrique) libre de la lemme et de la paléole, au hile court[2].
Le genre Saccharum a été décrit en premier par Linné et publié en 1753 dans son Species plantarum[3]. À l'époque, Linné avait assigné deux espèces à ce genre : Saccharum officinarum L. et Saccharum spicatum L., reclassée depuis dans le genre Perotis, sous le nom de Perotis spicata (L.) T. Durand et H. Durand)[4].
Le genre Saccharum est classé dans la tribu des Andropogoneae, qui regroupe des graminées tropicales et subtropicales et à laquelle appartiennent également les genres Sorghum (sorgho) et Zea (maïs), ce qui souligne sa parenté avec ces céréales. Sa taxinomie est compliquée dans la mesure où ce genre partage certaines caractéristiques avec quatre autres genres. Pour certains auteurs, ces cinq genres étroitement apparentés, entre lesquels les croisements sont possibles, forment le « complexe Saccharum », qui comprend les genres suivants : Saccharum, Erianthus (section Ripidium), Miscanthus (section Diandra), Narenga et Sclerostachya. Des analyses moléculaires récentes ont montré que plusieurs de ces taxons sont polyphylétiques et devraient être révisés[5].
On regroupe traditionnellement six espèces dans le genre Saccharum : Saccharum spontaneum, Saccharum officinarum, Saccharum robustum, Saccharum edule, Saccharum barberi et Saccharum sinense. Toutefois, certains auteurs ont proposé, en se basant sur l'interfertilité des espèces regroupées et sur le manque de caractères diagnostiques justifiant leur individualisation, de réduire ce nombre à deux espèces seulement, Saccharum spontaneum et Saccharum officinarum, cette dernière regroupant toutes les autres. Pour d'autres auteurs, Erianthus est un synonyme de Saccharum et toutes les espèces concernées devraient être rattachées à Saccharum[5].
Selon la base de données The Plant List, 234 espèces ont été décrites et rattachées au genre Saccharum, mais seuls 36 noms sont acceptés, les autres étant soit considérées comme des synonymes, soit non classés ou non évalués[6].
Selon GRIN[7] :
Selon The Plant List (17 décembre 2017)[8] :
Saccharum est un genre de plante monocotylédones de la famille des Poaceae (graminées), sous-famille des Panicoideae, originaire d'Asie tropicale, qui comprend au maximum une quarantaine d'espèces (selon The Plant List), mais certains auteurs n'en reconnaissent que six. La canne à sucre cultivée est issue de l'hybridation de certaines de ces espèces.
Sladorovac (šećer, lat. Saccharum), biljni rod iz porodice trava kojemu pripada 35 vrsta[1] korisnih trajnica. U Hrvatskoj rastu dvije vrste, kritično ugroženi ravenski sladorovac (Saccharum ravennae) i Hostov sladorovac (Saccharum strictum)
Ravenski sladorovac (svilenasta trava) raste blizini Nina u Dalmaciji[2], a otkriven je i na otoku Susku[3].
Sladorovac (šećer, lat. Saccharum), biljni rod iz porodice trava kojemu pripada 35 vrsta korisnih trajnica. U Hrvatskoj rastu dvije vrste, kritično ugroženi ravenski sladorovac (Saccharum ravennae) i Hostov sladorovac (Saccharum strictum)
Ravenski sladorovac (svilenasta trava) raste blizini Nina u Dalmaciji, a otkriven je i na otoku Susku.
Cokorina[1][2] (Saccharum) je ród ze swójby słódkich trawow (Poaceae).
Wobsahuje sćěhowace družiny:
Cokorina (Saccharum) je ród ze swójby słódkich trawow (Poaceae).
Wobsahuje sćěhowace družiny:
prawa cokorina (Saccharum officinarum)Saccharum er ættkvísl hárra, fjölærra planta af ættflokkinum Andropogoneae í grasaætt.[4]
Ættkvíslin er útbreidd í hitabeltinu, heittempraða beltinu og hlýjum tempruðum svæðum í Afríku, Evrasíu, Ástralíu, Ameríku, og ýmsum úthafseyjum. Nokkrar tegundir eru ræktaðar og ílendar á svæðum utan náttúrulegrar útbreiðslu þeirra.[5][6][7][8][9][10][11][12]
Saccharum telur með sykurreyr, auk nokkurra skrautgrasa svo sem Saccharum ravennae. Þær eru með stífan, liðóttann, trefjaríkn stöngul sem er yfirleitt sykurmikill, og eru 2 til 6 má hæð. Allar sykurreyrs tegundir geta blandast og meginræktunarafbrigðin eru flóknir blendingar.
Saccharum er ættkvísl hárra, fjölærra planta af ættflokkinum Andropogoneae í grasaætt.
