Ficus (vyebome) is 'n genus wat behoort tot die familie Moraceae. Hierdie genus sluit al die inheemse vyebome in. Dit sluit ook die ingevoerde gekweekte vy Ficus carica in. Dié vy is afkomstig van die Middellandse See.
Al die spesies van hierdie genus gee 'n melkerige sap af wanneer 'n blaar of vy gepluk word. Almal dra eetbare vrugte alhoewel dit kleiner en droër is as die gekweekte vy. Die vy is eintlik glad nie 'n vrug nie. 'n Vyeboom se blomme groei in werklikheid aan die binnewand van die vy.
Ficus (vyebome) is 'n genus wat behoort tot die familie Moraceae. Hierdie genus sluit al die inheemse vyebome in. Dit sluit ook die ingevoerde gekweekte vy Ficus carica in. Dié vy is afkomstig van die Middellandse See.
Al die spesies van hierdie genus gee 'n melkerige sap af wanneer 'n blaar of vy gepluk word. Almal dra eetbare vrugte alhoewel dit kleiner en droër is as die gekweekte vy. Die vy is eintlik glad nie 'n vrug nie. 'n Vyeboom se blomme groei in werklikheid aan die binnewand van die vy.
El xéneru Ficus contién alredor de 900 taxones específicos y infra-específicos aceptaos d'árboles, parrotals y trepadores de la familia Moraceae, tribu monu xenérica Ficeae, naturales de la Zona Intertropical, con delles d'elles distribuyíes poles rexones templaes. La mayoría son perennes, sacante les que vegetan en llatitúes non tropicales y zones con una llarga estación seca.
Una de les carauterístiques de les especies d'esti xéneru ye la secreción llechienta llamada látex que segreguen al cortar o mancar cualesquier parte de la planta. Pero'l más carauterísticu ye'l tipu bien particular d'inflorescencia que se paez más a un frutu qu'a unes flores habituales.
Otra carauterística importante del xéneru mora en que les yemes terminales de les fueyes tán zarraes dientro d'un par d'estípules soldaes nun principiu y depués caduques.
Estos falsos frutos son una estructura especialmente afecha que se denomina sicono. Son de forma bulbosa con una pequeña abertura, el ostiolo, nel apex y una zona bueca nel interior recubierta por pequeñu flores. Estes postreres son polinizadas por pequeñu aviespes qu'enfusen pola abertura pa fertilizales, dando frutos diminutos con un nucleu duru (aquenios), vulgarmente llamaos pebíes, arrodiaos d'un mesocarpiu carnosu; el conxuntu ye'l figu».
La especie Ficus carica, la figal común, pertenez a esti xéneru. El so «falsu frutu», bien comercializáu, ye'l figu y la breva. Los frutos» d'otres munches especies tamién son comestibles, anque nun se peracaben estensamente.
Los figos presenten dos sexos, los hermafroditas y los femeninos. Les aviespes de los figos, de la familia Agaonidae, habiten nos hermafroditas; cuando éstos maurecen apáriense y les femes salen a la busca de frutos inmaduros. Enfusen pol ostiolo y ponen los sos güevos nos ovarios de les pequeñes flores nel interior del figu. Tamién parten el polen que recoyeren antes de salir del figu onde nacieron, polinizando asina les flores femenines. Dempués muerren nel interior del figu. Les críes alimentar de les granes y completen el so desenvolvimientu dientro d'elles. Los machos remanecen primero, apariar coles femes y muerren nel so interior o consiguen salir pero nun pueden volar porque escarecen de nales. Les femes recueyen polen de les flores masculines que tán madures nesi momentu y salen en busca d'otru figu. Distintes especies de Ficus presenten variantes d'esti sistema de polinización, inclusive hai dalgunos que nun riquir polinización.
Les especies tropicales fructifican de cutio, dexando a los animales frugívoros sobrevivir gracies a la ininterrumpida collecha. En climes templaos, sicasí, prodúcense distintes colleches y les aviespes enviernen nos frutos. Los figos hermafrodites dan trés colleches al añu, ente que los comestibles solamente dos, la primera de les cualos produz frutos más pequeños llamaos breves. Dalgunes d'estes variedaes comestibles nun riquir polinización, produciendo figos ensin granes fértiles y n'ausencia d'hermafroditas o aviespes.
Esiste solamente una especie carauterística d'aviespa capaz de fertilizar les flores de cada especie de ficus, polo que los plantíos fora del ámbitu nativu dan como resultáu exemplares maneros. En Hawái, por casu, introduciéronse 60 especies de ficus distintes, pero solu 4 especies d'aviespa, polo que namái cuatro especies de plantes producen granes vidables.
Los Ficus tamién se reproducen fácilmente por frada.
Esisten especies tropicales d'esti xéneru llamaes bibosi que viven n'espectaculares simbiosis con delles especies de palmeres llamaes motacú (Attalea spp.).
Merez una mención el Ficus relixosa que n'India ye consideráu sagráu y tamién ye llamáu "árbol del llume".
Ficus: nome xenéricu que se deriva del nome dáu en llatín tantu al figu como a la figal.[1][2]
Unes 830 especies aceptaes de les más de 2.700 descrites y unos 75 taxones infra-especificos aceptaos de los más de 800 descritos.[3]
El xéneru Ficus contién alredor de 900 taxones específicos y infra-específicos aceptaos d'árboles, parrotals y trepadores de la familia Moraceae, tribu monu xenérica Ficeae, naturales de la Zona Intertropical, con delles d'elles distribuyíes poles rexones templaes. La mayoría son perennes, sacante les que vegetan en llatitúes non tropicales y zones con una llarga estación seca.
Bu məqalə Fikus məqaləsinə çox yaxındır və hər ikisinin eyni başlıq altında birləşdirilməsi mümkündür.
Əncir (lat. Ficus)[1] — tutkimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.[2]
Bir sıra xəstəliklər zamanı əncir yemək yolverilməzdir Təbii qidalar arasında əncirin xüsusi yeri və bir sıra faydaları var. Müalicəvi meyvə olan əncirlə qidalanmaq orqanizmi möhkəmləndirir, immuniteti möhkəmləndirir. NKPI.AZ "azertag.az" saytına istinadla xəbər verir ki, mütəxəssislər əncirin müəyyən zərərləri barədə də məlumat veriblər. Şəkərli diabetin ağır formalarından əziyyət çəkənlərin ondan istifadə etməsi məsləhət görülmür. Əncir turşəng turşusu ilə zəngin olduğundan podaqra xəstələri üçün də faydalı sayılmır. Onunla qidalanmaq qastrit, xora və pankreatit kimi mədə-bağırsaq xəstəliklərinin kəskinləşməsinə səbəb ola bilər. Tərkibində oksalatlar olduğuna görə miqrenə meyilli olanlar, böyrək və öd daşı xəstəlikləri zamanı da əncirin rasiona daxil edilməsi yolverilməzdir. Əncirlə qidalanmaq allergenlərin yaranmasına da səbəb olur.
Bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediya kömək edə bilərsiniz.
NKPI.AZ saytı,2018-09-02
"Quran"da əncir haqqında belə bir ifadə var:
"And olsun Əncirə və Zeytuna."[1]
— Tin surəsi, 1
Bu məqalə Fikus məqaləsinə çox yaxındır və hər ikisinin eyni başlıq altında birləşdirilməsi mümkündür.
Əncir (lat. Ficus) — tutkimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.
Ficus és un gènere de plantes amb flor dins la família de les moràcies.
És el gènere al qual pertany la figuera i moltes plantes utilitzades com ornamentals anomenades popularment com Ficus. Les plantes d'aquest gènere adopten la forma d'arbres, arbusts i lianes i fan el fruit (una figa normalment comestible) en forma de siconi. Són originàries de la zona de clima tropical amb unes poques espècies en zones de clima temperat càlid.
El gènere Ficus inclou les espècies següents:
Fíkovník[1] (Ficus) je rod vyšších dvouděložných rostlin z čeledi morušovníkovité (Moraceae). Zahrnuje asi 1000 druhů a je rozšířen v tropech a subtropech celého světa. Fíkovníky jsou dřeviny s jednoduchými listy a drobnými květy ve specializovaném dužnatém květenství, z něhož se pak vyvíjí charakteristický plod – fík. Fíkovníky mají dosti všestranné využití. Fíkovník smokvoň poskytuje známé ovoce, fíky. Některé druhy patří mezi oblíbené pokojové rostliny, pěstované nejčastěji pod názvem fíkus.
Fíkovníky jsou opadavé nebo stálezelené keře, stromy nebo liány. Některé druhy rostou jako tzv. škrtiče, které ovinou kmen hostitelského stromu spletí dřevnatých stonků a postupně jej zadusí. Zřídka rostou jako epifyty. U epifytů a některých lián bývají vyvinuty adventivní vzdušné kořeny. Stromy mají nezřídka u paty kmene opěrné pilíře. Rostliny obsahují mléčný latex. Listy jsou jednoduché, střídavé, řidčeji vstřícné nebo víceméně přeslenité. Čepel listů je celistvá nebo laločnatá, se zpeřenou nebo dlanitou žilnatinou, lysá nebo chlupatá, celokrajná nebo zubatá. Palisty jsou u většiny zástupců charakteristicky kápovitě srostlé a uzavírající vrcholový pupen, opadavé nebo víceméně vytrvalé. Na bázi střední žilky nebo v úžlabí hlavních žilek na spodní straně listů bývají voskové žlázky.
Rostliny jsou jednodomé nebo dvoudomé. Květenství fíkovníku je velmi specializované, nazývané sykonium nebo prostě fík. Fíky jsou přisedlé nebo stopkaté a vyrůstají v úžlabí listů nebo přímo z větévek či kmenů, výjimečně i pod úrovní terénu. Samotné květy jsou velmi drobné, bezkorunné a jsou umístěny na vnitřní straně duté češule (receptákula), která je s vnějškem spojena jen drobným apikálním pórem, někdy navíc uzavřeným šupinovitými listeny. Na bázi fíku jsou obvykle 3 zákrovní listeny, někdy jsou přítomny i opadavé nebo vytrvalé šupinovité listeny na boční straně. Ve fíku jsou až 3 druhy květů. Květy jsou obvykle podepřeny kalichem až se 6 laloky. Samčí květy obsahují nejčastěji 1 až 3 tyčinky, v samičích je jediný semeník s 1 nebo 2 nestejnými čnělkami. Sterilní květy jsou podobné samičím, netvoří ale semena a obvykle jsou obydleny fíkovými vosičkami. Plodem jsou nažky, obvykle uzavřené v dutém zdužnatělém fíku.[2][3]
Kořenové náběhy Ficus macrophylla
Stromový škrtič Ficus glaberrima
Latex prýštící z naseklého kmene Ficus thonningii
Zralé fíky na kmeni fíkovníku na Nové Guineji
Rod fíkovník zahrnuje asi 1000 druhů. Je rozšířen v tropech a subtropech celého světa, s největším druhovým zastoupením v jihovýchodní Asii.[2] V Evropě roste jediný druh, fíkovník smokvoň (Ficus carica),[4] pocházející původně z Přední Asie a dnes rozšířený v celém Středomoří.[5]
V tropických deštných lesích Afriky, Asie i Ameriky náleží fíkovníky mezi důležité složky stromového patra.[6][7]
Fíkovníky mají vysoce specializovaný a unikátní systém opylování. Květy jsou opylovány tzv. fíkovými vosičkami z čeledi fíkovnicovití (Agaonidae), jejichž životní cyklus je úzce spjat s cykly vývoje fíků. Každý druh fíkovníku většinou obligátně opyluje jeden druh vosičky. Okřídlené jsou pouze samičky, které po vylíhnutí opustí sykonium a přenášejí pyl do jiného fíku. Při snaze dostat se dovnitř obyčejně ztrácejí křídla. Uvnitř sykonia samičky nakladou vajíčka do krátkočnělečných samičích nebo do sterilních květů, zatímco květy s dlouhou čnělkou jsou pro jejich kladélko nedosažitelné. V dlouhočnělečných květech dozrávají semena, z ostatních se po určitém čase líhne nová generace vosiček. Bezkřídlí samci jsou slepí, mají však mohutné kousací ústrojí. Kopulují se samičkami a prokousávají otvory ve stěně, kterými potom samičky fík opouštějí. Po výletu samiček fíky nezřídka mění barvu a stávají se atraktivní pro různá plodožravá zvířata a ptáky.[6] Molekulární studie ukázaly, že samičky fíkových vosiček jsou velmi výkonné v roznášení pylu na velké vzdálenosti, čítající území o rozloze stovek čtverečních kilometrů.[8]
Na tropických fíkovnících fíky zpravidla dozrávají po celý rok a jsou tak v tropických deštných lesích podstatným potravním zdrojem, na kterém jsou mnohá zvířata a ptáci závislí zejména v obdobích nedostatku jiných plodů.[8]
Některé druhy klíči ze semen v ptačím trusu jako epifyty v korunách stromů a později se spojují se zemí.[7]
Vousák čárkovaný (Megalaima lineata ozobávající fíky fíkovníku hroznovitého (Ficus racemosa)
Makak lví hodující na fících fíkovníku hroznovitého (Ficus racemosa)
Alexandr rudohlavý (Psittacula cyanocephala) na fíkovníku banyánu (Ficus benghalensis)
Turako lesklohlavý na fíkovníku v jižní Africe
Fíkovník je jediným rodem podčeledi Ficeae čeledi morušovníkovité (Moraceae).[9]
V minulosti byl rod fíkovník některými autory rozdělen podle květní morfologie na množství samostatných rodů, avšek toto členění se šířeji neujalo.[2]
Ustálené české jméno pro rod Ficus je fíkovník.[5][10] Občas je zvláště v populární literatuře používáno označení fíkus,[11] rozdělení rodu na fíkusy a fíkovníky však nemá oporu v taxonomii.
Fíkovník smokvoň (Ficus carica) pochází z Přední Asie a byl pěstován již 3000 let před naším letopočtem. Fíky se jedí syrové nebo se suší či zpracovávají na kompoty, marmelády, vína a podobně. Jedlé plody mají i mnohé jiné fíkovníky, např. asijské druhy Ficus glomerata a F. pumila, africký F. capensis a jihoamerické druhy Ficus dulciaria a F. velutina.[5]
Fíkovník pryžodárný (Ficus elastica) je oblíbenou pokojovou rostlinou, ve své domovině v asijských pralesích však dosahuje výšky až 30 metrů. Stromy byly v minulosti pěstovány na plantážích, neboť latex obsahuje 10 až 30% kaučuku. Podobně byl pěstován i africký druh Ficus lutea. Později byly vytlačeny kaučukovníkem brazilským (Hevea braziliensis). Z latexu asijského druhu Ficus ceriflua je získáván vosk používaný na výrobu svíček.[5][7]
Fíkovník banyán (Ficus benghalensis) je proslulý spouštěním opěrných sloupovitých kořenů z vodorovných postranních větví. Jeden jedinec se tak může postupně rozrůst v celý lesík kmenů. Tuto vlastnost mají i některé jiné druhy fíkovníků. Fíkovník posvátný (Ficus religiosa) je vysazován jako kultovní dřevina u buddhistických chrámů v celé jihovýchodní Asii.[5] Některé druhy jsou pěstovány v tropech pro dřevo nebo jako rozměrné stínící stromy se širokou korunou. Fíkovník plazivý (Ficus pumila) je používán k pokrytí zdí a podobně.[7]
Mnohé druhy fíkovníků jsou rychle rostoucí stromy, jejichž kořeny mohou nadzdvihnout chodníky nebo poškodit podzemní potrubí. Některé druhy, např. Ficus microcarpa a Ficus aurea, jsou invazivní druhy.[7]
Některé tropické druhy fíkovníku jsou oblíbené pokojové rostliny, známé a pěstované nejčastěji pod názvem fíkus. V bytových podmínkách se pěstuje zejména fíkovník drobnolistý (Ficus benjamina), známý jako benjamin, dále fíkovník pryžodárný (Ficus elastica), Ficus ginseng, fíkovník lyrovitý (Ficus lyrata) a dlouholistý Ficus binnendijkii. Některé druhy jsou pěstovány jako bonsaje, např. fíkovník maloplodý (Ficus microcarpa) nebo Ficus retusa, známý jako 'Ginseng'.
Zralé fíky fíkovníku smokvoně (Ficus carica)
Fíkovník plazivý (Ficus pumila)
Lesík z kořenů fíkovníku banyánu (Ficus benghalensis)
Plodící fíkovník drobnolistý (Ficus benjamina)
Obrázky, zvuky či videa k tématu fíkovník ve Wikimedia Commons
Fíkovník (Ficus) je rod vyšších dvouděložných rostlin z čeledi morušovníkovité (Moraceae). Zahrnuje asi 1000 druhů a je rozšířen v tropech a subtropech celého světa. Fíkovníky jsou dřeviny s jednoduchými listy a drobnými květy ve specializovaném dužnatém květenství, z něhož se pak vyvíjí charakteristický plod – fík. Fíkovníky mají dosti všestranné využití. Fíkovník smokvoň poskytuje známé ovoce, fíky. Některé druhy patří mezi oblíbené pokojové rostliny, pěstované nejčastěji pod názvem fíkus.
Denne artikel omhandler planteslægten Figen (Ficus). Opslagsordet har også en anden betydning, se figen (frugt).
Figen (Ficus) er en slægt med ca. 800 arter, som er udbredt i alle tropiske egne med enkelte i varmt tempererede områder. Det er træagtige lianer, buske og træer med hvid mælkesaft. Bladene er for det meste enkle, tilsyneladende med ét akselblad, som dog i virkeligheden er to sammenvoksede. Dette sammenvoksede akselblad beskytter knoppen og tabes, når bladet springer ud. Blomsterne er enkønnede, og der findes både enbo- og tveboarter. Blomsterstanden består af et stort antal blomster, der er nedsænket i et krukkeformet væv. Frugterne indeholder talrige frø, som er små nødder. Her omtales kun de arter, som er økonomisk betydningsfulde i Danmark.
Arter
Die Feigen (Ficus) sind die einzige Gattung der Tribus Ficeae innerhalb der Pflanzenfamilie der Maulbeergewächse (Moraceae). Die wohl bekannteste Art ist die Echte Feige (Ficus carica), deren Früchte als Feigen bekannt sind. Die große Gattung („Großgattung“) besteht aus 750 bis 1000 Arten immergrüner und laubabwerfender Bäume, Sträucher oder Kletterpflanzen, die weltweit in den tropischen und subtropischen Regionen beheimatet sind. In frostfreien Gebieten werden einige Arten wegen ihrer dekorativen Blätter oder als Schattenspender in Parks und Gärten angepflanzt. Einige Arten und ihre Sorten sind beliebte Zimmerpflanzen.
Alle Ficus-Arten sind verholzende Pflanzen: immergrüne und laubabwerfende Bäume, Sträucher und Kletterpflanzen. In den Pflanzen befindet sich weißer Milchsaft.
Die meist wechselständigen Laubblätter sind meistens einfach. Es ist ein Nebenblatt zu erkennen, das aus zwei verwachsenen Nebenblättern entsteht. Nur selten sind diese nicht verwachsen. Das Nebenblatt schützt die Blattknospe und fällt beim Entfalten des Laubblattes ab.
Die Blüten sind immer eingeschlechtig und apetal (ohne Kronblätter). Es gibt einhäusige (monözisch) und gynodiözische aber funktionell diözische; zweihäusig getrenntgeschlechtige Arten mit zwittrigen Blüten die als männliche funktionieren.[1][2] Jeweils viele Blüten sind in einem Blütenstand, einem krugförmigen, ausgehöhlten Achsengewebe, eingesenkt. Nur eine kleine, durch Schuppen-, Hochblätter verengte, distale Öffnung (Ostiolum) bleibt als Verbindung ins Freie. In einem Blütenstand können drei Blütentypen vorkommen: männliche und fertile weibliche Blüten und steril weibliche (Gallblüten). Die männlichen Blüten besitzen zwei bis sechs Kelchblätter und meist ein bis drei (selten mehr) Staubblätter. Die fertilen weiblichen Blüten besitzen keine bis sechs Kelchblätter und einen freien Fruchtknoten mit einem oder zwei ungleichen Griffeln.
Die Früchte sind samenähnliche Achänen, gewöhnlich im vergrößerten, hohlen Blütenboden eingeschlossen oder von einem fleischigen Perianth umgeben. Es ist ein Fruchtverband (Achänenfruchtverband), genauer ein Sykonium, Hypanthodium (Scheinfrucht; Pseudocarp), da die vielen weiblichen Blüten sich zu Achänen entwickeln und in den fleischigen, krugförmigen Blütenboden integriert sind.
Die Chromosomengrundzahl beträgt x = 13.[3] Bei den meisten Arten liegt Diploidie vor, mit einer Chromosomenzahl von 2n = 26.[4]
Die Bestäubung aller Feigenarten erfolgt durch Feigenwespen (Agaonidae). Viele Feigenarten können nur von einer ganz bestimmten Feigenwespenart bestäubt werden. Die Feigenwespen dringen durch die distale Öffnung, das Ostiolum, in den Blütenstand ein. Sie bestäuben manche Feigenblüten und legen ihre Eier in weiteren ab. Die Larven schlüpfen und ernähren sich von Bestandteilen des Fruchtstandes, bis sie sich zur Imago entwickeln. Danach schlüpfen die flugfähigen adulten Erzwespen aus der Öffnung des Fruchtstandes, suchen sich einen Geschlechtspartner und der Zyklus beginnt von Neuem.[5]
Einige Ficus-Arten sind Würgefeigen. Die Samen werden von Vögeln gefressen und passieren unbeschädigt den Verdauungstrakt. Wenn sie im Kot der Vögel auf den Ast eines Baumes ausgeschieden werden und dort dank der mistelähnlich schleimigen Samenhülle kleben bleiben, keimen die Samen auf dem Ast. Die Feigenpflanzen wachsen direkt dort; es handelt sich also zunächst um Epiphyten. Doch deren Luftwurzeln wachsen zum Boden hinab. Erreichen die Wurzeln den Boden, beginnen die Feigen ein schnelleres Wachstum und bilden von nun an viel mehr Luftwurzeln. Sie umschließen allmählich ihren Trag- oder Wirtsbaum, der schließlich abstirbt, wodurch sich im Inneren der Würgefeige ein Hohlraum bildet. Die Würgefeige profitiert zusätzlich von den bei der Zersetzung des abgestorbenen Tragbaumes freiwerdenden Nährstoffen.
Einige der zahlreichen Arten von Würgefeigen sind:
Da die meisten Ficus-Arten sehr viele Früchte ausbilden, sind sie für viele Tierarten, darunter Fledertiere, Primaten und Vögel und außerdem für fruchtfressende Käfer wie den Großen Rosenkäfer eine wichtige Nahrungsquelle.
