Nerium oleander

Botanische naam  : Nerium oleander
Nederlandse naam : Oleander
Herkomst         : Middellandse Zee
Bijzonderheden   : vele rassen
Vochtbehoefte    : 's zomers rijkelijk
Licht            : zon
Bloeikleur/vorm  : wit/créme, rood/bruin, roze, lila
Blad             : wintergroen
Vermeerdering    : stekken
Voedingsbehoeft  : elke week
Overwintering    : temperatuur 4- 8 ø, licht

Standplaats:
's Zomers zo zonnig en luchtig mogelijk, vanaf half mei bij voorkeur buiten op terras of balkon.
In de winter licht en koel zetten: 5-10°C
Oleanders zijn van oorsprong oeverplanten. Dat betekent dat de grond altijd vochtig, zelfs nat, moet zijn. Vorst en striemende regen zijn een ramp voor deze mediterrane planten. De overwintering is meestal een probleem, want de struiken verdragen absoluut geen temperaturen onder 0°C

Kenmerken:
(Nerium oleander), een struik of een kleine boom die overigens wel 6 m hoog kan worden in de landen rond de Middellandse Zee even algemeen als bij ons de wilg en bovendien gehecht aan dezelfde leefomstandigheden: vochtige klei- of leemhoudende grond langs rivieren en waterlopen.
En zoals een wilg ook zeer snel groeiend.

Bloemen :
staan in trossen ingedeeld en kunnen verscheidene kleuren aannemen. Ze kunnen enkelvoudig samengesteld of dubbel meervoudig zijn. Dit laatste is te danken aan de kroonbladen die zich ontwikkeld hebben tot bloembladen, door genmutatie.
kleuren: wit, geel, roze, rode, oranje,...

Planten :
In de zomer hebben oleanders een zeer beschutte, warme en zonnige plaats nodig om in ons klimaat te kunnen bloeien. Wie een kas heeft, laat de plant daarin zo lang mogelijk staan zodat de bloemknoppen tot volle ontwikkeling kunnen komen. Pas vanaf eind mei verhuist de oleander naar buiten.
Oleanders worden tot de oranjerieplanten gerekend: planten die 's zomers buiten staan maar in de winter -om ze tegen vorst te beschermen - naar binnen verhuizen.

Werkzame bestanddelen:
Belangrijk: alle plantendelen van de Nerium oleander bevatten een sterk gif het zogenaamde oleandrine!
Inname leidt onherroepelijk tot spasmen en verstikking met de dood tot gevolg. Het witte melksap, is zelfs na droging nog giftig. Dus oppassen voor dieren in de tuin! Ook het plantwater van de plantenvaas is toxisch.

De bladeren bevatten flavonoïden en een groot aantal giftige verbindingen, waaronder oleandrine en neroside. Deze glycosiden werken op het hart, maar minder sterk dan de glycosiden uit vingerhoedskruid. In India en Sri Lanka komen opzettelijke zelfvergiftigingen geregeld voor. In de geneeskunde vindt het geen toepassing. Honderd gram van de plant zou voldoende zijn om een paard te doden.

Je kan niet voorzichtig genoeg zijn hieromtrent.

Eigenschappen:
-Een geurende zuiderse plant die niet in volle grond kan overwinteren.
Na de ijsheiligen mag hij naar buiten , en moet op een zonnige warme plaats staan liefst tegen een warme zuidenmuur, beschut tegen slagregens.
In de zomer goed begieten met zacht water.
De enkelbloemige soorten zijn sterker dan de dubbele.
Het blad is langwerpig en leerachtig.
In de winter op een lichte plaats laten overwinteren bij 4 à 8°C en matig begieten.
Hier wordt hij 2m hoog en bestaat in het wit, roze, rood, oranje en geel
Is zeer giftig, dus opletten voor kinderen en dieren

Snoeien:
Regelmatig enkele oude takken afknippen om een goed vertakte plant te behouden.
Nooit teveel in een keer snoeien, zodat er toch altijd bloeiende scheuten aanwezig blijven.
Oleanders bloeien altijd aan de jonge frisgroene twijgen.

Vermeerderen :
Stekken of vermeerderen: vanaf juni tot en met september.
Oleander wordt door stek vermeerderd. Dat kan vrijwel het gehele jaar door gebeuren, maar de beworteling verloopt 's zomers het vlotst. Nog niet verhoute twijgen kunnen gewoon in een potje met water worden gezet. Maar ook in een mengsel van scherp zand en turf zullen de stekken bewortelen.
Zelfs gewoon in de tuin in de volle grond wil het tijdens warme zomers wel lukken. Let u op dat het melksap van oleander giftig is!

Vruchten: kunnen tot 20 cm lang worden en zien eruit als lange smalle 'boontjes' waar de zaden in zitten.
Zaden kunnen mogelijk gebruikt worden om te zaaien omstreeks april. Doe dit in zaaibakken onder glas bij hogere temperatuur.