Ættkvíslin er útbreidd í hitabeltinu, heittempraða beltinu og hlýjum tempruðum svæðum í Afríku, Evrasíu, Ástralíu, Ameríku, og ýmsum úthafseyjum. Nokkrar tegundir eru ræktaðar og ílendar á svæðum utan náttúrulegrar útbreiðslu þeirra.
Saccharum telur með sykurreyr, auk nokkurra skrautgrasa svo sem Saccharum ravennae. Þær eru með stífan, liðóttann, trefjaríkn stöngul sem er yfirleitt sykurmikill, og eru 2 til 6 má hæð. Allar sykurreyrs tegundir geta blandast og meginræktunarafbrigðin eru flóknir blendingar.
Viðurkenndar tegundir Saccharum alopecuroidum (L.) Nutt. - suðaustur USA Saccharum angustifolium (Nees) Trin. - Suður Ameríka Saccharum arundinaceum Retz. - Austur + Suður + Suðaustur Asía; Nýja Guínea Saccharum asperum (Nees) Steud. - Suður Ameríka Saccharum baldwinii Spreng. - suðaustur USA Saccharum beccarii (Stapf) Cope - Sumatra Saccharum bengalense Retz. - Indland, Pakistan, Iran, Afghanistan Saccharum brevibarbe (Michx.) Pers. - suðaustur USA Saccharum coarctatum (Fern.) R. Webster - suðaustur USA Saccharum contortum (Baldwin ex Elliott) Nutt. - suðaustur USA Saccharum fallax Balansa - Kína, Assam, suðaustur Asia Saccharum filifolium Steud. - Afghanistan, Himalayas Saccharum formosanum (Stapf) Ohwi - suður Kína Saccharum giganteum (Walt.) Pers. - suðaustur USA, Kúba, Jamaíka, Paraguay, Argentina Saccharum griffithii Munro ex Aitch. - frá Yemen til Bangladesh Saccharum hildebrandtii (Hack.) Clayton - Madagaskar Saccharum kajkaiense (Melderis) Melderis - Oman, Íran, Afghanistan, Pakistan Saccharum kanashiroi (Ohwi) Ohwi - Nansei-shoto Saccharum longesetosum (Andersson) V.Naray. ex Bor - Kína, Himalaja, Indókína Saccharum maximum (Brongn.) Trin. - Kyrrahafseyjum Saccharum narenga (Nees ex Steud.) Hack. - Kína, Indland, Indókína, Eþíópía Saccharum officinarum L. - Nýja Guínea; ílend á mörgum hlýrri svæðum Saccharum perrieri (A.Camus) Clayton. - Madagaskar Saccharum procerum Roxb. - Kína, Himalaja, Indokína Saccharum ravennae (L.) L. - Evrópa, Asía, Afríka Saccharum robustum Brandes & Jesw. ex Grassl - Nýja Guínea Saccharum rufipilum Steud. - Kína, Indland, Indókína Saccharum sikkimense (Hook.f.) V.Naray. ex Bor - austur Himalaja Saccharum spontaneum L. - Asía, Afríka, Sikiley, Papuasia Saccharum stewartii Rajesw., R.R.Rao & Arti Garg - vestur Himalaja Saccharum strictum (Host) Spreng. - frá Ítalíu til Íran Saccharum velutinum (Holttum) Cope - Peninsular Malaysia Saccharum viguieri (A.Camus) Clayton - Madagaskar Saccharum villosum Steud. - Suður Ameríka, Mesoameríka Saccharum wardii (Bor) Bor ex Cope - Assam, Bhutan, Myanmar Saccharum williamsii (Bor) Bor ex Cope - Nepal
Saccharum (o Saccaro) è un genere di alte piante perenni, all'interno della tribù delle Andropogoneae, nella famiglia delle Poacee (o Graminacee).[1][2][3]
Il genere è diffuso in regioni tropicali, subtropicali e temperate calde in Africa, in Eurasia, in Australia, nelle Americhe e in diverse isole oceaniche. Diverse specie vengono coltivate anche in aree al di fuori dei loro habitat nativi.
Saccharum comprende le canne da zucchero, oltre a diverse erbe ornamentali come la canna del Po (Saccharum ravennae). Hanno steli robusti, uniti, fibrosi, generalmente ricchi di zucchero e alti da due a sei metri. Tutte le specie di canna da zucchero si incrociano e le principali cultivar commerciali sono ibridi complessi.
Saccharum (o Saccaro) è un genere di alte piante perenni, all'interno della tribù delle Andropogoneae, nella famiglia delle Poacee (o Graminacee).
Il genere è diffuso in regioni tropicali, subtropicali e temperate calde in Africa, in Eurasia, in Australia, nelle Americhe e in diverse isole oceaniche. Diverse specie vengono coltivate anche in aree al di fuori dei loro habitat nativi.
Saccharum comprende le canne da zucchero, oltre a diverse erbe ornamentali come la canna del Po (Saccharum ravennae). Hanno steli robusti, uniti, fibrosi, generalmente ricchi di zucchero e alti da due a sei metri. Tutte le specie di canna da zucchero si incrociano e le principali cultivar commerciali sono ibridi complessi.
