dcsimg

Associations ( Inglês )

fornecido por BioImages, the virtual fieldguide, UK
Fungus / saprobe
deeply embedded perithecium of Diaporthopsis angelicae is saprobic on dead stem of Eryngium

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
BioImages
projeto
BioImages

Qafqaz zımbırtikanı ( Azerbaijano )

fornecido por wikipedia AZ

Zımbırtikan (lat. Eryngium)[1]çətirkimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.[2]

Синеголовник кавказский (С. биберштейна) - Caucasian eryngo (Bieberstein eryngo) [3]

Botaniki təsviri

Hündürlüyü 30-50 sm olan göyümtül rəngli çoxillik ot bitkisidir. Tikanlıdır, kökü yoğun, gövdəsi budaqlıdır. Kökyanı yarpaqlar uzun saplaq üstündə olmaqla azacıq dərivaridir, tez solurlar. Gövdə yarpaqları dərivarı, oturaq, bölüklü və ya yarılmış, dişdişli tikanlıdır. Başcıqları 7-12 mm kürəvarıdir. Başcıq özündən 2-3 dəfə uzun, 4-6 xəttvari-lansetvari, tikanlı yarpaqa bükülmüşdür. Meyvəsi 5 mm, tinli, iti lansetvari pulcuqlarla örtülmüşdür. İyun-iyul aylarında çiçəkləyir, avqust-sentyabr aylarında meyvə verir.[3]

Mənşəyi və yayılması

Qafqaz zımbırtikanı kserofil coğrafi tipinin önasiya sinfinin iran-turan qrupuna aiddir. İran, Əfqanıstan, Orta Asiya və Qafqazda yayılmışdır. Qafqaz zımbırtikanı Naxçıvandan başqa Azərbaycanın bütün rayonlarında aşağı dağ qurşağından orta dağ qurşağına kimi (dəniz səviyyəsindən 1800 m qədər) bitir.

Ekoloji qrup və bitdiyi yerlər

Kserofitdir, dağ-bozqır bitkilik tipində rast gəlir. Quru qumsal və qilli yamaclarda çox vaxt edifikator rolunu oynayır və tünd-göy rəngdə ləkələr əmələ gətirir.

Kimyəvi tərkibi

Flavonoid, steroid, efir və piyli yağlarla zəngindir.

Təsiri və tətbiqi

Hind, İran və xalq təbabətində geniş tətbiq edilir. Dəri, babasil, skrofulyoz, anemiya və astsit xəstəliklərində istifadə olunur. Diuretik və tonusqaldırıcı təsirə malikdir.

İstifadə olunan hissələri

Müalıcə məqsədi ilə bitkinin yerüstü hissəsi və kökü istifadə edilir. İstifadə formaları dəmləmə və cövhər formasındadır.

Digər faydalı xüsusiyyətləri və istifadəsi

Cavan yarpaqlar İranda tərəvəz kimi istifadə olunur. Əhali arasında zımbırtikan “pis gözdən” qoruyan vasitə hesab edilir.

İstinadlar

  1. Nurəddin Əliyev. Azərbaycanın dərman bitkiləri və fitoterapiya. Bakı, Elm, 1998.
  2. Elşad Qurbanov. Ali bitkilərin sistematikası, Bakı, 2009.
  3. 3,0 3,1 Mehdiyeva N.P. «Azərbaycanın dərman florasının biomüxtəlifliyi», Bakı, 2011
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AZ

Qafqaz zımbırtikanı: Brief Summary ( Azerbaijano )

fornecido por wikipedia AZ

Zımbırtikan (lat. Eryngium) — çətirkimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.

Синеголовник кавказский (С. биберштейна) - Caucasian eryngo (Bieberstein eryngo)

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AZ

Panical ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA

Els panicals (Eryngium),[1] també coneguts com a cards corredors o cards panicals formen un gènere de plantes amb flor dins la família apiàcia. El gènere té una distribució cosmopolita amb un centre de diversitat a Amèrica del Sud i es compon d'unes 230 espècies. Són plantes herbàcies anuals o perennes. Normalment tenen les fulles espinoses i formen les flors en umbel·les. L'arrel és similar a les pastanagues i molt llarga. Poden viure a l'alta muntanya, a la terra baixa i a zones litorals. N'hi ha unes 230 espècies, algunes són d'ús ornamental. Altres espècies, com les d'alta muntanya, forneixen nèctar per a fer mel a les abelles que s'hi traslladen a l'estiu en l'apicultura transhumant.

Espècies

Referències

  1. Ramon Folch i Guillèn. Història Natural dels Països Catalans. Vol. 6 Plantes superiors. 1a ed.. Enciclopèdia Catalana, 1992, p. 249. ISBN 84-7739-015-0 [Consulta: 29 setembre del 2012].

Enllaços externs

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Panical Modifica l'enllaç a Wikidata

Viccionari

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

Panical: Brief Summary ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA

Els panicals (Eryngium), també coneguts com a cards corredors o cards panicals formen un gènere de plantes amb flor dins la família apiàcia. El gènere té una distribució cosmopolita amb un centre de diversitat a Amèrica del Sud i es compon d'unes 230 espècies. Són plantes herbàcies anuals o perennes. Normalment tenen les fulles espinoses i formen les flors en umbel·les. L'arrel és similar a les pastanagues i molt llarga. Poden viure a l'alta muntanya, a la terra baixa i a zones litorals. N'hi ha unes 230 espècies, algunes són d'ús ornamental. Altres espècies, com les d'alta muntanya, forneixen nèctar per a fer mel a les abelles que s'hi traslladen a l'estiu en l'apicultura transhumant.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

Mandstro ( Dinamarquês )

fornecido por wikipedia DA

Mandstro (Eryngium) er en slægt med ca. 40 arter, der er udbredt i Europa, Nordafrika, Asien og Nord- og Sydamerika. Her omtales kun de arter, der er vildtvoksende, eller som dyrkes i Danmark.

Beskrevne arter


Andre arter
  • Eryngium alismifolium
  • Eryngium aquaticum
  • Eryngium articulatum
  • Eryngium billardierei
  • Eryngium bourgatii
  • Eryngium caeruleum
  • Eryngium carlinae
  • Eryngium constancei
  • Eryngium creticum
  • Eryngium cuneifolium
  • Eryngium dilatatum
  • Eryngium dorae
  • Eryngium duriaei
  • Eryngium ebracteatum
  • Eryngium eburneum
  • Eryngium elegans
  • Eryngium foetidum
  • Eryngium giganteum
  • Eryngium glomeratum
  • Eryngium heterophyllum
  • Eryngium hookeri
  • Eryngium integrifolia
  • Eryngium nasturtiifolium
  • Eryngium nudicaule
  • Eryngium pandanifolium
  • Eryngium paniculatum
  • Eryngium pectinatum
  • Eryngium petiolatum
  • Eryngium pusillum
  • Eryngium rostratum
  • Eryngium sanguisorba
  • Eryngium tenue


licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-forfattere og redaktører
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DA

Mannstreu ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Mannstreu (Eryngium), auch Edeldistel genannt, ist mit 230 bis 250 Arten die artenreichste Gattung der Pflanzenfamilie der Doldenblütler (Apiaceae).[1][2]

Der Gattungsname Mannstreu (lateinisch eryngium, auch iringium, von griechisch eryngion[3]) soll von der Verwendung des Feld-Mannstreu (Eryngium campestre) als Aphrodisiakum und Liebeszauberwurzel herrühren.

Beschreibung

 src=
Illustration aus American medicinal plants; an illustrated and descriptive guide to the American plants used as homopathic remedies- their history, preparation, chemistry and physiological effects, 1887 von Eryngium yuccifolium
 src=
Fruchtstände und Früchte des Feld-Mannstreu (Eryngium campestre)
 src=
Illustration aus Flora Atlantica, sive, Historia plantarum quae in Atlante, agro Tunetano et Algeriensi crescunt, Tafel 54 von Eryngium triquetrum

Es handelt sich um eine sehr formenreiche Gattung, weshalb man nur wenige allgemeingültige Merkmale angeben kann.

Insgesamt handelt es sich meistens um distelähnliche Pflanzen mit harten, dornigen Blättern. Es sind ausdauernden und obwohl es sich teilweise um einjährige krautige Pflanzen handelt, erreichen einige Arten Wuchshöhen von mehreren Metern, die meisten Arten allerdings nur 50 bis 100 Zentimetern.

Die Stiele der Einzelblüten sind ziemlich kurz, so dass die einfachen Dolden zu köpfchenförmigen oder walzlichen Blütenständen zusammengezogen sind. Diese sind am Grund von einer Hülle aus meist dornigen, harten Hüllblättern umgeben. Bei vielen Arten sind diese Hüllblätter bläulich überlaufen. Die Blüten selbst sind meist weißlich oder bläulich. Einige Arten, deren Blütenfarbe strahlend amethystblau ist, werden als Zierpflanzen verwendet.

Ökologie

Einige Arten wachsen sparrig verzweigt in einer insgesamt rundlichen Form, lösen sich bei Fruchtreife als Ganzes vom Boden und lassen sich als Steppenläufer von Wind über den Boden rollen. Dabei werden dann die Samen weit verstreut.

Systematik und Verbreitung

 src=
Habitus, Laubblätter und Blütenstände von Eryngium agavifolium
 src=
Alpen-Mannstreu (Eryngium alpinum)
 src=
Amethyst-Mannstreu (Eryngium amethystinum)
 src=
Spanische Edeldistel (Eryngium bourgatii)
 src=
Feld-Mannstreu (Eryngium campestre)
 src=
Langer Koriander (Eryngium foetidum)
 src=
Riesen-Mannstreu (Eryngium giganteum)
 src=
Stranddistel (Eryngium maritimum)
 src=
Flachblatt-Mannstreu (Eryngium planum)
 src=
Atlas-Mannstreu (Eryngium variifolium)

Die Gattung Eryngium wurde 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum, Tomus 1, Seite 232 aufgestellt.[4]

Die Gattung Eryngium gehört zur Tribus Saniculeae in der Unterfamilie Apioideae innerhalb der Familie Apiaceae.[5]

Die Gattung Eryngium kommt in allen gemäßigten und warmen Gebieten der Erde vor. Die größte Artenvielfalt wird in Mexiko, Süd-Brasilien und Argentinien erreicht.

Hier eine Auswahl der Eryngium-Arten:[6][5][7]

Hybriden (Auswahl):

  • Eryngium ×zabelii Christ ex Bergmans = Eryngium alpinum × Eryngium bourgatii: Sie ist in Kultur entstanden.[5]

Literatur

  • Werner Rothmaler (Begr.), Eckehart Jäger, Klaus Werner: Exkursionsflora von Deutschland Gefäßpflanzen: Grundband. 18. Auflage. Spektrum Akademischer Verlag, Heidelberg/Berlin 2002, ISBN 3-8274-1359-1, S. 343f.
  • Arthur Oliver Chater: Eryngium L. In: T. G. Tutin, V. H. Heywood, N. A. Burges, D. M. Moore, D. H. Valentine, S. M. Walters, D. A. Webb (Hrsg.): Flora Europaea. Volume 2: Rosaceae to Umbelliferae. Cambridge University Press, Cambridge 1968, ISBN 0-521-06662-X, S. 320–324 (englisch, eingeschränkte Vorschau in der Google-Buchsuche).
  • She Menglan, Mark F. Watson: Eryngium. In: Wu Zheng-yi, Peter H. Raven, Deyuan Hong (Hrsg.): Flora of China. Volume 14: Apiaceae through Ericaceae. Science Press/Missouri Botanical Garden Press, Beijing/St. Louis 2005, ISBN 1-930723-41-5, S. 14 (englisch). , PDF-Datei, textgleich online wie gedrucktes Werk.
  • Eugene Nasir: Flora of West Pakistan. 20. Umbelliferae. Stewart Herbarium, Gordon College (u. a.), Rawalpindi 1972: Eryngium bei Tropicos.org. In: Flora of Pakistan. Missouri Botanical Garden, St. Louis.
  • Arno Wörz: Revision of Eryngium L. (Apiaceae-Saniculoideae): General Part and Palaearctic species. In: Bibliotheca Botanica, Volume 159, 498 Seiten, Stuttgart 2011, ISBN 9783510480302.