Die Gattung Ficus wurde durch Carl von Linné in Species Plantarum 2, 1753, S. 1059[6] und Genera Plantarum, 5. Auflage, 1754, S. 482, aufgestellt. Lectotypusart ist Ficus carica L.[7] Der Gattungsname Ficus leitet sich vom lateinischen Wort für die Echte Feige, ficus, ab, das auch mit dem altgriechischen sykea verwandt ist. Aus dem Lateinischen wurde auch der deutschsprachige Trivialname übernommen.[8] Ficus ist die einzige Gattung der Tribus Ficeae Gaudich. innerhalb der Familie Moraceae.
Die Gattung Ficus enthält 750 bis 1000 Arten, die weltweit in den tropischen und subtropischen Regionen gedeihen.
Die Gattung der Feigen (Ficus) wird in sechs Untergattungen mit Sektionen, Untersektionen und Serien gegliedert:[9]
Die Feigen einiger Arten werden gegessen. Am bekanntesten ist die Echte Feige (Ficus carica). Verwendet werden beispielsweise auch die Feigen von Ficus macrophylla, Ficus palmata.[12]
In Österreich verkaufte Feigen sind in der Regel getrocknet und braun. Handelsform waren ehemals Ringe zu denen die axial flach gepressten Früchte auf einer Biogenen Faser aufgefädelt und diese verknotet wurden. Heute werden je 250 g Feigen zu einem länglichen Ziegel verpresst, mit Zellophan foliert und in eine Holzkiste oder stabilen Karton geschlichtet. Zumeist verbleibt dabei bis vor dem Verzehr ein 4–8 mm kurzer Stengelrest an der Frucht, der nicht mitgegessen wird, doch das Eindringen von Keimen während des Trocknens verhindert.
Lieferländer sind Türkei und Italien, 2018 werden jedoch, bedingt durch die Klimaerwärmung, auch schon in Wien-Simmering Feigen kultiviert.[13]
Die medizinische Wirkung der Echten Feige (Ficus carica) wurde untersucht.[12]
Viele Arten werden als Zierpflanzen in Parks und Gärten verwendet.[14]
Einige Ficus-Arten und ihre Sorten werden als Zierpflanzen in Räumen verwendet (Auswahl):[14]
Aufgrund ihrer guten Anpassung an das Klima des Wohnbereiches eignen sich verschiedene Arten als Zimmerbonsai.
Die Feigen (Ficus) sind die einzige Gattung der Tribus Ficeae innerhalb der Pflanzenfamilie der Maulbeergewächse (Moraceae). Die wohl bekannteste Art ist die Echte Feige (Ficus carica), deren Früchte als Feigen bekannt sind. Die große Gattung („Großgattung“) besteht aus 750 bis 1000 Arten immergrüner und laubabwerfender Bäume, Sträucher oder Kletterpflanzen, die weltweit in den tropischen und subtropischen Regionen beheimatet sind. In frostfreien Gebieten werden einige Arten wegen ihrer dekorativen Blätter oder als Schattenspender in Parks und Gärten angepflanzt. Einige Arten und ihre Sorten sind beliebte Zimmerpflanzen.
Ficus është një grup bimësh tropikale që i takojnë familjes Moraceae. Përfaqësuesi më i njohur i këtij grupi është Fiku (lat. Ficus carica), frutet e të cilit përdoren si ushqim i zakonshëm. Ky grup përbëhet nga diku 800 lloje të cilat në natyrë paraqiten si pemë, tufa ose si lule zvarriste në pjesën tropikale dhe subtropikale të rruzullit. Për hire të bukurisë së gjetheve të tyre shumë lloje janë kultivuara që në kohërat e vjetra.
Janë diku 800 lloje ndër të cilat edhe këto :
F. carica
Fiku
F. carica
Fiku
F. carica
Fiku
F. elastica1
Ficus është një grup bimësh tropikale që i takojnë familjes Moraceae. Përfaqësuesi më i njohur i këtij grupi është Fiku (lat. Ficus carica), frutet e të cilit përdoren si ushqim i zakonshëm. Ky grup përbëhet nga diku 800 lloje të cilat në natyrë paraqiten si pemë, tufa ose si lule zvarriste në pjesën tropikale dhe subtropikale të rruzullit. Për hire të bukurisë së gjetheve të tyre shumë lloje janë kultivuara që në kohërat e vjetra.
Fikus (Ficus) — tutdoshlar oilasiga mansub oʻsimliklar turkumi. Doim yashil, baʼzan barg toʻkuvchi daraxtlar, butalar yoki lianalar. Tropik oʻrmonlarda baland usadi. Koʻpchilik F. hosil qilgan havo ildizlari xoʻjayin oʻsimlik tanasini oʻrab olib, uni nobud qilishi mumkin. F.lar sut shira ishlab chiqaradi. Gullari sikon tipidagi toʻpgulni hosil qiladi, dumaloq yoki noksimon shaklda, uchki qismida teshigi boʻlib, bir jinsli mayda gullar joylashgan. 1000 ga yaqin turi maʼlum, asosan, Jan. Osiyoning nam tropik oʻrmonlarida tarqalgan. Pardaqanotli hasharotlar yordamida changlanadi. Ayrim turlari (anjir, sikemor) mevasi yeyiladi. Koʻpchilik F.larning yogʻochi ishlatiladi. Baʼzi turlari xushmanzara xona oʻsimliklari. Oʻzbekistonda 1 ta yovvoyi turi oʻsadi.
Hejîr navê dar û fêkiyê wê darê ye. Darê hêjîrê yê kewke ye, zû dişkê. Ku meriv pelç û fêkiyên wê jêdike aveka mîna şîr jê tê. Ev şîrê ku li dereka mirov dikeve dixurîne. Ku meriv du-sê dilopan ji vî şîrî bera nav şîrê ajalan yê nû dutî bide ew şîr diqemite mîna penêr dibe. Bi vî penêrî re dibêjin "teleme" an "jajî". Ji bo jajî çêkirinê şivan hin herî ji mihiyan heldike û dihere şîrê hêjîran pê da diguvişe. Şîrê hêjîran bi giştî ji hêjîrên nebûyî "kerk" tê. Wê lomê bi vî karî re dibêjin "kerk girtin". Şivan dihere kerkê digire, yanê şîrê darê hejîrê li heriyê dixe. Ku carek şîr lê ket ku hişk bibe jî heyvan digire.
Dara hejîrê ji kevintirîn darên li ser rûyê erde ye, ev dar ta 15 mitran bilind dibê, xêzmîla siha darê di nîvê rojêde ta 12 mitre erd digrê, ji ber siha wê a tarî razana di bin dara hejîrê de pir xweşe.
Welatê dara hejîrê Karîa ye, Karîa heremek kevne ji heremên rojava yên ciyayê Zagroseye, nêzî derya sipîye.
Hejîr di bawerîya misilmantîyêde fekiyek pîroze, ji bir Yezdanê mezin bi hejîrê sûnd xwarîye û Gotîye
Li cem Rumanîyan jî pir pîroze, ew bawerdikin ku Gûrê ku bi şîrê xwe herdu bira Ramus û Rumulus xwedî kirin û mezin kirin, di bin dara hejîrê de diman û jiyandikirin, Ramus û Rumulus her du birayên ku împeratorîya Rumanî saz û avakirine ne.
Zanistê Yaunanî Plînî 29 beşên hejîrê dane zanîn û li ser wan nivîsandîye. Hejîr bi du cureyan tê xwarin
1) Hejîrên ter û gihayî ji darê tên jekirin û tên xwarin. 2) Hejîrên li ber tavika rojê ziwakirî yan jî jêre dibêjin hejîrên hişk ev di kulînan de tên parastin ta mehên zivistanê û di şevên sar û cemidî de tên xwarin. Hejîr ji aliye adanan pir dewlemende:
1) Kalsîyom 2) Potesîyom 3)Şekir 4)Fosfor 5) Vîtamina A, Vîtamîna B û Vîtamîna C 6) Benziyall dêhayd 7) Omêga 3 û omêga 6 Sûdeyên Hejîrê
ji ber bilindbûna asta Şekir di hejîrêde dibe wek cavkanîyek înêrciyê yî xurt ji bo karê mêjî û masulkên laşê mirov Ji ber ku zengînîya hejîrê bi Kalisyom pir heye ji bo parastina hestîyên laşê mirov ji nexweşîyên hestîyan wek hestî xûrumandinê bi taybetî li ji bo kal û pîran pir başe. Hejîr pir bi sûde ji bo nexweşîyên dil û damaran, herwiha ji bo parastina rovîya zirav û kolonê mirov ji nexweşîya penceşêrê. ji bo nexweşîya Gaut bi berfirehî tê bi kar anîn. Ji bo dermankirina nexweşîya rovîyên lawaz, çi li cem pîra çi jî li cem zoroka bê, 6 heb hejîrê pijiyayî/gihayî yan ziwakirî û qedehek donê zeytunê û leymunek baş hurkirî, hemî tev de têxin sênîkekê de û 24 saatan bihev re bihêlin û duvre her roj bi xurînî 2 kefciyan bixwin.
Hêjîr du qesetan fêkî digre. Bi qesetî pêşin ra dibêjin "petle". Petle hêjîrên biçûk ên rengê kesk in. Tên xwarin û ji wan rîçal jî çêdibe. Ev qesetî siftê diweşe û dar qesetekî nu digre. Siftê ew qeseta gir dibe. Rengê xwe yî kesk e. Ev hêjîrê nebû ye û bi wan ra dibêjin "kerk" û nayên xwarin. Ku kerk gir dibin şîrîn dibin pê ra dibêjin hêjîr û ew tên xwarin.
Li Kurdistanê gelek cureyê hîjîran hene:
Hejîr navê dar û fêkiyê wê darê ye. Darê hêjîrê yê kewke ye, zû dişkê. Ku meriv pelç û fêkiyên wê jêdike aveka mîna şîr jê tê. Ev şîrê ku li dereka mirov dikeve dixurîne. Ku meriv du-sê dilopan ji vî şîrî bera nav şîrê ajalan yê nû dutî bide ew şîr diqemite mîna penêr dibe. Bi vî penêrî re dibêjin "teleme" an "jajî". Ji bo jajî çêkirinê şivan hin herî ji mihiyan heldike û dihere şîrê hêjîran pê da diguvişe. Şîrê hêjîran bi giştî ji hêjîrên nebûyî "kerk" tê. Wê lomê bi vî karî re dibêjin "kerk girtin". Şivan dihere kerkê digire, yanê şîrê darê hejîrê li heriyê dixe. Ku carek şîr lê ket ku hişk bibe jî heyvan digire.
Dara hejîrê ji kevintirîn darên li ser rûyê erde ye, ev dar ta 15 mitran bilind dibê, xêzmîla siha darê di nîvê rojêde ta 12 mitre erd digrê, ji ber siha wê a tarî razana di bin dara hejîrê de pir xweşe.
Welatê dara hejîrê Karîa ye, Karîa heremek kevne ji heremên rojava yên ciyayê Zagroseye, nêzî derya sipîye.
Hejîr di bawerîya misilmantîyêde fekiyek pîroze, ji bir Yezdanê mezin bi hejîrê sûnd xwarîye û Gotîye
Li cem Rumanîyan jî pir pîroze, ew bawerdikin ku Gûrê ku bi şîrê xwe herdu bira Ramus û Rumulus xwedî kirin û mezin kirin, di bin dara hejîrê de diman û jiyandikirin, Ramus û Rumulus her du birayên ku împeratorîya Rumanî saz û avakirine ne.
Zanistê Yaunanî Plînî 29 beşên hejîrê dane zanîn û li ser wan nivîsandîye. Hejîr bi du cureyan tê xwarin
1) Hejîrên ter û gihayî ji darê tên jekirin û tên xwarin. 2) Hejîrên li ber tavika rojê ziwakirî yan jî jêre dibêjin hejîrên hişk ev di kulînan de tên parastin ta mehên zivistanê û di şevên sar û cemidî de tên xwarin. Hejîr ji aliye adanan pir dewlemende:
1) Kalsîyom 2) Potesîyom 3)Şekir 4)Fosfor 5) Vîtamina A, Vîtamîna B û Vîtamîna C 6) Benziyall dêhayd 7) Omêga 3 û omêga 6 Sûdeyên Hejîrê
ji ber bilindbûna asta Şekir di hejîrêde dibe wek cavkanîyek înêrciyê yî xurt ji bo karê mêjî û masulkên laşê mirov Ji ber ku zengînîya hejîrê bi Kalisyom pir heye ji bo parastina hestîyên laşê mirov ji nexweşîyên hestîyan wek hestî xûrumandinê bi taybetî li ji bo kal û pîran pir başe. Hejîr pir bi sûde ji bo nexweşîyên dil û damaran, herwiha ji bo parastina rovîya zirav û kolonê mirov ji nexweşîya penceşêrê. ji bo nexweşîya Gaut bi berfirehî tê bi kar anîn. Ji bo dermankirina nexweşîya rovîyên lawaz, çi li cem pîra çi jî li cem zoroka bê, 6 heb hejîrê pijiyayî/gihayî yan ziwakirî û qedehek donê zeytunê û leymunek baş hurkirî, hemî tev de têxin sênîkekê de û 24 saatan bihev re bihêlin û duvre her roj bi xurînî 2 kefciyan bixwin.
Hêjîr du qesetan fêkî digre. Bi qesetî pêşin ra dibêjin "petle". Petle hêjîrên biçûk ên rengê kesk in. Tên xwarin û ji wan rîçal jî çêdibe. Ev qesetî siftê diweşe û dar qesetekî nu digre. Siftê ew qeseta gir dibe. Rengê xwe yî kesk e. Ev hêjîrê nebû ye û bi wan ra dibêjin "kerk" û nayên xwarin. Ku kerk gir dibin şîrîn dibin pê ra dibêjin hêjîr û ew tên xwarin.
Mikuyu ni miti ya jenasi Ficus. Kwa kawaida hii ni miti mikubwa. Maua, na kwa hivyo matunda pia, huota kutoka shina na matawi makubwa. Matunda huitwa makuyu. Mkuyu unaopandwa na ambao matunda yake huliwa sana, una jina lake: mtini, na matunda yake matini. Kuna kadiri ya spishi 800 za mikuyu.
Makuyu siyo matunda kwa kweli. Tabaka la nje ni sehemu ya tawi iliyojifunga katika tufe na huitwa sikonio (syconium). Mkabala na kikonyo kuna tundu dogo liitwalo ostioli. Maua yapo upande wa ndani wa ukuta wa sikonio. Uchavushaji wa maua hufanyika na nyigu wadogo sana (nyigu-makuyu). Jike la nyigu, ambao ametoka kwenye sikonio nyingine na amepambwa na chavua, aingia kupitia tundu dogo kwa nguvu akipoteza mabawa yake. Halafu ataga mayai katika ovari za maua na sawia achavusha stigma. Baada ya kutoka kwenye mayai lava wala tishu za maua. Madume wakiwa wamekuwa wapevu hawana mabawa na wapanda majike tu. Halafu watoboa tundu katika sikonio ili kuacha majike watoke na baadaye madume wafa. Kila spishi ya mkuyu ana spishi yake (au zake) ya(za) nyigu maalum.
Mwangajo: majani
Mwangajo: makuyu mtini
Mwangajo: kuyu lililopasuka
Nyigu-makuyu juu ya kuyu la mwangajo
Mikuyu ni miti ya jenasi Ficus. Kwa kawaida hii ni miti mikubwa. Maua, na kwa hivyo matunda pia, huota kutoka shina na matawi makubwa. Matunda huitwa makuyu. Mkuyu unaopandwa na ambao matunda yake huliwa sana, una jina lake: mtini, na matunda yake matini. Kuna kadiri ya spishi 800 za mikuyu.
Makuyu siyo matunda kwa kweli. Tabaka la nje ni sehemu ya tawi iliyojifunga katika tufe na huitwa sikonio (syconium). Mkabala na kikonyo kuna tundu dogo liitwalo ostioli. Maua yapo upande wa ndani wa ukuta wa sikonio. Uchavushaji wa maua hufanyika na nyigu wadogo sana (nyigu-makuyu). Jike la nyigu, ambao ametoka kwenye sikonio nyingine na amepambwa na chavua, aingia kupitia tundu dogo kwa nguvu akipoteza mabawa yake. Halafu ataga mayai katika ovari za maua na sawia achavusha stigma. Baada ya kutoka kwenye mayai lava wala tishu za maua. Madume wakiwa wamekuwa wapevu hawana mabawa na wapanda majike tu. Halafu watoboa tundu katika sikonio ili kuacha majike watoke na baadaye madume wafa. Kila spishi ya mkuyu ana spishi yake (au zake) ya(za) nyigu maalum.
Фикус е род (Ficus) што опфаќа околу 850 видови дрвја, џбнови, лијани и епифити од фамилија дудови (Moraceae). Оисебно е иразен во тропските предели, а меѓу нив, нам најпознатиот вид ни с смоква (Ficus carica) кој се гаи поради исклучиво благ и вкусен плод.
Различни видови на ова билка спаѓаат во многу важни растителни заеднци во екосистеми на тропски дождовни шуми а многу видови се негуваат како украсни растенија и собни билки, со засекување на кората на (Ficus elastica) се добива бек густ сок кој се употребуваа за производство на каучука битен во производство на гума.
Поедини видови на фикус имаат култен и културен значај како мести на обожување и сенишни места. Според будистичко предание, Готама Буда се просветлил под дрво на света смоква (-{Ficus religiosa}-), кој е постало познат и како Боди дрво.
Фикус е род (Ficus) што опфаќа околу 850 видови дрвја, џбнови, лијани и епифити од фамилија дудови (Moraceae). Оисебно е иразен во тропските предели, а меѓу нив, нам најпознатиот вид ни с смоква (Ficus carica) кој се гаи поради исклучиво благ и вкусен плод.
ઉંબરો વડની પ્રજાતિનું એક વિશાળ વૃક્ષ હોય છે. ઉંબરાના વૃક્ષને સંસ્કૃતમાં ઉદુમ્બર, બંગાળીમાં હુમુર, મરાઠીમાં ઉદુમ્બર, હિંદીમાં ગૂલર, અરબીમાં જમીઝ, ફારસીમાં અંજીરે આદમ કહેવામાં આવે છે. આ ઝાડ પર ફૂલ આવતાં નથી. આ ઝાડની શાખાઓમાંથી ફળ ઉત્પન્ન થતાં હોય છે. ફળ ગોળ -ગોળ અંજીરના આકારનાં હોય છે. અને આ ફળમાંથી સફેદ - સફેદ દૂધ નિકળે છે. આ ઝાડનાં પાંદડાં લભેડા જેવાં હોય છે. નદીના પટમાં થતાં ઉંબરાનાં પાંદડાં અને ફળ સામાન્ય ઉંબરાનાં પાંદડાં -ફળ કરતાં નાનાં હોય છે.
કઠ ઉંબરાનાં પાંદડાં ઉંબરાનાં પાંદડાંથી મોટાં હોય છે. તેનાં પાંદડાંને અડકવાને કારણે હાથોમાં ખૂજલી થવા લાગે છે. આ ઉપરાંત પાંદડાંમાંથી દૂધ નિકળે છે. ઉંબરાનું ઝાડ નદી ઉંબરો અને કઠ ઉંબરો એમ જુદા જુદા બે પ્રકારના હોય છે.
ઉંબરો શીતળ , ગર્ભસંધાનકારક , વ્રણરોપક , રૂક્ષ , કસેલો , ભારે, મધુર, અસ્થિસંધાન કારક તેમજ વર્ણને ઉજ્જ્વળ કરનાર છે. કફપિત્ત,અતિસાર તથા યોનિ રોગને નષ્ટ કરનાર છે.
ઉંબરાની છાલ - અત્યંત શીતળ, દુગ્ધવર્ધક , કસેલી, ગર્ભહિતકારી તથા વર્ણવિનાશક હોય છે.
ઉંબરાનાં કોમળ ફળ- સ્તંભક, કસેલો, હિતકારી તથા તૃષા પિત્ત-કફ અને રૂધિરદોષ નાશક છે.
મધ્યમ કોમળ ફળ - સ્વાદુ ,શીતળ , કસેલા, પિત્ત , તૃષા, મોહકારક તેમ જ વમન તથા પ્રદર રોગ વિનાશક હોય છે.
તરૂણ ફળ - કસેલા, રૂચિકારી , અમ્લ , દીપન , માઁસવર્ધક , રૂધિરદોષકારી તથા દોષજનક હોય છે.
પાકાં ફળ - કસેલા, મધુર, કૃમિકારક, જડ, રૂચિકારક, અત્યંત શીતળ, કફકારક તથા રક્તદોષ, પિત્ત, દાહ, ક્ષુધા, તૃષા, શ્રમ, પ્રમેહ શોક અને મૂર્છા નાશક હોય છે.
નદી ઉંબરો - ઉંબરો - ગૂલર ઘણા પ્રકારે ગુણ વાળું તથા રસવીર્ય અને વિપાકમાં એનાથી થોડું હિન હોય છે. ઉંબરાના વૃક્ષનો એક ભેદ કાકોદુમ્બરી અથવા કઠૂમર છે. નામ - સંસ્કૃત - કાકોદુમ્બરી, હિંદી - કઠૂમર , બંગાળી- કાકડુમુર, કાલાઉમ્બર તથા બોખાડા ,ગુજરાતી- ટેડ ઉંબરો ,અરબી-તનવરિ ,ફારસી-અંજીરેદસ્તી,,અંગ્રેજી-કિગૂટી. ગુણ- કઠ ઉંબરો સ્તંભક, શીતળ, કસેલા તથા પિત્તકફ, વ્રણ, શ્વેતકુષ્ટ, પાંડુ રોગ, અર્શ, કમળો, દાહ, રક્તાતિસાર, રક્તવિકાર, શોથ, ઉર્ધ્વશ્વાસ તેમજ ત્વગ દોષ વિનાશક હોય છે.
ઉંબરો વડની પ્રજાતિનું એક વિશાળ વૃક્ષ હોય છે. ઉંબરાના વૃક્ષને સંસ્કૃતમાં ઉદુમ્બર, બંગાળીમાં હુમુર, મરાઠીમાં ઉદુમ્બર, હિંદીમાં ગૂલર, અરબીમાં જમીઝ, ફારસીમાં અંજીરે આદમ કહેવામાં આવે છે. આ ઝાડ પર ફૂલ આવતાં નથી. આ ઝાડની શાખાઓમાંથી ફળ ઉત્પન્ન થતાં હોય છે. ફળ ગોળ -ગોળ અંજીરના આકારનાં હોય છે. અને આ ફળમાંથી સફેદ - સફેદ દૂધ નિકળે છે. આ ઝાડનાં પાંદડાં લભેડા જેવાં હોય છે. નદીના પટમાં થતાં ઉંબરાનાં પાંદડાં અને ફળ સામાન્ય ઉંબરાનાં પાંદડાં -ફળ કરતાં નાનાં હોય છે.