Soorten :
Halverwege de vorige eeuw kende men reeds meer dan 50 cultuurvariëteiten, inmiddels zijn ruim 100 gecultiveerde oleanders bekend, waarvan echter maar een zeer klein aantal algemeen in de handel is. Er zijn zowel enkelbloemige als gevuldbloemige cultuurvariëteiten in de kleuren wit, geel, roze tot donkerrood; bovendien bontbladige vormen. Het meest bekend is de rozerode, gevuldbloemige 'Amboinia' ook bekend als 'Hollandse vensterbankoleander'

Bemesten:
Vrij veel. Van April tot augustus wekelijks bemesten .

Verpotten:
Jonge planten ieder voorjaar, oudere exemplaren om de paar jaar verpotten. Onderin de pot altijd een drainagelaag van steenslag of kleikorrels leggen. U kunt het beste zelf potgrond maken op basis van normale verpakte grond waaraan u klei, zand en organische mest (zeer oude stalmest of gedroogde mest) toevoegt.
Deze 'stevige' grond is vooral voor oudere planten aan te bevelen.
En tot slot: in plastic potten droogt de grond minder snel uit dan in stenen potten,

Weetjes :

oleanders zijn terrasplanten bij uitstek, maar wel voor volle zon.

De plant roept herinneringen op aan het warme zuiden: terrasjes, en straatjes met deze roze, bloeiende planten, maar vooral grote struiken overal in tuinen en langs wegen en zelfs in het wild.
Volop en eindeloos in bloei, soms zelfs geurend, vooral tegen de avond.

Volgens Theophrastus werd de oleander op de veldtocht van Alexander de Grote als gifplant gebruikt. Hieronymus Bock en Pietro Andrea Mattioli (Matthiolus) duidden de oleander in hun kruidenboeken (1565 en 1626) aan als demonenkruid dat mens en vee kon doden. Vroeger werden aftreksels of tincturen van de bladeren als menstruatiebevorderend middel en als abortivum ingezet.

Wat is oleanderkanker?
Dit is de bacteriegalziekte, die veroorzaakt wordt door een Pseudomonassoort, uitsluitend voorkomend bij oleander. Het ziektebeeld is vrij duidelijk:
-Op de bladeren verschijnen eerst kleine, ronde lichtgroene waterige vlekjes waaruit later bruinachtige gezwelletjes ontstaan, omgeven door een gele rand.
-Op de stengels verschijnen onregelmatig gevormde donkerbruine totzwarte wratachtige gezwellen.
-Jonge scheuten krijgen misvormingen.

De ziekte is niet te bestrijden. Er is maar een remedie: de plant weggooien. Het verwijderen van reeds aangetaste delen helpt niet; de plant is totaal besmet.

Ziekten en belagers: de rups (oranje - rode met zwarte haren) is een van de grootste belagers bij de oleander.
Verder bacteriekanker, luis, spintmijten, wolluis, dopluis, schildluis, roetdauw,...

Zeldzaam: oleander met zuiver gele bloemen.

Pilea microphylla

kanonneerplantje

Door de bijzondere en interessante bladtekeningen zijn deze planten erg geliefd.

Eigenschappen :
Het kanonneerplantje (Pilea microphylla) dankt zijn naam aan een grappige eigenschap: bij bevochtiging van de bloeiende plant worden de stuifmeelkorrels door het zich plotseling samentrekken van de meeldraden naar buiten geslingerd.

Kenmerken :
Deze soort blijft hier buiten beschouwing. Deze tropische plantjes worden bij ons vooral gekweekt om hun bladeren.

Bloemen :
De bloei is onopvallend, de bloemen zijn zeer klein en dat is niet zo verwonderlijk, want Pilea behoort tot de brandnetelfamilie.

Soorten :
In de handel komen veel Pilea's voor, de meeste hebben bladeren met een reliëf en frappante tekeningen: ze doen denken aan de huid van reptielen.
De naam 'kanonneerplantje' heeft slechts op een soort betrekking (Pilea microphylla).

Er zijn drie soorten die de naam eer aandoen:
- Pilea microphylla – ook wel de Pilea muscosa
- Pilea involucrata
De stuifmeelkorrels worden weggeslingerd wanneer bij bevochtiging de meeldraden zich strekken met een schok.
- Pilea spruceana
Deze heeft ook het vermogen om de zaden weg te schieten.

Standplaats :
Pilea's zijn relatief gemakkelijk in de verzorging. Ze verlangen een matig warme en zonnige standplaats. Van begin juni tot september kan de plant eventueel naar buiten. De aarde mag matig vochtig zijn, 's winters moet wat minder gegoten worden. Van maart tot september om de 14 dagen bemesten met kamerplantenmest. De plant houdt van een hoge luchtvochtigheid, maar sproeien op het blad veroorzaakt zwarte vlekken.