Einzelnachweise

  1. Flora Ibérica, Volume 10, CSIC/RJB, Madrid, 2003. Eryngium, S. 36 - PDF.
  2. a b c d e f g h i j k l m n Robert E. Preston, Michael S. Park, Lincoln Constance, 2012: In: Jepson Flora Project (Hrsg.): Jepson eFlora. Datenblatt Eryngium.
  3. Vgl. Ulrich Stoll: Das „Lorscher Arzneibuch“. Ein medizinisches Kompendium des 8. Jahrhunderts (Codex Bambergensis medicinalis 1). Text, Übersetzung und Fachglossar. (Philosophische Dissertation Würzburg 1989) Steiner, Stuttgart 1992 (= Sudhoffs Archiv, Beiheft 28), ISBN 3-515-05676-9, S. 429.
  4. Eryngium bei Tropicos.org. Missouri Botanical Garden, St. Louis Abgerufen am 22. Dezember 2020.
  5. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae Eryngium im Germplasm Resources Information Network (GRIN), USDA, ARS, National Genetic Resources Program. National Germplasm Resources Laboratory, Beltsville, Maryland. Abgerufen am 23. Dezember 2020.
  6. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an ao ap aq Ralf Hand (2011): Apiaceae. Datenblatt Eryngium In: Euro+Med Plantbase – the information resource for Euro-Mediterranean plant diversity.
  7. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an ao ap aq ar as at au av aw ax ay az ba bb bc bd be bf bg bh bi bj bk bl bm bn bo bp bq br bs bt bu bv bw bx by bz ca cb cc cd ce cf cg ch ci cj ck cl cm cn co cp cq cr cs ct cu cv cw cx cy cz da db dc dd de df dg dh di dj dk dl dm dn do dp dq dr ds dt du dv dw dx dy dz ea eb ec ed ee ef eg eh ei ej ek el em en eo ep eq er es et eu ev ew ex ey ez fa fb fc fd fe ff fg fh fi fj fk fl Eryngium bei Tropicos.org. In: Vascular Plants of the Americas. Missouri Botanical Garden, St. Louis.
  8. a b c d e f USDA-Datenblatt.
  9. Datenblatt Eryngium bei Calflora.
  10. Ariana Lucía Padin, Carolina Isabel Calviño: A New Species Endemic to the Atacama Region of Chile: Eryngium crassifolium (Apiaceae, Saniculoideae). In: Systematic Botany. Volume 43,Issue 2, 2018, S. 628–632, Figur 1–4.
  11. a b c d e Datenblatt Eryngium bei POWO = Plants of the World Online von Board of Trustees of the Royal Botanic Gardens, Kew: Kew Science.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Mannstreu: Brief Summary ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Mannstreu (Eryngium), auch Edeldistel genannt, ist mit 230 bis 250 Arten die artenreichste Gattung der Pflanzenfamilie der Doldenblütler (Apiaceae).

Der Gattungsname Mannstreu (lateinisch eryngium, auch iringium, von griechisch eryngion) soll von der Verwendung des Feld-Mannstreu (Eryngium campestre) als Aphrodisiakum und Liebeszauberwurzel herrühren.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Eringio ( Ido )

fornecido por wikipedia emerging languages

Eringio esas genero di planti umbelifera, pikantoza.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Eryngium ( Albanês )

fornecido por wikipedia emerging languages
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorët dhe redaktorët e Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Eryngium: Brief Summary ( Albanês )

fornecido por wikipedia emerging languages

Eryngium është grup bimësh i familjes Apiaceae .

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorët dhe redaktorët e Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Maantrau ( Frísio do Norte )

fornecido por wikipedia emerging languages
Amrum.pngTekst üüb Öömrang

Maantrau (Eryngium) as en plaantenskööl uun det famile faan a Skiremplaanten (Apiaceae). Diar jaft at son 230 slacher faan.

Di aparte nööm komt faan Eryngium campestre (Fial-Maantrau). Det skal üs afrodisiakum halep, am at seksualiteet uun a gang tu fun.

Enkelt slacher

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Maantrau: Brief Summary ( Frísio do Norte )

fornecido por wikipedia emerging languages

Maantrau (Eryngium) as en plaantenskööl uun det famile faan a Skiremplaanten (Apiaceae). Diar jaft at son 230 slacher faan.

Di aparte nööm komt faan Eryngium campestre (Fial-Maantrau). Det skal üs afrodisiakum halep, am at seksualiteet uun a gang tu fun.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Сэньпря ( Erzia )

fornecido por wikipedia emerging languages

Сэньпря[2] (лат. Erýngium, руз. Синеголо́вник, или Эрингиум) — буе тикшень касовксонь. Рацяня пусмо тикшенсетнень раськесь (Umbelliferae).

Чачоcт-покшолмаст

Тикшень лемтне

Фотокувт

Содамоёвкст

Лисьмапря

  1. Об условности указания класса двудольных в качестве вышестоящего таксона для описываемой в данной статье группы растений см. раздел «Системы APG» статьи «Двудольные».
  2. 2,0 2,1 Русско-эрзянский ботанический словарь (названия сосудистых): Ок. 1600 назв. /А. М. Гребнева, В. В. Лещанкина.— Саранск: Тип. «Крас. Окт.», 2002.— 60 с.— Рус, эрзян. ISBN 5-7493-0433-7., (руз.), (эрз.)
  3. Агафонова Н. А., Алёшкина Р. А., Гребнева А. М., Имайкина М. Д., Мосин М. В., Рузанкин Н. И., Тихонова Т. М., Цыганкин Д. В., Харитонова А. М., Цыпайкина В. П.; Гаврилова Т. Г. (отв. секретарь). Вейсэ, башка, тешкс вельде (Слитно, раздельно, через дефис). Словарь трудностей эрзянского языка. Саранск, 2001. - 172с. (руз.), (эрз.)
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Eryngium ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

Eryngium is a genus of flowering plants in the family Apiaceae. There are about 250 species.[1] The genus has a cosmopolitan distribution, with the center of diversity in South America.[1] Common names include eryngo and sea holly (though not to be confused with true hollies, of the genus Ilex).

These are annual and perennial herbs with hairless and usually spiny leaves. The dome-shaped umbels of steely blue or white flowers have whorls of spiny basal bracts. Some species are native to rocky and coastal areas, but the majority are grassland plants.[2]

In the language of flowers, they represent admiration.[3]

Species

Species include:[4][5]

Uses

Species are grown as ornamental plants in gardens. Numerous hybrids have been selected for garden use, of which E. × oliverianum[6] and E. × tripartitum[7] have gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit. Another is E. x zabelii 'Big Blue', whose parentage is E. alpinum x E. bourgatii.[8]

Many species of Eryngium have been used as food and medicine. Eryngium campestre is used as a folk medicine in Turkey. In Iran, Eryngium (Boghnagh فارسی- بوقناق) is used as herbal tea to lower blood sugar. Eryngium creticum is a herbal remedy for scorpion stings in Jordan. Eryngium elegans is used in Argentina and Eryngium foetidum in Latin America and South-East Asia. Native American peoples used many species for varied purposes. Cultures worldwide have used Eryngium extracts as anti-inflammatory agents. Eryngium yields an essential oil and contains many kinds of terpenoids, saponins, flavonoids, coumarins, and steroids.[1]

The roots have been used as vegetables or sweetmeats. Young shoots and leaves are sometimes used as vegetables like asparagus. E. foetidum is used as a culinary herb in tropical parts of the Americas and Asia. It tastes similar to coriander or cilantro, and is sometimes mistaken for it. It may be called spiny coriander or culantro, or by its Vietnamese name of Ngo Gai.[9]

References

  1. ^ a b c Wang, P., et al. (2012). Phytochemical constituents and pharmacological activities of Eryngium L. (Apiaceae). Archived 2013-11-02 at the Wayback Machine Pharmaceutical Crops 3 99-120.
  2. ^ RHS A-Z Encyclopedia of Garden Plants. United Kingdom: Dorling Kindersley. 2008. p. 1136. ISBN 1405332964.
  3. ^ "Language of Flowers - Flower Meanings, Flower Sentiments". www.languageofflowers.com. Retrieved 2016-11-26.
  4. ^ GRIN Species Records of Eryngium. Archived 2015-09-24 at the Wayback Machine Germplasm Resources Information Network (GRIN).
  5. ^ Eryngium of North America. USDA PLANTS.
  6. ^ "Eryngium × olivieranum". RHS. Retrieved 9 June 2020.
  7. ^ "Eryngium × tripartitum". RHS. Retrieved 9 June 2020.
  8. ^ MBG 2022.
  9. ^ Ramcharan, C. 1999. Culantro: A much utilized, little understood herb. p. 506–509. In: Janick, J. (ed.). Perspectives on New Crops and New Uses. ASHS Press, Alexandria, VA.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Eryngium: Brief Summary ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

Eryngium is a genus of flowering plants in the family Apiaceae. There are about 250 species. The genus has a cosmopolitan distribution, with the center of diversity in South America. Common names include eryngo and sea holly (though not to be confused with true hollies, of the genus Ilex).

These are annual and perennial herbs with hairless and usually spiny leaves. The dome-shaped umbels of steely blue or white flowers have whorls of spiny basal bracts. Some species are native to rocky and coastal areas, but the majority are grassland plants.

In the language of flowers, they represent admiration.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Eringio ( Esperanto )

fornecido por wikipedia EO

Eringio (Eryngium), ankaŭ nomata nobla kardo, estas kun ĉ. 230 specioj la plej speciriĉa genro el la familio de la Apiacoj (Apiaceae).

La plej konata specio en Eǔropo estas la Kampa eringio (Eryngium campestre). Ĝi estas uzata kiel afrodiziigaĵo .

 src=
Alpa eringio (Eryngium alpinum).

Priskribo

Ĉefe temas pri kardosimila planto kun malmolaj dornaj folioj. Kvankam ili estas ofte unujaraj herbaj plantoj. La kelkaj specioj de eringioj atingas alton de pluraj metroj. La plej oftaj specioj tamen nur kreskas 50 ĝis 100 cm.

Kelkaj specioj kreskas malgracie disbranĉite en ronda formo. La plantoj malfiksiĝas komplete post la maturiĝo kaj ili driviĝas per la vento kiel ĥameĥia planto. Per tio la semoj disiĝas vaste.

La genro estas tre formvaria. Nur malmultaj ecoj estas komunaj al ĉiu specio de la genro.

La petoloj de la unuopaj floroj estas relative mallongaj kaj formas el simplaj umbeloj kapitulformajn aǔ cilindrajn florarojn. Tiuj estas ĉirkaǔitaj de involukro el dornaj kaj malmolaj brakteoj. Ĉe multaj specioj la involukro estas blueca filmo. La floroj ofte estas blankecaj aǔ bluecaj. Kelkaj specioj kun florkoloro kiel ametista bluo estas kultivataj kiel ornamplanto.

Disvastiĝo

La genro hejmiĝas ĉie en la mezvarmaj ĝis varmaj regionoj de la mondo. La plej granda multeco de la specioj troviĝas en Meksiko, suda Brazilo kaj Argentino.

 src=
Mara eringio (Eryngium maritimum)

Specioj

En Eǔropa hejmiĝas ĉ. 26 specioj (elekto):

Bildoj

Literaturo

  • Werner Rothmaler (Begr.), Eckehart Jäger, Klaus Werner: Exkursionsflora von Deutschland Gefäßpflanzen: Grundband. 18. Auflage. Spektrum Akademischer Verlag, Heidelberg/Berlin 2002, ISBN 3-8274-1359-1, S. 343f.
  • Arthur Oliver Chater: Eryngium L. In: [BibISBN|052106662X, paĝoj 320–324]
  • She Menglan, Mark F. Watson: Eryngium. In: ISBN 1930723415 Paĝo 14, PDF-Datei, rete.
  • Eugene Nasir: Flora of West Pakistan. 20. Umbelliferae. Stewart Herbarium, Gordon College (u. a.), Rawalpindi 1972, Eryngium rete.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EO

Eringio: Brief Summary ( Esperanto )

fornecido por wikipedia EO

Eringio (Eryngium), ankaŭ nomata nobla kardo, estas kun ĉ. 230 specioj la plej speciriĉa genro el la familio de la Apiacoj (Apiaceae).