அத்தி (ficus, /ˈfaɪkəs/[1][2][3]) என்பது மோரேசி குடும்பத்தில் உள்ள கெட்டியான மரங்கள், புதர்கள், கொடிகள், மேலொட்டிகளைக் கொண்ட ஏறத்தாழ 850 இனங்களின் ஒரு பேரினம் ஆகும். இக்குடும்பத்தில் காணப்படும் அனைத்து தாவரங்களும் இணைந்து அத்தி மரங்கள் அல்லது அத்தி என அழைக்கப்படுகின்றன. இவை பெருமளவாக வெப்பவலயப் பகுதிகளிலும், சிறிய அளவில் மிதவெப்பமான பகுதியிலும் வளர்கிறது.
இக் குடும்பத்தில் பொதுவாக காணப்படும் அத்தி (common fig), அல்லது பைகஸ் காரிக்கா (F.Carica) தென்மேற்கு ஆசியா மற்றும் நடுநிலக் கடல் பகுதிகளில் (ஆப்கானித்தான் முதல் போர்த்துகல் வரை) பெருமளவு சாகுபடி செய்யப்படுகிறது. பழங்காலத்தில் இதில் காணப்படும் பழம் அத்தி (figs) என அழைக்கப்பட்டது. இவற்றில் காணப்படும் பழங்கள் உள்ளுர் பொருளாதாரத்திற்கும் மற்றும் உணவுப் பொருளிலும் முக்கியத்துவம் பெறுகின்றன. இவற்றின் கனிகள் காட்டு உயிரினங்களுக்கு முக்கிய உணவாகப் பயன்படுகின்றன.
அத்தி வெப்ப மண்டல வளர் போினம் ஆகும். இது மரமாகவும், சிறு செடியாகவும், கொடியாகவும் வளரும் இயல்புகள் கொண்டுள்ளது. இது பசுமையாகவும், சில நேரங்களில் இலையுதிர் சிற்றினமாகவும், சில பகுதியில் தனித்த தாவரமாகவும் வளர்கிறது.
இவற்றில் காணப்படும் மஞ்சாி (மலர்க்கொத்து ) சிறப்பு வாய்ந்ததாக காணப்படுகிறது. இத்தாவரத்தை எளிதில் மற்ற தாவரத்தை விட கண்டறிவது கடினம். சில பண்புகளில் எளிதில் கண்டறிந்து விடலாம். இவற்றில் காணப்படும் கனிகள், மஞ்சாி கொத்தாக காணப்படும். இவற்றின் உள்பகுதியில் சிறிய மலர் காணப்படுகிறது. இவற்றிற்குச் சின்கோனியம் என்றழைக்கப்படும் கனி வகை. இக்கனிவகையில் மகரந்த சேர்க்கை நடைபெற உதவி செய்யும். புச்சிகள் உள்ளுக்குள்ளேயே முட்டை இடுகிறது. இது உயிாியலாளர்களுக்கு மிகப்பொிய கவனத்தைம் (ஆச்சாியத்தையும்) ஏற்படுத்துகிறது.
அத்தி தாவரம் எந்த நூற்றாண்டைச் சார்ந்தது என்பதற்கு தொல்லுயிர் படிவம் ஏதும் கிடைக்கப் பெறவில்லை. தற்காலத்தில் இப்போினம் 60 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு பழமையானது. சுற்றுச் சூழலில் மிக முக்கியத்துவம் வாய்ந்த இத்தாவரம் மழைக்காடுகளுக்கு மிக முக்கியம் வாய்ந்தது. இதன் கனிகள் பறவைகள், குரங்கு, மரங்கொத்தி, மைனா போன்ற விலங்குகளுக்கு உணவாக பயன்படுகின்றன.
இவற்றின் கட்டை எளிய மற்றும் பால் போன்ற திரவம் வடியும் தன்மை கொண்டவை. இவை எகிப்து நாடுகளில் மிகவும் பரவலாகப் பயன்பட்டது. இந்தியாவில் பைகஸ் பெங்காலியன்ஸ் தாவரம் மூலிகையாகப் பயன்படுகிறது.
இது கனிகள் மூலம் பரவுகிறது. இதில் காணப்படும் கனிகள் உணவாகவும் மருத்துவத்தில் பல்வேறு நோய்களுக்கு மருந்தாகவும் பயன்படுகின்றன. இதில் பிளவனாய்டு, சர்க்கரை, வைட்டமின் யு மற்றும் ஊ மற்றும் நொதிகள் காணப்படுகின்றன. இதில் உருவாகும் லேட்டக்ஸ் (பால்மம்) கண் எாிச்சலையும் ஒவ்வாமையையும் தருகிறது. இதில் ஏறக்குறைய பத்து வகையான வைட்டமின்கள் காணப்படுகின்றன. அனைத்து வகையான அத்தி தாவரங்களும் அமொிக்காவைப் பிறப்பிடமாக கொண்டுள்ளன.
அத்தி (ficus, /ˈfaɪkəs/) என்பது மோரேசி குடும்பத்தில் உள்ள கெட்டியான மரங்கள், புதர்கள், கொடிகள், மேலொட்டிகளைக் கொண்ட ஏறத்தாழ 850 இனங்களின் ஒரு பேரினம் ஆகும். இக்குடும்பத்தில் காணப்படும் அனைத்து தாவரங்களும் இணைந்து அத்தி மரங்கள் அல்லது அத்தி என அழைக்கப்படுகின்றன. இவை பெருமளவாக வெப்பவலயப் பகுதிகளிலும், சிறிய அளவில் மிதவெப்பமான பகுதியிலும் வளர்கிறது.
இக் குடும்பத்தில் பொதுவாக காணப்படும் அத்தி (common fig), அல்லது பைகஸ் காரிக்கா (F.Carica) தென்மேற்கு ஆசியா மற்றும் நடுநிலக் கடல் பகுதிகளில் (ஆப்கானித்தான் முதல் போர்த்துகல் வரை) பெருமளவு சாகுபடி செய்யப்படுகிறது. பழங்காலத்தில் இதில் காணப்படும் பழம் அத்தி (figs) என அழைக்கப்பட்டது. இவற்றில் காணப்படும் பழங்கள் உள்ளுர் பொருளாதாரத்திற்கும் மற்றும் உணவுப் பொருளிலும் முக்கியத்துவம் பெறுகின்றன. இவற்றின் கனிகள் காட்டு உயிரினங்களுக்கு முக்கிய உணவாகப் பயன்படுகின்றன.
በለስ (ሮማይስጥ፦ Ficus) ቅጠሉ ሰፋፊ፣ ነጭ ፈሳሽ ያለው፣ ፍሬው የሚበላ የእፅዋት አስተኔ ነው። ፍሬውም ደግሞ በለስ ወይም ዕጸ በለስ ይባላል።
በበለሱ ቤተሠብ ውስጥ ብዙ ልዩ ልዩ የዛፍ አይነቶች አሉ፤ ከነዚህም ውስጥ፦
የበለስ 'ፍሬ' በዕውኑ ወደ ውስጥ ያበበ አበባ ነው። ይህ ክስተት ለሥነ ሕይወት ጥናት በጣም የሚያስገርም ድንቅ ነው። እነኚህ አበቦች ፅጌ ብናኝን (የአበባ ወንዴ ዘር) የሚያገኙበት ዘዴ በልዩ ብናኝ አርካቢ ጥቃቅን ተርብ አማካኝነት ነው። ይህች የበለስ ተርብ ወደ ፍሬው ውስጥ ገብታ በመኖር እንቁላሏን በዚያ ትጥላለች። አብዛኞቹ በለስ አይነቶች አለበለዚያ ብናኝ ዘርን ሊያገኙ አይችሉም። ተርቢቱ ዕንቁላሏን ጥላ በበለሱ ውስጥ ከሞተች በኋላ፣ በፍሬው ያለው ኤንዛይም በድኑን ፈጽሞ ይበላል። የዛፉ ጾታ አንስት ከሆነ፣ የተርቢቱ እንቁላል አይፈለፈለም፣ ፍሬውም በሰው ይበላል። የዛፉ ጾታ ግን ፍናፍንት ሲሆን፣ ዕንቁላሎቿ ይፈለፈላሉ፤ ፍሬው ለፍየል ሊሰጥ ይችላል እንጂ በሰዎች አይበላም። ተርቦች ከፍናፍንት ዛፍ ተወልደው ሴት ተርቦቹ የሴት ዛፍ እንዲያገኙ ገበሬው የፍናፍንት ዛፍ ቅጠል ከአንስት ዛፍ ቅርንጫፍ ይሰቅላል። አንዳንድ የበለስ አይነት ያለ ተርብ ያፈራል፤ ነገር ግን የነዚህ ፍሬዎች መካን ይሆናሉ። ዳሩ ግን በለሶች በእፃዊ ተዋልዶ ለማብዛት በተለይ ስለሚመቹ፣ ይህ ዘዴ የተለመደና ፈጣን የመራቦ ዘዴ ነው።
በእስልምና፣ በሕንዱ፣ በቡድሂስትና በጃይን እምነቶች፣ በለሶች የተቀደሱ ዛፎች ሆነው ይቆጠራሉ። በክርስትናም በአይሁድም በኩል በለስ ወይም ሾላ በብሉይ ኪዳን ብዙ ጊዜ ይጠቀሳል። ለምሳሌ በአንዳንድ ሥፍራ በትንቢት፣ በእግዚአብሔር መንግሥት ሰው ሁሉ በራሱ ወይንና በለስ ሥር እንደሚቀመጥ ይላል። በተጨማሪ በኦሪት ዘፍጥረት 3፡7 ዘንድ አዳምና ሕይዋን ከበለስ ቅጠል ልብስ ሠሩላቸው። ከዚህ የተነሣ በተለይ በተዋሕዶ ቤ.ክ. የበለስ ፍሬ ወይም እፀ-በለስ እግዚአብሔር እንዳትበሉት ብሎ ያዘዛቸው ፍሬ መሆኑን በመገመት ይታመናል። ሆኖም በሌላ አስተሳስብ የተከለከለው ፍሬ መታወቂያ ወይን ወይም ቱፋህ ነበር። መታወቂያው በመጽሐፉ እርግጠኛ ስላልሆነ፣ በእርግጥ በለስ ማለቱ ነበር ልንል አንችልም። በአዲስ ኪዳን ውስጥ ደግሞ በለስ በክርስቶስ ምሳሌዎች ብዙ ጊዜ ይጠቀሳል፤ በማርቆስ ወንጌል ምዕራፍ 11 መሠረት ኢየሱስም አንዲቱን በለስ ረግሞ ነበር።
ተራ በለስ
የተራ በለስ ፍሬ
የተረ በለስ ፍሬ ውስጥ
የበለስ ተርብ አይነት
पञ्च अग्निवृक्षेषु अन्यतमः अयं वृक्षः भारतीयसाम्पदाये पवित्रस्थानम् आप्नोति । यज्ञवृक्षः ब्रह्मवृक्षः इति अस्य नामान्तरम् । एशियाखण्डस्य बहुषु भागेषु अयं वृक्षः दृश्यते । फैकस् ग्लोमेरटा Ficus glomerata इति अस्य वैज्ञानिकं नाम । मोरेसि कुटुम्बेअ अयं वृक्षः अन्तर्गच्छति । विविधाभाषासु अस्य नामानि एवं भवन्ति ।
आङ्ग्लम् - कण्ट्री फिग् ट्री, । Country fig tree.
कन्नडम् - औदुम्बर, गुलाश, मेडि । ಔದುಂಬರ, ಗುಲಾಶ, ಮೇಡಿ ।
हिन्दी - गुलार, उमर ।
तमिळु - अदम्। அதம் ।
तेलुगु - ब्रह्ममेडि। బ్రహ్మమ్మేడి ।
मराठि - उंब्रा ।
मलयाळम् - जन्तुफलम् । ജംതുഫലമ് ।
हरिताक्षवृक्षस्य वल्कलानां पत्राणां शलाटूनां मूलानां कषायम् आमशङ्कारोगे नियन्त्रणं साधयति । फलरसं मधुना सह खादनेन गर्भवतीनाम् अतिसारः नियन्त्रितः भवति । फलरसस्य काण्डरसस्य च पानेन मधुमेहस्य नियन्त्रणं भवति । फलभक्षणं पित्तहरि भवति । पेशलपत्राणि अथवा शालटून् घातयित्वा मधुना अथवा गुडेन सह खादति चेत् पित्थसम्बद्धरोगाः उपशान्ताः भवन्ति । अस्य मूलानि जले निमज्ज्य जलं पिबति चेत् शरीरं शीतलं करोति । त्वचः चूर्णं तिलतैलेन सह योजयित्वा प्राचिनस्य व्रणे लेपनेन कलङ्कः लीयते । त्वचः कषायं क्षतक्षालनार्थम् उपयोजयन्ति । वृक्षस्य काण्डात् निस्सरतः निर्यासः मूलव्याधेः अतिसारस्य निरोधकः । वृक्षस्य त्वचः प्राणिचर्मसंस्करणे उपयुज्यन्ते । निर्यासेन रब्बर् कागदं च उत्पादयन्ति । पेशलपत्राणि व्यञ्जने उपयोजयन्ति पशावः प्रीत्या खादन्ति च । अस्य फपानि सुन्दराणि पानकं कृत्वा जनाः पिबन्ति । अस्य काष्टं तु गृहनिर्माणे उपयुज्यते ।
पञ्च अग्निवृक्षेषु अन्यतमः अयं वृक्षः भारतीयसाम्पदाये पवित्रस्थानम् आप्नोति । यज्ञवृक्षः ब्रह्मवृक्षः इति अस्य नामान्तरम् । एशियाखण्डस्य बहुषु भागेषु अयं वृक्षः दृश्यते । फैकस् ग्लोमेरटा Ficus glomerata इति अस्य वैज्ञानिकं नाम । मोरेसि कुटुम्बेअ अयं वृक्षः अन्तर्गच्छति । विविधाभाषासु अस्य नामानि एवं भवन्ति ।
आङ्ग्लम् - कण्ट्री फिग् ट्री, । Country fig tree.
कन्नडम् - औदुम्बर, गुलाश, मेडि । ಔದುಂಬರ, ಗುಲಾಶ, ಮೇಡಿ ।
हिन्दी - गुलार, उमर ।
तमिळु - अदम्। அதம் ।
तेलुगु - ब्रह्ममेडि। బ్రహ్మమ్మేడి ।
मराठि - उंब्रा ।
मलयाळम् - जन्तुफलम् । ജംതുഫലമ് ।
Ficus (/ˈfaɪkəs/[1] or /ˈfiːkəs/[2][3]) is a genus of about 850 species of woody trees, shrubs, vines, epiphytes and hemiepiphytes in the family Moraceae. Collectively known as fig trees or figs, they are native throughout the tropics with a few species extending into the semi-warm temperate zone. The common fig (F. carica) is a temperate species native to southwest Asia and the Mediterranean region (from Afghanistan to Portugal), which has been widely cultivated from ancient times for its fruit, also referred to as figs. The fruit of most other species are also edible though they are usually of only local economic importance or eaten as bushfood. However, they are extremely important food resources for wildlife. Figs are also of considerable cultural importance throughout the tropics, both as objects of worship and for their many practical uses.
Ficus is a pantropical genus of trees, shrubs, and vines occupying a wide variety of ecological niches; most are evergreen, but some deciduous species are found in areas outside of the tropics and to higher elevations.[4] Fig species are characterized by their unique inflorescence and distinctive pollination syndrome, which uses wasp species belonging to the family Agaonidae for pollination.
Specific identification of many of the species can be difficult, but members of the genus Ficus are relatively easy to recognize. Many have aerial roots and a distinctive shape or habit, and their fruits distinguish them from other plants. The fruit of Ficus is an inflorescence enclosed in an urn-like structure called a syconium, which is lined on the inside with the fig's tiny flowers that develop into multiple ovaries on the inside surface.[5] In essence, the fig fruit is a fleshy stem with multiple tiny flowers that fruit and coalesce.
The unique fig pollination system, involving tiny, highly specific wasps, known as fig wasps that enter via ostiole these subclosed inflorescences to both pollinate and lay their own eggs, has been a constant source of inspiration and wonder to biologists.[6] Notably, three vegetative traits together are unique to figs. All figs present a white to yellowish latex, some in copious quantities; the twig shows paired stipules —or circular scars if the stipules have fallen off; the lateral veins at the base of the leaf are steep, forming a tighter angle with the midrib than the other lateral veins, a feature referred to as "triveined".
No unambiguous older fossils of Ficus are known. However, current molecular clock estimates indicate that Ficus is a relatively ancient genus being at least 60 million years old,[6] and possibly as old as 80 million years. The main radiation of extant species, however, may have taken place more recently, between 20 and 40 million years ago.
Some better-known species that represent the diversity of the genus include.alongside the common fig, whose fingered fig leaf is well known in art and iconography: the weeping fig (F. benjamina), a hemiepiphyte with thin, tough leaves on pendulous stalks adapted to its rain forest habitat; the rough-leaved sandpaper figs from Australia; and the creeping fig (F. pumila), a vine whose small, hard leaves form a dense carpet of foliage over rocks or garden walls.
Moreover, figs with different plant habits have undergone adaptive radiation in different biogeographic regions, leading to very high levels of alpha diversity. In the tropics, Ficus commonly is the most species-rich plant genus in a particular forest. In Asia, as many as 70 or more species can co-exist.[7] Ficus species richness declines with an increase in latitude in both hemispheres.[8][9]
A description of fig tree cultivation is set out in Ibn al-'Awwam's 12th-century agricultural work titled, Book on Agriculture.[10]
Figs are keystone species in many tropical forest ecosystems. Their fruit are a key resource for some frugivores including fruit bats, and primates including: capuchin monkeys, langurs, gibbons and mangabeys. They are even more important for birds such as Asian barbets, pigeons, hornbills, fig-parrots and bulbuls, which may almost entirely subsist on figs when these are in plenty. Many Lepidoptera caterpillars feed on fig leaves, for example several Euploea species (crow butterflies), the plain tiger (Danaus chrysippus), the giant swallowtail (Papilio cresphontes), the brown awl (Badamia exclamationis), and Chrysodeixis eriosoma, Choreutidae and Copromorphidae moths. The citrus long-horned beetle (Anoplophora chinensis), for example, has larvae that feed on wood, including that of fig trees; it can become a pest in fig plantations. Similarly, the sweet potato whitefly (Bemisia tabaci) is frequently found as a pest on figs grown as potted plants and is spread through the export of these plants to other localities. For a list of other diseases common to fig trees, see List of foliage plant diseases (Moraceae).
Many fig species are grown for their fruits, though only Ficus carica is cultivated to any extent for this purpose. A fig "fruit" is a type of multiple fruit known as a syconium, derived from an arrangement of many small flowers on an inverted, nearly closed receptacle. The many small flowers are unseen unless the fig is cut open.
The fruit typically has a bulbous shape with a small opening (the ostiole) at the outward end that allows access to pollinators. The flowers are pollinated by very small wasps that crawl through the opening in search of a suitable place to lay eggs. Without this pollinator service fig trees could not reproduce by seed. In turn, the flowers provide a safe haven and nourishment for the next generation of wasps. This accounts for the frequent presence of wasp larvae in the fruit, and has led to a coevolutionary relationship. Technically, a fig fruit proper would be only one of the many tiny matured, seed-bearing gynoecia found inside one fig – if you cut open a fresh fig, individual fruit will appear as fleshy "threads", each bearing a single seed inside. The genus Dorstenia, also in the fig family (Moraceae), exhibits similar tiny flowers arranged on a receptacle but in this case the receptacle is a more or less flat, open surface.
Fig plants can be monoecious (hermaphrodite) or gynodioecious (hermaphrodite and female).[11] Nearly half of fig species are gynodioecious, and therefore have some plants with inflorescences (syconium) with long styled pistillate flowers, and other plants with staminate flowers mixed with short styled pistillate flowers.[12] The long-styled flowers tend to prevent wasps from laying their eggs within the ovules, while the short-styled flowers are accessible for egg laying.[13]
All the native fig trees of the American continent are hermaphrodites, as well as species like Indian banyan (F. benghalensis), weeping fig (F. benjamina), Indian rubber plant (F. elastica), fiddle-leaved fig (F. lyrata), Moreton Bay fig (F. macrophylla), Chinese banyan (F. microcarpa), sacred fig (F. religiosa) and sycamore fig (F. sycomorus).[14] The common fig (Ficus carica) is a gynodioecious plant, as well as lofty fig or clown fig (F. aspera), Roxburgh fig (F. auriculata), mistletoe fig (F. deltoidea), F. pseudopalma, creeping fig (F. pumila) and related species. The hermaphrodite common figs are called "inedible figs" or "caprifigs"; in traditional culture in the Mediterranean region they were considered food for goats (Capra aegagrus). In the female fig trees, the male flower parts fail to develop; they produce the "'edible figs". Fig wasps grow in common fig caprifigs but not in the female syconiums because the female flower is too long for the wasp to successfully lay her eggs in them. Nonetheless, the wasp pollinates the flower with pollen from the caprifig it grew up in. When the wasp dies, it is broken down by enzymes (Ficain) inside the fig. Fig wasps are not known to transmit any diseases harmful to humans.
When a caprifig ripens, another caprifig must be ready to be pollinated. In temperate climes, wasps hibernate in figs, and there are distinct crops. Caprifigs have three crops per year; common figs have two.[15] The first crop (breba) is larger and juicier, and usually eaten fresh.[15] In cold climates the breba crop is often destroyed by spring frosts.[16] Some parthenocarpic cultivars of common figs do not require pollination at all, and will produce a crop of figs (albeit sterile) in the absence of caprifigs and fig wasps.
Depending on the species, each fruit can contain hundreds or even thousand of seeds.[17] Figs can be propagated by seeds, cuttings, air-layering or grafting. However, as with any plant, figs grown from seed are not necessarily genetically identical to the parent and are only propagated this way for breeding purposes.
Each species of fig is pollinated by one or a few specialised wasp species, and therefore plantings of fig species outside of their native range results in effectively sterile individuals. For example, in Hawaii, some 60 species of figs have been introduced, but only four of the wasps that fertilize them, so only those species of figs produce viable seeds there and can become invasive species. This is an example of mutualism, in which each organism (fig plant and fig wasp) benefit each other, in this case reproductively.