Verpotten :
Zo nodig in het voorjaar verpotten in potgrond met wat extra droge koemest. Niet de potscherf vergeten!
U moet in de zomermaanden de aarde vochtig houden en alleen begieten als de aarde licht gekleurd wordt en droog gaat aanvoelen. Van de maand februari tot de maand augustus mag u om de tien dagen plantenvoeding geven.
In de wintermaanden moet u hem in een vochtige omgeving zetten en minder water geven en géén voeding. De temperatuur die dan ideaal is is 15°C.

Snoeien :
In de maanden april maart worden de stengels ingesnoeid, de plant loopt daarna opnieuw uit.

Vermeerderen :
Oudere planten gaan er op den duur niet zo mooi uitzien, dus is het raadzaam om tijdig stekjes te nemen. De toppen en zijscheuten van 6-10 cm kunnen als stek dienen. De stekjes wortelen in water en kunnen daarna worden opgepot.
U kan beter stekken nemen i.p.v. de Pilea te proberen over te houden in de winter, ofwel uit zaad nieuwe planten kweken. Het stekken doet u in de maand mei door stekken van 6 tot 10 cm lang te nemen die u in water laat wortelen en daarna kan u ze in potgrond oppotten. Een beetje bodemwarmte doet goed. Zet u één stek in een pot dan zal u een paar keer moeten toppen om een bossige plant te krijgen. Zet u drie stekken in een pot dan zal u een flinke plant krijgen. U mag de stekken ook in stekveen zetten dit onder plastiek. Na twee weken zullen ze voldoende wortels hebben om ze dan in een pot van 9 centimeter doorsnede over te zetten.

Weetjes :

In Amerika wordt de Pilea de Artillery plant genoemd en in Duitsland noemt men deze de Kanonierblume.

Hebt u bladval bij de Pilea dan kan dit wijzen op te veel of te weinig water, u moet zien dat u de juiste hoeveelheid kan bepalen.

Zwarte vlekken op de bladeren – vooral bij de Pilea spruceana soort zijn dikwijls het gevolg van waterdruppels die na het besproeien van de plant tussen de bobbels hiervan zijn achtergebleven. Echter een te koude standplaats in de wintermaanden kan ook hiervan een oorzaak zijn.

Senecio rowleyanus

Erwtenplantje

Het is zelfs mogelijk dat u in de verleiding komt om de erwten door de soep te roeren. Als het erwtenplantje een paar van zijn kogelronde blaadjes verliest, zijn deze - zonder bladsteel - nauwelijks van echte erwten te onderscheiden. Zelfs in grootte komen ze overeen. In het geval dat er kinderen bij u over de vloer komen, moet u ze er goed van doordringen dat het geen echte groente is wat er voor het raam hangt, maar een sierplant.

Een bijzondere toepassing: Met erwtenplantjes kunt u ook een heel mooi kralen gordijn maken. U moet dan meerdere plantjes op een rij op een plankje zetten en de lange ranken netjes naast elkaar naar beneden laten hangen.

Kenmerken :
Dat, wat u als erwten waarneemt, zijn in werkelijkheid bladeren. Deze bladeren zijn opgebouwd uit meerdere lagen verdikte opperhuidcellen. Zo ontstaat de kogelronde vorm. De bladeren worden bovendien beschermd door een dikke waslaag. Als u heel nauwkeurig naar de erwten kijkt, dan ontdekt u een smalle, doorschijnende streep: een venster dat het zonlicht opneemt.

De afzonderlijke blaadjes zitten - als kralen aan een koord - aan een dunne, slappe stengel, die wel 2 meter lang kan worden.

De Latijnse naam voor het erwten plantje is Senecio rowleyanus.
De naam is afgeleid van de Engelse botanicus Gordon Rowley.

Soorten :
Er zijn nog twee andere Seneciosoorten, die soortgelijke, wonderlijk gevormde bladeren hebben:

--Senecio herreianus heeft spitser blad met een iets groter venster.

--Senecio citriformis zijn de bladeren citroenvormig en de ranken erg kort.

Planten :
Het mooiste komen erwtenplantjes tot hun recht in een hangpot. In de natuur is het een echte bodembedekker. Het plantje ligt dan als een mat op de grond, soms wel ter grootte van een vierkante meter. Naar alle kanten groeien de scheuten uit en overal worden wortels gevormd.

Bloemen :
In het late voorjaar verschijnen kleine, witte of roze bloemetjes, die naar kaneel ruiken.

Standplaats :
Of de plant nu kruipt of hangt, de standplaats moet licht zijn. De plant kan zonder problemen voor een zuid venster. Alleen op echt hete, zonnige dagen moet u voor een klein beetje schaduw zorgen. Vitrage tussen de plant en het raam is dan al voldoende.
Als het erwten plant je in de keuken of in de kamer staat, moet u in de winter - als het mogelijk is - een ander plaatsje zoeken.
Want dan wil dit succulente plantje een rustperiode doormaken, bij voorkeur bij een temperatuur van ongeveer 10 °C.