Saccharum (nomen a Linnaeo anno 1753 statutum) est genus plantarum e locis tropicis oriundarum, quae ad graminacearum familiam pertinent. Homines saccharo praecipue e specie Saccharo officinarum extracto ad cibum et in medicina utuntur.
Haec stipula ad biologiam spectat. Amplifica, si potes! Saccharum (nomen a Linnaeo anno 1753 statutum) est genus plantarum e locis tropicis oriundarum, quae ad graminacearum familiam pertinent. Homines saccharo praecipue e specie Saccharo officinarum extracto ad cibum et in medicina utuntur.
Cukranendrė (Saccharum) – miglinių (Poaceae) šeimos augalų gentis, kuriai priklauso aukštos žolės (2–6 m.) saldžiais stiebais. Minkštime yra apie 13–20 % sacharozės. Žiedai sukrauti į piramidės formos šluotelę, lapai ilgi ir platūs.
Auga šiltuose ir tropikų kraštuose. Yra daug atmainų ir veislių. Daugiausia auginamos Indijoje, Indonezijoje, Filipinuose, Kuboje, Meksikoje, Nilo slėnyje Egipte ir kt.
Cukranendrės
Cukranendrių lapai
Brazilija 645300 
Indija 348187 
Kinija 124917 
Tailandas 73501 
Pakistanas 63920 
Meksika 51106 
Kolumbija 38500 
Australija 32621 
Argentina 29950 
Filipinai 26601
Cukranendrė (Saccharum) – miglinių (Poaceae) šeimos augalų gentis, kuriai priklauso aukštos žolės (2–6 m.) saldžiais stiebais. Minkštime yra apie 13–20 % sacharozės. Žiedai sukrauti į piramidės formos šluotelę, lapai ilgi ir platūs.
Auga šiltuose ir tropikų kraštuose. Yra daug atmainų ir veislių. Daugiausia auginamos Indijoje, Indonezijoje, Filipinuose, Kuboje, Meksikoje, Nilo slėnyje Egipte ir kt.
Cukranendrės
Cukranendrių lapai
Cukurniedres (Saccharum) ir graudzāļu dzimtas augi, kurus kultivē, lai iegūtu to sulu, no kuras savukārt iegūst cukuru. Lielākā daļa no mūsdienās komerciāli audzētajām cukurniedrēm ir Saccharum officiranum, kuru izcelsme tiek saistīta ar savvaļas cukurniedri Saccharum robustum.
Cukurniedru audzēšanas areāls ir no 37° Z (Spānijas dienvidi) līdz 30° D (Dienvidāfrika), bet lielākā daļa tiek audzētas subtropiskajos un tropiskajos apgabalos. Visvairāk cukurniedres tiek izaudzētas Brazīlijā, Indijā, Ķīnā, Taizemē un Pakistānā.[1]
Cukurniedres (Saccharum) ir graudzāļu dzimtas augi, kurus kultivē, lai iegūtu to sulu, no kuras savukārt iegūst cukuru. Lielākā daļa no mūsdienās komerciāli audzētajām cukurniedrēm ir Saccharum officiranum, kuru izcelsme tiek saistīta ar savvaļas cukurniedri Saccharum robustum.
Cukurniedru audzēšanas areāls ir no 37° Z (Spānijas dienvidi) līdz 30° D (Dienvidāfrika), bet lielākā daļa tiek audzētas subtropiskajos un tropiskajos apgabalos. Visvairāk cukurniedres tiek izaudzētas Brazīlijā, Indijā, Ķīnā, Taizemē un Pakistānā.
Tebu merupakan bahan utama yang digunakan dalam pembuatan gula. Terdapat beberapa spesies tebu, tetapi yang paling biasa dilihat adalah tebu kuning. Terdapat juga tebu hitam.
Kira-kira 107 buah negara menanam pokok tebu untuk menghasilkan 1,324 juta tan (melebihi enam kali jumlah bit gula yang dihasilkan). Pengeluar-pengeluar terbesar ialah Brazil, India, China, dan Pakistan, dan merupakan melebihi 50% daripada pengeluaran dunia.
Tebu merupakan dari keluarga rumput yang berasal dari Asia Tenggara. Batangnya yang tebal menyimpan sukrose dalam batangnya. Dari cecair ini gula dihasilkan dengan mengeringkan airnya. Gula yang dikristalkan telah dilaporkan semenjak 2500 tahun dahulu di India. Biasanya, tebu yang bengkok adalah kurang manis berbanding tebu yang batangnya lurus. Kebanyakan tebu yang biasa dilihat adalah tebu yang berwarna kuning dan juga tebu yang berwana hitam. Sekitar abad ke-8 A.D. orang-orang Arab memperkenalkan gula ke Mediterranean dan dari situ ia ditanam di Sepanyol. Ia merupakan salah satu tanaman terawal yang di bawa ke Amerika oleh orang-orang Sepanyol.