The intimate association between fig species and their wasp pollinators, along with the high incidence of a one-to-one plant-pollinator ratio have long led scientists to believe that figs and wasps are a clear example of coevolution. Morphological and reproductive behavior evidence, such as the correspondence between fig and wasp larvae maturation rates, have been cited as support for this hypothesis for many years.[18] Additionally, recent genetic and molecular dating analyses have shown a very close correspondence in the character evolution and speciation phylogenies of these two clades.[6]
According to meta-analysis of molecular data for 119 fig species 35% (41) have multiple pollinator wasp species. The real proportion is higher because not all wasp species were detected.[19] On the other hand, species of wasps pollinate multiple host fig species.[20] Molecular techniques, like microsatellite markers and mitochondrial sequence analysis, allowed a discovery of multiple genetically distinct, cryptic wasp species. Not all these cryptic species are sister taxa and thus must have experienced a host fig shift at some point.[21] These cryptic species lacked evidence of genetic introgression or backcrosses indicating limited fitness for hybrids and effective reproductive isolation and speciation.[21]
The existence of cryptic species suggests that neither the number of symbionts nor their evolutionary relationships are necessarily fixed ecologically. While the morphological characteristics that facilitate the fig-wasp mutualisms are likely to be shared more fully in closer relatives, the absence of unique pairings would make it impossible to do a one-to-one tree comparison and difficult to determine cospeciation.
With over 800 species, Ficus is by far the largest genus in the Moraceae, and is one of the largest genera of flowering plants currently described.[22] The species currently classified within Ficus were originally split into several genera in the mid-1800s, providing the basis for a subgeneric classification when reunited into one genus in 1867. This classification put functionally dioecious species into four subgenera based on floral characters.[23] In 1965, E. J. H. Corner reorganized the genus on the basis of breeding system, uniting these four dioecious subgenera into a single dioecious subgenus Ficus. Monoecious figs were classified within the subgenera Urostigma, Pharmacosycea and Sycomorus.[24]
This traditional classification has been called into question by recent phylogenetic studies employing genetic methods to investigate the relationships between representative members of the various sections of each subgenus.[6][23][25][26][27] Of Corner's original subgeneric divisions of the genus, only Sycomorus is supported as monophyletic in the majority of phylogenetic studies.[6][23][26] Notably, there is no clear split between dioecious and monoecious lineages.[6][23][25][26][27] One of the two sections of Pharmacosycea, a monoecious group, form a monophyletic clade basal to the rest of the genus, which includes the other section of Pharmacosycea, the rest of the monoecious species, and all of the dioecious species.[27] These remaining species are divided into two main monophyletic lineages (though the statistical support for these lineages isn't as strong as for the monophyly of the more derived clades within them). One consists of all sections of Urostigma except for section Urostigma s. s.. The other includes section Urostigma s. s., subgenus Sycomorus, and the species of subgenus Ficus, though the relationships of the sections of these groups to one another are not well resolved.[6][27]
There more than 880 accepted Ficus species (as of January 2023) according to Plants of the World Online.[28]
The following species[29] are typically spreading or climbing lianas:
The wood of fig trees is often soft and the latex precludes its use for many purposes. It was used to make mummy caskets in Ancient Egypt. Certain fig species (mainly F. cotinifolia, F. insipida and F. padifolia) are traditionally used in Mesoamerica to produce papel amate (Nahuatl: āmatl). Mutuba (F. natalensis) is used to produce barkcloth in Uganda. Pou (F. religiosa) leaves' shape inspired one of the standard kbach rachana, decorative elements in Cambodian architecture. Indian banyan (F. benghalensis) and the Indian rubber plant, as well as other species, have use in herbalism. The inner bark of an unknown type of wild fig, locally known as urú, was once used by the Moré people of Bolivia to produce a fibrous cloth used for clothing.[38]
Figs have figured prominently in some human cultures. There is evidence that figs, specifically the common fig (F. carica) and sycamore fig (Ficus sycomorus), were among the first – if not the very first – plant species that were deliberately bred for agriculture in the Middle East, starting more than 11,000 years ago. Nine subfossil F. carica figs dated to about 9400–9200 BCE were found in the early Neolithic village Gilgal I (in the Jordan Valley, 13 km, or 8.1 mi, north of Jericho). These were a parthenogenetic type and thus apparently an early cultivar. This find predates the first known cultivation of grain in the Middle East by many hundreds of years.[39]
Numerous species of fig are found in cultivation in domestic and office environments, including:[40]
Fig trees have profoundly influenced culture through several religious traditions. Among the more famous species are the sacred fig tree (Pipal, bodhi, bo, or po, Ficus religiosa) and other banyan figs such as Ficus benghalensis. The oldest living plant of known planting date is a Ficus religiosa tree known as the Sri Maha Bodhi planted in the temple at Anuradhapura, Sri Lanka by King Tissa in 288 BCE. The common fig is one of two significant trees in Islam, and there is a sura in Quran named "The Fig" or At-Tin (سوره تین). In Asia, figs are important in Buddhism and Hinduism. In Jainism, the consumption of any fruit belonging to this genus is prohibited.[41] The Buddha is traditionally held to have found bodhi (enlightenment) while meditating for 49 days under a sacred fig.[42] The same species was Ashvattha, the "world tree" of Hinduism. The Plaksa Pra-sravana was said to be a fig tree between the roots of which the Sarasvati River sprang forth; it is usually held to be a sacred fig but more probably is Ficus virens. According to the Kikuyu people, sacrifices to Ngai were performed under a sycomore tree (Mũkũyũ) and if one was not available, a fig tree (Mũgumo) would be used. The common fig tree is cited in the Bible, where in Genesis 3:7, Adam and Eve cover their nakedness with fig leaves. The fig fruit is also one of the traditional crops of Israel, and is included in the list of food found in the Promised Land, according to the Torah (Deut. 8). Jesus cursed a fig tree for bearing no fruit (Mark 11:12–14). The fig tree was sacred in ancient Greece and Cyprus, where it was a symbol of fertility.
Leaves of the sacred fig (Ficus religiosa)
Fig tree roots overgrowing a sandstone Buddha statue, near Wat Maha That in Ayutthaya province, Thailand
Ficus tree in front of Sarkaradevi Temple, Kerala, India
Ficus (/ˈfaɪkəs/ or /ˈfiːkəs/) is a genus of about 850 species of woody trees, shrubs, vines, epiphytes and hemiepiphytes in the family Moraceae. Collectively known as fig trees or figs, they are native throughout the tropics with a few species extending into the semi-warm temperate zone. The common fig (F. carica) is a temperate species native to southwest Asia and the Mediterranean region (from Afghanistan to Portugal), which has been widely cultivated from ancient times for its fruit, also referred to as figs. The fruit of most other species are also edible though they are usually of only local economic importance or eaten as bushfood. However, they are extremely important food resources for wildlife. Figs are also of considerable cultural importance throughout the tropics, both as objects of worship and for their many practical uses.
Fikuso estas genro Ficus kun proksimume 800 specioj da arboj kaj arbustoj el la familio morusacoj, konata kiel figarboj, kiuj kreskas aparte en tropika klimato, iuj specioj ankaŭ en la varma modera klimata zono. La plej konata specio estas la komuna figarbo: Tiu specio, kiu latine nomiĝas Ficus carica, produktas grandkvante konsumatajn fruktojn, kiujn oni nomas figoj: ankaŭ la fruktoj de aliaj specoj estas principe manĝeblaj, sed tamen apenaŭ konsumiĝas. La plej multaj specioj estas ĉiamverdaj.
Kvankam la figoj komune konsideriĝas fruktoj, tutekzakte temas pri la floroj de la figarbo. Temas pri "falsa frukto", en kiuj la floroj kaj semoj de la planto kunkreskiĝis.
Figoj estas bona nutra fonto de flavonoidoj kaj polifenoloj, kaj havas pli grandan kvanton de fibroj ol iu ajn alia frukto, ĉu freŝa aŭ sekigita, kaj havas grandan kvanton da kalcio.
Cent gramoj da freŝaj figoj (310 kJ) enhavas 0,8 gramojn da proteinoj, 0,3 gramojn da grasoj, 19 gramojn da karbonhidratoj, el tio 16 gramojn da sukero, kaj krome 3 gramojn da fibroj. Kompare, cent gramoj da sekigitaj figoj (1041 kJ) enhavas 3 gramojn da proteinoj, 1 gramon da grasoj, 64 gramojn da karbonhidratoj, el tio 48 gramojn da sukero (25 g da glukozo kaj 23 g da fruktozo), kaj krome 10 gramojn da fibroj.
La genro Figo (Ficus) estas dividita en ses subgenroj:
Ekzistas ĉirkaŭ 750 ĝis 1000 Ficus-specioj:
Kelkaj figo-specioj kaj iliaj kultivaroj estas ŝatataj ĉambroplantoj (ornamplanto):
Dum junio 2006 dum arkeologia elfosaĵo en la vilaĝo Gilgal 1 en la suba Jordana valo figoj de antaŭ 11.400 jaroj estis trovitaj - malpli ol 15 kilometrojn norde de la antikva urbo Jeriĥo. Figoj estis inter la unuaj kultivitaj fruktoj. Supozeble figoj jam agrikulture kultiviĝis proksimume mil jarojn antaŭ la unuaj grenoj (tritiko kaj sekalo) estis intence plantitaj kaj rikoltitaj.
En antikva Grekio, la figarbo estis dediĉita al la dio Dionizo Sukites (Συκίτης). Figoj ankaŭ en la antikva Romio estis grava nutraĵo. Kato la pli maljuna en sia verko De Agri Cultura (Pri agrikulturo) listigas la diversajn specojn de figoj plej multe kultivataj dum la periodo de publikigo de sia manlibro: la Maŭriska, Afrika, Herkulanea, Saguntina kaj la Nigra Telania (De agri cultura, ĉapitro 8).
Fikuso estas genro Ficus kun proksimume 800 specioj da arboj kaj arbustoj el la familio morusacoj, konata kiel figarboj, kiuj kreskas aparte en tropika klimato, iuj specioj ankaŭ en la varma modera klimata zono. La plej konata specio estas la komuna figarbo: Tiu specio, kiu latine nomiĝas Ficus carica, produktas grandkvante konsumatajn fruktojn, kiujn oni nomas figoj: ankaŭ la fruktoj de aliaj specoj estas principe manĝeblaj, sed tamen apenaŭ konsumiĝas. La plej multaj specioj estas ĉiamverdaj.
El género Ficus contiene alrededor de 900 taxones específicos e infra-específicos aceptados de árboles, arbustos y trepadoras de la familia Moraceae, tribu monogenérica Ficeae, oriundas de la zona intertropical, con algunas de ellas distribuidas por las regiones templadas. La mayoría son perennes, excepto las que vegetan en latitudes no tropicales y zonas con una larga estación seca.
Una de las características de las especies de este género es la secreción lechosa llamada látex que segregan al cortar o herir cualquier parte de la planta. Pero el más característico es el tipo muy particular de inflorescencia que se parece más a un fruto que a unas flores habituales.
Otra característica importante del género reside en que las yemas terminales de las hojas están encerradas dentro de un par de estípulas soldadas en un principio y luego caducas.
Los árboles de este género alimentan a numerosas especies de animales y son considerados especies claves de muchos ecosistemas tropicales.
Los falsos frutos son estructuras especialmente adaptadas que se denominan siconos. Son de forma bulbosa con una pequeña abertura, el ostiolo, en el apex y una zona hueca en el interior recubierta por pequeñas flores. Estas últimas son polinizadas por pequeñas avispas de los higos que penetran por la abertura para fertilizarlas, dando frutos diminutos con un núcleo duro (aquenios), vulgarmente llamados pepitas, rodeados de un mesocarpio carnoso; el conjunto es el «higo».
La especie Ficus carica, la higuera común, pertenece a este género. Su «falso fruto», muy comercializado, es el higo y la breva. Los «frutos» de otras muchas especies también son comestibles, aunque no se consumen extensamente.
Las especies tropicales fructifican continuamente, permitiendo a los animales frugívoros sobrevivir gracias a la ininterrumpida cosecha. En climas templados, sin embargo, se producen distintas cosechas y las avispas hibernan en los frutos. Los higos hermafroditas dan tres cosechas al año, mientras que los comestibles solamente dos, la primera de las cuales produce frutos más grandes llamados brevas. Algunas de estas variedades comestibles no requieren polinización, produciendo higos sin semillas fértiles y en ausencia de avispas.
Los Ficus también se reproducen fácilmente por esqueje.
Los higos presentan dos sexos, los hermafroditas y los femeninos. Las avispas de los higos, de la familia Agaonidae, habitan en los hermafroditas; cuando estos maduran se aparean y las hembras salen a la búsqueda de frutos inmaduros. Penetran por el ostiolo y ponen sus huevos en los ovarios de las pequeñas flores en el interior del higo. También reparten el polen que habían recogido antes de salir del higo donde nacieron, polinizando así las flores femeninas. Después mueren en el interior del higo. Las crías se alimentan de las semillas y completan su desarrollo dentro de ellas. Los machos emergen primero, se aparean con las hembras y mueren en su interior o consiguen salir, pero no pueden volar porque carecen de alas. Las hembras recogen polen de las flores masculinas que están maduras en ese momento y salen en busca de otro higo. Diferentes especies de Ficus presentan variantes de este sistema de polinización, incluso hay algunos que no requieren polinización.
Cada especie de higos es polinizada por unas pocas especies especializadas de avispas, por consiguiente, si se plantan higos lejos de su distribución original, a veces solo se producen individuos estériles. Por ejemplo, en Hawái, han sido introducidas 60 especies de higos, pero solo cuatro de las avispas han sido también introducidas, así que solo cuatro especies de higos producen semillas viables; estas pueden convertirse en especies invasoras.
La relación entre higos y sus avispas polinizadoras es un mutualismo en que ambos miembros se benefician. La íntima asociación entre las especies de higos y de sus polinizadores, además de la marcada especialización de esta relación ha llevado a los biólogos a considerar que este es un claro ejemplo de coevolución. La evidencia morfológica y de comportamiento reproductivo, tal como la correspondencia entre las tasas de maduración de los higos y las avispas, han sido citados como prueba de esta hipótesis por mucho años.[1] Además los estudios genéticos recientes y los datos moleculares han mostrado una correspondencia estrecha entre la especiación y las filogenias de estos clados.(Rønsted et al., 2005)
Según el meta-análisis de datos moleculares para 119 especies, 35 % (41) tienen más de una especie de avispa polinizadora. Posiblemente la proporción sea más elevada, ya que no es posible detectar todas las especies de avispas.[2] Por otra parte, en ciertos casos ciertas especies de avispas polinizan varias especies diferentes de higos.[3]
Las técnicas moleculares como las de marcadores de microsatélites y el análisis de secuencia mitocondrial permite el descubrimiento de múltiples especies crípticas de avispas de los higos. No todas estas especies crípticas son taxones hermanos y posiblemente hayan sido influenciadas por la especie huésped de higos en algún momento.[4] Estas especies crípticas carecen de evidencia de introgresión o de retrocruzamientos, indicadores de una reducción de aptitud biológica y un efectivo aislamiento reproductivo y especiación.[4]
Merece una mención el Ficus religiosa que en India es considerado sagrado y también es llamado "árbol de la iluminación".
Ficus: nombre genérico que se deriva del nombre dado en latín tanto al higo como a la higuera.[5][6]
Unas 830 especies aceptadas de las más de 2.700 descritas y unos 75 taxones infraespecíficos aceptados de los más de 800 descritos.[7]
El género Ficus contiene alrededor de 900 taxones específicos e infra-específicos aceptados de árboles, arbustos y trepadoras de la familia Moraceae, tribu monogenérica Ficeae, oriundas de la zona intertropical, con algunas de ellas distribuidas por las regiones templadas. La mayoría son perennes, excepto las que vegetan en latitudes no tropicales y zonas con una larga estación seca.
Viigipuu (Ficus) on taimeperekond mooruseliste sugukonnast.
See on suur perekond (umbes 850 liiki) peamiselt troopiliste alade puid ja liaane.
Hariliku viigipuu vilikondi nimetatakse viigimarjadeks.
Viigipuu (Ficus) on taimeperekond mooruseliste sugukonnast.
See on suur perekond (umbes 850 liiki) peamiselt troopiliste alade puid ja liaane.
Hariliku viigipuu vilikondi nimetatakse viigimarjadeks.
Fikus (Ficus) Moraceae familiako generoa da. Nahiz eta 800 espezie inguru izan, ezagunena pikondoa da.
2.700 proposatuetatik 830 inguru onartu dituzte adituek.[1]
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Fikus (Ficus) Moraceae familiako generoa da. Nahiz eta 800 espezie inguru izan, ezagunena pikondoa da.
Viikunat eli fiikukset (Ficus) on mulperikasvisuku, johon kuuluu yli 800 trooppista tai subtrooppista puuta, pensasta ja liaania. Useimmat lajeista ovat kotoisin Itä-Aasian trooppisista osista. Viikunoiden yksineuvoiset kukat ovat onton, turpean kukkalapakon sisässä.[1]
Noin viisi metriä korkeaksi kasvavaa paksurunkoista aitoviikunaa (F. carica) kasvatetaan varsinkin Välimeren maissa maukkaiden kukkalapakoidensa, viikunoiden, vuoksi. Sillä on sormihalkoiset, nahkeat lehdet. Kypsät viikunat ovat päärynän muotoisia, ja niissä on jopa 70 % sokeria. Myös sykomoriviikunapuuta (F. sycomorus) kasvatetaan syötävien kukkalapakoidensa, ns. faaraon- eli aataminviikunoiden vuoksi. Banian eli banianiviikuna (F. benghalensis) on ilmajuurien avulla suuria kasvustoja muodostava laji, ja temppeliviikuna (F. religiosa) buddhalaisten ja hindujen pyhä puu, jonka varjossa Buddhan sanotaan mietiskelleen.[1]
Kumiviikuna (F. elastica) oli aikaisemmin tärkeä kautsukasvi. Nykyisin se tunnetaan kookkaana sisätilojen viherkasvina, huonekumipuuna eli fiikuksena. Suvun muita suosittuja huonekasveja ovat limoviikuna (F. benjamina), lyyraviikuna (F. lyrata) ja kääpiököynnösviikuna (F. pumila).[2]
Viikunat eli fiikukset (Ficus) on mulperikasvisuku, johon kuuluu yli 800 trooppista tai subtrooppista puuta, pensasta ja liaania. Useimmat lajeista ovat kotoisin Itä-Aasian trooppisista osista. Viikunoiden yksineuvoiset kukat ovat onton, turpean kukkalapakon sisässä.
Noin viisi metriä korkeaksi kasvavaa paksurunkoista aitoviikunaa (F. carica) kasvatetaan varsinkin Välimeren maissa maukkaiden kukkalapakoidensa, viikunoiden, vuoksi. Sillä on sormihalkoiset, nahkeat lehdet. Kypsät viikunat ovat päärynän muotoisia, ja niissä on jopa 70 % sokeria. Myös sykomoriviikunapuuta (F. sycomorus) kasvatetaan syötävien kukkalapakoidensa, ns. faaraon- eli aataminviikunoiden vuoksi. Banian eli banianiviikuna (F. benghalensis) on ilmajuurien avulla suuria kasvustoja muodostava laji, ja temppeliviikuna (F. religiosa) buddhalaisten ja hindujen pyhä puu, jonka varjossa Buddhan sanotaan mietiskelleen.
Kumiviikuna (F. elastica) oli aikaisemmin tärkeä kautsukasvi. Nykyisin se tunnetaan kookkaana sisätilojen viherkasvina, huonekumipuuna eli fiikuksena. Suvun muita suosittuja huonekasveja ovat limoviikuna (F. benjamina), lyyraviikuna (F. lyrata) ja kääpiököynnösviikuna (F. pumila).
Ficus est un genre dans la famille des Moraceae, représenté par des arbres, des arbustes ou des lianes. Avec plus de 750 espèces connues il s'agit, avec Dorstenia, d'un des principaux genres de sa famille[1]. Ce sont principalement des plantes tropicales dont toutes ont en commun de produire des inflorescences et infrutescences particulières, les sycones ou figues.
Ficus était en latin le nom commun du figuier[2], l'arbre cultivé dans le bassin méditerranéen pour ses fruits comestibles[3], les figues.
Par extension, tous les représentants du genre Ficus peuvent être appelés « figuiers », mais dans l'usage courant du français de nombreuses espèces sont connues surtout sous leur nom scientifique, notamment en horticulture (Ficus benjamina, Ficus lyrata…) tandis que d'autres possèdent des appellations populaires ou vernaculaires spécifiques : Caoutchouc (Ficus elastica), Banyan (Ficus benghalensis), Affouches (Ficus densifolia, Ficus reflexa…), etc.
Le genre Ficus est représenté par un ensemble d'espèces aux allures générales diverses : grands arbres pouvant atteindre jusqu'à quarante mètres de hauteur comme Ficus racemosa, arbrisseaux buissonnants comme Ficus menabeensis, lianes tapissantes comme Ficus pumila, etc.
Toutes les espèces du genre Ficus produisent des « faux-fruits » appelés figues, issus d'un type d'inflorescence très particulier, le sycone. Les fleurs des figuiers, qu'elles soient mâles ou femelles, sont très petites et sont situées à l'intérieur d'un réceptacle creux, ouvert à son extrémité par un ostiole par où peuvent passer les insectes pollinisateurs. L'ovaire monocarpique de chaque fleur produit un akène qui reste incorporé dans le réceptacle. La figue n'est donc pas à proprement parler un fruit mais une infrutescence, les véritables fruits étant les petits « grains » (les akènes) qui se trouvent à l'intérieur et qui contiennent chacun une seule graine.
Certaines espèces sont hermaphrodites (figues à la fois mâle et femelle), d'autres sont monoïques (figues mâles et femelles distinctes mais portées par une même plante), d'autres enfin sont dioïques (plantes mâles et plantes femelles distinctes). La fécondation des fleurs femelles est assurée par une minuscule guêpe du figuier (le plus souvent de la famille des Agaonidae) qui s'introduit dans le sycone et vient y pondre ses œufs. Le figuier et l'insecte pollinisateur sont totalement dépendants l'un de l'autre pour se reproduire. Le phénomène constitue un exemple clairement établi de mutualisme, résultant d'une coévolution des partenaires. Certaines espèces de Ficus sont connues pour n'être pollinisables que par une seule espèce de guêpe qui leur est exclusive tandis que d'autres espèces de Ficus peuvent être pollinisées par plusieurs espèces de guêpes et certaines espèces de guêpes peuvent polliniser plusieurs espèces de Ficus.
La dispersion des semences est assurée par les excréments des animaux frugivores qui consomment les figues, le plus souvent des oiseaux mais éventuellement des chauves-souris, des lémuriens, des chimpanzés, des humains, etc.
Toutes les espèces du genre Ficus produisent du latex. Ce latex est généralement irritant et peut provoquer des intoxications par ingestion ou des brûlures par contact avec les muqueuses[4].