La plej konata specio en Eǔropo estas la Kampa eringio (Eryngium campestre). Ĝi estas uzata kiel afrodiziigaĵo .

 src= Alpa eringio (Eryngium alpinum).
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EO

Eryngium ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

Eryngium es un género de plantas herbáceas anuales, bianuales o perenne de la familia Apiaceae (Umbelliferae). Sus 250 especies aceptadas, de las cerca de 500 descritas,[1]​ tienen una distribución por todo el mundo, principalmente en Eurasia, el norte de África y Sudamérica.

Descripción

Son plantas herbáceas perennes o bianuales, raramente anuales, generalmente glabras y con frecuencia aculeadas. Hojas lineares a orbiculares, simples, enteras y paralelinervias o con más frecuencia pinnadamente o palmadamente espinoso-lobadas o -divididas y con nervadura reticulada; pecíolo envainador. Inflorescencias en capítulos solitarios a numerosos y arreglados en cimas, racimos o panículas, generalmente involucrados, flores sésiles o casi sésiles, blancas a azules o moradas; cáliz con dientes prominentes y persistentes; pétalos con el ápice frecuentemente lobado, adelgazado e inflexo; estilos más largos o más cortos que el cáliz; estilopodio y carpóforo ausentes. Fruto globoso a obovoide, terete a dorsalmente aplanado, con comisuras anchas y costillas obsoletas, densamente cubierto por tubérculos o escamas, vitas inconspicuas.[2]

Etimología

Eryngium: prestado del latín ēryngē, -ǐum derivado del griego ἡρύγγioν, que ya designaba a diversas especies del actual género, pero también a otros «cardos». Tratado por Teofrasto (648, 849), Dioscórides (III,22) y Plinio el Viejo en su Naturalis Historia (22, 18) por sus propiedades «prodigiosas».[3][4][5]​Curiosamente, Aristóteles empleó el vocablo para referirse a una especie de la familia Rosaceae (Aruncus dioicus) sin relación alguna con el género linneano.[6]

Taxonomía

El género fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 232–233. 1753.[2]​ La especie tipo es: Eryngium maritimum L.

Especies seleccionadas

Galería

 src=
Eryngium amethystinum
 src=
Eryngium bourgatii
 src=
Eryngium giganteum
 src=
Eryngium maritimum
 src=
Eryngium monocephalum
 src=
Eryngium ovinum
 src=
Eryngium paniculatum
 src=
Eryngium planum con el abejorro Bombus hypnorum
 src=
Eryngium proteiflorum
 src=
Eryngium yuccifolium

Composición

Investigaciones fitoquímicas en el género Eryngium han demostrado la presencia de aceites esenciales, acetilenos, cumarinas, saponinas, flavonoides y derivados del ácido rosmarínico.[cita requerida]

Usos

Muchas especies de Eryngium tienen un largo historial de uso. Han sido empleadas en la medicina tradicional para la preparación de remedios diuréticos, estimulantes del apetito, laxantes o antiinflamatorios. Las raíces se consumen como verdura o para cabello de ángel. Los brotes tiernos y las hojas a veces como sustitutos del espárrago. Las raíces de las especies Eryngium yuccifolium y Eryngium maritimum, son potentes antiinflamatorios y es posible que tengan otras propiedades, como anticonceptivos. Eryngium foetidum es una hierba culinaria utilizada ampliamente en Latinoamérica y Asia sudoriental, como sucedáneo del culantro.[cita requerida]

Referencias

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Eryngium: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

Eryngium es un género de plantas herbáceas anuales, bianuales o perenne de la familia Apiaceae (Umbelliferae). Sus 250 especies aceptadas, de las cerca de 500 descritas,​ tienen una distribución por todo el mundo, principalmente en Eurasia, el norte de África y Sudamérica.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Piikkiputket ( Finlandês )

fornecido por wikipedia FI

Piikkiputket (Eryngium) on sarjakukkaiskasveihin kuuluva suku, jossa on 230 lajia. Ne ovat yksi-, kaksi- tai monivuotisia kasveja, joiden luonnonvarainen esiintymisalue on laaja. Euroopassa, Pohjois-Afrikassa, Turkissa, Keski-Aasiassa, Kiinassa ja Koreassa esiintyvät lajit kasvavat kuivilla kallioisilla paikoilla tai merenrannoilla. Pohjois- ja Etelä-Amerikassa esiintyvät lajit kasvavat yleensä märillä ja soisilla ruohostomailla. Useimmilla piikkiputkilla on piikkisten lehtien muodostama tyviruusuke ja kukintona ohdakemainen sarja, joka on pallon tai sylinterin muotoinen.[1]

Useita eri piikkiputkia viljellään monivuotisina koristekasveina, kaksivuotista salaattipiikkiputkea ravintokasvina. Alppipiikkiputkea ja sinipiikkiputkea käytetään leikkokukkana.[2]

Lajeja

Lähteet

  1. Brickell, Christopher & Cathey, H. Marc (editors): A to Z Encyclopedia of Garden Plants (The American Horticultural Society). DK Publishing 2004. ISBN 0-7566-0616-0
  2. a b Räty, Ella (toim.): Viljelykasvien nimistö. Puutarhaliiton julkaisuja nro 363. Helsinki 2012. ISBN 978-951-8942-92-7

Aiheesta muualla

Tämä kasveihin liittyvä artikkeli on tynkä. Voit auttaa Wikipediaa laajentamalla artikkelia.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FI

Piikkiputket: Brief Summary ( Finlandês )

fornecido por wikipedia FI

Piikkiputket (Eryngium) on sarjakukkaiskasveihin kuuluva suku, jossa on 230 lajia. Ne ovat yksi-, kaksi- tai monivuotisia kasveja, joiden luonnonvarainen esiintymisalue on laaja. Euroopassa, Pohjois-Afrikassa, Turkissa, Keski-Aasiassa, Kiinassa ja Koreassa esiintyvät lajit kasvavat kuivilla kallioisilla paikoilla tai merenrannoilla. Pohjois- ja Etelä-Amerikassa esiintyvät lajit kasvavat yleensä märillä ja soisilla ruohostomailla. Useimmilla piikkiputkilla on piikkisten lehtien muodostama tyviruusuke ja kukintona ohdakemainen sarja, joka on pallon tai sylinterin muotoinen.

Useita eri piikkiputkia viljellään monivuotisina koristekasveina, kaksivuotista salaattipiikkiputkea ravintokasvina. Alppipiikkiputkea ja sinipiikkiputkea käytetään leikkokukkana.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FI

Panicaut ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Les panicauts ou panicaults sont des plantes herbacées bisannuelles, vivaces ou annuelles du genre Eryngium[1] appartenant à la famille des Apiacées et à la sous-famille des Saniculoïdées (es).

On en dénombre 230 espèces réparties dans le monde dont l'Afrique du Sud semble être le centre de la diversité comme en attestent les genres Arctopus ou Alepidea qui se situent vers la base de la sous-famille des Saniculoïdées[2]. Le feuillage (en fait des gaines foliaires hypertrophiées[réf. souhaitée]), caduc ou persistant est souvent épineux. Les fleurs, réunies en ombelles et formant un pseudanthium sont souvent bleues, blanches ou vertes et sont composées de bractées, plus ou moins grosses, épineuses et colorées[3].

La grande diversité morphologique au niveau de l'appareil végétatif et reproducteur, une forte propension à l'hybridation entre espèces proches et une certaine facilité à doubler leur nombre de chromosomes, rend la systématique de cette sous-famille complexe[4].

Beaucoup d'espèces sont cultivées comme plantes d'ornement et toutes sont comestibles (racines, jeunes pousses)[5].

Étymologie

Le nom scientifique d'Eryngium vient du grec eryggos, « barbe de chèvre », en référence au pinceau de poils présent à la partie supérieure de la racine de la plante, et correspondant au débris des feuilles de l'année précédente. Le nom vernaculaire de panicault dérive du latin médiéval pane cardus, « pain chardon », allusion aux piqûres cuisantes du chardon, au fait que leurs racines cuites étaient mangées autrefois et que leurs feuilles tendres au printemps fournissent une excellente salade. Mais ces feuilles deviennent rapidement dures et piquantes comme celles du chardon. Par suite, cardus est devenu caldus, « chaud »[6].

Les espèces en France

En France on rencontre les espèces suivantes :

Espèces protégées

Les espèces suivantes sont inscrites dans la Liste des espèces végétales protégées sur l'ensemble du territoire français (Arrêté du 20 janvier 1982) :

Mycologie

Un champignon, le Pleurote du panicaut, Pleurotus eryngii, vit de certaines substances développées par la plante.

La faune associée aux Panicauts

Les Panicauts sont fréquentés régulièrement par de nombreux Insectes, entomofaune ayant fait l'objet d'études en Occitanie (A.Lopez, 2014,2015[9],[10]). Parmi les espèces les plus assidues sur Eryngium campestre et maritimum[9],[10], on peut citer divers taxons dans les ordres suivants.

Hétéroptères

Phytophages : Graphosoma semipunctatum, Graphosoma italicum, Ancyrosoma leucogrammes (Podopinae), Carpocoris mediterraneus (Pentatominae)

Prédateurs : Rhynocoris iracundus, R.erythropus (Reduviidae Harpactorinae).

Coléoptères

Mordellidae, Cerambycidae (Chlorophorus varius, C.trifasciatus, C.sartor, Stictoleptura cordigera, Purpuricenus budensis) et Cleridae (Trichodes leucopsideus).

Hyménoptères

 src=
Megascolia maculata flavifrons sur Eryngium campestre. Garrigue de Nissan, Hérault.

Tiphiidae (Meria lineata), Scoliidae (Colpa sexmaculata et C.quinquecincta, Scolia hirta, Megascolia maculata flavifrons), Apidae (Andrena, Thyreus histrionicus, Halictus scabiosae), Sphecidae (Sphex flavipennis, Isodontia mexicana, Prionyx kirbii), Crabronidae (Cerceris albofasciata, Philanthus triangulum, Bembix rostrata et B.olivacea, Stizus ruficornis), Pompilidae (Batozonellus lacerticida), Vespidae (Polistes gallicus).

Lépidoptères

Nymphalinae (Melitaea phoebe et Melitaea cinxia), Satyrinae (Pyronia cecilia et Pyronia tithonus), Lycaenidae (Satyrium ilicis), Zygaenidae (Zygaena occitanica, Z.fausta, Z.erythrus ce dernier inféodé au Panicaut par sa chenille).

Diptères

Tachinidae (Mintho rufiventris, Tachina magnicornis, Cylindromyia, Gymnosoma rotundatum).

Autres espèces à travers le monde

 src=
Un spécimen d’Eryngium giganteum. Juin 2019.

Notes et références

  1. Eryngium, du grec eruggos, eruggion, « barbe de chèvre ». Cf. Jean-Claude Rameau, Dominique Mansion, G. Dumé, Flore forestière française : guide écologique illustré, Forêt privée française, 2008, p. 1551.
  2. (en) Carolina I. Calviño, Susana G. Martínez et Stephen R. Downie, « Morphology and biogeography of Apiaceae subfamily Saniculoideae as inferred by phylogenetic analysis of molecular data », American Journal of Botany, vol. 95, no 1,‎ 2008, p. 196–214
  3. Bibliotheca botanica, E. Schweizerbart, 2011, p. 32
  4. (en) Carolina I. Calviño, Susana G. Martínez et Stephen R. Downie, « Unraveling the taxonomic complexity of Eryngium L. (Apiaceae, Saniculoideae): Phylogenetic analysis of 11 non-coding cpDNA loci corroborates rapid radiations », Plant Diversity and Evolution, vol. 128, nos 1–2,‎ 2010, p. 137–149
  5. François Couplan, Eva Styner, Guide des plantes sauvages comestibles et toxiques, Delachaux et Niestlé, 1994, p. 124
  6. François Couplan, Les plantes et leurs noms. Histoires insolite, Éditions Quae, 2012 (lire en ligne), p. 94.
  7. « Panicaut de Barrelier », sur Tela Botanica (consulté le 28 août 2019)
  8. François Vernier, Plantes obsidionales : L'étonnante histoire des espèces propagées par les armées, Strasbourg, Vent d'Est, 11 septembre 2014, 191 p. (ISBN 979-10-90826-49-6)
  9. a et b Lopez,A., « - La faune du Panicaut champêtre (Apiaceae) dans l' ouest de l' Hérault. », Bull.Soc.Et.Sci.nat.Béziers, N.S., 26,67, 2013-2014, p. 9-16.,‎ 2014
  10. a et b Lopez,A.,2015, « - La faune des Panicauts (Apiaceae) dans l' ouest de l' Hérault : Eryngium campestre L. (suite) et Eryngium maritimum L. », Bull.Soc.Et.Sci.nat.Béziers, N.S., 27,68, 2014-2015, p. 9-19.,‎ 2015

Voir aussi

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Panicaut: Brief Summary ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Les panicauts ou panicaults sont des plantes herbacées bisannuelles, vivaces ou annuelles du genre Eryngium appartenant à la famille des Apiacées et à la sous-famille des Saniculoïdées (es).