Tebu telah ditanam secara meluas di Caribbean dan masih lagi merupakan sumber ekonomi penting di beberapa pulau. Sewaktu penjajah, gula adalah satu keluaran utama bagi perdagangan segitiga bahan-bahan mentah Dunia Baru, pengilangan Eropah dan hamba Afrika. Perancis mendapati tebu di pulau-pulaunya begitu berharga sehinggakan ia menukarkan Kanada kepada Britain bagi mendapat kembali Guadeloupe, Martinique dan St. Lucia mereka pada akhirnya Perang Tujuh Tahun. [Belanda|Dutch]] turut mengekalkan Suriname, koloni gula di Amerika Selatan, dan tidak cuba mendapatkan kembali New Netherlands (Amsterdam Baru). Tebu Cuba menghasilkan gula yang menerima sokongan harga dan pasaran terjamin di USSR; pembubaran negara tersebut memaksa penutupan kebanyakan daripada industri gula Cuba. Tebu masih merupakan bahagian penting ekonomi bagi Barbados, Repbulik Dominican, Guadeloupe, Jamaica, Grenada, dan pulau-pulau lain. Industri tebu adalah eksport utama bagi Caribbean, tetapi ia adalah dijangka akan gagal dengan penghapusan keutamaan (preferences ) Eropah menjelang 2009.
Penanaman tebu turut memberi kesan kepada sejarah moden kebanyakan pulau Pasifik tropika, terutamanya Hawaii dan Fiji. Di pulau ini, gula menguasai keadaan politik dan ekonomi selepas masyarakat tempatan dijajah oleh Eropah dan Amerika. Orang Eropah dan Amerika turut menggalakkan penghijrahan dari pelbagai negara Asia sebagai pekerja bagi menjaga dan menuai tanaman. Polisi industri gula akhirnya menentukan bentuk etnik penduduk pulau yang wujud kini, menjejaskan dengan banyaknya masyarakat dan politik di pulau tersebut.
Brazil merupakan penanam utama tebu, di mana ia digunakan bagi menghasilkan gula dan juga bagi menghasilkan alkohol yang digunakan bagi menghasilkan bahan api gasohol dan biodiesel.
Penanaman tebu memerlukan cuaca tropika atau separa tropika, dengan hujan minima 600 mm (24 inci) setahun. Ia merupakan salah satu tumbuhan yang memiliki sistem fotosintesis paling berkesan dalam alam tumbuhan, mampu menukar sehingga 2% dari tenaga suria kepada [biojisim]]. Dalam wilayah penanaman utama, seperti Hawai, tebu mampu menghasilkan 20 kg gula bagi setiap meter persegi yang terdedah kepada matahari.
Tebu ditanam dari keratan batang berbanding biji benih, walaupun sesetengah jenis tebu masih mampu menghasilkan biji benih, kaedah moden melalui potongan batang telah menjadi kaedah utama pembiakan. Setiap potongan mesti mengandungi sekurang-kurangnya satu kudup, dan potongan batang ini biasanya ditanam menggunakan tangan. Selepas ditanam, jambakan batang tebu boleh dituai beberapa kali; setiap kali selepas tuaian, batang asal akan menumbuhkan pucuk baru, dikenali sebagai ratoons. Biasanya, setiap tuaian yang berikut memberikan hasil semakin berkurangan, dan akhirnya pengurangan hasil menyokong penanaman semula. Bergantung kepada amalan penanaman, tuaian antara 2 hingga 10 boleh dilakukan antara setiap penanaman.
Tebu digunakan sebagai tumbuhan makanan oleh larva sesetengah spesies lepidoptera, termasuk kupu-kupu turnip.
Tebu boleh dituai menggunakan tangan atau mekhanikal. Penuaian menggunakan tangan menyumbang kepada separuh dari pengeluaran dunia, dan amat berleluasa di negara membangun. Apabila dituai dengan tangan, ladang tebu akan dibakar. Api merebak dengan cepatnya, membakar daun, tetapi membiarkan batang dan akar yang dipenuhi air selamat. Penuai kemudian memotong batang yang tegak pada aras tanah dengan pisau. Penuai tebu yang mahir mampu memotong 500 kg tebu sejam.
Mesin penuai gabungan tebu, atau penuai pemotong, adalah mesin tuaian yang pada asalnya dimajukan di Australia. Mesin penuai memotong tebu pada pangkal batang, menceraikan tebu dari daunnya, dan kemudiannya meletakkan batang tebu kedalam pedati sementara menghembus daun yang dipotong kembali keladang. Mesin sedemikian mampu menuai 30 tan tebu sejam, tetapi tebu yang dituai menggunakan mesin sedemikian perlu dihantar kekilang dengan cepat; apabila dipotong tebu mula kehilangan kandungan gulanya, dan kerosakan pada batang tebu semasa tuaian mekhanikal hanya mempercepatkan penguraian ini.