La plupart des espèces de Ficus émettent depuis leurs branches des racines aériennes qui lorsqu'elles atteignent le sol sont susceptibles de former de nouveaux troncs. De nombreuses espèces sont hémi-épiphytes. Elles germent à la fourche d'un arbre ou dans une cavité et se développent d'abord en épiphytes, puis les racines ayant atteint le sol, le figuier prend de la vigueur et finit par entourer complètement l'arbre support et par le faire dépérir ; ces espèces sont connues sous le nom de figuiers étrangleurs[5]. Qu'ils soient étrangleurs ou non, les figuiers peuvent aussi facilement s'installer dans les interstices d'un mur et causer par l'accroissement de leurs racines la détérioration du bâtiment.
Les bourgeons sont de forme conique. Ils sont dépourvus d'écailles et donnent l'impression d'être nus ; ils sont en fait pourvus de stipules enveloppants qui se détachent très rapidement[6].
Les figues de diverses espèces sont consommées par les humains. C'est le cas, par exemple, de Ficus sycomorus dont il faut scarifier les fruits pour induire leur maturation. On consomme aussi les figues de Ficus platyphylla et de Ficus dicranostyla dans le Sahel[7], celles de Ficus vallis-choudae au Cameroun, et celles de Ficus aurea chez les Indiens Creeks en Amérique du Nord. Mais la seule espèce qui a été réellement et largement cultivée pour sa production fruitière est Ficus carica, le figuier commun dont il existe de nombreuses variétés. Certaines variétés sont parthénocarpiques : les fleurs n'ont pas besoin d'être fécondées pour se transformer en fruits et ceux-ci ne contiennent donc pas de cohortes d'insectes pollinisateurs, contrairement aux figues des variétés traditionnelles ou des espèces sauvages.
Les akènes de Ficus pumila sont utilisés à Taïwan et à Singapour comme ingrédient de base de la gelée d'aiyu, une spécialité culinaire, inventée au XIXe siècle, que l'on consomme habituellement glacée et citronnée.
Certains figuiers, notamment Ficus elastica, ont été testés pour la production de caoutchouc à partir de leur latex, mais les résultats qualitatifs furent très médiocres et de peu d'intérêt économique comparativement à l'hévéa (Hevea brasiliensis), qui est de la famille des Euphorbiacées[8].
Pour fabriquer le papier d'amate qui servait notamment de support aux codex, les « livres peints » des civilisations mésoaméricaines, les Aztèques ou les Mayas utilisaient principalement l'écorce interne, le liber, de certaines espèces de Ficus : Ficus cotinifolia, Ficus padifolia, Ficus petiolaris… Le liber d'une espèce africaine de Ficus (Ficus natalensis), appelé localement Mutuba, est quant à lui employé en Ouganda pour confectionner des tissus d'écorce[9].
C’est souvent sur Ficus benghalensis ou Ficus religiosa que l'on récolte l'exsudat des cochenilles Coccus lacca, qui sert à fabriquer la gomme-laque.
On trouve parmi les espèces de Ficus, végétaux en général assez robustes capables de bien supporter des luminosités variables ou de résister à des épisodes de sécheresse, plusieurs espèces utilisées comme plantes ornementales, en particulier d'intérieur[10] : Ficus benjamina, Ficus elastica, Ficus lyrata… Les bonsaïs de Ficus sont également prisés.
Les figuiers jouent un rôle important dans les représentations religieuses.
En Inde, ils sont symboles d'éternité. C'est à l'abri des branches d'un spécimen de Ficus religiosa, le "Bo", l'arbre de la bodhi, que le Bouddha a passé de longues années absorbé dans de profondes méditations et a atteint l'éveil. Pour les hindouistes et les bouddhistes, l'espèce est vénérée[11]. De vieux spécimens de Ficus religiosa qui seraient les descendants de cet arbre du Bouddha abritent ici et là des lieux de dévotion. Le banian (Ficus benghalensis), l'arbre qui exauce les souhaits, est également sacré pour les Hindouistes[12].
Le sycomore (Ficus sycomorus) était le "figuier des Pharaons" de l'Égypte ancienne. Des figues de sycomore furent retrouvées dans les tombeaux des Pharaons. Elles étaient également figurées sur des fresques et autres ornementations.
Dans l'Ancien Testament qui le cite à plusieurs reprises, le figuier (Ficus carica ou Ficus sycomorus ?) serait l'arbre du Jardin d'Eden, celui dont la feuille (et non celle d'une vigne) servit à cacher la nudité d'Adam et d'Ève. Dans la tradition juive, le fruit défendu est symbolisé par une figue (et non par une pomme). Le Nouveau Testament se réfère plusieurs fois au figuier, en particulier lors de l'épisode du figuier stérile.
Le Coran désigne le figuier et l’olivier comme signe certain que ces aliments sont sains et utiles à l’homme dont il est recommandé d’en répandre la culture et d’en consommer.
À Madagascar, les diverses espèces de Ficus participent à la structuration sociale du territoire, en particulier le nonoka (Ficus reflexa) souvent planté près des tombeaux, et censé protéger les villages et les troupeaux. Chez les Maasaï, en Afrique de l'Est, c'est Ficus natalensis qui est associé au mythe de l'origine des vaches et aux rituels religieux[13].
C'est également sous le Ficus Ruminalis, un figuier sauvage situé devant l'entrée de la grotte du Lupercale, au pied du Palatin, que la louve découvrit Romulus et Rémus. L'arbre est ainsi étroitement associé à la fondation mythique de la ville de Rome.
Dans les Monts Mandara, au Cameroun, la valeur nourricière de Ficus abutifolia est telle que sa coupe est un délit, et le vol de feuilles destinées au fourrage, de liber ou de bois est fortement réprimé[14].
Le genre Ficus trouve son origine en zone tropicale et subtropicale, où se rencontrent la plupart des espèces. On trouve des représentants du genre Ficus sur tous les continents, sauf l'Antarctique.
Ficus lutea (fruits)
Ficus carica, feuille
Ficus carica, fruit
Ficus superba var. japonica, new bud with bud scales.
Ficus religiosa, the white "stipule" contains a new leaf and a new "stipule".
Ficus est un genre dans la famille des Moraceae, représenté par des arbres, des arbustes ou des lianes. Avec plus de 750 espèces connues il s'agit, avec Dorstenia, d'un des principaux genres de sa famille. Ce sont principalement des plantes tropicales dont toutes ont en commun de produire des inflorescences et infrutescences particulières, les sycones ou figues.
Ficus était en latin le nom commun du figuier, l'arbre cultivé dans le bassin méditerranéen pour ses fruits comestibles, les figues.
Par extension, tous les représentants du genre Ficus peuvent être appelés « figuiers », mais dans l'usage courant du français de nombreuses espèces sont connues surtout sous leur nom scientifique, notamment en horticulture (Ficus benjamina, Ficus lyrata…) tandis que d'autres possèdent des appellations populaires ou vernaculaires spécifiques : Caoutchouc (Ficus elastica), Banyan (Ficus benghalensis), Affouches (Ficus densifolia, Ficus reflexa…), etc.
Ficus é un xénero de arboriñas da familia Moraceae. Entre as especies do xénero áchanse as figueiras e os ficus. Hai máis de 1.000 especies de figueiras no mundo, especialmente en climas tropicais e subtropicais (o xénero Ficus é un dos maiores do reino vexetal). O representante tipo é a figueira (Ficus carica), cultivada en Galiza. Hai tamén especies ornamentais.
As figueiras alcanzan normalmente porte arbóreo, aínda que algunhas especies non crezan moito e permanezan como arbustos, outros teñan hábito rubidor, e haxa até especies rastreiras. En todos os casos son plantas leñosas, moitas con tronco de forma irregular, ou escultural, con raíces adventicias e superficiais. As follas son alternas, usualmente providas de látex. As flores son diminutas, unisexuais, reunidas nunha inflorescencia especial denominada sicóns, que consiste nun receptáculo pechado, coas flores inseridas no interior, e un orificio de saída no ápice, ou ostíolo. Os froitos son aquenios que madurecen dentro do propio sinconio, dándoselle o nome de figo ó conxunto.
As principais diferenzas entre as especies danse no porte, forma do tronco, forma, textura e consistencia das follas, cor, textura e forma dos sinconios etc. Hai 4 subxéneros de Ficus separados entre si por características microscópicas nas súas pequenas flores, e pola ocorrencia de plantas unisexuais ou hermafroditas.
As figueiras posúen un dos sistemas de reprodución máis curioso da natureza. As súas flores, encerradas nos sinconios, non teñen contacto directo co ambiente exterior, de forma que o pole non pode ser transferido dunha planta a outra espontaneamente.
Hai unha serie de especies de vespas minúsculas que se aproveitan da protección do sinconio para depositar os seus ovos. Procuran sinconios cuxas flores femininas estean maduras, e depositan os ovos nos seus ovarios, de modo que as larvas se alimentarán das sementes. Cando atinxen a fase adulta, os machos rapidamente fecundan ás femias e morren (sen xamais teren saído dos figos). As femias entón procuran sair polo ostíolo, escalando as paredes internas do sinconio. É neste momento que as flores masculinas están maduras, de modo que depositan o seu pole sobre as femias antes destas gañaren a liberdade. As femias entón repetirán o seu ciclo, buscando um sinconio con flores femininas para depositar os seus ovos, e ao mesmo tempo fertilizar as flores que non serán inoculadas.
Algunhas especies de figueiras só producen figos con flores masculinas ou femininas. Neste caso, é común que os sinconios "masculinos" presenten flores femininas estériles, incapaces de producir sementes, mais que aínda así servirán de alimento ás larvas das vespas, asegurando que o proceso antes descrito ocorra.
Unhas 830 especies aceptadas das máis de 2.700 descritas e uns 75 táxones infra-específicos aceptados dos máis de 800 descritos.[1]
De entre as cerca de 1.000 especies de figueiras hai moitas velenosas e moitas con froitos comestíbeis. As especies do subxénero Pharmacosyce son case todas tóxicas, mentres que os outros tres subxéneros son predominantemente inofensivas. Porén, a principal diferenza entre estes grupos reside nas minúsculas flores inseridas no interior dos sinconios, cuxa observación pode escapar aos ollos até mesmo dun botánico profesional. Polo tanto, antes de consumir figos descoñecidos, ou usar o seu látex ou as súas follas para fins medicinais, procure un botánico que poida identificar as especies correctamente, é dicir se a especie en cuestión é adecuada ao consumo.
Carauta, J. P. P. & Dias, B. E. (2002). Figueiras do Brasil. Editora UFRJ. 211 pp.
Ficus é un xénero de arboriñas da familia Moraceae. Entre as especies do xénero áchanse as figueiras e os ficus. Hai máis de 1.000 especies de figueiras no mundo, especialmente en climas tropicais e subtropicais (o xénero Ficus é un dos maiores do reino vexetal). O representante tipo é a figueira (Ficus carica), cultivada en Galiza. Hai tamén especies ornamentais.
Smokva (lat. Ficus) predstavlja biljni rod iz porodice dudovki (Moraceae).
Pripadaju mu brojne vrste koje su raspoređene širom toplijih krajeva Zemlje a neke od njih (13) su i ugrožene, ili kritično ugrožene, a jedna vrsta je invazivna, to je Ficus rubiginosa.
Smokva se sa svojim nutritivnim sastavom i ljekovitim svojstvima izdiže iznad mnogih vrsta voća. Bolji je izvor vlakana od većine voća. 28% vlakna iz smokve su topljiva. Ovaj oblik vlakana pomaže u kontroli razine šećera u krvi te snižava razinu kolesterola vežući ga u probavnom traktu.[1] Zbog visokog sadržaja magnezija, smokva se preporučuje protiv PMS-a. Magnezij iz smokve liječi brojne bolesti, potiče vitalnost i zdravlje i usporava proces starenja. Sušene smokve imaju trostruko više magnezija nego obične.[2]
U Starome zavjetu smokva je simbolom razmatranja Božje riječi i svih onih napora i molitava kroz koje se netko htio približiti Bogu.[3]
Petrovača bijela
Bjelica
Vodenjača
Tremenjača
Zamorčica
Zimica
Zemnjica
Petrovača crna
Bujaka
Bujaka crna
Cigulica
Crna patlidžanka
Crna rezavica
Karginja
Lopudka
Modrulja
Padovanka bijela
Vladimirska krupna bijela
Vladimirska krupna crna
Bijela sultanija
Carigradska rezavica
Crna smirnska
Crna sušilica
Sultanija crna
Zlatulja crna
Zlatulja
Bružetka crna
Bružetka
Šaraguja[4]
Najpoznatija je obična smokva (Ficus carica) čiji se plodovi - zreli ili osušeni - prerađuju u marmeladu, rakiju i kavin surogat.
Plodovi smokve.
Smokva u proljeće.
Plodovi u različitim stadijima zrelosti
Nedovršeni članak Smokva koji govori o biljkama treba dopuniti. Dopunite ga prema pravilima Wikipedije.
Smokva (lat. Ficus) predstavlja biljni rod iz porodice dudovki (Moraceae).
Figowc[1][2] (Ficus) je jenički ród znutřka tribusa Ficeae ze swójby marušnjowych rostlinow (Moraceae).
Někotre Ficus-družiny a jich sorty su woblubowane stwine rostliny (wuběrk):
Ród figowcow (Ficus) so do šesćoch podrodow rozrjaduje:
Eksistuje něhdźe 750 hač 1000 Ficus-družinow:
Jeli sy jedyn z mjenowanych njedostatkow skorigował(a), wotstroń prošu potrjecheny parameter předłohi {{Předźěłuj}}. Podrobnosće namakaš w dokumentaciji.
Figowc (Ficus) je jenički ród znutřka tribusa Ficeae ze swójby marušnjowych rostlinow (Moraceae).
Pohon ara sycamore, Ficus sycomorus Klasifikasi ilmiah Kingdom: Plantae (tanpa takson): Angiospermae (tanpa takson): Eudikotil (tanpa takson): Rosid Ordo: Rosales Famili: Moraceae Bangsa: Ficeae[1]Sekitar 850
Ficus (/ˈfɪkʊs/[2]) adalah genus tumbuh-tumbuhan yang secara alamiah tumbuh di daerah tropis dengan sejumlah spesies hidup di zona ugahari. Terdiri dari sekitar 850 spesies, jenis-jenis Ficus ini dapat berupa pohon kayu, semak, tumbuhan menjalar dan epifit serta hemi-epifit dalam familia Moraceae. Secara umum jenis-jenisnya dikenal sebagai ara, pohon ara atau kayu ara (Mink. kayu aro; Sd. ki ara; bahasa Inggris: fig trees atau figs). Pohon tin (Common Fig; Ficus carica) adalah spesies yang banyak ditemukan di daerah Asia Barat Daya, Timur Tengah dan sekitar Laut Tengah (dari Afganistan sampai Portugal), dan dibudidayakan sejak zaman purba karena buahnya. Buah yang dihasilkan kebanyakan spesies dapat dimakan, meskipun hanya mempunyai nilai ekonomi lokal. Namun, buah-buah ini umumnya merupakan sumber makanan yang penting bagi banyak hewan liar. Pohon-pohon ara juga berperan penting dalam kebudayaan baik karena nilai religinya, seperti halnya pohon beringin (F. benjamina) dan pohon bodhi (F. religiosa), maupun karena banyak kegunaan praktis yang dihasilkannya.
Ara (Ficus) kebanyakan berupa tumbuhan tropis yang hijau sepanjang tahun dan menghuni berbagai relung ekologi, namun beberapa spesies yang menggugurkan daun tumbuh terbatas di daerah di luar wilayah tropis dan di dataran tinggi.[3] Jenis-jenis ara dikenali dari perbungaannya yang unik dan pola penyerbukannya (en:pollination syndrome) yang khas, yang melibatkan sejenis tawon dari familia Agaonidae untuk menyerbuki bunga-bunganya yang tertutup.
Identifikasi jenis dari banyak spesiesnya agak sukar dilakukan, akan tetapi sebagai suatu kelompok, ara relatif mudah terbedakan dari jenis-jenis tumbuhan lainnya[4]. Banyak di antaranya yang memiliki akar gantung atau akar udara, bentuk perawakan yang khas; serta bentuk buah yang unik, yang membedakan kelompok ini dari tetumbuhan yang lain. Buah ara sebetulnya adalah karangan bunga tertutup yang dikenal sebagai bunga periuk (syconium); disebut demikian karena bentuknya menyerupai periuk tertutup atau hampir tertutup, di mana pada dinding dalamnya berjejal-jejal kuntum-kuntum bunga ara yang berukuran amat kecil. Kelak, jika bunga-bunga ini telah berkembang menjadi buah, dengan ukuran yang sama kecilnya, barulah tepat dapat disebut sebagai buah, meskipun juga hanya buah semu.
Ciri-ciri vegetatif ara yang cukup khas, di antaranya, adalah adanya getah (lateks) putih hingga kekuningan, beberapa jenisnya dengan jumlah yang melimpah, yang keluar apabila bagian-bagian tumbuhan ara ini dilukai. Kuncup daunnya di ujung ranting terlindungi oleh sepasang daun penumpu yang lekas rontok, meninggalkan bekas berupa cincin di buku-buku rantingnya. Serta, tulang daun lateral yang pertama cenderung lurus dan menyudut terhadap ibu tulang daun di bagian pangkal daun; membentuk pola tiga-cabang (tri-veined) yang khas. Getah putih dan sepasang daun penumpu yang meninggalkan bekas cincin juga merupakan ciri suku Moraceae.
Buah ara merupakan sumber makanan penting bagi sejumlah hewan pemakan buah (frugivora), termasuk kelelawar buah (Megabat; fruit bats), monyet kapusin, monyet langur (Colobinae) dan lain-lain. Dengan demikian pohon-pohon ara merupakan spesies kunci (keystone species) di banyak ekosistem hutan hujan tropika. Terlebih lagi sangat penting untuk berjenis-jenis burung, seperti takur (Megalaimidae), punai, rangkong, perkici (Cyclopsittacini) dan merbah yang hampir sepenuhnya hidup dari buah ara pada musim buahnya. Sementara itu, banyak ulat berbagai jenis Lepidoptera yang makan daun-daun ara, misalnya beberapa spesies Euploea, Danaus chrysippus, Papilio cresphontes (kupu-kupu Giant Swallowtail), Badamia exclamationis, dan Chrysodeixis eriosoma, Choreutidae serta Copromorphidae. Larva sejenis kumbang tanduk Anoplophora chinensis, melubangi dan memakan kayu-kayuan, termasuk kayu pohon ara; kadang-kadang ia menjadi hama di perkebunan ara. Serupa dengannya, ngengat sejenis hama putih Bemisia tabaci acap didapati menjadi hama bagi ara hias yang ditanam dalam pot; hama ini kemudian tersebar ke pelbagai tempat bersama pengiriman tanaman hias ini.
Kayu pohon ara umumnya lunak dan getahnya digunakan untuk beberapa hal, termasuk untuk membuat tempat penyimpanan harta mumi di Mesir kuno. Beberapa jenis ara (terutama F. cotinifolia, F. insipida dan F. padifolia) digunakan secara tradisional di Amerika Tengah untuk membuat papel amate (Nahuatl: āmatl), yakni sejenis kertas lokal yang diproduksi sejak ratusan tahun yang silam. Mutuba (F. natalensis) digunakan untuk menghasilkan kain kulit kayu di Uganda. Pou, yang juga dikenal sebagai pohon bodhi (F. religiosa), bentuk daun-daunnya menginspirasi pola dekoratif kbach rachana di Kamboja. Sedangkan beringin india (F. benghalensis) dan rambung (F. elastica), sebagaimana juga beberapa jenis ara yang lain, digunakan dalam pengobatan herbal.
Di Indonesia, beberapa macam genus Ficus juga dipergunakan dan masuk ke dalam budaya Indonesia. Misalnya, beringin (Ficus benjamina) yang selalu ditanam dalam jumlah tertentu di alun-alun menurut tradisi Jawa. Tabat barito (Ficus deltoidea) diseduh seperti teh oleh masyarakat Gayo untuk afrodisiak. Begitu juga oleh masyarakat Sunda yang mempergunakan tumbuhan ini sebagai obat.[5] Uyah-uyahan (Ficus quercifolia) juga direbus dan air rebusannya diminum untuk mengobati kencing batu dan oleh masyarakat Bali Aga, tumbuhan ini dibalur bersamaan dengan garam untuk mengobati penyakit kulit. Ia juga dipakai untuk mengobati penyakit kembung.[6] Untuk mengobati teriris benda tajam, getah benying (Ficus fistulosa) dioles pada luka hingga kering 1-2 kali sehari. Sedangkan, di Sumba ara ditumbuk dan direbus untuk mengobati kecacingan.[7] Awar-awar (Ficus septica) digunakan pula oleh di Sumba untuk ibu yang baru saja melahirkan dan, di pihak lain, oleh masyarakat Tolaki digunakan untuk aborsi.[8]
Pohon-pohon ara sangat mepengaruhi kebudayaan melalui beberapa tradisi keagamaan. Antara lain yang sangat terkenal adalah "pohon bodhi" (Pipal, Bodhi, Bo, atau Po), yang merupakan spesies Ficus religiosa, atau pun pohon beringin india dari spesies Ficus benghalensis. Tumbuhan hidup tertua yang diketahui jelas tarikh penanamannya adalah sebatang pohon bodhi Ficus religiosa yang dikenal sebagai Sri Maha Bodhi, ditanam di sebuah kuil di Anuradhapura, Sri Lanka oleh raja Tissa pada tahun 288 SM.
Di Asia Timur, pohon ara dianggap penting dalam Buddhisme, Hinduisme, dan Jainisme. Menurut tradisi, Buddha dikatakan mendapatkan bodhi (pencerahan) ketika bermeditasi di bawah pohon bodhi (F. religiosa).[9] Spesies yang sama disebut sebagai Ashvattha, yaitu "pohon dunia" dalam Hinduisme. Plaksa Pra-sravana disebut sebagai pohon ara yang akar-akarnya menjadi sumber Sungai Saraswati; pohon ini sering dianggap sebagai F. religiosa walaupun mungkin lebih tepat sebagai F. infectoria.
Pohon ara merupakan pohon ketiga yang disebutkan di Alkitab Ibrani dan Perjanjian Lama di Alkitab Kristen, setelah "pohon kehidupan" dan "pohon pengetahuan tentang yang baik dan yang jahat".[10] Adam dan Hawa menyemat daun pohon ara dan membuat cawat untuk menutupi tubuh mereka setelah mereka tahu, bahwa mereka telanjang.[9][11]
Buah ara juga termasuk daftar makanan yang ditemukan dalam Tanah Perjanjian menurut Taurat (Ulangan 8). Yesus Kristus mengutuk sebuah pohon ara karena tidak menghasilkan buah (Markus 11:12–14).