On en dénombre 230 espèces réparties dans le monde dont l'Afrique du Sud semble être le centre de la diversité comme en attestent les genres Arctopus ou Alepidea qui se situent vers la base de la sous-famille des Saniculoïdées. Le feuillage (en fait des gaines foliaires hypertrophiées[réf. souhaitée]), caduc ou persistant est souvent épineux. Les fleurs, réunies en ombelles et formant un pseudanthium sont souvent bleues, blanches ou vertes et sont composées de bractées, plus ou moins grosses, épineuses et colorées.

La grande diversité morphologique au niveau de l'appareil végétatif et reproducteur, une forte propension à l'hybridation entre espèces proches et une certaine facilité à doubler leur nombre de chromosomes, rend la systématique de cette sous-famille complexe.

Beaucoup d'espèces sont cultivées comme plantes d'ornement et toutes sont comestibles (racines, jeunes pousses).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Eryngium ( Galego )

fornecido por wikipedia gl Galician

Eryngium é un xénero de plantas anuais e perennes con follas glabras e xeralmente espiñentas, con umbelas en forma de cúpula que se semellan ás dos cardos (de feito moitas especies en galego reciben o nome vulgar de cardo). As súas case 300 especies teñen unha distribución xeneralizada por todo o mundo, principalmente en Eurasia, o norte de África e América do Sur.

En Galiza atopamos varias especies deste xénero:

Eryngium planum - Bombus hypnorum - Keila.jpg

Descrición

Son herbas perennes oU bianuais, raramente anuais, xeralmente glabras e con frecuencia aculeadas. Follas lineares a orbiculares, simples, enteiras e paralelinervias ou con máis frecuencia pinnadamente ou palmadamente espiñento-lobadas ou -divididas e con nervadura reticulada; pecíolo envaiñador. Inflorescencias en capítulos solitarios a numerosos e arranxados en cimas, acios ou panículas, xeralmente involucrados, flores sésiles ou case sésiles, brancas a azuis ou moradas; cáliz con dentes prominentes e persistentes; pétalos co ápice frecuentemente lobado, adelgazado e inflexo; estilos máis longos ou máis curtos ca o cáliz; estilopodio e carpóforo ausentes. Froito globoso a obovoide, terete a dorsalmente aplanado, con comisuras largas e costelas obsoletas, densamente cuberto por tubérculos ou escamas, vitas inconspicuas.[3]

Comprende 484 especies descritas e destas, só 263 aceptadas.[4]

Composición

Investigacións fitoquímicas no xénero Eryngium demostraron a presenza de aceites esenciais, acetilenos, coumarinas, saponinas, flavonoides e derivados do ácido rosmarínico.

Taxonomía

O xénero foi descrito por Carl von Linné e publicado en Species Plantarum 1: 232–233. 1753.[3] A especie tipo é o cardo de ribeira: Eryngium maritimum L.

Etimoloxía

Eryngium: nome xenérico que probabelmente fai referencia á palabra que lembra ao ourizo: "Erinaceus" (especialmente desde o grego "erungion" = "ción"), pero que tamén podería derivar de "eruma" (= protección), en referencia ás follas espiñentas das plantas deste tipo.

Especies

Usos

Moitas especies de Eryngium teñen un longo historial de uso. Empregáronse coma menciñas tradicionalmente para a preparación de remedios diuréticos, estimulantes do apetito, laxantes ou antiinflamatorios. As raíces consómense coma verdura ou para facer cabelo de anxo. Os rebentos tenros e as follas ás veces coma substitutos do espárrago. As raíces das especies Eryngium yuccifolium e Eryngium maritimum (cardo da ribeira), son potentes antiinflamatorios e é posíbel que teñan outras propiedades, como anticonceptivos. Eryngium foetidum, tamén chamada coandro bravo, é unha herba culinaria utilizada amplamente en América latina e Asia sudoriental, coma sucedáneo do coandro.

Notas

  1. Nome vulgar en Diccionario das ciencias da natureza e da saúde (A-C), A Coruña, Deputación da Coruña, 2000 e Termos esenciais de botánica, Universidade de Santiago de Compostela, 2004
  2. Nome vulgar galego en Diccionario das ciencias da natureza e da saúde (A-C) A Coruña, Deputación da Coruña, 2000 e Vocabulario de ciencias naturais, Santiago de Compostela, Xunta de Galicia, 1991
  3. 3,0 3,1 "Eryngium". Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado o 29 de setembro de 2012.
  4. "Eryngium". www.theplantlist.org. Consultado o 2020-01-04.

Véxase tamén

Outros artigos

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia gl Galician

Eryngium: Brief Summary ( Galego )

fornecido por wikipedia gl Galician

Eryngium é un xénero de plantas anuais e perennes con follas glabras e xeralmente espiñentas, con umbelas en forma de cúpula que se semellan ás dos cardos (de feito moitas especies en galego reciben o nome vulgar de cardo). As súas case 300 especies teñen unha distribución xeneralizada por todo o mundo, principalmente en Eurasia, o norte de África e América do Sur.

En Galiza atopamos varias especies deste xénero:

Cardo da ribeira: (Eryngium maritimum) é unha perenne oriunda de Europa que a miúdo se atopa preto da beiramar, acada os 50 cm de altura. Cardo corredor: (Eryngium campestre). Eryngium viviparum', especie ameazada que só se atopa no noroeste de Francia e en Galiza.  src= Eryngium paniculatum.  src= Cardo corredor (Eryngium campestre). Eryngium planum - Bombus hypnorum - Keila.jpg
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia gl Galician

Kotrljan (biljni rod) ( Croato )

fornecido por wikipedia hr Croatian

Kotrljan (lat. Eryngium), rod dvogodišnjeg raslinja i trajnica iz porodice štitarki, od kojih najviše vrsta raste po Južnoj Americi. Ime roda dolazi možda od grčke riječi eruma (zaštita, obrana) a vjerojatno se misli na bodljikave listove.

Proiznato je preko 230 vrsta[1]. U Hrvatskoj je poznata vrsta poljski kotrljan (E. campestre), grmolika zeljasta biljka koja naraste do 70 cm visine, uspravne i debele stabljike sa jestivim korijenom i jestivim mladim prizemnim listovima i izdancima. Korijen se peče, kuha ili kandira, a bogat je šećerom[2]. Plavi kotrljan (E. amethystinum) nešto je niži, naraste do 50 cm, a i on je jestiv kao i poljski kotrljan.[3]