Als u niet in het bezit bent van zo'n plaats (en wie is dat wel?), moet u het plantje maar wat dichter tegen het koele glas zetten. Maar natuurlijk ook weer niet zo dicht dat de bladeren tegen het glas worden gedrukt. Want dan kunnen ze in koude nachten gemakkelijk bevriezen.

Eigenschappen :
Honger en dorst deren hem niet Met de kogelronde blaadjes kan het erwtenplantje een grote hoeveelheid vocht verzamelen. U moet daarom alleen dan gieten als de grond echt droog aanvoelt. Dat betekent in de zomer spaarzaam gieten en in de winter nog minder.

Mest hoeft u ook niet veel te geven: in het voorjaar en in de zomer eenmaal per maand een beetje vloeibare meststof is meer dan voldoende.

In het voorjaar kunnen we het erwten plantje weer in verse cactusgrond zetten en zo mogelijk in een platte schaal of in een kleine pot.

Vermeerderen :
Het verpotten is overigens bij planten met veel ranken niet eenvoudig. Mochten er eventueel ranken afbreken, dan kunt u die gelijk als stekken gebruiken. Deze stekken zullen relatief snel wortels vormen. U moet de ranken dan wel twee dagen voor het stekken laten drogen.

Raphis

Herkomst :
Meer dan driehonderd jaar lang was een uit China afkomstige palm het symbool van het Japanse keizerrijk.
Wie in het bezit was van deze palm bezat macht en aanzien.
Tegenwoordig geldt hij weliswaar niet meer als statussymbool maar hij behoort in Japan nog steeds tot een van de meest geliefde kamerplanten.
Aan het einde van de achttiende eeuw bracht een Engelse botanicus een van de beroemdste palmenverzamelingen bijeen in de Londense Kew Gardens en daar was ook een vertegenwoordiger van het geslacht Rhapis bij.
Vijftig jaar later kwamen de eerste Rhapis-palmen naar Duitsland en rond de eeuwwisseling was het geen onbekende plant in de landhuizen van de rijke kooplui.
Maar na de eerste wereldoorlog raakte hij weer in de vergetelheid.
En daar hoort deze prachtige palm ons inziens niet thuis.

Soorten :
Twee soorten met een goede naam In Oost-Azië, vooral in China, Japan en Thailand, heeft men 17 verschillende Rhapis-soorten gevonden.
Twee daarvan hebben een goede naam als kamerplant. Ze zien er ongeveer hetzelfde uit, hebben slanke, bamboe-achtige stengels, die aan de basis met bruine vezels omgeven zijn.
De bladeren zijn waaiervormig, gedeeld en ongeveer 30 cm breed.
Het verschil tussen de twee soorten zit hem vooral in de hoogte.

Kenmerken :

De grootste, Rhapis exelsa, wordt ook in een pot wel twee meter hoog. Hij krijgt ook een dikkere stam. Van een volwassen plant is de doorsnede van de stengel gemakkelijk 3 tot 5 cm. De bladeren zijn diep ingesneden. Elk blad is zo opgebouwd uit vijf of zes bladdelen.

Het tweede soort, Rhapis humilis, is wat sierlijker. Hij wordt ongeveer één meter hoog. De plant heeft dunnere, dicht bij elkaar staande stengels en fijner samengesteld blad. Ook bij deze palm is het blad diep ingesneden en bestaat het uit tenminste 10 smalle bladdelen.

Standplaats :
Bij voorkeur: een plaats in de half-schaduw
Beide Rhapis-soorten staan het liefst in de half-schaduw. Vaak leest u ook, dat ze aanbevolen worden voor een plaatsje in de echte schaduw. Dat is niet helemaal verkeerd tenslotte groeien ze ook in een noord-venster of op een plaats iets verderop in de kamer gewoon door, zij het zeer langzaam.

Wat deze planten erg goed doet, is een lekker fris plaatsje op het balkon of in de tuin. Uiteraard vanaf half mei (IJsheiligen) tot midden september. Blijven ze echter in de kamer staan, dan moet u voor verse lucht zorgen. Als het niet anders kan, dan kunnen deze palmsoorten ook het gehele jaar door in de huiskamer blijven staan.
In dewinter dan wel op een wat koelere plaats.

Gieten :
Veel water heeft Rhapis nodig in het voorjaar en in de zomer tijdens het groeiseizoen. Maar overtollig water moet snel worden afgevoerd, want natte voeten verdraagt deze palm niet. Net als talloze andere planten overigens.
Hoe vaak u moet gieten in de winter hangt van de temperatuur af. Hoe koeler de plaats, hoe minder u water moet geven. Wilt u de plant verwennen, dan moet u af en toe de bladeren eens sproeien en met een vochtige doek het stof van de bladeren verwijderen.

Bemesten :
doen we in de periode van april tot september om de twee weken.