Pohon ara umum adalah salah satu dari dua pohon keramat dalam Islam, dan salah satu surah dalam Quran diberi nama Surah At-Tin (سوره تین) yang bermakna "pohon ara" karena diawali dengan sumpah Allah "Demi (buah) Tin dan (buah) Zaitun" (QS. 95:1). Buah ara juga disebutkan dalam hadits sebagai buah yang menurut Nabi Muhammad turun dari surga serta dapat mengobati wasir dan encok.[9][12]
Pohon ara dikeramatkan dalam budaya Siprus kuno di mana dijadikan lambang kesuburan.
Banyak spesies ara ditanam untuk buahnya, meskipun hanya Ficus carica yang dibudidayakan secara luas untuk tujuan ini. Buah ara, penting untuk makanan dan obat tradisional, mengandung bahan laksatif, flavonoid, gula, vitamin A dan C, asam-asam dan enzim-enzim. Namun, buah ara juga dapat menyebabkan alergi kulit, dan getahnya dapat menimbulkan iritasi mata yang serius. Buah ara digolongkan sebagai "buah semu" atau "buah majemuk", di mana bunga dan biji tumbuh bersama membentuk satu massa tunggal. Genus Dorstenia, yang termasuk ke dalam familia Moraceae yang sama dengan pohon ara, mempunyai struktur bunga-bunga yang serupa dengan ara: kecil-kecil dan tertata dalam suatu dasar bunga (receptaculum), tetapi dasar bunga ini lebih kurang rata dan terbuka permukaannya.
Pengembangbiakan ara dapat dilakukan dengan melalui biji, setek, pencangkokan, atau sambung pucuk (grafting). Namun, sebagaimana halnya tanaman lain, pohon ara yang dibiakkan dari biji tidak selalu menghasilkan tanaman yang bersifat sama dengan induknya; dan karena itu teknik ini hanya dilakukan untuk tujuan pembiakan dan pemuliaan. Tergantung dari spesiesnya, setiap buah ara dapat mengandung sampai beberapa ratus bahkan beberapa ribu biji.[13]
Telah disebutkan di atas, bahwa 'buah' ara (syconium) sesungguhnya adalah bunga majemuk, di mana dasar bunga bersamanya menggulung membentuk semacam periuk (karenanya, dikenal juga sebagai bunga atau buah periuk) yang hampir tertutup sama sekali. Bunga-bunganya yang berukuran amat kecil terletak di bagian dalam, berjejal-jejal pada dinding periuk tersebut. Dengan demikian bunga-bunga ini tiada tampak dari luar, kecuali apabila bunga periuk itu dibelah. Bunga-bunga periuk ini kebanyakan bersifat hermafrodit, berisi baik bunga jantan, betina, dan bunga mandul yang membesar (gal). Di ujung bunga periuk itu terdapat sebuah lubang kecil, yang disebut ostiole, yang setengah tertutup oleh semacam sekat-sekat atau kelopak.
Sistem penyerbukan ara yang unik melibatkan tawon khusus yang berukuran kecil pula, yang dikenal sebagai tawon ara, anggota suku Agaonidae. Tawon-tawon ara betina masuk ke dalam bunga periuk melalui celah ostiole tadi, dalam rangka mencari bunga-bunga mandul sebagai tempatnya meletakkan telur. Dalam pada itu, bunga-bunga betina ara akan terserbuki oleh serbuk sari yang melekat pada tubuh tawon ara, terbawa dari bunga periuk tempat asal tawon ara. Tanpa adanya tawon ara yang masuk ke ruang dalam periuk ini, bunga-bunga betina yang ada takkan dapat menjadi buah. Sedemikian jauhnya hubungan ko-evolutif di antara kedua jenis makhluk hidup itu, sehingga bunga-bunga ara hanya dapat diserbuki oleh tawon ara, dan tawon ara hanya dapat hidup dan berbiak di dalam buah periuk ara. Diketahui pula bahwa masing-masing spesies ara bersimbiosis dengan jenis-jenis tawon ara yang khas; yang berlainan dari spesies ke spesies.
Semua pohon ara asli di benua Amerika bersifat hermafrodit, sebagaimana halnya beringin india (F. benghalensis), beringin (F. benjamina), rambung (F. elastica), bodhi (F. religiosa), dan lain-lain[14]. Sementara itu, tin (Ficus carica), tabat barito (F. deltoidea), serta beberapa jenis yang lain termasuk berumah dua (dioesis); yakni ada pohon yang menghasilkan bunga periuk hermafrodit, dan ada pula pohon yang melulu menghasilkan bunga periuk betina (berisi hanya bunga betina, yang nantinya berkembang menjadi buah). Tawon ara tumbuh dan berkembang di dalam bunga periuk hermafrodit; namun karena kedua macam bunga periuk itu tidak terbedakan bentuknya dari luar, tawon ara tetap mengunjungi dan menyerbuki keduanya.
-_Kolkata_IMG_5810.jpg)
_feeding_on_Ficus_benghalensis_W_IMG_4324.jpg)
_4.jpg)
.jpeg)
.jpg)
.jpg)
_gigante_(circunfer%C3%AAncia_de_16,8_m_e_altura_de_22_m)_no_Morro_da_Linh_Ernesto_Alves,_Imigrante-RS._-_panoramio.jpg)
.jpg)
.jpg)
_Miq._(21725295180).jpg)
_1.jpg)
_at_Suryabagh.jpg)
.jpg)
.jpg)
_6.jpg)
_5.jpg)
.jpg)
,_vye,_Manie_van_der_Schijff_BT,_c.jpg)
_(3155992440).jpg)
_-_detail_-_geograph.org.uk_-_562736.jpg)
_fruit_halved.jpg)
_fruit_halved.jpg)
_fruit_halved.jpg)
.JPG)
_-_67.jpg)
_-_68.jpg)
|coauthors= yang tidak diketahui mengabaikan (|author= yang disarankan) (bantuan)
Ficus (/ˈfɪkʊs/) adalah genus tumbuh-tumbuhan yang secara alamiah tumbuh di daerah tropis dengan sejumlah spesies hidup di zona ugahari. Terdiri dari sekitar 850 spesies, jenis-jenis Ficus ini dapat berupa pohon kayu, semak, tumbuhan menjalar dan epifit serta hemi-epifit dalam familia Moraceae. Secara umum jenis-jenisnya dikenal sebagai ara, pohon ara atau kayu ara (Mink. kayu aro; Sd. ki ara; bahasa Inggris: fig trees atau figs). Pohon tin (Common Fig; Ficus carica) adalah spesies yang banyak ditemukan di daerah Asia Barat Daya, Timur Tengah dan sekitar Laut Tengah (dari Afganistan sampai Portugal), dan dibudidayakan sejak zaman purba karena buahnya. Buah yang dihasilkan kebanyakan spesies dapat dimakan, meskipun hanya mempunyai nilai ekonomi lokal. Namun, buah-buah ini umumnya merupakan sumber makanan yang penting bagi banyak hewan liar. Pohon-pohon ara juga berperan penting dalam kebudayaan baik karena nilai religinya, seperti halnya pohon beringin (F. benjamina) dan pohon bodhi (F. religiosa), maupun karena banyak kegunaan praktis yang dihasilkannya.
Ficus L. è un genere di piante della famiglia delle Moraceae[1], che comprende oltre 800 specie originarie delle zone equatoriali, tropicali e subtropicali.
Di queste circa la metà sono dioiche (cioè esistono piante funzionalmente maschio e piante femmina che producono frutti con semi fertili), le altre sono monoiche (cioè nei siconi sono presenti fiori femminili e maschili, con sfasamenti di tempo delle due fioriture, per evitare la autoimpollinazione).
Le specie di questo genere possono presentarsi in forma di alberi, arbusti o rampicanti.
Hanno foglie semplici con margine lineare a volte lobato e fiori raccolti in particolari infiorescenze denominate siconi. La presenza di foglie dentate è piuttosto rara.
Il genere Ficus presenta di regola una spiccata eterofillia, cioè in diverse fasi vitali le foglie assumono forme diverse; anche la struttura della pianta può mutare al cambiare delle condizioni vitali; quindi un fico rampicante in fase giovanile può assumere forma arborea da adulto. Questo è il caso emblematico del fico strangolatore (Ficus watkinsiana). In alcune specie (p.es. Ficus religiosa, Ficus macrophylla) i rami possono generare radici aeree che dall'alto scendono fino a terra. Questa variabilità di assetto spiega il successo del genere in ambito tropicale ed equatoriale.
L'impollinazione delle differenti specie di Ficus è entomofila spesso strettamente specie-specifica. Ogni specie ha un imenottero impollinatore specifico, e viceversa ogni imenottero vive grazie a una definita specie di fico, impollina quella specie, e deposita le sue uova di norma solo nel frutto di quella specie di Ficus. La condizione che la stessa specie di imenottero fecondi due diverse specie di Ficus è stata rilevata ma è alquanto rara.
Esistono peraltro specie di fico che sono occasionalmente fecondate da più specie di insetti, anche se di norma una sola specie è dominante nella funzione.
A causa di questa rigida specificità il trapianto di una specie di Ficus al di fuori del suo areale naturale genera, in assenza dello specifico imenottero impollinatore, esemplari funzionalmente sterili per carente trasferimento del polline.
Nel caso di Ficus carica, la millenaria selezione operata dall'uomo ha isolato molte varietà a maturazione "possibilmente partenocarpica" che cioè permette la maturazione dei frutti anche in assenza di impollinazione.
Il trasferimento completo del sistema di riproduzione del fico deve includere quindi anche il trasferimento dell'insetto ed il rispetto del suo sistema vitale naturale che è complesso e legato molto strettamente alla specie di Ficus, fatto questo non sempre semplice e neppure agevole. Dal punto di vista storico è stato rilevante il trasferimento nel 1899 in America, negli Stati Uniti (California) dalla Algeria, della Blastophaga psenes impollinatore specifico del Ficus carica[2]. Questo ha permesso la coltivazione in quei luoghi di varietà pregiate di fico che necessitano obbligatoriamente della fecondazione.
Il sistema riproduttivo di Ficus carica è stato trasferito completamente anche in Sud Africa ed in Australia.
Lo stesso argomento in dettaglio: Specie di Ficus. Si conoscono oltre 800 specie, diffuse in tutto il mondo, circa 500 delle quali in Asia e Australia, oltre 100 in Africa, altre in Oceania.
La specie più nota nel bacino del Mediterraneo ed in Asia Minore è il fico domestico (Ficus carica), coltivato anche in Italia per la produzione del frutto consumato fresco, o essiccato. Ficus carica è la specie di Ficus maggiormente adatta al clima freddo.
Nella parte meridionale di Africa ed Asia verso Est fino al Nepal, è diffusa la specie Ficus palmata, molto prossima a F. carica.
Tra le specie coltivate come piante ornamentali citiamo
Alcune specie di Ficus come Ficus retusa vengono coltivate come bonsai.
Altre specie sono:
Di importanza religiosa e culturale:
Ficus L. è un genere di piante della famiglia delle Moraceae, che comprende oltre 800 specie originarie delle zone equatoriali, tropicali e subtropicali.
Di queste circa la metà sono dioiche (cioè esistono piante funzionalmente maschio e piante femmina che producono frutti con semi fertili), le altre sono monoiche (cioè nei siconi sono presenti fiori femminili e maschili, con sfasamenti di tempo delle due fioriture, per evitare la autoimpollinazione).
Ficus[2] est genus circa 850 specierum arborum, fruticum, lianarum, epiphytorum, et hemiepiphytorum familiae Moracearum; quae per tropicas endemicae sunt, nonnullis speciebus in semicalidam zonam temperatam attinentibus. Ficus communis, Ficus carica rite appellata, est species temperata in Asia meridioccidentali et regione Mari Mediterraneo (ab Afgania ad Portugalliam) inventa, quae latissime ab antiquitate pro fructibus, etiam ficos appellatis, exculta est. Fructus plurimarum specierum etiam sunt edules.
Situs scientifici: Tropicos • Tela Botanica • GRIN • ITIS • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • Plant Name Index • WoRMS: Marine Species • Plantes d'Afrique • Flora of China • Flora of North America • USDA Plants Database Ficus est genus circa 850 specierum arborum, fruticum, lianarum, epiphytorum, et hemiepiphytorum familiae Moracearum; quae per tropicas endemicae sunt, nonnullis speciebus in semicalidam zonam temperatam attinentibus. Ficus communis, Ficus carica rite appellata, est species temperata in Asia meridioccidentali et regione Mari Mediterraneo (ab Afgania ad Portugalliam) inventa, quae latissime ab antiquitate pro fructibus, etiam ficos appellatis, exculta est. Fructus plurimarum specierum etiam sunt edules.
Fikusas, figmedis (lot. Ficus, vok. Feigen) – šilkmedinių (Moraceae) šeimos augalų gentis, kuriai priklauso visžaliai medžiai, krūmai ir lianos.
Gentyje yra apie 800 rūšių.
ir kt.
Bengalinis fikusas (Ficus benghalensis)
Stambialapis fikusas (Ficus elastica)
Smulkiavaisis fikusas (Ficus microcarpa)
Smulkusis fikusas (Ficus pumila)
Kekinis fikusas (Ficus racemosa)
Maldyklinis fikusas (Ficus religiosa)
Blizgusis fikusas (Ficus retusa)
Tuopalapis fikusas (Ficus rumphii)
Šilkmedinis fikusas (Ficus sycomorus)
Fikusas, figmedis (lot. Ficus, vok. Feigen) – šilkmedinių (Moraceae) šeimos augalų gentis, kuriai priklauso visžaliai medžiai, krūmai ir lianos.
Gentyje yra apie 800 rūšių.
Fikusi (Ficus) ir ģints zīdoku dzimtā, kurā ietilpst aptuveni 850 koku, krūmu u.c. augu sugu.[1] Dabā fikusi ir sastopami tropu joslā ar dažiem izņēmumiem, kas aug arī mērenajā joslā. Lielākā daļa fikusu sugu ražo ēdamas vīģes, kas ir ļoti svarīgs ēdiena avots lokālai faunai. Lietošanai uzturā cilvēkiem visbiežāk un jau kopš antīkās vēstures tiek audzēts vīģeskoks. Tropos fikusies arī ir liela kulturāla nozīme - gan kā reliģiskam simbolam, gan praktisku iemeslu dēļ.
Fikusu ģints ir morfoloģiski un funkcionāli daudzveidīga ģints, kuras sugas nosedz plašu ekoloģisko nišu klāstu; lielākā daļa augu ir mūžzaļi, bet dažas lapkoku sugas ir endēmiskas un sastopamas tikai ārpus tropu joslas un augstienēs.[2] Fikusu sugām ir raksturīga unikāla ziedkopu uzbūve un ļoti konkrēta apputeksnēšanās metode, izmantojot Agaonidae dzimtas lapsenes.[1]
Individuālas fikusu šķirnes var būt grūti identificēt, bet fikusu ģints kā tāda ir viegli atpazīstama - daudzām sugām ir gaisa saknes un augļi ir vīģes.
Fikusi (Ficus) ir ģints zīdoku dzimtā, kurā ietilpst aptuveni 850 koku, krūmu u.c. augu sugu. Dabā fikusi ir sastopami tropu joslā ar dažiem izņēmumiem, kas aug arī mērenajā joslā. Lielākā daļa fikusu sugu ražo ēdamas vīģes, kas ir ļoti svarīgs ēdiena avots lokālai faunai. Lietošanai uzturā cilvēkiem visbiežāk un jau kopš antīkās vēstures tiek audzēts vīģeskoks. Tropos fikusies arī ir liela kulturāla nozīme - gan kā reliģiskam simbolam, gan praktisku iemeslu dēļ.
Fikusu ģints ir morfoloģiski un funkcionāli daudzveidīga ģints, kuras sugas nosedz plašu ekoloģisko nišu klāstu; lielākā daļa augu ir mūžzaļi, bet dažas lapkoku sugas ir endēmiskas un sastopamas tikai ārpus tropu joslas un augstienēs. Fikusu sugām ir raksturīga unikāla ziedkopu uzbūve un ļoti konkrēta apputeksnēšanās metode, izmantojot Agaonidae dzimtas lapsenes.
Individuālas fikusu šķirnes var būt grūti identificēt, bet fikusu ģints kā tāda ir viegli atpazīstama - daudzām sugām ir gaisa saknes un augļi ir vīģes.
Pokok Ara atau pokok Kayu Ara, (bahasa Inggeris: ficus) merupakan genus untuk kira-kira 800 spesies pokok berkayu, pokok renek, dan pokok menjalar dalam famili Moraceae. Pokok ini berasal dari seluruh kawasan tropika, dengan beberapa spesies yang bertumbuh juga di kawasan iklim sederhana yang hangat. Kebanyakan spesies adalah malar hijau, sedangkan pokok-pokok di kawasan iklim sederhana dan kawasan yang mempunyai musim kering yang panjang adalah pokok luruh daun.
Genus ini termasuk satu spesies, Common fig (F. carica), yang menghasilkan buah perdagangan yang dipanggil "buah ara". Buah daripada banyak spesies yang lain juga boleh dimakan walaupun tidak beberapa popular. Contoh-contoh pokok ara yang lain termasuk Pokok Bo dan subgenus banyan. Terdapat Pokok Ara Wild Willowleaf yang luar biasa besarnya di Afrika Selatan yang dilindungi oleh Simpanan Alam Semula Jadi Wonderboom.
Buah ara yang dikeringkan juga dipanggil buah tin, sempena nama pokok Ara dalam Al Quran. Ini kerana jemaah haji membeli buah dari pedagang Arab yang memanggilnya dengan nama tempatan. Terdapat pendapat yang menyatakan buah tin merupakan antar tumbuhan terawal yang ditanam manusia.[2]
Buah pokok ara (buah-buahan hiasan yang digelarkan "sikonium") yang berbentuk bebawang berasal daripada bunga. Bahagian dalam untuk buah ini geronggang dan dilapiskan oleh biji-biji kecil yang berwarna merah. Buah ini mempunyai satu lubang kecil ("ostiol") pada hujungnya yang dipergunakan oleh penyengkat ara untuk merayap ke dalam untuk mendebungakan buah/bunga.
Kebanyakan pokok ara mempunyai dua jenis jantina:
Penyengat ara hanya hidup di dalam bunga kaprifig kerana bunga betina terlalu panjang untuk penyengat bertelur di dalamnya. Serangga ini mendebungakan bunga dengan debunga daripada pokok yang dihidupnya. Oleh itu, buah ara yang mengandungi biji yang matang juga mengandungi banyak penyengat yang mati di dalamnya.
Ketika sebiji kaprifig masak, lagi sebiji kaprifig akan disiapkan untuk didebungakan. Pokok ara tropika menghasilkan buah secara berterusan, dan membolehkan haiwan yang makan buah-buahan untuk hidup dalam tempoh-tempoh antara masta-masta. Di kawasan iklim sederhana, penyengat berhibernat di dalam buah ara. Buah kaprifig di kawasan iklim sederhana ini berbentuk kecil dan digelarkan "breba". Terdapat tiga hasil tanaman setahun untuk kaprifig, dan dua hasil setahun untuk pokok buah betina di kawasan iklim ini. Sesetengah buah betina tidak memerlukan pendebungaan, dan akan menghasilkan buah tanpa biji yang subur jika tidak adanya penyengat.
Biasanya, terdapat hanya satu spesies penyengat tunggal yang berupaya mendebungakan bunga bagi setiap spesies pokok ara dan oleh itu, penanaman pokok ara di luar kawasan asalnya akan menyebabkan pokok yang mandul. Umpamanya, walaupun 60 spesies telah diperkenalkan ke Hawaii, hanya empat jenis di sana dapat membiak.
Pokok ara boleh juga dibiakkan dengan mudah daripada keratan tunas.
Pada Jun 2006, telah dilaporkan bahawa Pokok Ara yang bertarikh 11,400 tahun dahulu telah di temui di Gilgal I, sebuah kampung di Lembah Jordan Bawah yang terletak hanya 8 batu di utara bandar Jericho kuno.
Berdasarkan keterangan ikut keadaan daripada spesimen-spesimen awetan itu yang menunjukkan bahawa pokok-pokok itu adalah jenis mutasi yang tidak dapat membiak dengan cara yang biasa, pakar-pakar telah memastikan bahawa pokok-pokok ara itu telah ditanam dengan sengaja dan oleh itu, merupakan tanaman manusia yang pertama. Dengan itu, gandum dan rai yang ditanam seribu tahun kemudian kini merupakan tanaman yang berikutnya.
Pokok Ara merupakan sumber yang baik untuk flavonoid dan polifenol. [3]. Apabila buah ara disukat untuk kandungan bahan antioksidanya, didapati bahawa 40 gram buah ara kering atau juga dikenali sebagai buah Tin (dua biji buah ara yang sederhana saiznya) boleh meningkatkan keupayaan bahan antioksida plasma. [4] Pokok Ara juga mengandungi kandungan serabut yang terbanyak, berbanding buah-buahan yang lain, baik kering mahupun segar.
Pokok Ara atau pokok Kayu Ara, (bahasa Inggeris: ficus) merupakan genus untuk kira-kira 800 spesies pokok berkayu, pokok renek, dan pokok menjalar dalam famili Moraceae. Pokok ini berasal dari seluruh kawasan tropika, dengan beberapa spesies yang bertumbuh juga di kawasan iklim sederhana yang hangat. Kebanyakan spesies adalah malar hijau, sedangkan pokok-pokok di kawasan iklim sederhana dan kawasan yang mempunyai musim kering yang panjang adalah pokok luruh daun.
Genus ini termasuk satu spesies, Common fig (F. carica), yang menghasilkan buah perdagangan yang dipanggil "buah ara". Buah daripada banyak spesies yang lain juga boleh dimakan walaupun tidak beberapa popular. Contoh-contoh pokok ara yang lain termasuk Pokok Bo dan subgenus banyan. Terdapat Pokok Ara Wild Willowleaf yang luar biasa besarnya di Afrika Selatan yang dilindungi oleh Simpanan Alam Semula Jadi Wonderboom.
Buah ara yang dikeringkan juga dipanggil buah tin, sempena nama pokok Ara dalam Al Quran. Ini kerana jemaah haji membeli buah dari pedagang Arab yang memanggilnya dengan nama tempatan. Terdapat pendapat yang menyatakan buah tin merupakan antar tumbuhan terawal yang ditanam manusia.
Voor het gelijknamige slakkengeslacht, zie Ficus (slakken). Ficus is de botanische naam van een geslacht (genus) in de moerbeifamilie (Moraceae). Het telt zo'n 750 soorten. In de keuken en aan tafel is het genus het meest bekend van de vijg, in de huiskamer van de kamerplant, de "ficus".
Biologisch is het genus zeer boeiend vanwege de bestuivingsecologie, waarbij elke soort zijn eigen wespje heeft.
... · Artocarpus · Broussonetia · Dorstenia · Ficus · Maclura · Morus · ...
Ficus is de botanische naam van een geslacht (genus) in de moerbeifamilie (Moraceae). Het telt zo'n 750 soorten. In de keuken en aan tafel is het genus het meest bekend van de vijg, in de huiskamer van de kamerplant, de "ficus".