Secara traditional, tebu akan diproses dalam dua tahap. Kilang tebu di kawasan pengeluaran tebu, mengeluarkan gula dari tebu yang dituai segar, menghasilkan gula mentah bagi pemprosesan semula, dalam bentuk gula kilang putih bagi kegunaan tempatan. Pengilang gula, sering kali terdapat dalam kawasan pengguna gula yang tinggi seperti Amerika Utara, Europah, dan Jepun, kemudiannya akan menghalusi gula mentah bagi menghasilkan gula putih halus, keluaran yang lebih dari 99% sucrose sepenuhnya. Kedua tahap ini perlahan-lahan semakin kabur. Peningkatan kekayaan di kawasan tropik pengeluar gula mendorong kepada peningkatan bagi gula halus di kawasan tersebut, dan terdapat trend kearah menggabung pengilangan dan penghalusan di kawasan tersebut.
Di kilang tebu, tebu dibasuh, dan kemudiannya dipotong dan dicincang oleh mata pisau yang berputar. Tebu yang dicincang kemudiannya dicampurkan berulang kali dengan air dan digelek antara penggelek; air tebu yang terkumpul (dikenali di Brazil sebagai garapa) mengandungi 10–15% sucrose, sementara pepejal berfiber yang tinggal, dikenali sebagai hampasinggeris: bagasse, dibakar sebagai bahan api. Hampas menjadikan kilang gula lebih dari berdikari dari segi penggunaan tenaga; hampas lebihan kemudiannya boleh digunakan sebagai makanan haiwan, dalam penghasilan kertas, atau dibakar bagi menghasilkan eletrik bagi grid tenaga tempatan.
Air tebu kemudiannya dicampurkan dengan batu kapur bagi menyesuaikan pHnya kepada 7. Ini menghalang penguraian sucrose kepada glucose dan fructose, dan menyingkir keluar sebahagian kekotoran. Campuran ini kemudiannya diheningkan, membenarkan kapur dan pepejal terapung lain mendak dan cecair yang l;ebih jernih ini dipekatkan dalam pengeluwap pelbagai kesan (multiple-effect evaporator) bagi menghasilkan sirap dengan kandungan sucrose sekitar 60% menurut berat. Sirap ini kemudiannya dipekatkan dalam vakum sehingga ia menjadi superpekat, dan kemudiannya disemai dengan kristal gula. Apabila disejukkan, gula berkristal keluar dari sirap. Mesin (centrifuge) digunakan bagi mengasingkan gula dari cecair yang tinggal, atau molasses. Pengkristilan tambahan mungkin dilakukan bagi mengeluarkan lebih banyak gula dari molasses; baki molasses selepas kesemua gula yang boleh dihasilkan telah dikeluarkan secara kos-efektif dikenali sebagai blackstrap.
Gula mentah berwarna kuning hingga gula perang. Sekiranya gula putih diperlukan buih sulfur dioxida mungkin ditiup melalui air tebu sejurus sebelum pengelowapan. Peluntur ini menjadikan bahan cemar bewarna menjadi tanpa warna. Gula yang diluntur menjadi putih melalui proses sulfitation ini dikenali sebagai putih kilang, putih ladang atau gula kristal. Gula dalam bentuk ini merupakan bentuk gula yang paling banyak digunakan dinegara penanam tebu.
Dalam penulinan gula, gula kasar ditulinkan lebih lanjut. Mula-mula gula kasar dicampurkan dengan sirap pekat dan dibersihkan secara centrifuge. Proses ini dikenali sebagai affination; tujuannya adalah bagi membersihkan selaput luar kristal gula kasar, yang kurang tulin berbanding bahagian dalam kristal. Baki gula kemudian dilarutkan bagi menghasilkan sirap, sekitar 70% menurut berat pepejal.
Larutan gula ini kemudiannya dijernihkan melalui campuran asid phosphorik dan kalsium hidrosida, yang bergabung bagi mengeluarkan kalsium phosphate. Partikel calcium phosphate memerangkap sebahagian bahan cemar dan menyarap yang lain, dan kemudiannya terapung di bahagian atas tangki, di mana ia akan diceduk buang. Pilihan lain kepada teknik phosphatation adalah karbonatation, yang hampir serupa, tetapi menggunakan karbon dioksida dan kalsium hidroksida bagi menghasilkan penyingkiran kalsium karbonat .