Verpotten :
Rhapis kan jarenlang in dezelfde pot blijven staan. Pas als de plant met zijn wortels de potkluit omhoogdrukt, moet u gaan verpotten.
Het voorjaar is daar natuurlijk de beste tijd voor.
Gebruik bij voorkeur een enigzins kleihoudende potgrond.
Er is tegenwoordig speciale potgrond voor palmen in kleinverpakking verkrijgbaar.
En druk vooral langs de potrand de plant goed vast.

Vermeerderen.
Deze twee vertegenwoordigers van de palmenfamilie zijn eenvoudig te
Aan de basis worden steeds nieuwe scheuten gevormd (tegelijk met wortels), die u eraf kunt scheuren en vervolgens kunt oppotten.
Deze vermeerderingswijze kunnen we gerust als bijzonder beschouwen, omdat vermeerdering door scheuren of stekken binnen de familie der palmen vrij zelden voorkomt. In de meeste gevallen is dat gewoon onmogelijk.
De gebruikelijkste vermeerderingswijze is dan ook zaaien.
Het zaad is hardschalig en dient tenminste 48 uren te worden voorgeweekt.
Na het zaaien is vooral bodemwarmte (25-30 "C) erg belangrijk, maar bovenal geduld. Rhapis kiemt traag, ontwikkelt zich langzaam en het duurt jaren voor u een mooie volwassen plant heeft.

Maar hij zal u dan zeker ook dankbaar zijn, want hij stelt weinig eisen.

Callistémon Myrtáceae

Lampepoetser

-Naam.
Van de Griekse woorden kalos en stemon, die achtereen volgens schoonheid (of mooi) en meeldraad betekenen.

-Herkomst.
Dit geslacht kent zo'n 25 soorten, die alle afkomstig zijn uit Australië en Tasmanië.

-Beschrijving.
In Australië worden deze groenblijvende struiken of kleine bomen een tot drie meter hoog. Als pot- of kuipplant bereiken ze ongeveer een derde van deze hoogte.
Het blad is stijf en leerachtig, vaak met een stekende top en opvallende nervatuur, groen en lancetvormig.
In de zomer bloeien ze met prachtige, 5-10 cm lange bloeiaren.
Wat we zien zijn de scharlaken, soms gele helmdraden die in cilindervormige bloeiwijzen aan het eind van de takken staan.

Ze doen denken aan de borstels waarmee vroeger de glazen van petroleumlampen schoongepoetst werden. In feite zijn het spiralen van bloemen die, zodra de knoppen open gingen, hun kelk- en kroonbladen verloren.

Na twee maanden laten deze vlammende toortsen ook hun meeldraden vallen. Uit de vruchtbeginsels ontwikkelen zich harde, verhoute,grijze, drie- tot vierhoekige vruchtjes die vlak tegen de tak aan zitten gedrukt. Voorbij de bloeiwijze groeit de tak door en vormt weer blaadjes.

-Standplaats.
Het is vanouds een bekende plant in koude kassen en oranjerieën. Maar als u een lichte kamer en een balkon heeft lukt het ook. U laat de plant bij 6-8 °C overwinteren op een lichte plaats. 's Zomers buiten op een zonnige plaats
Anders zo licht en luchtig mogelijk in de kamer. Een zonnig plaatsje en buitenlucht zijn voorwaarden voor de bloei en een goede ontwikkeling.

-Verzorging.
Om een bossige groei te krijgen of de planten weer in model te brengen kunnen we in het voorjaar, voor de hergroei, maar liever na de bloei in de zomer, de plant terugsnijden.
U moet er tijdens de snoei rekening mee houden dat de bloemen verschijnen op stengels die een jaar eerder gevormd zijn.

-Water.
We gieten altijd met onthard water. 's Winters weinig. Vanaf het voorjaar de potkluit vochtig houden. Ook als hij 's zomers buiten staat regelmatig gieten.
Als de plant knoppen draagt, moet u opletten dat het huis niet te warm wordt, of regelmatig nevelen zodat de luchtvochtigheid op peil blijft, anders verdrogen ze.

-Voeding.
Van april tot begin augustus iedere 14 dagen bijmesten met een kalkvrije voedingsoplossing.

-Verpotten.
Jonge planten om de 2-3 jaar, oudere eens per 5-6 jaar. In maart in humusrijke bosgrond, bijvoorbeeld naaldenbosgrond.

-Vermeerdering.
Van augustus tot maart kunt u 5 cm lange stek les snijden en bij een bodemwarmte van 18-20°C in zand laten bewortelen.
Afdekken met glas of plastic.
Na een week of vijf is de beworteling een feit en kunnen ze opgepot worden.
Ze verdragen geen kalk; neem een mengsel van bladaarde of naalden bosgrond met turfmolm en zand.
Houd ze voorlopig bij 15°C onder glas.
Het tweede jaar mogen ze naar buiten.
Regelmatig toppen en voldoende licht, water en voedsel toedienen.

Callistémon citrinus
De enige soort die al op jonge leeftijd bloemen voortbrengt en daarom de meest geteelde soort. Heette vroeger Callistémon lanceolátus, naar de lancetvormige blaadjes, die bij kneuzen naar citroen geuren.