Vrste

  1. Eryngium agavifolium Griseb.
  2. Eryngium alismifolium Greene
  3. Eryngium aloifolium Mart. ex Urb.
  4. Eryngium alpinum L., alpski kotrljan
  5. Eryngium alternatum J.M.Coult. & Rose
  6. Eryngium amethystinodes Kuntze
  7. Eryngium amethystinum L., modri kotrljan, modra sikovica
  8. Eryngium amorginum Rech.f.
  9. Eryngium andicola H.Wolff
  10. Eryngium anomalum Hook. & Arn.
  11. Eryngium antiatlanticum Jury
  12. Eryngium aquaticum L.
  13. Eryngium aquifolium Cav.
  14. Eryngium argyreum Maire
  15. Eryngium aristulatum Jeps.
  16. Eryngium armatum (S.Watson) J.M.Coult. & Rose
  17. Eryngium aromaticum Baldwin
  18. Eryngium articulatum Hook.
  19. Eryngium atlanticum Batt. & Pit.
  20. Eryngium babadaghense G.E.Genç, Akalin & Wörz
  21. Eryngium balansae H.Wolff
  22. Eryngium baldwinii Spreng.
  23. Eryngium beckii M.Mend.
  24. Eryngium beecheyanum Hook. & Arn.
  25. Eryngium billardierei F.Delaroche
  26. Eryngium bithynicum Boiss.
  27. Eryngium boissieuanum H.Wolff
  28. Eryngium bolivianum M.Mend.
  29. Eryngium bonplandii F.Delaroche
  30. Eryngium bornmuelleri Nábelek
  31. Eryngium bourgatii Gouan
  32. Eryngium brasiliense Constance
  33. Eryngium buchtienii H.Wolff
  34. Eryngium bungei Boiss.
  35. Eryngium bupleuroides Hook. & Arn.
  36. Eryngium cabrerae Pontiroli
  37. Eryngium caeruleum M.Bieb.
  38. Eryngium caespitiferum Font Quer & Pau
  39. Eryngium calaster Standl.
  40. Eryngium campestre L., poljski kotrljan
  41. Eryngium canaliculatum Cham. & Schltdl.
  42. Eryngium cardosii Clos
  43. Eryngium carlinae F.Delaroche
  44. Eryngium carlinoides Boiss.
  45. Eryngium castrense Jeps.
  46. Eryngium cervantesii F.Delaroche
  47. Eryngium × chevalieri Sennen
  48. Eryngium chubutense Neger ex Dusén
  49. Eryngium ciliatum Cham. & Schltdl.
  50. Eryngium columnare Hemsl.
  51. Eryngium comosum F.Delaroche
  52. Eryngium constancei M.Y.Sheikh
  53. Eryngium coquimbanum Phil.
  54. Eryngium corallinum Mathias & Constance
  55. Eryngium corniculatum Lam.
  56. Eryngium coronatum Hook. & Arn.
  57. Eryngium crassisquamosum Hemsl.
  58. Eryngium creticum Lam., sredozemni kotrljan, kretski kotrljan
  59. Eryngium cuneifolium Small
  60. Eryngium cylindricum Larrañaga
  61. Eryngium cymosum F.Delaroche
  62. Eryngium davisii Kit Tan & Yildiz
  63. Eryngium delarocheanum H.Wolff
  64. Eryngium deppeanum Schltdl. & Cham.
  65. Eryngium depressum Hook. & Arn.
  66. Eryngium desertorum Zohary
  67. Eryngium dichotomum Desf.
  68. Eryngium diffusum Torr.
  69. Eryngium dilatatum Lam.
  70. Eryngium divaricatum Hook. & Arn.
  71. Eryngium dorae C.Norman
  72. Eryngium duriaei J.Gay ex Boiss.
  73. Eryngium dusenii H.Wolff
  74. Eryngium ebracteatum Lam.
  75. Eryngium eburneum Decne.
  76. Eryngium echinatum Urb.
  77. Eryngium ekmanii H.Wolff
  78. Eryngium elegans Cham. & Schltdl.
  79. Eryngium eriophorum Cham. & Schltdl.
  80. Eryngium erzincanicum Yild.
  81. Eryngium eurycephalum Malme
  82. Eryngium expansum F.Muell.
  83. Eryngium falcatum F.Delaroche
  84. Eryngium falcifolium Irgang
  85. Eryngium × fernandezianum Skottsb.
  86. Eryngium ferrisiae Constance
  87. Eryngium fistulosum Phil.
  88. Eryngium floribundum Cham. & Schltdl.
  89. Eryngium fluminense Urb.
  90. Eryngium foetidum L.
  91. Eryngium foliosum Scheele
  92. Eryngium fontanum A.E.Holland & E.J.Thomps.
  93. Eryngium galeottii Hemsl.
  94. Eryngium galioides Lam.
  95. Eryngium gentryi Constance & Bye
  96. Eryngium ghiesbreghtii Decne.
  97. Eryngium giganteum M.Bieb., veliki kotrljan
  98. Eryngium glaciale Boiss.
  99. Eryngium glaziovianum Urb.
  100. Eryngium globosum Hemsl.
  101. Eryngium glomeratum Lam.
  102. Eryngium glossophyllum H.Wolff
  103. Eryngium goulartii Urb.
  104. Eryngium goyazense Urb.
  105. Eryngium gracile F.Delaroche
  106. Eryngium gramineum F.Delaroche
  107. Eryngium guatemalense Hemsl.
  108. Eryngium haenkei C.Presl ex DC.
  109. Eryngium hainesii C.C.Towns.
  110. Eryngium hassleri H.Wolff
  111. Eryngium heldreichii Boiss.
  112. Eryngium hemisphaericum Urb.
  113. Eryngium hemsleyanum H.Wolff
  114. Eryngium × heteracanthum Teyber
  115. Eryngium heterophyllum Engelm.
  116. Eryngium hookeri Walp.
  117. Eryngium horridum Malme
  118. Eryngium humboldtii F.Delaroche
  119. Eryngium humifusum Clos
  120. Eryngium humile Cav.
  121. Eryngium huteri Porta & Rigo
  122. Eryngium ilex P.H.Davis
  123. Eryngium ilicifolium Lam.
  124. Eryngium inaccessum Skottsb.
  125. Eryngium incantatum Lucena, Novara & Cuezzo
  126. Eryngium integrifolium Walter
  127. Eryngium irwinii Constance
  128. Eryngium isauricum Contandr. & Quézel
  129. Eryngium jaliscense Mathias & Constance
  130. Eryngium junceum Cham. & Schltdl.
  131. Eryngium juncifolium (Urb.) Mathias & Constance
  132. Eryngium karatavicum Iljin
  133. Eryngium koehneanum Urb.
  134. Eryngium kotschyi Boiss.
  135. Eryngium lacustre Pohl ex Urb.
  136. Eryngium leavenworthii Torr. & A.Gray
  137. Eryngium lemmonii J.M.Coult. & Rose
  138. Eryngium leptophyllum H.Wolff
  139. Eryngium longifolium Cav.
  140. Eryngium lorentzii H.Wolff
  141. Eryngium luzulifolium Cham. & Schltdl.
  142. Eryngium macracanthum Phil.
  143. Eryngium macrocalyx Schrenk
  144. Eryngium madrense S.Watson
  145. Eryngium malmeanum H.Wolff
  146. Eryngium marginatum Pohl ex Urb.
  147. Eryngium maritimum L., primorski kotrljan
  148. Eryngium marocanum Pit.
  149. Eryngium mathiasiae M.Y.Sheikh
  150. Eryngium megapotamicum Malme
  151. Eryngium mesopotamicum T.M.Pedersen
  152. Eryngium mexiae Constance
  153. Eryngium mexicanum S.Watson
  154. Eryngium × microcephalum Sieber
  155. Eryngium × mohamedanii Font Quer & Pau
  156. Eryngium molleri Gand.
  157. Eryngium moluccanum Steenis
  158. Eryngium monocephalum Cav.
  159. Eryngium montanum J.M.Coult. & Rose
  160. Eryngium multicapitatum Morong
  161. Eryngium nasturtiifolium Juss. ex F.Delaroche
  162. Eryngium neei M.Mend.
  163. Eryngium nudicaule Lam.
  164. Eryngium octophyllum Korovin
  165. Eryngium ombrophilum Dusén & H.Wolff
  166. Eryngium ovinum A.Cunn.
  167. Eryngium palmatum Pancic & Vis.
  168. Eryngium palmeri Hemsl.
  169. Eryngium palmito Boiss. & Heldr.
  170. Eryngium paludosum (C.Moore & Betche) P.W.Michael
  171. Eryngium pandanifolium Cham. & Schltdl.
  172. Eryngium paniculatum Cav. & Dombey ex F.Delaroche
  173. Eryngium paraguariense Urb.
  174. Eryngium pectinatum C.Presl ex DC.
  175. Eryngium pendletonense K.L.Marsden & M.G.Simpson
  176. Eryngium petiolatum Hook.
  177. Eryngium phyteumae F.Delaroche
  178. Eryngium pilularioides Hemsl. & Rose
  179. Eryngium pinnatifidum Bunge
  180. Eryngium pinnatisectum Jeps.
  181. Eryngium plantagineum F.Muell.
  182. Eryngium plantaginifolium H.Wolff
  183. Eryngium planum L., glatki sikavac
  184. Eryngium pohlianum Urb.
  185. Eryngium polycephalum Hausskn. ex H.Wolff
  186. Eryngium polyrhizum Clos
  187. Eryngium pratense Phil.
  188. Eryngium pringlei Hemsl. & Rose
  189. Eryngium pristis Cham. & Schltdl.
  190. Eryngium proliferum Brade
  191. Eryngium prostratum Nutt. ex DC.
  192. Eryngium proteiflorum F.Delaroche
  193. Eryngium pseudojunceum Clos
  194. Eryngium pseudothorifolium Contandr. & Quézel
  195. Eryngium pulchellum Phil.
  196. Eryngium purpusii Hemsl. & Rose
  197. Eryngium pusillum L.
  198. Eryngium pyramidale Boiss. & Hausskn.
  199. Eryngium racemosum Jeps.
  200. Eryngium ramboanum Mathias & Constance
  201. Eryngium rauhianum Mathias & Constance
  202. Eryngium raulinii Mathias & Constance
  203. Eryngium regnellii Malme
  204. Eryngium riparium Larrañaga
  205. Eryngium rochei Constance
  206. Eryngium × rocheri P.Fourn.
  207. Eryngium rojasii H.Wolff
  208. Eryngium rosei Hemsl.
  209. Eryngium rostratum Cav.
  210. Eryngium sanguisorba Cham. & Schltdl.
  211. Eryngium sarcophyllum Hook. & Arn.
  212. Eryngium scaposum Turcz.
  213. Eryngium scirpinum Cham.
  214. Eryngium sellowii H.Wolff
  215. Eryngium serbicum Pancic
  216. Eryngium serra Cham. & Schltdl.
  217. Eryngium serratum Cav.
  218. Eryngium smithii Mathias & Constance
  219. Eryngium sparganioides Clos
  220. Eryngium sparganophyllum Hemsl.
  221. Eryngium spinalba Vill.
  222. Eryngium stenophyllum Urb.
  223. Eryngium strotheri Constance & Affolter
  224. Eryngium subacaule Cav.
  225. Eryngium subinerme (H.Wolff) Mathias & Constance
  226. Eryngium supinum J.M.Black
  227. Eryngium tenue Lam.
  228. Eryngium ternatum Poir.
  229. Eryngium thorifolium Boiss.
  230. Eryngium thyrsoideum Boiss.
  231. Eryngium tricuspidatum L.
  232. Eryngium triquetrum Vahl
  233. Eryngium trisectum Wörz & H.Duman
  234. Eryngium tzeltal Constance
  235. Eryngium unifultum Clos
  236. Eryngium urbanianum H.Wolff
  237. Eryngium variifolium Coss.
  238. Eryngium vaseyi J.M.Coult. & Rose
  239. Eryngium venustum Bartlett ex Constance
  240. Eryngium vesiculosum Labill.
  241. Eryngium × visianii Teyber
  242. Eryngium viviparum J.Gay
  243. Eryngium wanaturi Woronow
  244. Eryngium weberbaueri H.Wolff
  245. Eryngium wiegandii Adamovic
  246. Eryngium woodii M.Mend.
  247. Eryngium yuccifolium Michx.
  248. Eryngium zosterifolium H.Wolff
Logotip Zajedničkog poslužitelja
Na Zajedničkom poslužitelju postoje datoteke vezane uz: Kotrljan (biljni rod)
Logotip Wikivrsta
Wikivrste imaju podatke o: Eryngium

Izvori

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori i urednici Wikipedije
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia hr Croatian

Kotrljan (biljni rod): Brief Summary ( Croato )

fornecido por wikipedia hr Croatian

Kotrljan (lat. Eryngium), rod dvogodišnjeg raslinja i trajnica iz porodice štitarki, od kojih najviše vrsta raste po Južnoj Americi. Ime roda dolazi možda od grčke riječi eruma (zaštita, obrana) a vjerojatno se misli na bodljikave listove.

Proiznato je preko 230 vrsta. U Hrvatskoj je poznata vrsta poljski kotrljan (E. campestre), grmolika zeljasta biljka koja naraste do 70 cm visine, uspravne i debele stabljike sa jestivim korijenom i jestivim mladim prizemnim listovima i izdancima. Korijen se peče, kuha ili kandira, a bogat je šećerom. Plavi kotrljan (E. amethystinum) nešto je niži, naraste do 50 cm, a i on je jestiv kao i poljski kotrljan.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori i urednici Wikipedije
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia hr Croatian

Eryngium ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

Eryngium L., 1753 è un genere di piante spermatofite dicotiledoni appartenenti alla famiglia delle Apiaceae, comunemente note come calcatreppole, dall'aspetto di piccole erbacee biennali o perenni, spinose e con fioriture ad ombrella (simili ai capolini dei cardi) molto appariscenti.

Eryngium planum - Bombus hypnorum - Keila.jpg

Etimologia

Il nome del genere (“Eryngium”) fa probabilmente riferimento alla parola che ricorda il riccio: “erinaceus” (in particolare dal greco “erungion” = “eringio”); ma potrebbe anche derivare da “eruma” (= difesa), in riferimento alle foglie spinose delle piante di questo genere.
Un'altra fonte afferma che “Eryngium” deriva sempre dal greco, ma dalla parola “eryngion” che significa “ruttare”. È Dioscoride che c'informa che l'”Eryngium” fa "rendere tutte le ventosità".
In Francia il nostro genere viene chiamato “Panicauts”, i tedeschi lo chiamano “Mannertreu”, mentre gli inglesi lo chiamano “Eryngo” o “Sea-Holly” (agrifoglio di mare).

Sistematica

Questo genere comprende oltre cinquanta specie (altre classificazioni però ne indicano 200 e più), alcune delle quali (una dozzina) appartengono alla nostra flora spontanea. La famiglia di appartenenza dell'Eryngium (Apiaceae) raccoglie circa 3000 specie raggruppate in 420 generi presenti in tutte le zone temperate del nostro globo.
In alcune classificazioni il genere Eryngium viene fatto appartenere alla tribù delle Eryngieae (definita dai botanici Jean Charles Grenier (1808-1875) e Dominique Alexandre Godron (1807-1880) in una pubblicazione del 1848) e alla sottotribù delle Eryngiinae (definita da Tausch nel 1834).
Nelle classificazioni più vecchie la famiglia del genere Eryngium è chiamata Ombrelliferae ma anche Umbelliferae.
Da un punto di vista sistematico le specie del genere Eryngium sono divise in due gruppi:

  • Primo gruppo: originario della regione mediterranea (dai Pirenei al Caucaso): le foglie radicali hanno sempre un lembo distinto dal picciolo ed hanno una lamina molto suddivisa; i fiori sono blu o azzurri.
  • Secondo gruppo: originario del Nuovo Mondo dell'emisfero australe: le foglie non sono picciolate ed hanno in prevalenza una forma lineare con margini cigliati–spinosi; i fiori sono biancastri (a volte quasi verdastri) oppure purpurei–rossastri. Quest'ultimo gruppo viene spesso denominato “pandaniforme”.
Magnifying glass icon mgx2.svgLo stesso argomento in dettaglio: Specie di Eryngium.

Morfologia

La forma biologica prevalente nel nostro genere è emicriptofita scaposa (H scap): si tratta quindi di piante perennanti tramite gemme situate sul terreno e con asse fiorale più o meno privo di foglie. Sono comunque presenti altre forme biologiche come emicriptofita bienne (Eryngium barrelieri) oppure geofita rizomatosa (Eryngium maritimum).
L'aspetto delle pianta è verde-pallido con tonalità violacee, glauche o azzurrine secondo le specie.

Radici

Le radici sono in genere del tipo a fittone; in alcuni casi si riscontrano radici molto lunghe, anche diversi metri e di forte struttura.