Selepas sebahagian baki pepejal ditapis keluar, sirap jernih ini dinyahwarna melalui penapisan melalui lapisan karbon aktif. Sesetengah baki cemaran bewarna diserap dalam tapisan karbon. Sirap yang ditulinkan kemudiannya dipekatkan lagi menjadi amat pekat dan dikristalkan dalam keadaan hampagas, bagi menghasilkan gula putih tulin. Sebagaimana di kilang gula, kristal gula dipisahkan dari molasses melalui centrifugation. Gula tambahan diambil dengan mencampur baki sirap dengan basuhan dari affination dan dikristalkan sekali lagi bagi menghasilkan gula perang. Apabila tiada lagi gula dapat dihasilkan dengan mudah, molasses terakhir masih mempunyai 20–30% sucrose, termasuk 15–25% glukos dan fructos.
Untuk menghasilkan gula kasar dari mana bijian gula individual tidak melekat sesama sendiri, gula perlu dikeringkan. Ini dicapai dengan mula-mula mengeringkan gula dalam pengering pemutar panas, dan kemudian merawat gula tersebut dengan meniup udara sejuk melaluinya selama beberapa hari.
Tebu Ribon adalah jenis separa tropika yang dahulunya pernah ditanam secara meluas di selatan Amerika Syarikat, ke utara sejauh persisiran North Carolina. Airnya dikeluarkan dengan menggunakan pemerah berkuasa kuda atau baghal, kemudian cecair itu dididihkan, sama seperti sirap maple, dalam dulang leper, kemudiannya digunakan dalam bentuk sirap sebagai pemanis makanan lain. Ia bukannya tanaman perdagangan masa kini, tetapi sebilangan kecil petani cuba mengekalkan tradisi lama dan mendapati pasaran tersedia bagi keluaran mereka. kebanyakan pengeluaran tebu di Amerika Syarikat dilakukan di Florida dan Louisiana, dan sebahagian kecilnya di Hawaii dan Texas.
Mesin tebu yang digunakan di Malaysia bagi memerah air tebu.
Dalam kebanyakan negara di mana tebu ditanam, terdapat beberapa makanan dan hidangan popular yang dihasilkan darinya, seperti:
Minat dalam penggunaan tebu bagi menghasilkan ethanol semakin meningkat, disebabkan kenaikan harga minyak dan gasolin. Brazil telah berjaya menggunakan ekonomi bahan apinya bagi menggantikan kebanyakan penggunaan gasolin dengan penggunaan ethanol. Jagung digunakan secara meluas di Amerika Syarikat bagi penghasilan ethanol. Tebu bagaimanapun adalah lebih berkesan bagi menghasilkan ethanol. Penggantian ethanol berasaskan jagung kepada ethanol berasaskan tebu membolehkan negara bergantung minyak seperti Amerika Syarikat bagi mengurangkan pergantungan kepada minyaknya.
Tebu merupakan bahan utama yang digunakan dalam pembuatan gula. Terdapat beberapa spesies tebu, tetapi yang paling biasa dilihat adalah tebu kuning. Terdapat juga tebu hitam.
Saccharum (synoniem: Lasiorhachis) is een geslacht uit de grassenfamilie (Poaceae). De soorten van dit geslacht komen voor in vrijwel de hele wereld.
Van het geslacht zijn de volgende soorten bekend:
Saccharum (synoniem: Lasiorhachis) is een geslacht uit de grassenfamilie (Poaceae). De soorten van dit geslacht komen voor in vrijwel de hele wereld.
Sukkerrør (Saccharum) er et tropisk gress-slekt som består av mellom 6 og 37 arter (det hersker uenighet om antallet) som kan bli inntil 7 meter høyt og med 5 cm tykke stengler.
Margsaften inneholder 18–20 % sukker som brukes i produksjonen av rørsukker (også kjent som sukrose). Arten stammer muligens fra Polynesia, men har vært dyrket i India siden før 510 f.Kr. da den persiske keiser Darius under en invasjon i India fant «et siv som gir honning uten bier».
Dyrkingen av sukkerrør spredtes gjennom Nord-Afrika til Spania under den muslimske erobringskrigen, og sukker ble ført til Nord-Europa med korstogene.
Columbus plantet sukkerrør i Karibia, hvor plantene trivdes og ga grunnlag for en sterk økonomi. Senere var sukkerrør en svært viktig inntektskilde for Portugal på 1500-tallet, som dyrket planten i stor skala i Brasil.
Napoleonskrigene førte til at rørsukker ble mangelvare i en periode, noe som gjorde at man utviklet en metode for fremstilling av sukker fra andre planter (sukkerroe). Dette utgjør i dag omtrent 30 % av verdens forbruk.
Sukkerrør (Saccharum) er et tropisk gress-slekt som består av mellom 6 og 37 arter (det hersker uenighet om antallet) som kan bli inntil 7 meter høyt og med 5 cm tykke stengler.
Margsaften inneholder 18–20 % sukker som brukes i produksjonen av rørsukker (også kjent som sukrose). Arten stammer muligens fra Polynesia, men har vært dyrket i India siden før 510 f.Kr. da den persiske keiser Darius under en invasjon i India fant «et siv som gir honning uten bier».