Puschkinia scilloides

Botanische naam  : Puschkinia scilloides libanotica
Nederlandse naam :
Herkomst         : Klein-Azië, Kaukasus
Bijzonderheden   : kas
Grondsoort       : alle
Vochtbehoefte    : normaal
Licht            : half schaduw, zon
Groep            : bol
Gebruik          : borders, rotstuinen, verwildering, kuipen/potten
Hoogte           : 0.15-0.30 m
Bloeikleur/vorm  : blauw
Bloeitijd        : maart, april, mei
Plantdiepte      : 0.05-0.10 m

De bleekblauwe klokjes van puschkinia's vallen ieder jaar weer op in de voorjaars tuin.

KLEUREN & RASSEN
Puschkinia's zijn nauw verwant aan de soorten van het plantengeslacht Scilla en van sneeuwroem (Chionodoxa). Echte familietrekken zijn de dichte bloeiwijzen met de klokjesvormige, blauwe of witte bloemen met elk zes bloemblaadjes.
Puschkinia's vormen telkens twee tot drie grasachtige blaadjes, waar de bloemen tussendoor groeien.
De bloemen worden door een donkere middenstreep geaccentueerd. Iets groter dan de wilde soort en bijzonder aantrekkelijk is Puschkinia scilloides var. libanotica met grotere bloemen in zacht porseleinwit met een blauwe middenstreep. Helemaal wit bloeit het ras 'Alba'.

STANDPLAATS
Puschkinia's vestigen in een lentetuin steeds de aandacht op zich. Ieder jaar weer bloeien ze onvermoeibaar. Ze kunnen geleidelijk dichte, aaneengesloten groepen vormen. In rotstuinen komt hun charme bijzonder mooi tot zijn recht. De sierlijke verschijningsvorm past voortreffelijk bij lage, zoden vormende vaste planten. Hun koele elegantie vult de heldere kleuren van veel andere voorjaarsbloemen mooi aan.
Onder bomen en struiken kunt u ze in grote groepen planten. Ze breiden zich dan van jaar tot jaar meer uit en vormen op den duur een dichte bloemenzee. Deze sierlijke bloemen zijn ook geschikt voor de verwildering in een niet al te dicht gazon. Langs het tuinpad kunt u ze heel goed combineren met andere vroeg bloeiende bolbloemen. Puschkinia's woekeren niet en sterven, nadat ze uitgebloeid zijn, onopvallend af. Puscbleinia's breiden zich onder bomen uit als een tapijt. In een bonte border kun- nen ze het best in grote, royale groepen worden geplant.

IDEALE PARTNERS
De bleke kleuren van puschkinia's zijn een goede aanvulling voor veel andere voorjaarsbloeiers. Zet ze wel steeds vooraan, daar de planten niet zo groot zijn. In het gras onder vroegbloeiende bomen en struiken, zoals sierkersen (Prunus), forsythia of schijnhazelaar (Corylopsis spicata), vormen puschkinia's sluiers van zachte kleuren. De bonte kleuren van stengelloze sleutelbloemen (Primula Vulgaris Groep), maar ook lage narcissen passen er goed bij. Zodenvormende vaste planten, zoals aubrieta (Aubrieta), begijntje (Arabis caucasicay of phlox (Phlox Subulata Groep), zijn wat speelser als er hier en daar wat bleekblauwe puschkinia's tussen staan.

Het witte ras 'Alba' heeft partnerplanten in krachtige kleuren nodig. Stralend is eencombinatie met blauwe druifjes (Muscari armeniacum) en lage, rode tulpen (bijvoorbeeld Tulipa greigii 'Roodkapje).

PLANTEN & VERZORGEN

* Plant in het vroege najaar. Voor een 15 cm brede omlijsting hebt u twaalf bollen per 30 cm lengte nodig. Maak een geul van 15 cm diep.

* Vul de geul met een ongeveer 5 cm dikke laag compost en druk deze licht aan. In zware grond onder de compost eerst zand aanbrengen.

* Zet de bollen in rijen van drie met de punt naar boven in de geul op 5-10 cm onderlinge afstand. Vul daarna voorzichtig op met aarde.

* Druk de aarde met de handen aan en geef veel water. Als bescherming voor de winter met een circa 2,5 cm dikke laag mulch afdekken.

* Snij in het voorjaar de uitgebloeide bloemen af, zodat ze zichzelf niet kunnen uitzaaien. Laat de bladeren rustig afsterven.

* Puschkinia's houden ervan het hele jaar door vochtig te staan. Ze zijn niet bestand tegen droge grond. Geef zonodig water.

VOORJAAR
Schoonmaken
De uitgebloeide bloemen verwijderen om te voorkomen dat ze zichzelf uitzaaien. Laat verwilderende puschkinia's wel zaad vormen. Ze vormen dan na verloop van tijd een dicht tapijt. U kunt ook het zaad oogsten en zaaien. Laat de bladeren rustig afsterven.