Fusto

Il portamento del fusto è eretto, ma in alcuni casi può essere prostrato. Anche la ramosità varia: poco ramosa o fortemente ramosa dicotomicamente o tricotomicamente (rami che si dividono in tre parti).

Foglie

Le foglie sono rigide oppure coriacee. Possono essere indivise, oppure lobate o in generale pennatosette con nervature parallele o reticolate. I margini laminari sono spesso spinosi in modo caratteristico. Le foglie basali sono generalmente picciolate, mentre quelle cauline sono sessili o amplessicauli.

Infiorescenza

L'infiorescenza si compone di piccoli e affollati fiori formanti dei capolini subsferici o cilindrici (di forma oblunga) con delle vistose e grandi brattee (chiamato involucro) alla base. Le brattee dell'involucro (a protezione dell'infiorescenza) possono essere sia intere che pennato–divise; mentre le bratteole dell'involucretto (a protezione del singolo fiore) sono più piccole e semplici.

Fiori

I fiori normalmente non sono molto grandi (alcuni millimetri) e sono di colore bianco, verdognolo o azzurrino. Sono sessili o subsessili; sono inoltre ermafroditi, attinomorfi e pentameri.

  • Calice: il calice (o calicetto) è molto ridotto ed ha comunque 5 dentelli; le divisioni dei calicetti dei vari fiori del capolino sono molto evidenti, rigide e spesso terminanti in una punta spinosa. La forma dei denti può essere ovale, lanceolata, acuta o ottusa.
  • Corolla: i petali della corolla sono eretti con l'apice incurvato.
  • Androceo: gli stami sono 5.
  • Gineceo: gli stili (in numero di 2) sono sottili su un ovario infero e biloculare (a due carpelli).

Frutti

Il frutto è un achenio generalmente di forma ovoidale leggermente appiattito lateralmente. La superficie può essere squamosa e ricoperta di tubercoli (ma anche di aculei),

Distribuzione e habitat

Il genere è diffuso nelle regioni temperate e calde del globo. La concentrazione maggiore è in Europa e America del Nord. Altre zone di minore importanza sono in America del Sud, Africa orientale (poche presenze) e Australia orientale.

L'habitat per questo genere è molto vario, dal litorale marino a zone tipicamente montane e comunque sempre terreni piuttosto aridi (a parte alcune specie acquatiche).

Breve descrizione di alcune specie

Qui di seguito sono descritte le caratteristiche delle specie di maggiore interesse.

Primo gruppo : Europeo–Caucasico
Per ognuna di queste piante è disponibile una specifica scheda di approfondimento.

  • Eryngium amethystinum L. (1753) – Calcatreppola ametistina: il fusto è glaucescente e screziato di violetto, mentre l'infiorescenza è a forma di stella (brattee lineari e spinose dell'involucro) con il capolino dal colore azzurro-violetto.
  • Eryngium campestre L. (1753) – Bocca di ciuco: pianta erbacea perenne con radice principale molto lunga (fino a qualche metro). Questa pianta serve da alimento comune ai Calmucchi (popolazione della Federazione Russa di origine mongola).
  • Eryngium alpinum L. (1753) – Regina delle Alpi: è forse la specie più bella di tutto il genere, ma a causa della sua indiscriminata raccolta è diventata rara. Il colore della pianta è verde, gaio; nelle parti alte si colora di un bel azzurro ametistino. I fiori (colorati di blu-cobalto) sono contornati da superbi involucri di brattee finemente acuminate.
  • Eryngium maritimum L. (1753) – Calcatreppola marittima, Erba di San Pietro: in questa pianta il colore dominante è l'azzurro – glauco; le sue foglie sono inoltre venate di azzurro, mentre i capolini gremiti di piccoli fiori presentano delicate gradazioni di blu. È una pianta che vive sui litorali marini.

Secondo gruppo : pandaniforme

  • Eryngium aquaticum L. (1753) - Specie originaria dell'America settentrionale con lunghi capolini cilindrici. Nella medicina popolare degli Americani questa pianta è molto usata per le sue proprietà emetiche (decotto delle radici bollite). In particolare alcune tribù di indiani del Texas e della Florida la usano contro i disturbi dei reni.
  • Eryngium bromelifolium F. Delaroche - L'origine di questa specie è l'America centrale (Messico); il fusto è molto ramoso a carattere tetracotomico (suddivisione in quattro rami secondari) con capolini verdastri.
  • Eryngium eburneum Decne. (1873) - Dell'America meridionale; i capolini hanno la forma di lunghe pannocchie cilindriche e sono di colore verdastro.
  • Eryngium pandanifolium Cham. & Schltdl. (1826) - Dell'America meridionale (Brasile del sud verso l'Argentina); è una specie perenne con fusti molto alti (4 metri di altezza), mentre le foglie basali sono di forma lineare e molto lunghe anch'esse (larghezza : 2 – 7 cm; lunghezza 100 – 200 cm). Dalle foglie si ottiene una fibra abbastanza resistente, utilizzata per costruire cordami.
  • Eryngium sanguisorba Cham. & Schltdl. (1826) - Dell'America meridionale; i capolini sono di colore porpora–rossastro.

Specie spontanee della flora italiana

Per meglio comprendere ed individuare le varie specie del genere (solamente per le specie spontanee della nostra flora) l'elenco che segue utilizza il sistema delle chiavi analitiche.

  • Gruppo 2A : le brattee sono lunghe 1 – 2 cm, sono intere e con poche (1 – 2) spinule laterali; i capolini hanno un diametro inferiore al centimetro;
Eryngium barrelieri Boiss. (1844) – Calcatreppola di Barrelier: pianta bienne dalla forma biologica terofita scaposa non molto alta (10 - 30 cm); con foglie prevalentemente basali lineari–lanceolate irregolarmente dentate; è presente solamente nell'Italia del sud e isole ad altitudini medie.
  • Gruppo 2B : le brattee sono lunghe dai 3 ai 9 cm; i lati delle brattee presentano molte lacinie spinose; i capolini hanno il diametro compreso tra 1,5 e 3 cm;
Eryngium alpinum L. (1753) - Calcatreppola alpina, Regina delle Alpi: le foglie basali hanno la lamina cuoriforme; il margine delle foglie è dentato–spinuloso; le brattee dell'involucro sono lunghe da 3 a 6 cm; vive a quote alte (1500 – 2000 m s.l.m.) solamente nelle Alpi Carniche, Cozie e Marittime.
Eryngium spinalba Vill. (1779) - Calcatreppola spina-argentata: le foglie basali sono profondamente divise; le brattee dell'involucro sono lunghe dai 6 ai 9 cm; la forma biologica è emicriptofita scaposa; vive dai 1200 ai 2000 m s.l.m. solamente nelle Alpi Marittime.
  • Gruppo 3A : le brattee dell'involucro sono abbastanza larghe (fino a 2 – 3 cm) e lunghe fino a 6 cm; il colore della pianta è grigio tendente al glauco;
Eryngium marittimum L. (1753) - Calcatreppola marittima, Erba di San Pietro: la forma biologica è geofita rizomatosa.
  • Gruppo 3B : le brattee dell'involucro sono più simili a delle spine che alle foglie (lamina ridotta a pochi millimetri); il colore delle piante è verde o violetto–blu; vive sulle coste di tutta la penisola.
Eryngium tricuspidatum L. (1753) - Calcatreppola tricuspidata: pianta verde con pochi capolini ( 2 – 8) di forma emisferica; foglie quasi rotonde o sub-rotonde a lamina dentellata-spinulosa; la forma biologica è emicriptofita scaposa; si trova solo nelle isole.
Eryngium creticum Lam. (1798) - Calcatreppola di Creta: pianta alta (1 metro) con molti capolini di forma sferica; colore della pianta blu–violetto; la forma biologica è emicriptofita scaposa; è rara in Italia.
  • Gruppo 4B : le bratteole dell'involucretto (quelle a protezione dei fiori) sono lesiniformi e semplici (a parte quelle di Eryngium dichotomum che sono lievemente divise);
  • Gruppo 5A : le foglie basali sono a carattere fistoloso con lamina intera di forma ovale–lanceolata; i sepali del calicetto sono più corti di 3 mm;
Eryngium corniculatum Lam. (1798) - Calcatreppola cornuta: i sepali del calicetto sono molto piccoli ( 1 mm); le bratteole esterne sono intere; la forma biologica è emicriptofita bienne; la pianta in genere si presenta poco fogliosa; si trova solo in Sardegna.
Eryngium dichotomum Desf. (1798) - Calcatreppola dicotoma: (vedi anche gruppo 7A) i sepali del calicetto sono lunghi fino a 3 mm; le bratteole esterne sono biforcate; la forma biologica è emicriptofita scaposa; si trova al sud fino a 800 m s.l.m..
  • Gruppo 5B : le foglie basali sono coriacee con lamina completamente divisa; i sepali del calicetto sono lunghi oltre 3 mm;
Eryngium triquetrum M. Vahl (1791) - Calcatreppola triqueta: la forma biologica è emicriptofita scaposa; il fusto è molto ramoso; si trova al sud fino a 1500 m s.l.m..
Eryngium dichotomum Desf. (1798) - Calcatreppola dicotoma: (vedi gruppo 5A).
Eryngium campestre L. (1753) - Calcatreppola campestre, Bocca di ciucco: sul picciolo allargato delle foglie cauline sono presenti due lacinie spinescenti amplessicauli; l'infiorescenza è verde–glauca; la forma biologica è emicriptofita scaposa; è presente in tutta l'Italia fino a 1500 m s.l.m..
Eryngium amethystinum L. (1753) - Calcatreppola ametistina: picciolo semplice senza lacinie; l'infiorescenza è di colore blu–violetto; la forma biologica è emicriptofita scaposa; è presente in tutta l'Italia fino a 1600 m s.l.m..

Usi

Farmacia

Alcune specie di questo genere come piante medicinali hanno una reputazione molto antica. Infatti il nome “Eryngium” (nella versione greca) lo troviamo in Dioscoride per indicare delle proprietà antispasmodiche. Ai giorni nostri molte di queste specie non sono più inquadrate fra le piante medicinali, al massimo sono interessanti per la medicina popolare e domestica come antilattogoghe e diuretiche (decotti delle radici di Eryngium campestre e Eryngium maritimum).
Al di fuori del Vecchio Continente l'utilizzo di queste piante per le loro proprietà medicinali è ancora molto intenso (vedi alcuni riferimenti al paragrafo: Breve descrizione di alcune specie nella voce Specie di Eryngium).

Cucina

Normalmente queste piante non sono più presenti nella cucina europea come nei tempi passati a parte alcune eccezioni (le radici di Eryngium campestre o quelle di Eryngium foetidum che, nonostante queste ultime abbiano uno sgradevole odore, se impiegate come condimento danno alle minestre un particolare e caratteristico profumo).
Ricordiamo inoltre che in alcune zone lungo le coste dell'Atlantico e del Mare del Nord (ma anche del Mediterraneo) i giovani getti di Eryngium maritimum vengono consumati come gli asparagi. Infine è da ricordare l'impiego, sempre di Eryngium maritimum, in Inghilterra, ai tempi della regina Carlotta e di Giorgio III, come componente principale di alcune ricette dolci.
Alcune specie (Eryngium campestre ed Eryngium maritimum) sono invece interessanti dal punto di vista mangereccio per altri motivi, in quanto in autunno i resti delle piante possono dar luogo alla crescita del fungo Pleurotus eryngii, specie molto ricercata per la qualità della sua carne, chiamato anche “Cardoncello”.

Giardinaggio

Il giardinaggio si è subito interessato a questo genere per la splendida bellezza di alcune sue specie. La prima documentazione sicura di una specie di Eryngium coltivata nei giardini europei è del 1596: si tratta dell'Eryngium planum. Segue, mezzo secolo più tardi, la specie Eryngium amethystinum e nel 1699 una specie di origine Nord Americana: Eryngium aquaticum. Da documentazioni indirette, sembra comunque che alcune specie, più nostrane, siano state coltivate ancora prima di queste date.
Allo stato attuale sono una ventina le specie che vengono coltivate per l'importanza decorativa dei capolini, ma anche per le colorazioni inusuali dei fusti. Tra queste citiamo Eryngium bourgatii, una pianta perenne caratterizzata da un meraviglioso verde del fogliame, tra l'altro marmorizzato con venature argentee; i fiori che compaiono in estate sono invece di colore blu cobalto brillante, quasi metallico.