Dyrkingen av sukkerrør spredtes gjennom Nord-Afrika til Spania under den muslimske erobringskrigen, og sukker ble ført til Nord-Europa med korstogene.
Columbus plantet sukkerrør i Karibia, hvor plantene trivdes og ga grunnlag for en sterk økonomi. Senere var sukkerrør en svært viktig inntektskilde for Portugal på 1500-tallet, som dyrket planten i stor skala i Brasil.
Napoleonskrigene førte til at rørsukker ble mangelvare i en periode, noe som gjorde at man utviklet en metode for fremstilling av sukker fra andre planter (sukkerroe). Dette utgjør i dag omtrent 30 % av verdens forbruk.
Saccharum é um gênero de plantas herbáceas pertencente à família Poaceae.[1]
|língua2= (ajuda) Цукрова тростина вирощується у багатьох країнах світу, що разом виробляють урожай у 1,32 млрд тонн (у 6 разів більше, ніж цукрового буряка). На 2005 рік найбільшим виробником у світі була безумовно Бразилія. Використання цукрової тростини включає виробництво цукру, меляси, рому і етанолу для палива.
Щоб позбутись зайвого листя перед збиранням цукрової тростини поле з тростиною підпалюють.
Цукрова тростина походить з острова Нова Гвінея. Товсте стебло зберігає багато енергії у вигляді сахарози в соку, її досить легко виділити, випарюючи воду. Мешканці Нової Гвінеї першими почали вживати стебла тростини як їжу. Звідти рослина поширилася всією Південно-східною Азією, потрапила до Індії, а вже з неї — до Китаю, Кореї та Японії[1]
Індійці першими почали виробляти з соку цукрової тростини кристалічний цукор. Це сприяло пощиренню культури на захід — до Персії, Середземномор'я та на острови Атлантичного океану. Вона була серед перших культурних рослин, завезених до Америки іспанцями і португальцями[2].
Цукрова тростина почала інтенсивно вирощуватися в басейні Карибського моря, і все ще вирощується там на деяких островах. Протягом колоніальних часів цукор був головним продуктом трикутної торгівлі з Новим Світом (разом з продуктами європейських промислових підприємств і африканськими рабами). Франція вважала свої острови, де вирощувалася цукрова тростина, такими цінними, що фактично віддала Британії Канаду в обмін на повернення Гваделупи, Мартиніки та острова Святої Люсії після Семирічної війни 1756—1763 років. Голландці так само утримували Суринам, цукрову колонію в Південній Америці, замість повернення Нових Нідерландів (Нового Амстердама).
Кубинський цукор знаходив постійний збут на ринку СРСР, а розпад цієї країни привів до закриття більшої частини кубинської цукрової промисловості. Цукрова тростина зберігає важливу частину економіки Барбадосу, Домініканської республіки, Гваделупи, Ямайки, Гренади і інших островів. Промисловість цукрової тростини — головний продукт експорту багатьох країн Карибського моря, але очікується, що його значення впаде після скасування європейських торговельних переваг у 2009 році згідно з рішенням СОТ.
Виробництво цукрової тростини також поширене на багатьох тропічних тихоокеанських островах, переважно Гаваях і Фіджі. На цих островах цукор почав домінувати на економічному та політичному ландшафті після вторгнення у тубільні суспільства європейців і американців, які просували імміграцію з різних азійських країн для забезпечення плантацій працівниками. Політика цукрової промисловості створила нову етнічну структуру островів та справила глибокий вплив на сучасну політику і суспільство на цих островах.
Зараз Бразилія є головним виробником цукрової тростини, яка використовується переважно для виробництва цукру і етанолу, який в свою чергу застосовується для створення поширених у Бразилії видів біопалива — спирто-бензину та біодизельного палива.
У Стародавній Індії для скріплення каменів у будівлях каменярі використовували вапно, розмішане соком цукрової тростини, що і надавало вікову міцність старовинним вежам і храмам[3].
Це незавершена стаття про Тонконогові.Chi Mía (danh pháp khoa học: Saccharum) là một chi thực vật gồm 6-37 loài cây thân thảo, tùy theo hệ thống phân loại. Chúng là các loại cỏ sống lâu năm, thuộc tông Andropogoneae của họ Hòa thảo (Poaceae), bản địa khu vực nhiệt đới và ôn đới ấm của Cựu Thế giới. Chúng có thân to mập, chia đốt, chứa nhiều đường, cao từ 2–6 m. Tất cả các dạng mía đường được trồng ngày nay đều là các dạng lai ghép nội chi phức tạp.
Một số loài được liệt kê dưới đây.
Chi Mía (danh pháp khoa học: Saccharum) là một chi thực vật gồm 6-37 loài cây thân thảo, tùy theo hệ thống phân loại. Chúng là các loại cỏ sống lâu năm, thuộc tông Andropogoneae của họ Hòa thảo (Poaceae), bản địa khu vực nhiệt đới và ôn đới ấm của Cựu Thế giới. Chúng có thân to mập, chia đốt, chứa nhiều đường, cao từ 2–6 m. Tất cả các dạng mía đường được trồng ngày nay đều là các dạng lai ghép nội chi phức tạp.