Biologisch is het genus zeer boeiend vanwege de bestuivingsecologie, waarbij elke soort zijn eigen wespje heeft.
Fikenslekta (Ficus) er ei planteslekt i morbærfamilien. Ho omfattar mellom anna fikentreet, som er kjend for frukta fiken og fikenblad, banyantre med kraftige luftrøter, bodhitre eller Ficus religiosa og den utbreidde potteplanten bjørkefiken.
Det er rundt 850 ulike artar i fikenslekta, som kan veksa til buskar eller tre. Plantane inneheld mjølkesaft. Blomstrane er einkjønna og små. Dei veks i store mengder inni ei hol, rundvoren akse med opning i toppen. Heile blomsterstanden dannar ei enkeltfrukt.
Dei fleste lever i tropisk klima. Fikentre kan dyrkast i potter i Noreg, men toler frost dårleg.
Fikenslekta (Ficus) er ei planteslekt i morbærfamilien. Ho omfattar mellom anna fikentreet, som er kjend for frukta fiken og fikenblad, banyantre med kraftige luftrøter, bodhitre eller Ficus religiosa og den utbreidde potteplanten bjørkefiken.
Det er rundt 850 ulike artar i fikenslekta, som kan veksa til buskar eller tre. Plantane inneheld mjølkesaft. Blomstrane er einkjønna og små. Dei veks i store mengder inni ei hol, rundvoren akse med opning i toppen. Heile blomsterstanden dannar ei enkeltfrukt.
Dei fleste lever i tropisk klima. Fikentre kan dyrkast i potter i Noreg, men toler frost dårleg.
Fikenslekten (Ficus) er en slekt i morbærfamilien.
De er trær, busker, klatreplanter og noen ganger forvedede epifytter. De kan være eviggrønne eller løvfellende, og hele planten inneholder melkesaft. Kvelerfikenene starter livet som epifytter, men etter hvert når røttene ned til marka, og til slutt kan fikenen omslutte hele det opprinnelige treet. Bladene sitter som regel spredt, men kan en sjelden gang være motsatte eller kransstilte; de er enkle eller flikete.[1]
Blomsterstanden (syconium) er karakteristisk for slekten. Den er pæreformet eller rund, og mange små blomster sitter på innsiden. Noen arter har hannblomster, galleblomster (sterile hunnblomster) og fruktbare hunnblomster sammen i hver blomsterstand, mens andre har hann- og galleblomster i noen blomsterstander og fruktbare hunnblomster i andre. Enkeltfrukten er en akene, men hele blomsterstanden svulmer opp og danner en sammensatt frukt med mange frø.[1]
Pollineringen utføres av fikenveps, som hovedsakelig tilhører familien Agaonidae. De kryper inn i den lille åpningen i toppen av blomsterstanden og legger egg. Vepselarvene eter galleblomstene. Fikenvepsene har utviklet seg i koevolusjon med fiken, og taksonomien for fikenvepsene tilsvarer taksonomien for fikenslekten.[2][3]
Det er omtrent 750 arter av fiken, så slekten er en av de mest artsrike blant blomsterplantene. De er utbredt i alle tropiske og subtropiske strøk med noen arter i tempererte områder. Det er spesielt mange arter i Sørøst-Asia, og i den forholdsvis lille nasjonalparken Bukit Lambir i Sarawak er det 77 arter.[4]
Fiken spiller en betydelig rolle i alle tropiske regnskoger, og fruktene er viktige for fugler, flaggermus og primater. Fruktene hos ulike fikenarter er tilpasset spesielle fruktetere. Frukter som etes av fugler, er små, myke, fargerike, duftløse og sitter langs greinene. Hvis det helst er flaggermus som eter fruktene, er de større, harde, uten kontrast til bakgrunnen, duftende og sitter på stammen (kauliflori), eller et stykke unna bladverket.[5]
Fiken plantes som prydtrær i varme strøk og brukes som stueplanter i kaldere områder.[6] Hos én art, ekte fiken, har fruktene stor økonomisk betydning, og hos noen andre arter brukes fruktene lokalt. Veden er myk og inneholder melkesaft og blir derfor lite brukt. Morbærfiken ble likevel brukt til å lage mumiekister i oldtidens Egypt. Buddhistene mener at Buddha satt under en gudefiken da han ble opplyst.
Ficus macrophylla
Luftrøtter hos en epifytt
Frukt hos Ficus exasperata
Kauliflori hos Ficus gilletii
Snitt gjennom en moden ekte fiken
. PMID 20679219. doi:10.1073/pnas.1008773107. 
Fikenslekten (Ficus) er en slekt i morbærfamilien.
De er trær, busker, klatreplanter og noen ganger forvedede epifytter. De kan være eviggrønne eller løvfellende, og hele planten inneholder melkesaft. Kvelerfikenene starter livet som epifytter, men etter hvert når røttene ned til marka, og til slutt kan fikenen omslutte hele det opprinnelige treet. Bladene sitter som regel spredt, men kan en sjelden gang være motsatte eller kransstilte; de er enkle eller flikete.
Blomsterstanden (syconium) er karakteristisk for slekten. Den er pæreformet eller rund, og mange små blomster sitter på innsiden. Noen arter har hannblomster, galleblomster (sterile hunnblomster) og fruktbare hunnblomster sammen i hver blomsterstand, mens andre har hann- og galleblomster i noen blomsterstander og fruktbare hunnblomster i andre. Enkeltfrukten er en akene, men hele blomsterstanden svulmer opp og danner en sammensatt frukt med mange frø.
Pollineringen utføres av fikenveps, som hovedsakelig tilhører familien Agaonidae. De kryper inn i den lille åpningen i toppen av blomsterstanden og legger egg. Vepselarvene eter galleblomstene. Fikenvepsene har utviklet seg i koevolusjon med fiken, og taksonomien for fikenvepsene tilsvarer taksonomien for fikenslekten.
Det er omtrent 750 arter av fiken, så slekten er en av de mest artsrike blant blomsterplantene. De er utbredt i alle tropiske og subtropiske strøk med noen arter i tempererte områder. Det er spesielt mange arter i Sørøst-Asia, og i den forholdsvis lille nasjonalparken Bukit Lambir i Sarawak er det 77 arter.
Fiken spiller en betydelig rolle i alle tropiske regnskoger, og fruktene er viktige for fugler, flaggermus og primater. Fruktene hos ulike fikenarter er tilpasset spesielle fruktetere. Frukter som etes av fugler, er små, myke, fargerike, duftløse og sitter langs greinene. Hvis det helst er flaggermus som eter fruktene, er de større, harde, uten kontrast til bakgrunnen, duftende og sitter på stammen (kauliflori), eller et stykke unna bladverket.
Fiken plantes som prydtrær i varme strøk og brukes som stueplanter i kaldere områder. Hos én art, ekte fiken, har fruktene stor økonomisk betydning, og hos noen andre arter brukes fruktene lokalt. Veden er myk og inneholder melkesaft og blir derfor lite brukt. Morbærfiken ble likevel brukt til å lage mumiekister i oldtidens Egypt. Buddhistene mener at Buddha satt under en gudefiken da han ble opplyst.
Ficus macrophylla
Luftrøtter hos en epifytt
Frukt hos Ficus exasperata
Kauliflori hos Ficus gilletii
Snitt gjennom en moden ekte fiken
Hasło w Wikisłowniku Figowiec, fikus (Ficus L.) – rodzaj roślin z rodziny morwowatych (Moraceae Link), do niedawna obejmujący ok. 1200 gatunków, z których część została obecnie wydzielona w odrębne rodzaje tej rodziny. Obejmuje gatunki starego świata, głównie tropikalnej części Azji, Australii i wysp Oceanii oraz zach. Afryki. Nieliczne gatunki występują w basenie Morza Śródziemnego (głównie uprawny figowiec pospolity (Ficus carica) (figa). 1 gatunek we florze Polski występuje jako efemerofit[2]. Gatunkiem typowym jest Ficus carica L.[3].
Duże drzewa, krzewy, pnącza (w uprawach doniczkowych rośliny zwisające), epifity[4]. Kwiaty drobne, zamknięte całkowicie w dnie kwiatowym. Owoce mając postać drobnych, podobnych do nasion niełupek otoczonych przez rozrośnięte, mięsiste dno kwiatowe, tworzące specyficzny owocostan zwany figą lub sykonium[5][6]. Wszystkie gatunki figowca zawierają sok mleczny.
Uprawiane odmiany figowca pospolitego mogą wytwarzać figi partenokarpicznie, czyli bez zapylenia[7], podczas gdy w warunkach naturalnych kwiaty figowców zapylane są przez bleskotki z rodziny Agaonidae. Dany gatunek figowca jest zapylany tylko przez jeden lub kilka kryptogatunków owadów[8]. Cykl rozwojowy bleskotek i figowców jest przykładem mutualizmu i skutkiem koewolucji. Larwy bleskotek rozwijają się w żeńskich kwiatach figowca. Samce po wykluciu odnajdują kwiaty z niewyklutymi samicami, które zapładniają, po czym giną wewnątrz figi. U niektórych gatunków nie gną od razu, lecz, wygryzając otwór w ścianie figi, pomagają wydostać się z niej samicom. Samice, uprzednio zapłodnione, wydostają się z zalążni kwiatów żeńskich, którymi się żywiły i przechodzą do kwiatów męskich, zbierając pyłek do swoich kieszeni pyłkowych. Po zgromadzeniu pyłku samice opuszczają rodzimą figę i poszukują innych fig właściwego gatunku, posiadających dojrzałe do zapylenia kwiaty żeńskie. Światło otworu kwiatostanu (figi), przez który samice bleskotek dostają się do jego wnętrza jest na tyle wąskie, że przeciskanie się przezeń skutkuje oderwaniem skrzydeł i innych wystających elementów ciała. Zaczopowanie otworu fragmentami ciała bleskotek utrudnia penetrację figi przez inne zwierzęta roślinożerne. Samice bleskotek wewnątrz figi zapylają kwiaty żeńskie i składają w nich jaja. Zwykle nie udaje im się złożyć jaj we wszystkich zapylonych kwiatach, przez co larwy zjadają jedynie część nowo powstałych owoców. W sytuacji, gdy liczba owoców zasiedlonych przez larwy jest zbyt duża (w kategoriach strategii stabilna ewolucyjnie), a więc liczba owoców, które wydadzą nasiona jest mała, roślina może taką figę odrzucić, nie inwestując w jej rozwój. W takiej sytuacji samica bleskotki po złożeniu jaj ginie wewnątrz figi. Sytuacja u figowców dwupiennych jest podobna, ale odmienna. U gatunków tych wytwarzane są bądź figi żeńskie, bądź męskie. Te ostatnie zawierają jednak oprócz kwiatów męskich kwiaty pseudożeńskie, które są wykorzystywane przez bleskotki do składania jaj i rozwoju larw, podczas gdy jaja złożone w figach żeńskich nie rozwijają się[9].
Bosscheria de Vriese & Teijsm., Caprificus Gasp., Covellia Gasp., Cystogyne Gasp., Dammaropsis Warb., Erythrogyne Gasp., Galoglychia Gasp., Gonosuke Raf., Macrophthalmia Gasp., Mastosuke Raf., Necalistis Raf., Oluntos Raf., Pella Gaertn., Perula Raf., Pharmacosycea Miq., Pogonotrophe Miq., Rephesis Raf., Stilpnophyllum (Endl.) Drury, Sycodendron Rojas Acosta, Sycomorphe Miq., Sycomorus Gasp., Synoecia Miq., Tenorea Gasp., Tremotis Raf., Urostigma Gasp., Varinga Raf., Visiania Gasp.[10]
Rodzaj należący do plemienia Ficeae, rodziny morwowatych (Moraceae Link), która wraz z siostrzanym kladem pokrzywowatymi należy do kladu różowych w obrębie okrytonasiennych[1].
morwowateArtocarpeae
Moreae
Maclureae
Dorstenieae
Ficeae
Castilleae
Gromada okrytonasienne Cronquist, podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa ukęślowe Takht. ex Reveal & Tahkt., nadrząd Utricanae Takht. ex Reveal, rząd pokrzywowce Dumort., rodzina morwowate Link., plemię Ficeae Dumort., podplemię Ficinae Miq. in Mart., rodzaj figowiec (Ficus L.)[11].
Figowiec, fikus (Ficus L.) – rodzaj roślin z rodziny morwowatych (Moraceae Link), do niedawna obejmujący ok. 1200 gatunków, z których część została obecnie wydzielona w odrębne rodzaje tej rodziny. Obejmuje gatunki starego świata, głównie tropikalnej części Azji, Australii i wysp Oceanii oraz zach. Afryki. Nieliczne gatunki występują w basenie Morza Śródziemnego (głównie uprawny figowiec pospolity (Ficus carica) (figa). 1 gatunek we florze Polski występuje jako efemerofit. Gatunkiem typowym jest Ficus carica L..
As figueiras, também conhecidas como fícus,[1] são plantas, geralmente árvores, do gênero Ficus, da família Moraceae. Há cerca de 755 espécies de figueiras no mundo,[2] especialmente em regiões de clima tropical e subtropical e onde haja presença de água. O gênero Ficus é um dos maiores do Reino Vegetal.
As figueiras podem crescer de forma enérgica e por isso não é indicado que se cultivem figueiras de grande porte perto de casas, pois o crescimento de suas raízes têm a capacidade de deformar as paredes das residências.
Por fornecerem alimentos a aves, símios, morcegos e outros animais dispersores de sementes, têm importância na preservação das vegetações nativas tropicais e subtropicais. Os figos caídos no solo e na água servem também de alimentos a vários outros animais, incluindo peixes e insetos.
As figueiras são normalmente árvores, embora algumas espécies não cresçam muito e permaneçam como arbustos. Outras são trepadeiras, como o Ficus pumila, havendo ainda espécies rasteiras. Em todos os casos são plantas lenhosas, muitas com caule de forma irregular ou escultural, com raizes adventícias e superficiais. As folhas são alternas, usualmente providas de látex. Nas extremidades dos galhos ocorrem estípulas. As flores são diminutas, unissexuais, reunidas em inflorescências especiais denominadas sicónios, que consistem em um receptáculo fechado, com as flores inseridas no lado de dentro, e um orifício de saída no ápice, ou ostíolo. A expressão sicónio tem origem no nome de figo em grego (sykon). Os frutos são aquênios que amadurecem dentro do próprio sicónio, formando, por consequência, uma infrutescência.
As principais diferenças entre as espécies referem-se ao porte, forma do caule, forma, textura e consistência das folhas, cor, textura e forma dos sicónios. Há quatro subgêneros[3] de Ficus separados entre si por características microscópicas em suas pequenas flores ou pela ocorrência de plantas dióicas (hermafroditas e femininas) ou de monóicas (hermafroditas). Outros autores[4](Berg, C.C. 2005) propõem 6 subgêneros: Pharmacosycea, Urostigma, Sycomorus, Ficus, Sycidium, e Synoecia.
As figueiras possuem um dos sistemas de reprodução mais curiosos da natureza. Suas flores, encerradas nos sicónios, não têm contato direto com o ambiente externo, de forma que o pólen não pode ser transferido de uma planta a outra espontaneamente.
Há uma série de espécies de vespas polinizadoras minúsculas que se aproveitam da proteção do sicónio para depositar seus ovos. Elas procuram sicónios cujas flores femininas estejam maduras, e depositam seus ovos em seus ovários. As larvas, ao eclodirem, se alimentam dos tecidos internos do sicónio. Quando atingem a fase adulta, os machos fecundam as fêmeas e, mais tarde, morrem, sem saírem dos figos, pois somente as vespas femininas são aladas. As fêmeas então procuram sair pelo ostíolo, passando pelas paredes internas do sicónio. Neste momento as flores masculinas estão maduras, de modo que as fêmeas são impregnadas de pólen, antes destas abandonarem os figos. As fêmeas então repetirão o ciclo de vida, procurando um sicónio com flores femininas para depositar seus ovos, e ao mesmo tempo fertilizar as flores femininas maduras com o pólen trazido do sicónio onde nasceram. As sementes, necessárias à propagação das figueiras, serão formadas a partir das flores polinizadas.
Quanto ao tipo de reprodução, existem dois tipos de figueiras, as monóicas e as dióicas.
As monóicas produzem figos com flores masculinas e femininas de estilete curto e longo. Nas flores femininas de estilete curto, crescem as larvas das vespas, e nas femininas de estilete longo, são formadas as sementes. Todas as figueiras nativas do continente americano são monóicas.
As figueiras dióicas se apresentam com dois tipos de plantas: as masculinas e as femininas. As plantas masculinas produzem figos que contêm as flores femininas de estile curto, onde as vespas machos e fêmeas crescem, e as flores masculinas, de onde é coletado o pólen. Os sicónios das plantas masculinas são designados por caprifigos. As plantas femininas produzem figos que possuem flores femininas de estilete longo, onde as sementes se formam, e também flores masculinas estéreis.
As figueiras da espécie Ficus carica, onde crescem os figos comestíveis, são dióicas. Os figos comestíveis crescem nas plantas femininas, já que os caprifigos não são saborosos.
No Brasil são cultivadas somente as figueiras femininas da espécie Ficus carica, por isso a reprodução destas figueiras é feita por meio de estacas, já que os figos cultivados não possuem sementes. Os figos crescem neste caso por um processo biológico designado por partenocarpia. Na Europa e do Oriente Médio vários figueirais da espécie Ficus carica são cultivados sob a presença da vespa polinizadora e os figos comestíveis cultivados podem conter sementes viáveis. Para que os figos sejam polinizados, levam-se figos masculinos, de onde saem as vespas polinizadoras, aos figueirais. Este processo de cultivo é designado de caprificação. Os figos secos importados da Turquia são cultivados desta forma.
As figueiras ocorrem em todos os continentes, com exceção da Antártica.
A figueira do figo comestível (Ficus carica) é a primeira planta descrita na Bíblia, quando Adão se veste com suas folhas, ao notar que está nu.[5] A origem da espécie parece ser do Oriente Médio.
O figo comestível era cultivado em todas as civilizações do Mediterrâneo na antigüidade, incluindo os povos egípcios, judeus, gregos e romanos. O figo comestível tinha a vantagem de poder ser secado e se manter adequado à alimentação durante meses. Para atravessar o deserto, os povos antigos do Oriente Médio e norte da África utilizavam frutas secas, entre elas o figo, ricas em nutrientes e fáceis de conservar.
Como as espécies ocorrem nos continentes americano, africano, asiático, na Europa e na Oceania existem várias tradições culturais dos povos destes continentes, incluindo tradições religiosas, que tratam de figueiras.
O figo é considerado um fruto sagrado para os judeus. Ele faz parte dos sete alimentos que crescem na Terra Prometida, segundo a Torá (Deut. 8), o Antigo Testamento dos cristãos. São eles: trigo, cevada, uva, figo, romã, oliva e tâmara (representando o mel).
Para os budistas, a figueira Ficus religiosa é venerada pois, debaixo de uma delas, Buda teria alcançado a sua revelação religiosa.
Na Grécia antiga, o figo era considerado um importante alimento e a sua exportação era proibida.
A descoberta, por arqueólogos israelenses, de que o figo já era cultivado na Cisjordânia há 11 400 anos[6] demonstra que, desde o neolítico, o figo é ingrediente importante no farnel de muitas civilizações, especialmente o figo seco, pois era conservado e armazenado para consumo em épocas adversas, como o inverno.
No Egito antigo, o figo era o alimento usado para a engorda do ganso para a produção do foie gras (o fígado de ganso gordo). Ainda no Egito, ele era também utilizado no preparo de pães artísticos, acrescentados à massa. Na Roma antiga, a técnica de engorda do ganso foi introduzida por Marco Gávio Apício (gastrónomo romano do séc. I d.C.). Ao lado do queijo e da cevada, o figo tinha um papel de destaque na Grécia antiga, principalmente em Esparta.
Os maias e os astecas utilizavam a casca de figueiras nativas da região para produzir o papel utilizado nos seus livros sagrados.
As figueiras podem ser cultivadas de duas formas principais: por semeadura e por estaquia.
O cultivo por semeadura pode ser feito no caso de se obter sementes viáveis de figos. Isto ocorre quase sempre nos locais onde a figueira é nativa.
O cultivo por estaquia é empregado no cultivo de figueiras da espécia Ficus carica no Brasil e também quando não se dispõe de sementes da espécie.
As figueiras, também conhecidas como fícus, são plantas, geralmente árvores, do gênero Ficus, da família Moraceae. Há cerca de 755 espécies de figueiras no mundo, especialmente em regiões de clima tropical e subtropical e onde haja presença de água. O gênero Ficus é um dos maiores do Reino Vegetal.
As figueiras podem crescer de forma enérgica e por isso não é indicado que se cultivem figueiras de grande porte perto de casas, pois o crescimento de suas raízes têm a capacidade de deformar as paredes das residências.
Por fornecerem alimentos a aves, símios, morcegos e outros animais dispersores de sementes, têm importância na preservação das vegetações nativas tropicais e subtropicais. Os figos caídos no solo e na água servem também de alimentos a vários outros animais, incluindo peixes e insetos.
Figovník alebo fikus[1] (zastarano: fík[2][3]; lat. Ficus) je rod rastlín z čeľade morušovité (Moraceae).
Slovenským názvom fikus sa v užšom zmysle označujú len ozdobné (najmä ozdobné izbové) druhy z tohto rodu, a to najmä tie, ktoré majú tvrdé lesklé tmavozelené elipsovité listy.[4][5][6][7]
Do rodu figovník patrí viac ako 800 druhov tropických i subtropických drevín. Figovníky vytvárajú druhotné kmene zo vzdušných koreňov. V našich podmienkach sa tropické druhy pestujú ako okrasné rastliny. Figovník obyčajný (Ficus carica) je subtropický druh z okolia Stredozemného mora (pestovaný ale aj na Slovensku), ktorého plody (figy) sa k nám dovážajú.
Plody (figy) figovník obyčajného (Ficus carica)
Plody Ficus aspera
Figovník alebo fikus (zastarano: fík; lat. Ficus) je rod rastlín z čeľade morušovité (Moraceae).
Slovenským názvom fikus sa v užšom zmysle označujú len ozdobné (najmä ozdobné izbové) druhy z tohto rodu, a to najmä tie, ktoré majú tvrdé lesklé tmavozelené elipsovité listy.
Do rodu figovník patrí viac ako 800 druhov tropických i subtropických drevín. Figovníky vytvárajú druhotné kmene zo vzdušných koreňov. V našich podmienkach sa tropické druhy pestujú ako okrasné rastliny. Figovník obyčajný (Ficus carica) je subtropický druh z okolia Stredozemného mora (pestovaný ale aj na Slovensku), ktorého plody (figy) sa k nám dovážajú.