Bibliografia

  • Giacomo Nicolini, Enciclopedia Botanica Motta. Volume secondo, Milano, Federico Motta Editore, 1960, p. 138.
  • Sandro Pignatti, Flora d'Italia. Volume secondo, Bologna, Edagricole, 1982, p. 175, ISBN 88-506-2449-2.

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Eryngium: Brief Summary ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

Eryngium L., 1753 è un genere di piante spermatofite dicotiledoni appartenenti alla famiglia delle Apiaceae, comunemente note come calcatreppole, dall'aspetto di piccole erbacee biennali o perenni, spinose e con fioriture ad ombrella (simili ai capolini dei cardi) molto appariscenti.

Eryngium planum - Bombus hypnorum - Keila.jpg
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Zunda ( Lituano )

fornecido por wikipedia LT

Zunda (Eryngium) – salierinių (Apiaceae) šeimos augalų gentis. Daugiametės žolės su skiautėtais, standžiais ir dygiais pakraščiais lapais, dažnai melsvo atspalvio. Žiedynas – galvutė. Lietuvoje auga dvi rūšys:

Vikiteka

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia LT

Kruisdistel ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL
Eryngium planum - Bombus hypnorum - Keila.jpg

Kruisdistel (Eryngium) is een geslacht uit de schermbloemenfamilie (Umbelliferae oftewel Apiaceae). De botanische naam Eryngium is afkomstig van de Oudgriekse naam voor Eryngium vulgare. Het geslacht kent circa 230 soorten.

Het geslacht is zeer vormrijk, waardoor er slechts weinig algemene kenmerken zijn.

De stelen van de bloemschermpjes zijn vrij kort, waardoor de schermpjes vrijwel tot bloemhoofdjes teruggedrongen zijn. Deze zijn door een hulsel van stekelige omwindselbladeren omgeven.

De bloemen zijn meest wit of blauw. Een aantal soorten met amethyst blauwe bloemen worden gekweekt.

De planten zijn in het algemeen distelachtig met harde, doornachtige bladeren. Hoewel het deels om eenjarige kruidachtige planten gaat, bereiken sommige soorten een hoogte van enkele meters. De meeste soorten zijn 0,5-1 m hoog.

Soorten en verspreiding

Het geslacht komt in alle gematigde gebieden van de aarde voor. De grootste soortenrijkdom treft men in Mexico, Zuid-Brazilië en Argentinië aan.

In België en Nederland komen de volgende soorten in het wild voor:

Vijf soorten komen van nature voor in Australië. In de Alpen is de Eryngium alpinum (Chardon bleu) bekend.

Ecologische aspecten

De planten in dit geslacht zijn waardplant voor onder meer Aethes nefandana en Erynnis tages.

Bronnen

Externe links

Wikimedia Commons Zie de categorie Eryngium van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Kruisdistel: Brief Summary ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL
Eryngium planum - Bombus hypnorum - Keila.jpg

Kruisdistel (Eryngium) is een geslacht uit de schermbloemenfamilie (Umbelliferae oftewel Apiaceae). De botanische naam Eryngium is afkomstig van de Oudgriekse naam voor Eryngium vulgare. Het geslacht kent circa 230 soorten.

Het geslacht is zeer vormrijk, waardoor er slechts weinig algemene kenmerken zijn.

De stelen van de bloemschermpjes zijn vrij kort, waardoor de schermpjes vrijwel tot bloemhoofdjes teruggedrongen zijn. Deze zijn door een hulsel van stekelige omwindselbladeren omgeven.

De bloemen zijn meest wit of blauw. Een aantal soorten met amethyst blauwe bloemen worden gekweekt.

De planten zijn in het algemeen distelachtig met harde, doornachtige bladeren. Hoewel het deels om eenjarige kruidachtige planten gaat, bereiken sommige soorten een hoogte van enkele meters. De meeste soorten zijn 0,5-1 m hoog.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Mikołajek (roślina) ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL
Wikisłownik Hasło w Wikisłowniku

Mikołajek (Eryngium L.) – rodzaj roślin należący do rodziny selerowatych. Należy do niego ok. 250 gatunków[3] pochodzących głównie z Europy oraz Ameryki Południowej[4]. Do polskiej flory należą trzy gatunki rosnące w stanie dzikim: mikołajek nadmorski (Eryngium maritimum), polny (E. campestre) i płaskolistny (E. planum)[5]. Niektóre gatunki są uprawiane jako rośliny ozdobne ze względu na walory ozdobne swoich zazwyczaj srebrzystych liści o metalicznym połysku[4]. Często używane są do suchych bukietów.

Gatunki uprawne[5][6]

Systematyka

Rodzaj należący do podrodziny Saniculoideae Burnett, rodziny selerowatych (Apiaceae), rzędu selerowców (Apiales)[1].

 src=
Eryngium giganteum
 src=
Eryngium glomeratum
 src=
Eryngium caucasicum
Wykaz gatunków[3]

Przypisy

  1. a b Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2010-05-01].
  2. Index Nominum Genericorum. [dostęp 2009-01-30].
  3. a b Eryngium. W: The Plant List. Version 1.1 [on-line]. [dostęp 2018-12-11].
  4. a b Geoff Burnie i inni: Botanica. Rośliny ogrodowe. Könemann, 2005. ISBN 3-8331-1916-0.
  5. a b Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
  6. Ludmiła Karpowiczowa (red.): Słownik nazw roślin obcego pochodzenia łacińsko-polski i polsko-łaciński. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 1973.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Mikołajek (roślina): Brief Summary ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL

Mikołajek (Eryngium L.) – rodzaj roślin należący do rodziny selerowatych. Należy do niego ok. 250 gatunków pochodzących głównie z Europy oraz Ameryki Południowej. Do polskiej flory należą trzy gatunki rosnące w stanie dzikim: mikołajek nadmorski (Eryngium maritimum), polny (E. campestre) i płaskolistny (E. planum). Niektóre gatunki są uprawiane jako rośliny ozdobne ze względu na walory ozdobne swoich zazwyczaj srebrzystych liści o metalicznym połysku. Często używane są do suchych bukietów.

Gatunki uprawne mikołajek agawolistny (Eryngium agavifolium Griseb.) mikołajek alpejski (Eryngium alpinum L.) mikołajek ametystowy (Eryngium amethystinum L.) mikołajek białokolcy (Eryngium spinalba Vill.) mikołajek iberyjski (Eryngium bourgati Gouan) mikołajek kreteński (Eryngium creticum Lam.) mikołajek nadwodny (Eryngium aquaticum L.)
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Eryngium ( Português )

fornecido por wikipedia PT
 src=
Eryngium campestre.

Eryngium L. é um género de cerca de 230 espécies de plantas anuais e perenes. Apresentam distribuição cosmopolita, com o centro de diversidade na América do Sul. Algumas espécies são nativas de áreas rochosas e costeiras, ainda que a maioria viva em prados. O nome do género provém do grego ērúggion que designa uma planta conhecida como "barba-de-cabra".[1]

No Brasil, algumas espécies são designadas como "língua-de-tucano" ou eríngio.

Têm folhas glabras e, geralmente, espinhosas, com umbelas em forma de cúpula, semelhantes às inflorescências dos cardos, com um verticilo de brácteas espinhosas basais.

Espécies

Cerca de 230 espécies, incluindo:[2]

Eryngium maritimum (cardo-marítimo) é uma das espécies, perene, nativa da Europa e frequente nas zonas costeiras. Caracteriza-se por uma roseta basal, cinzenta pálida ou verde prateada, de onde partem caules floríferos espinhoso, podendo atingir cerca de 50 cm de altura. É uma espécie muito frequente em jardins por quem aprecia as suas flores e folhagem superior de um azul metálico.

Outras espécies usadas como plantas ornamentais em jardins são também vulgarmente designadas como cardos-marítimos, ainda que a maioria não esteja sequer associada a habitats litorais. Entre as espécies mais conhecidas está a Eryngium bourgatii, planta perene com folhagem espinhosa de cor verde forte matizada de branco prateado. Floresce no Verão, formando inflorescências azul-cobalto, especialmente atractivas para as abelhas. Tem cerca de 30 a 60 cm de altura. Entre as espécies ornamentais, podemos ainda referir a Eryngium alpinum, E. variifolium, E. tripartitum, E. bromeliifolium, e a planta bianual E. giganteum.

Usos

Muitas espécies de Eryngium têm sido utilizadas pelo ser humano ao longo do tempo. As raízes têm sido utilizadas como vegetal comestível ou na produção de doces. Outras raízes, como as das espécies E. yuccifolium e E. maritimum, são reconhecidas como anti-inflamatórias, podendo ter outras propriedades medicinais, como na cura de afecções da boca (aftas) devendo-se consumir com precaução e com os devidos esclarecimentos de especialistas, já que algumas espécies são tóxicas se tomadas em dose excessiva.[3] Os rebentos e folhas jovens são, por vezes, utilizadas como sucedâneo dos espargos.

Classificação do gênero

Referências bibliográficas

  1. HOUAISS, Antônio; Dicionário Houaiss da Língua Portuguesa; Lisboa; Temas e Debates; 2005
  2. Eryngium em ITIS report Arquivado em 30 de setembro de 2006, no Wayback Machine. - acesso a 16 de Agosto de 2007
  3. Herbarium Arquivado em 24 de agosto de 2007, no Wayback Machine. - a partir de "A Flora Nacional na Medicina Doméstica" (Prof. A. Balbach) e "Saúde pelas Plantas" (Eliza S. Biazzi); acesso a 16 de Agosto de 2007

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Eryngium: Brief Summary ( Português )

fornecido por wikipedia PT
 src= Eryngium campestre.

Eryngium L. é um género de cerca de 230 espécies de plantas anuais e perenes. Apresentam distribuição cosmopolita, com o centro de diversidade na América do Sul. Algumas espécies são nativas de áreas rochosas e costeiras, ainda que a maioria viva em prados. O nome do género provém do grego ērúggion que designa uma planta conhecida como "barba-de-cabra".

No Brasil, algumas espécies são designadas como "língua-de-tucano" ou eríngio.

Têm folhas glabras e, geralmente, espinhosas, com umbelas em forma de cúpula, semelhantes às inflorescências dos cardos, com um verticilo de brácteas espinhosas basais.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Martornssläktet ( Sueco )

fornecido por wikipedia SV

Martornssläktet eller Martornar (Eryngium) är ett släkte inom familjen flockblommiga växter.[1] Släktet omfattar enligt Catalogue of Life 355 arter.[1] De flesta arterna förekommer i Mexiko och Sydamerika. I Europa finns ett tjugotal arter, främst i Medelhavsområdet. En art finns vildväxande i Norden, den sällsynta martornen (E. maritimum).

Dottertaxa till Martornar, i alfabetisk ordning[1]

Eryngium planum - Bombus hypnorum - Keila.jpg

Källor

  1. ^ [a b c] Roskov Y., Kunze T., Orrell T., Abucay L., Paglinawan L., Culham A., Bailly N., Kirk P., Bourgoin T., Baillargeon G., Decock W., De Wever A., Didžiulis V. (ed) (13 april 2014). ”Species 2000 & ITIS Catalogue of Life: 2014 Annual Checklist.”. Species 2000: Reading, UK. http://www.catalogueoflife.org/annual-checklist/2014/browse/tree/id/17072697. Läst 26 maj 2014.


Externa länkar

Rödklöver.png Denna växtartikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia författare och redaktörer
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SV

Martornssläktet: Brief Summary ( Sueco )

fornecido por wikipedia SV

Martornssläktet eller Martornar (Eryngium) är ett släkte inom familjen flockblommiga växter. Släktet omfattar enligt Catalogue of Life 355 arter. De flesta arterna förekommer i Mexiko och Sydamerika. I Europa finns ett tjugotal arter, främst i Medelhavsområdet. En art finns vildväxande i Norden, den sällsynta martornen (E. maritimum).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia författare och redaktörer
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SV

Boğadikeni ( Turco )

fornecido por wikipedia TR
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia yazarları ve editörleri
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia TR

Boğadikeni: Brief Summary ( Turco )

fornecido por wikipedia TR

Boğadikeni, maydanozgiller (Apiaceae) familyasından Eryngium cinsini oluşturan yol ve tarla kenarlarında, boş arazilerde yetişen bitki türlerinin ortak adı.