VROEG IN HET NAJAAR
Planten
Plant puschkinia's meteen, anders drogen ze uit. U kunt de bollen vervroegd in bloei brengen door ze dicht in een schaal te planten en deze veertien weken onder plat glas te zetten.

LAAT IN DE WINTER
Voorkweken
Haal de schaal met de voorgekweekte bollen naar binnen (linksonder). Na het uitbloeien buiten zetten.

TIPS BIJ HET KOPEN
• Koop stevige bollen met gladde, lichtbruine, perkamentachtige schillen. Gezonde bollen hebben een doorsnede van ongeveer 2 cm.
• Koop nooit zachte, beschimmelde, uitgedroogde of reeds uitlopende bollen.

LICHT & GROND
• Zon tot halfschaduw . Puschkinia's hebben in het voorjaar zon nodig, in de zomer wat schaduw.

• Doorlatende grond. De planten hebben geen bijzondere wensen, zolang de grond maar goed doorlatend is en niet te droog.

TIPS
• In het eerste jaar na het planten bloeien puschkinia's soms dicht boven de grond. Het jaar erna bereiken ze dan meestal hun normale hoogte.
• Puschkinia's groeien het best als u ze jarenlang met rust laat.

Problemen

De tere bladeren van puschkinla's vallen vaak ten prooi aan de eerste slakken. Zet schoteltjes met bier neer. In een regenachtig voorjaar is het misschien raadzaam overdekte slakkenvallen uit de speciaalzaak te gebruiken, die wel voor slakken toegankelijk zijn, maar waar de regen niet in kan komen.

Graptopetalum

Bloemen :
Het maakt een bladrozet, die nog eens extra mooi is, doordat de randjes roodachtig zijn.
In mei zullen er karmijnrode bloeiwijzen verschijnen, die fraai zijn getekend en wekenlang hun sierwaarde houden.

Planten :
In hun thuisland Mexico groeien deze planten - er zijn nog meer soorten als kamerplant in omloop - aan de schaduwkant van berghellingen, die tamelijk vochtig is. In de vensterbank mogen deze vetplanten dan ook niet in de felle zon worden gezet, want daar kunnen ze niet tegen, ook al zijn het vetplanten.

Vermeerderen :
Vrijwel alle soorten van het geslacht Graptopetalum laten zich gemakkelijk vermeerderen door kopstek of blad stek, afhankelijk van de groei vorm. Ze groeien het beste in speciale cactusgrond, die sterk doorlatend is. Om veel plezier van de planten te hebben vragen ze een simpele, maar wel juiste verzorging.

Soorten :
Van het geslacht Graptopetalum zijn nog andere soorten als kamerplant in omloop. Heel anders van uiterlijk dan

--Graptopetalum bellum is

--G. paraguayense, die wel opaalblad wordt genoemd naar de bladkleur. Het is een vertakkend plantje met geënde stengels en een struikige groei. De blaadjes zitten eigenlijk in een korte rozet aan de stengels en de bloempjes zijn bijna wit met wat rode spikkeltjes.

Weetjes :

Het aardige vetplantje Graptopetalum bellum zal een jaar of vijftien geleden zijn ontdekt in Mexico.

Dit aardige vetplantje is een bijzonder gemakkelijke huisgenoot, die dan ook bij de plantenliefhebbers als kamerplant in korte tijd populair is geworden.

De naam Graptophyllum zou 'met beschilderd bloemblad' betekenen en dat slaat op de bloemkroonblaadjes die roodachtig getekend zijn met stippen of dwarsbanden.

Het feit dat deze planten verdikte bladeren hebben, heeft te maken met een rusttijd waarop ze in hun thuisland zijn ingesteld. Die rusttijd kan onder huiskamer- omstandigheden in de winter worden gegeven en betekent dat de planten dan koel moeten staan. Tussen 5 en 10°C is in die periode voldoende, sterker nog: optimaal. Staan de planten in de winter te warm, dan verliezen ze echter hun karakteristiek uiterlijk en worden slap en sliertig.

Dat is ook het geval als ze te veel voeding krijgen en eigenlijk geldt dat voor alle vetplanten en ook voor cactussen. Uitsluitend in de groeiperiode mogen deze planten voeding krijgen, dat is dus ongeveer tussen april en september. Bij voorkeur krijgen ze dan alleen maar een speciale samenstelling, die als cactusvoeding te koop is.

Verzorging bestaat uit

• --Geef deze planten veel licht maar geen volle zon,

• --In de winter moet u ze een koele plek geven en ze droog houden,

• --Alleen voedsel geven tijdens de groeiperiode,

• --Bij voorkeur cactusgrond gebruiken.

CYCLAMEN

In deze weken (Januari-februari) treft u ze overal in de bloemenwinkels weer aan.