Saccharum L. (1753)
Синонимы
Са́харный тростни́к (лат. Sáccharum) — род травянистых растений семейства Злаки, или Мятликовые (Poaceae).
Многолетние травянистые рыхлодерновинные растения 0,5—3 (6) м высотой. Стебли прямостоячие, выполненные. Лигула перепончатая, 1,5—5 мм длиной. Листья линейные, обычно плоские, 1,5—50 мм шириной.
Сахарный тростник происходит из юго-западной части тихоокеанского региона. Saccharum spontaneum встречается в дикой форме в восточной и северной Африке, на Среднем Востоке, в Индии, Китае, на Тайване и в Малайзии и Новой Гвинее. Центр происхождения, возможно, северная Индия, где встречаются формы с наименьшим хромосомным набором. Saccharum robustum встречается вдоль речных берегов в Новой Гвинее и на некоторых из прилегающих островов и является эндемиком в этой местности. Сахарный тростник культивируемый происходит, наиболее вероятно, из Новой Гвинеи. Этот тростник может произрастать только в тропических регионах с подходящим климатом и почвой. Saccharum barberi, возможно, происходит из Индии. Saccharum sinense встречается в Индии, Индокитае, южном Китае и на Тайване. Saccharum edule, судя по всему, является чистой формой Saccharum robustum и встречается только в Новой Гвинее и на близлежащих островах[2].
Род по данным Королевских ботанических садов Кью включает 36 видов[3]:
Са́харный тростни́к (лат. Sáccharum) — род травянистых растений семейства Злаки, или Мятликовые (Poaceae).
甘蔗是禾本科的单子叶植物，为甘蔗属（学名：Saccharum）的总称。甘蔗是温带和热带农作物，是制造蔗糖的原料，且可提煉乙醇作為生質能源。全世界有一百多个国家出产甘蔗，最大的甘蔗生产国是巴西、印度和中国。中国最常见的食用甘蔗为中国竹蔗。
本属已确认的物种至少有36个，如下[3]：
本章节需要补充更多来源。（2016年7月29日） 甘蔗起源问题现在认识不一，有多种说法。一说起源于中国，中国华南、西南南部一带可能是甘蔗的原产地之一。其主要论据是：
由此推论，中国华南、西南南部一带为甘蔗的原产地之一，甘蔗属的中国种（S.Singnse Roxb），可以肯定是起源于中国。
另一种说法為甘蔗原产地可能是新畿内亞（新畿内亚野生蔗）或印度，后来传播到南洋群岛，大约在周朝周宣王时传入中国南方。先秦时代的“柘”就是甘蔗，到了汉代才出现“蔗”字[4]，“柘”和“蔗”的读音可能来自梵文sakara。10到13世纪（宋代），江南各省普遍种植甘蔗；中南半岛和南洋各地如真腊、占城、三佛齐、苏吉丹也普遍种甘蔗制糖。
亚历山大大帝东征印度时，部下一位将领曾说印度出产一种不需蜜蜂就能产生蜜糖的草。公元6世纪伊朗萨珊王朝国王霍斯劳一世（Khosrau I Anushirvan）将甘蔗引入伊朗种植。8到10世纪甘蔗的种植遍及伊拉克、埃及、西西里、伊比利亚半岛等地。后来葡萄牙和西班牙殖民者又把甘蔗带到了美洲。
在日據時代到光復初期，甘蔗為臺灣最重要的經濟作物之一。臺灣一年四季皆適合甘蔗生長，惟7-9月間常有颱風來襲，對甘蔗生長有不良影響。依據陳正祥氏的說法，臺灣最適合種植甘蔗的地區為雲林縣虎尾鎮到屏東縣的平原，因本區地形平坦，氣候良好。臺灣常見的經濟作物甘蔗有兩種：
另外還有：
《本草綱目》記載甘蔗能夠止咳化痰、利尿、養顏美容。[7]主治：
甘蔗莖
甘蔗是禾本科的单子叶植物，为甘蔗属（学名：Saccharum）的总称。甘蔗是温带和热带农作物，是制造蔗糖的原料，且可提煉乙醇作為生質能源。全世界有一百多个国家出产甘蔗，最大的甘蔗生产国是巴西、印度和中国。中国最常见的食用甘蔗为中国竹蔗。
사탕수수(沙糖―)는 벼과 개사탕수수속의 외떡잎식물이다. 키가 큰 여러해살이 식물로 아시아의 열대지역이 원산지이다. 체내에 당분이 많이 함유되어 있어 설탕을 만드는 재료로 쓰인다. 재배종은 자생하는 여러 종을 교잡하여 만든 것이다.
불타는 사탕수수
.JPG)