7 mm. uzunlukta, kahverengi siyahımsı renge kadar değişen renkte meyveleri olur. Uç kısımında, 1,5 cm. uzunluğunda zamanla dökülen beyaz tüyleri vardır. Akdeniz ülkeleri, Güney Rusya ve Kuzey Afrika'da bolca bulunur. Türkiye'de Ege ve Marmara bölgelerinde yaygındır. Tohumları, tıbbi amaçlarla kullanılır.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia yazarları ve editörleri
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia TR

Миколайчики ( Ucraniano )

fornecido por wikipedia UK

Поширення

За даними сайту The Plant List рід налічує близько 260[1] видів у тропічних, субтропічних та помірних поясах, головним чином у Мексиці та Південній Америці.

Росте по піщаних місцях, у заростях чагарників та у степах.

Ботанічний опис

Багато -, рідше дво — або однорічні трави.

Стебло пряме, голе, синюватого кольору, нагорі гіллясте, висотою до півметра.

Листки цільні або перисто-розсічені, часто шкірясті та колючозубчаті.

Квітки дрібні, переважно синьо-блакитні, звичайного типу Окружкових, зібрані на верхівці гілок у яйцеподібну голівку; покривало складається з 6-7 вузьколанцетних, що не перевищують головки, колючих листочків.

Плоди покриті лусочками.

Практичне використання

Багато видів розводять як декоративні рослини у відкритому ґрунті та у оранжереях.

Багато видів Миколайчиків використовуються як лікарські рослини. Ефірна олія, отримана з цих рослин, містить багато видів терпеноїди, сапоніни, флавоноїди, кумарини та стероїди[2].

Види

Види включають: [3][4]

Докладніше див. Список видів роду Миколайчики

Примітки

  1. Список видів роду Миколайчики за даними сайту The Plant List(англ.)(лат.)
  2. Wang, P., et al. (2012). Phytochemical constituents and pharmacological activities of Eryngium L. (Apiaceae). Архівовано 2 November 2013[Дата не збігається] у Wayback Machine. Pharmaceutical Crops 3 99-120.
  3. GRIN Species Records of Eryngium. Архівовано 24 September 2015[Дата не збігається] у Wayback Machine. Germplasm Resources Information Network (GRIN).
  4. Eryngium of North America. USDA PLANTS.

Посилання

Джерела

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Автори та редактори Вікіпедії
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia UK

Миколайчики: Brief Summary ( Ucraniano )

fornecido por wikipedia UK
У Вікіпедії є статті про інші значення цього терміна: Миколайчик (значення).
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Автори та редактори Вікіпедії
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia UK

Eryngium ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Eryngium là chi thực vật có hoa trong họ Apiaceae.[1]

Hình ảnh

Chú thích

  1. ^ Eryngium. The Plant List. Truy cập ngày 16 tháng 6 năm 2013.

Tham khảo


Hình tượng sơ khai Bài viết Apiales (Bộ Hoa tán) này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Eryngium: Brief Summary ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Eryngium là chi thực vật có hoa trong họ Apiaceae.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Синеголовник ( Russo )

fornecido por wikipedia русскую Википедию

По информации базы данных The Plant List, род включает 257 видов[7]. Некоторые из них:

Сорта

  • 'Neptune's Gold' - листья жёлтые, соцветия синие.

Примечания

  1. Об условности указания класса двудольных в качестве вышестоящего таксона для описываемой в данной статье группы растений см. раздел «Системы APG» статьи «Двудольные».
  2. Плантариум (см. раздел Ссылки)
  3. ЭСБЕ (см. раздел Ссылки)
  4. Флорист.ру: Эрингиум (Eryngium maritimum)
  5. Синеголовник — статья из Большой советской энциклопедии.
  6. Никифоров Ю. В. Алтайские травы-целители. — Горно-Алтайск: Юч-Сумер – Белуха, 1992. (Проверено 6 ноября 2009)
  7. Eryngium (англ.). The Plant List. Version 1.1. (2013). Проверено 3 сентября 2016.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Авторы и редакторы Википедии

Синеголовник: Brief Summary ( Russo )

fornecido por wikipedia русскую Википедию
 src= Синеголовник плосколистный (Eryngium planum)

По информации базы данных The Plant List, род включает 257 видов. Некоторые из них:

Eryngium alismifolium GreeneСинеголовник частухолистный Eryngium alpinum L.Синеголовник альпийский Eryngium bourgatii GouanСинеголовник Бурта Eryngium caeruleum M.Bieb.Синеголовник голубой Eryngium campestre L.Синеголовник полевой, или Синеголовник равнинный Eryngium carlinae F.DelarocheСинеголовник Карлины Eryngium creticum Lam.Синеголовник критский Eryngium dorae C.NormanСинеголовник Доры Eryngium eburneum Decne.Синеголовник эбурнеум Eryngium elegans Cham. & Schltdl.Синеголовник изящный Eryngium foetidum L.Синеголовник пахучий, или Эрингиум пахучий, или мексиканский кориандр, или длинный кориандр Eryngium giganteum M.Bieb.Синеголовник гигантский Eryngium hookeri Walp.Синеголовник Гукера Eryngium integrifolia WalterСинеголовник цельнолистный Eryngium maritimum L. typusСинеголовник приморский, или Синеголовник морской, или Морской падуб Eryngium planum L.Синеголовник плосколистный
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Авторы и редакторы Википедии

刺芹屬 ( Chinês )

fornecido por wikipedia 中文维基百科

大約230種

刺芹屬学名Eryngium)是包含了230種一年生和多年生植物的屬,特徵為無毛、通常有多刺的葉片和半球型繖狀花序的花朵,類似於。本屬全球有廣泛分布,多樣性中心點在南美洲。一些種主要是原生於多岩和海岸地形,但大多數種是草原植物。常見的名稱包含了Sea-hollyEryngo,以前被拿來稱呼在海岸邊的種類,後來則延伸至草原種類。

本屬的花聚集成緊密的繖狀花序,並有螺旋狀多刺的基底苞片。

種類

本屬包含大約230種植物,以下為部分的植物:

用途

刺芹屬的很多種在歷史上有許多用途。其根部被使用在蔬菜和糖果上。嫩根和嫩葉有時被使用在龍鬚菜的替代品。其根部,尤其是芫荽花Eryngium yuccifolium)和濱刺芹Eryngium maritimum),為有效的發炎控制劑,並且有其他的性質。

刺芫荽Eryngium foetidum)在拉丁美洲和南亞,廣泛用作烹調用香草。

外部連結

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
维基百科作者和编辑
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia 中文维基百科

刺芹屬: Brief Summary ( Chinês )

fornecido por wikipedia 中文维基百科

刺芹屬(学名:Eryngium)是包含了230種一年生和多年生植物的屬,特徵為無毛、通常有多刺的葉片和半球型繖狀花序的花朵,類似於。本屬全球有廣泛分布,多樣性中心點在南美洲。一些種主要是原生於多岩和海岸地形,但大多數種是草原植物。常見的名稱包含了Sea-holly和Eryngo,以前被拿來稱呼在海岸邊的種類,後來則延伸至草原種類。

本屬的花聚集成緊密的繖狀花序,並有螺旋狀多刺的基底苞片。

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
维基百科作者和编辑
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia 中文维基百科

ヒゴタイサイコ属 ( Japonês )

fornecido por wikipedia 日本語
ヒゴタイサイコ属 Eryngium planum 003.JPG
E. planumの花。マツカサアザミと呼ばれ日本でも比較的古くから利用されてきた
分類APG III : 植物界 Plantae 階級なし : 被子植物 angiosperms 階級なし : 真正双子葉類 eudicots 階級なし : コア真正双子葉類 core eudicots 階級なし : キク類 asterids 階級なし : キキョウ類 campanulids : セリ目 Apiales : セリ科 Apiaceae : ヒゴタイサイコ属[1]

Eryngium [1]

学名 Eryngium L. (1753) [2] タイプ種 Eryngium maritimum L. [2] 英名 eryngo [3][4]

本文参照

 src= ウィキメディア・コモンズには、ヒゴタイサイコ属に関連するカテゴリがあります。  src= ウィキスピーシーズにヒゴタイサイコ属に関する情報があります。

ヒゴタイサイコ属 (Eryngium) は約230種を含むセリ科の一つである。中央アジア地中海地方、南北アメリカなど世界的に広く分布しているが、日本には自生種はない[5]。園芸上は「エリンギウム」「エリンジューム」などと総称されることが多い[6]

特徴[編集]

多くは一・二年草または多年草であり、高さ30cm程度のものから、E. pandanifoliumのように4m程度になるものもある[7]

多くのものは、アザミのような複雑に深く切れ込んでしばし葉縁が刺状になる葉を持つ[6]が、E. yuccifoliumなどのように、ユッカのように細長い帯状の葉を持つものもある[8]

花は、白や青の多数の小花が球状または円筒状に集まった頭状花序であり、花序を囲む刺のある総苞の形は種ごとに多様である[9]

利用[編集]

欧米では古くから花壇用の花卉として、また切り花ドライフラワーなどの花材として多くの種が用いられてきたが、高温多湿に弱く、日本では暖地での栽培は難しい[6]。花自体は小さいものの、総苞がよく発達して色づく種類は観賞価値があり、切り花として栽培される。また、全体に革質で硬い茎を持ったものが多く、ドライフラワーとしても利用される。

観賞、装飾用以外の利用法として、数種がハーブとして利用される[10]。イギリスではE. maritimum の根を砂糖漬けにして「エリンゴーズ」という飴剤に利用した[10]オオバコエンドロ (E. foetidum) はラテンアメリカアジアで広くハーブとして利用されている[11]E. maritimumのように根や若葉などを食用とするものもある[12]

主な種[編集]

ギャラリー[編集]

  •  src=

    Eryngium yuccifolium

  •  src=

    E. variifolium

  •  src=

    E. variifolium

  •  src=

    E. Spina-alba

  •  src=

    E. leavenworthii

  •  src=

    E. campestreの果実

  •  src=

    ピレネー山中のE. bourgatii

  •  src=

    スイスのE. alpinum

  •  src=

    E. maritimum

  •  src=

    E. maritimum

  •  src=

    E. planum

関連項目[編集]

出典[編集]

参考文献[編集]

  • 『植物の世界』 朝日新聞社〈朝日百科〉、ISBN 4-02-380010-4。
  • 工藤, 和彦 『作例と解説 新花材ハンドブック』 八坂書房、ISBN 4-896-94622-7。
  • 鈴木昭 『最新 花屋さんの花 ポケット図鑑』 主婦の友社、National Herbarium of New South Wales. “NEW SOUTH WALES FLORA ONLINE”. The Royal Botanic Gardens & Domain Trust. 『園芸植物大事典』1、塚本 洋太郎(総監修)、小学館、ISBN 4093051011。
  • 齋藤千栄美. “セリの仲間”. 私の花ともだち. 社団法人農林水産・食品産業技術振興協会. デニー・バウン 『英国王立園芸協会 ハーブ大百科』 高橋良孝(監修)、吉村則子、石原真理訳、誠文堂新光社、WorldCrops”. Hedrick, U.P. (1919) (PDF). Sturtevants Edible Plants of the World. http://www.swsbm.com/Ephemera/Sturtevants_Edible_Plants.pdf
執筆の途中です この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めていますプロジェクト:植物Portal:植物)。
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
ウィキペディアの著者と編集者
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia 日本語

ヒゴタイサイコ属: Brief Summary ( Japonês )

fornecido por wikipedia 日本語

ヒゴタイサイコ属 (Eryngium) は約230種を含むセリ科の一つである。中央アジア地中海地方、南北アメリカなど世界的に広く分布しているが、日本には自生種はない。園芸上は「エリンギウム」「エリンジューム」などと総称されることが多い。

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
ウィキペディアの著者と編集者
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia 日本語