Fikussläktet (Ficus) är ett växtsläkte i familjen mullbärsväxter och omfattar omkring 800 arter som är spridda världen över i jordens tropiska och subtropiska områden. Släktet är mycket mångskiftande och består av både träd och buskar.
Många av släktets arter odlas som prydnadsväxter, exempelvis är benjaminfikus och fönsterfikus vanliga krukväxter i Sverige. En art, fikon (F. carica), odlas kommersiellt för sina frukter. Fikusar har i försök konstaterats ta upp och binda giftiga ämnen ur luften, exempelvis bensen, formaldehyd och xylen/toluen[1].
Wikimedia Commons har media som rör Fikussläktet.
Fikussläktet (Ficus) är ett växtsläkte i familjen mullbärsväxter och omfattar omkring 800 arter som är spridda världen över i jordens tropiska och subtropiska områden. Släktet är mycket mångskiftande och består av både träd och buskar.
Många av släktets arter odlas som prydnadsväxter, exempelvis är benjaminfikus och fönsterfikus vanliga krukväxter i Sverige. En art, fikon (F. carica), odlas kommersiellt för sina frukter. Fikusar har i försök konstaterats ta upp och binda giftiga ämnen ur luften, exempelvis bensen, formaldehyd och xylen/toluen.
Включає понад 800 видів дерев, кущів, ліан, епіфітів та інших типів рослин (докладніше див. Список видів роду фікус). Більшість видів — вічнозелені, деякі — листопадні. За сучасною систематикою роду Ficus, ці види належать до 12 секцій і 6 підродів[1]. Найвідомішим представником роду є інжирне дерево, смоква або фіґа (Ficus carica L.).
Chi Sung hay còn gọi chi sung đa, chi sung si, chi sanh si, chi đa đề, chi si đa (danh pháp khoa học: Ficus 
/ˈfɪkʊs/)[2] là một chi thực vật gồm khoảng 850 loài cây thân gỗ, cây bụi, dây leo, biểu sinh và bán biểu sinh trong họ Dâu tằm (Moraceae). Quả của hầu hết các loài trong chi này đều có thể ăn được mặc dù chúng chỉ có giá trị kinh tế quan trọng ở cấp địa phương. Nhưng, chúng là loại thức ăn cực kỳ quan trọng đối với các loài hoang dã.
_4.jpg)
Commons ponúka multimediálne súbory na tému 
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému 
|coauthors= bị phản đối (trợ giúp)
Chi Sung hay còn gọi chi sung đa, chi sung si, chi sanh si, chi đa đề, chi si đa (danh pháp khoa học: Ficus /ˈfɪkʊs/) là một chi thực vật gồm khoảng 850 loài cây thân gỗ, cây bụi, dây leo, biểu sinh và bán biểu sinh trong họ Dâu tằm (Moraceae). Quả của hầu hết các loài trong chi này đều có thể ăn được mặc dù chúng chỉ có giá trị kinh tế quan trọng ở cấp địa phương. Nhưng, chúng là loại thức ăn cực kỳ quan trọng đối với các loài hoang dã.
Преимущественно в тропических странах (на островах и побережьях Индийского и Тихого океанов, в южной Африке и в Средиземноморье), редко — в умеренном климате. Ficus carica (смоковница), например, растёт и плодоносит в Крыму, Закавказье, Средней Азии.
Многие виды фикусов — полезные растения.
Наибольшее значение в промышленном отношении они имеют как дающие каучук: Ficus elastica (Суматра), Ficus nymphaeifolia, Ficus populnea, Ficus radula, Ficus sylvestris (Бразилия), Ficus elliptica и Ficus prinoiddes (Колумбия, Эквадор).
Плоды некоторых представителей рода (Ficus carica, Ficus sycomorus, Ficus religiosa, Ficus rumphii, Ficus bengalensis) съедобны, содержат до 75 % сахаров (глюкоза, фруктоза); эти растения вошли в культуру в незапамятные времена.
В дождевых лесах плоды фикусов — основная часть корма млекопитающих и птиц, листья и древесина — насекомых.
В Мексике, Центральной Африке из листьев делают крыши домов и навесы.
Лист Ficus carica используют в качестве лекарственного сырья — Folium Ficusi caricae. Собирают после снятия плодов в сентябре — октябре и высушивают, используя для получения препарата «Псоберан». Действующие вещества — кумарины, главные из них — псорален и бергаптен. Псоберан используется для лечения гнёздной плешивости и витилиго. Плоды инжира используются как лёгкое слабительное (сироп) при кашле, а также входят в состав препарата «Кафиол»[5].
Некоторые виды (Ficus laccifera, Ficus religiosa, Ficus bengalensis) доставляют шеллак, или гуммилак (гумми, вытекающее от укусов лакового червеца).
Фиговое дерево — одно из двух священных деревьев у мусульман; почитается также индуистами и буддистами.
Народы индийского штата Мегхалая несколько веков назад научились использовать корни каучуконосного фикуса для выращивания живых мостов. Для этого через препятствие перекидывают бамбуковые шесты и направляют на них корни, которые постепенно дорастают до противоположной стороны[6], процесс «строительства» длится 10—15 лет. Живые мосты могут достигать длины 30 метров и выдерживать вес более 50 человек[7]. Выращивание таких мостов практичнее строительства деревянных, так как там выпадает более 11000 мм осадков за год и мёртвая древесина быстро сгнивает. Возраст некоторых мостов достигает 500 лет[6][8].
По особенностям роста большинство фикусов – прямостоячие одноствольные древесные растения, пригодные для озеленения интерьеров в качестве солитёрных растений или компонентов фитокомпозиций (структурные или акцентные виды)[9].
Подроды:
По информации базы данных The Plant List (2013), род включает 841 вид[10]. Некоторые из них:
Плоды Ficus aspera
Ficus variegata в Гонконге
榕屬（學名：Ficus），又名無花果屬，是桑科內的其中一屬也是無花果族（學名：Ficeae）的唯一屬，內裡包含近八百種的樹木、灌木及藤本植物等。它們原為熱帶雨林的原生品種，但也有部份延伸至暖溫帶，常被統稱為榕樹。其中一種最廣為人知的品種就是無花果（F. carica）。前者被當作水果而廣泛種植的溫帶物種，原產於中亞和地中海地區（從阿富汗 葡萄牙）。許多其他品種的果實也是可供食用，是野外求生中常當為應急食品的食物，也是野生動物們的大餐。榕屬植物也在文化方面或是實用性上有相當關聯。
本屬是在生態圈中包含喬木、灌木和藤本，型態變化大的一屬。大部分為常綠，但有些落葉品種會攀附在喬木到高處以得到陽光[1]。本屬植物因其特殊的隱頭花序和與榕果小蜂型成的特殊授粉系統而容易辨認。
要在眾多在本屬植物分辨出是哪種是很困難，但分辨本屬植物與其他植物卻是相當容易[2]。有些具有氣根和獨特的型態和習性，它們的果實和其他植物比起來就像是消失了。本屬植物的果實其實是一種閉鎖的花序，也被稱為隱頭花序，甕狀結構中佈滿了本屬植物真正的小花。其特別的授粉系統是藉由一種微小且高度特化的蜂，即榕果小蜂進入這些半封閉的花序產卵時同時也完成授粉程序，此舉也令生物學家驚異，認為是自然界中的奇蹟[3]。最後，它們都各自擁有一些共同植物特徵。所有榕屬植物皆有白色且乾燥後會呈黃色的汁液（乳膠），有些含量甚至更豐富。嫩枝皆有一對托葉或是形成托葉鞘保護嫩枝直到脫落。而且在葉片基部的側邊葉脈呈現斜狀，且和其他側邊葉脈不同的是與中央葉脈呈現銳角，此特徵也被稱為"三脈葉"（tri-veined）。
本屬植物並沒有很明確的化石留存。但是，目前的分子時鐘估計說明本屬是至少存在6千~8千萬年，相當古老的一屬[3]。現存的主要物種的輻射適應也許已經發生在最近的2千到4千萬年。
一些在本屬較為人熟悉的物種，像是無花果，是一種小型溫帶落葉樹。其葉是在藝術雕刻和圖樣上廣為人知的重點部位遮蔽物。垂榕 （F. benjamina）是種附生植物，在其葉片上具有長而下垂的葉尖以適應熱帶雨林的環境。許多葉面粗糙的糙葉榕來自澳大利亞。薜荔 （F. pumila）是一種具有小且硬質葉片的藤本植物， 可攀爬於石頭或花園圍牆上形成綠色的毯子美化環境。此外，具有許多特徵的榕屬植物在生物地理學中不同區域上經歷了輻射適應造就了相當高程度的初級多樣性。在此，在某些森林中，榕屬植物的廣泛分布是相當平常的。在亞洲能夠發現70種甚至更多的本屬植物[4]。
榕屬植物是許多 雨林 生物圈的關鍵物種。它的果實是食果動物的關鍵糧食。包含了果蝠、卷尾猴、長尾葉猴和白眉猴。甚至對某些鳥類更為重要，像是亞洲擬啄木、鴿子、犀鳥、無花果鸚鵡和夜鶯為代表類群，經常棲息於佈滿果實的榕屬植物樹上。也是許多鱗翅目 毛毛蟲的食草，例如紫斑蝶、金斑蝶 （Danaus chrysippus）、Papilio cresphontes、尖翅弄蝶 （Badamia exclamationis）、南方錁夜蛾、偽捲蛾和曲鬚蛾。星天牛 （Anoplophora chinensis）的幼蟲取食於木頭，也包含了榕屬植物。成為榕屬植物的頭號害蟲。相似的，甘薯粉虱 （Bemisia tabaci）也容易在盆栽中的榕屬植物被發現，在輸出這些植物至其他區域時而廣泛分布。
榕屬植物的木頭質地是軟的且去除乳膠之後有許多用途。在古埃及就被用來製作木乃伊棺木。某些榕屬植物（主要是F. cotinifolia、 F. insipida和F. padifolia） 在中美洲被傳統的使用在製造"墨西哥樹皮紙"上（納瓦特爾語: āmatl）。"納塔爾榕" （Ficus natalensis）也在烏干達被製成樹皮衣使用。菩提樹 （F. religiosa）的葉型也在柬埔寨影響形成當地建築上獨有的元素 ─ Kbach浮雕。垂葉榕 （F. benjamina）和印度橡膠樹 （F. elastica）被美國太空總署清淨空氣研究中認為是相當強力的空氣清潔植物。孟加拉榕 （F. bengalensis）和印度橡膠樹等其他物種也被當成草藥使用。
榕屬植物在一些人類文明上有突出的象徵。這些物種即是證據，尤其是無花果 （F. carica）和西克莫無花果 （F. sycomorus）可能在中東第一種被刻意種植的果樹，已有11,000年之久。9樣在吉甲 I （位於下約旦河谷，耶利哥北方13公里處）村莊挖掘到的早新石器時代無花果半化石距離現今大約有9400–9200年之久。因此以前的農民已經發現這些植物是單性結實的類型。這次發現比在幾百年前中東穀物的種植更早[5]。
本屬植物於宗教傳統有深深的文化影響。其中最著名的即是菩提樹（Ficus religiosa）和孟加拉榕（Ficus benghalensis）。目前已知存活最老的樹為斯里蘭卡阿努拉德普勒市的聖菩提樹，由帝沙王（Tissa）在西元前288年種植。無花果是伊斯蘭教兩種聖樹之一，在古蘭經其中一篇蘇拉即命名為"At-Tin"（سوره تین，無花果之意），在東亞，榕屬植物在佛教、印度教和耆那教皆有一定地位。佛祖一向被認為是在菩提樹（F. religiosa）下悟道。菩提樹同樣被印度教認為是Ashvastha，即世界樹。Plaksa Pra-sravana 是指菩提樹佈滿於傳說中的薩拉斯瓦蒂河上游，雖然被聲稱是菩提樹但更有可能是波葉榕 （Ficus infectoria）。無花果樹被記載於聖經創世紀 3:7，亞當和夏娃以無花果樹葉覆蓋身體。無花果也是被列為樂土（迦南）上的食物之一，根據摩西律法 （申命記 8 章）. 耶穌斥責不生果實的無花果樹。（Mark 11:12-14）無花果也在古老的賽普勒斯被認為是豐收的象徵。
許多植物因果實而被刻意種植，特別是無花果有更多樣的用途。此外，無花果是一種重要的食物和傳統藥材，富含瀉藥的成份、類黃酮、糖、維他命A和C、酸和酵素。然而也是一種過敏原，汁液對眼睛有嚴重刺激性。無花果是一種假果或多花聚合果，無數的花和種子皆生長於同一花托。 同樣也是桑科中的臭桑屬，型態也是在一花托上佈滿花和種子， 但不同的是其花托為平面圓盤狀、不閉鎖。
根據品種的不同，每顆無花果果實可能包含了幾百到幾千顆種子[6]。
新鮮無花果每100 g（3.5 oz）食物營養值無花果的 "果實"是一種花序的變形。其中內部中佈滿了小花且肉質花托接近閉鎖。而無花果真正的花必須切開才看的到。英文中無花果稱做Fig 。在孟加拉稱無花果為dumur，緣自一句諺語：tumi jeno dumurer phool hoe gele （"你就像dumur花一般消失不見"）
隱頭果型狀為壺狀且外面有一小孔令授粉動物得以進入。藉由榕果小蜂爬入開口尋找合適的產卵地點時傳粉。若沒有授粉者無花果將無法形成種子。反過來花朵也提供榕小蜂下一代安全的孵育場所，形成了共演化的關係。技術上來說，在許多成熟的隱頭果中，其中之一會是雌花果 — 當你打開未成熟的隱頭果，裡面的雌花會帶有絲狀花柱，裡面都帶有一顆種子。
榕屬植物有些是雌雄同株（皆為兩性株）或雌性異株（兩性株和雌性株）[7]。
大半的榕屬植物為雌性異株，這些物種的花序 （隱頭果） 有些為單一、具有長花柱的雌花，有些則為短花柱雌花和雄花混合[8]。長花柱的雌花是為了避免榕小蜂在胚珠內產卵而是產卵在短花柱的雌花[9]。
原產在美洲大陸的榕屬植物為雌雄同株，像是孟加拉榕 （F. benghalensis）、垂葉榕 （F. benjamina）、印度橡膠樹 （F. elastica）, 琴葉榕 （F. lyrata）、澳洲大葉榕 （F. macrophylla）、正榕 （F. microcarpa）、菩提樹 （F. religiosa）和西克莫無花果 （F. sycomorus）[10]。
另一方面無花果（Ficus carica）卻是雌性異株，像是Ficus aspera、象耳榕 （F. auriculata）、三角榕（Ficus deltoidea）、Ficus pseudopalma、薛荔 （F. pumila）等物種。
無花果的兩性株被稱為"不可食無花果"或原生無花果，傳統上在地中海區域皆被當成山羊 （Capra aegagrus）的食物。而無花果的雌株，雄花是萎縮退化的，只型成"可食無花果"。榕小蜂只生長於無花果的兩性株上，因為雌株的雌花柱太長以致於榕小蜂無法產卵。儘管如此，傳粉的小蜂依然帶來兩性株的花粉。小蜂死亡時榕果內會釋放酵素（無花果蛋白酶）分解小蜂。目前尚未發現榕小蜂是否會攜帶對人類有害的疾病。
當兩性果成熟時，其他兩性果也準備要授粉。在溫帶地區，榕小蜂會在隱頭果渡冬，以等待不同的收成順序。無花果每年可收成三次不可食無花果，收成二次可食無花果。第一批 （breva）[11]。產生的果實稱做olynth。有些單性品種的無花果並不需要兩性株和榕小蜂授粉，依然會產生一批無花果（就算是不孕的）。
每種榕屬植物會有其相應的榕小蜂負責授粉，若種植於原生地過遠的物種可說幾乎不孕。例如在夏威夷，有60種榕屬植物被引進，但被引進的榕小蜂只有四種，所以只有和榕小蜂配對的物種才能形成種子。這就是互利共生的最佳例子。
榕屬植物與它們專屬的榕小蜂如此密切的關聯，其一對一傳粉的比率相當高令科學家們認為榕屬植物和榕小蜂是共演化的明確例子。其型態和繁殖行為的證據，像是榕屬植物和榕小蜂幼蟲的成熟週期相對應，已被此假說引用數年之久[12]。另外，最近的遺傳分子分析顯示兩種類群的型態發生學和物種進化彼此有相當緊密的關連[3]。
榕屬（學名：Ficus），又名無花果屬，是桑科內的其中一屬也是無花果族（學名：Ficeae）的唯一屬，內裡包含近八百種的樹木、灌木及藤本植物等。它們原為熱帶雨林的原生品種，但也有部份延伸至暖溫帶，常被統稱為榕樹。其中一種最廣為人知的品種就是無花果（F. carica）。前者被當作水果而廣泛種植的溫帶物種，原產於中亞和地中海地區（從阿富汗 葡萄牙）。許多其他品種的果實也是可供食用，是野外求生中常當為應急食品的食物，也是野生動物們的大餐。榕屬植物也在文化方面或是實用性上有相當關聯。
イチジク属（イチジクぞく、学名：Ficus）は、クワ科に含まれる属である。ラテン語名からフィクス属、英語的な読みではフィカス属ともいう[1]。
約800種の植物が含まれる。木本またはつる植物で、暖帯から熱帯に分布する。傷をつけるとゴムを含む乳液が出る。
共通の特徴は、その特殊な花序にある。イチジクが無花果と言われるように、この仲間は、花が咲かずに唐突に果実を生じるように見える。もちろんそんな訳はないのであって、実際には果実に見えるものが花序なのである。
イチジク属の果実に見えるものは、その先端にへそがある。この部分には、狭いながらも内部への通路が開いている。果実状の部分の内部には空洞があり、内側の壁には柄を持った粒状の構造が密生している。これらはすべて花である。つまり、果実状の構造は、茎の先端に花が一面に並んだものを、茎の部分が広がって花の面を包んでしまったようなものである。このような花序を隠頭花序、あるいはイチジク型花序という。花そのものは単一の雄しべ又は雌しべのような単純な構造である。
この花序にはイチジクコバチという寄生バチが生活しており、花に産卵して、そこで生長する。成虫の一部が他の花へと移動する際に、花粉の媒介が行われる仕組みである。したがって、寄生バチは花を加害するが、受粉を助ける役割も果たすので、両者は相利共生の関係である。イチジク類は、その種ごとに、花粉媒介させるイチジクコバチの種が決まっている。
イチジクやイヌビワ、ガジュマルなどは花序を枝先につけるが、アコウやギランイヌビワでは、太い幹の樹皮から短い枝が出て、そこに花序がつく。一見すると、木の肌に直接果実が着いているように見える。このような花や果実のつき方を幹生花（幹生果）といい、温帯に生活するものから見れば奇妙であるが、熱帯の樹木には往々にして見られる姿である。
熱帯を中心に生育する種が多く、日本でも南西諸島に多い。日本に産する12種のうち、本土には5種あり、あとはそれ以南に産する。すべて樹木であるが、はい上がるつる植物になるものがある。
つる植物になるものは、日本ではイタビカズラやオオイタビなどがある。低木になるのがイヌビワである。他のものは高木になる。本州南岸にアコウが自生するほかは、より南に生育する。
アコウ、ガジュマルなどは木の枝から空中に根（いわゆる気根）を出す。気根は伸長して地面に達すると、そのまま幹状に発達する。ガジュマルでは気根が自らの樹皮の表面を這い、幹と融合して奇妙な外観を呈するようになる。幹から離れた枝の部分から出た気根が地上に達すれば、複数の幹を持った樹木になってしまうこともある。カルカッタ植物園にあるベンガルボダイジュは、幹が500本もあるが、すべてひとつながりで、その差し渡しは300mにも及ぶ。ある意味では世界最大の樹木である[2]。
また、これらの種では種子が鳥によって運ばれ、岩や他の樹木の上で発芽する場合もあり、その場合は、当初は着生植物として成長する。やがて根を地上に下ろして、普通の樹木となるが、絞め殺し植物というのは、それのさらに極端なものである。樹上で発芽し、気根を降ろして成長し、やがてもとの木の表面を自分の根で覆いつくし、最後にはその樹木を絞め殺し、自らは気根から発達した幹によって自立してしまうもので、熱帯のイチジク属に多くの例がある。沖縄でも、アコウやガジュマル等がアカギやモクマオウ、ヤシの仲間等に絞め殺しをかけている所を石灰岩地の森林や街路樹等で見かけることができる。
熱帯に広く分布し、日本では南ほど種類が多い。以下に代表的なものを記す。
イチジク以外に果嚢を食用とするものでは、カンテンイタビ（愛玉子（オーギョーチ、あいぎょくし）、台湾産）があり、日本に自生するイヌビワ、イタビカズラなども食用可能。
またインドゴムノキ、ベンジャミン、ガジュマルなど観葉植物にされるものもある。観葉植物の原種は意外に高木になるものもある。例えば、インドゴムノキやベンガルボタイジュは30m、カシワバゴムノキは10mにもなる。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 イチジク属（イチジクぞく、学名：Ficus）は、クワ科に含まれる属である。ラテン語名からフィクス属、英語的な読みではフィカス属ともいう。
約800種の植物が含まれる。木本またはつる植物で、暖帯から熱帯に分布する。傷をつけるとゴムを含む乳液が出る。
무화과나무속(無花果--屬, 학명: Ficus 피쿠스[*])은 뽕나무과의 단형 족인 무화과나무족(無花果--族, 학명: Ficeae 피케아이[*])에 속하는 유일한 속이다.[1][2]
800여 종으로 이루어진 속이다. 대한민국에는 모람 (Ficus oxyphylla), 무화과나무 (Ficus carica), 왕모람 (Ficus thunbergii), 인도고무나무 (Ficus elastica), 천선과나무 (Ficus erecta), 좁은잎천선과 (Ficus erecta var. sieboldii), 벤자민고무나무 (Ficus benjamina), 떡갈나무잎고무나무 (Ficus lyrata), 대만고무나무 (Ficus retusa) 등이 서식한다.
무화과나무속(無花果--屬, 학명: Ficus 피쿠스[*])은 뽕나무과의 단형 족인 무화과나무족(無花果--族, 학명: Ficeae 피케아이[*])에 속하는 유일한 속이다.
800여 종으로 이루어진 속이다. 대한민국에는 모람 (Ficus oxyphylla), 무화과나무 (Ficus carica), 왕모람 (Ficus thunbergii), 인도고무나무 (Ficus elastica), 천선과나무 (Ficus erecta), 좁은잎천선과 (Ficus erecta var. sieboldii), 벤자민고무나무 (Ficus benjamina), 떡갈나무잎고무나무 (Ficus lyrata), 대만고무나무 (Ficus retusa) 등이 서식한다.
_in_Bhongir_fort,_AP_W_IMG_2955.jpg)