De cyclamen (Cyclamen persicum) is evenals de kerster een zeer gewaardeerde bloeiende potplant voor de wintermaanden. Jammer genoeg wordt te vaak gedacht dat het een wegwerpartikel is. Want na de bloei verliest de plant zijn schoonheid. De bladeren sterven af en wat overblijft is weinig aantrekkelijk.

Verzorgingsfouten zijn in dit geval meestal niet de oorzaak van de achteruitgang. Het is veel eerder een normaal verloop in het leven van een cyclamen. Want er zijn maar weinig kamerplantenliefhebbers die weten hoe prachtig een overjarige cyclamen er uit kan zien. Schitterende exemplaren, groot en met zeer veel bloemen boven het dichte bladerdek kunt u tegenkomen op tentoonstellingen en een enkele keer in winkeletalages. Zulke overjarige planten zijn echter hooggeprijsd. Wat u normaal in de winkel aantreft, is ongeveer één jaar oud.

• De verzorging van deze plant - jaarrond - is niet uitzonderlijk moeilijk. Zolang de cyclamen bij u op de vensterbank staat, moet u regelmatig gieten. De temperatuur mag niet boven de 18°C komen, maar ook niet onder de 10°C. In centraal verwarmde huizen is hier moeilijk aan te voldoen. Probeer in ieder geval de plant 's nachts een koele plaats te geven, anders is de bloei wel erg snel voorbij.

Enkele verzorgingstips

• Tijdens de bloeitijd moeten de uitgebloeide bloemen er steeds worden uitgetrokken. Zodra er geen bloemen meer gevormd worden, begint ook het blad af te sterven. Langzamerhand gaan we steeds minder gieten.

• Na de IJsheiligen (begin mei) zet u de plant met pot op een schaduwrijke plaats in uw tuin. Voordien moet u het drainagegat dichtmaken, zodat er via dat gat geen ongedierte naar binnen kan kruipen. Hou de pot steeds in de gaten, want de knol mag niet geheel uitdrogen. Mochten zich af en toe grote bladeren ontwikkelen dan kunt u die het best verwijderen.

Eind september wordt de pot weer in huis gehaaId en de knol in nieuwe, verse
potgrond gezet.

• U kunt direct met water geven en bemesten beginnen (wekelijks). Eerst ontwikkelen zich enkele grote bladeren. Die kunt u het beste verwijderen, want ze trekken te veel voedsel uit de knol weg.

• Elke dag moet u op de schotel water geven. Het water dat na twee uur nog niet opgezogen is, moet worden weggegooid. Na ongeveer 6 weken heeft zich een dicht rozet van bladeren ontwikkeld. De eerste bloemen komen langzaam te voorschijn.

• Als u niet in het bezit bent van een tuin, moet u de pot met knol op een koele plaats in de kelder of schuur neerzetten. U moet nu zodanig water geven dat de knol
niet verschrompeld.

Hoe ouder de cyclamen wordt des te groter wordt de plant.
Het bladerdek wordt ook steeds dichter en de bloemen steeds talrijker.
Reden genoeg dus om de cyclamen eens een kans te geven voor een wat langer leven.

Bladeren misvormd,
terwijl op de bloemen strepen en vlekken te zien zijn.
Deze aantastingen worden meestal door de (kleine)Cyclamenmijt veroorzaakt.
Bestrijding is niet mogelijk.
Direct de aangetaste plant(en)wegdoen om verspreiding tegen te gaan.

Muisgrijs schimmelpluis
op de ondereinden van blad en bloemstengels van Cyclamen.
Een typisch aantastingsbeeld (hartrot), veroorzaakt door de Grauwe schimmel. Bestrijden:
aangetaste plantedelen verwijderen en eventueel gezonde delen met fungicide

Voorkomen:
luchtvochtigheid verlagen, de planten ruimer zetten en afgestorven plantedelen direct weghalen.

Knolrot,
veroorzaakt door bacteriën.
Bladvergeling en verwelking treden op. Knol is binnenin rot en stinkt.
Aangetaste planten direct vernietigen.

Voorkomen:
beschadigingen van de knolvermijden, de knol niet te diep oppotten en de aarde matig vochtig houden.

Callisia

Standplaats:
beschaduwde plaats (nooit in de zon), vrij warm en een niet te droge lucht.
De temperatuur in huis bepaalt de groeisnelheid. Hoe warmer het is, hoe sneller de plant groeit, hoe mooier en hoe langer de scheuten bij de hangende soorten. Is het 's winters koel (maar nooit beneden 15°C), dan blijft de groeiwijze meer gedrongen.

Voor de groene soorten moet de standplaats vrij schaduwrijk zijn, tot zelfs schaduw; bontbladige exemplaren hebben meer licht nodig, maar mogen nooit in de zon staan. Alleen wat ochtend- of avondzon is toegestaan.

Kenmerken:
Zeer belangrijk voor alle Callisia's is een hoge luchtvochtigheid, liefst boven 60%. Wanneer de verwarming brandt en op warme dagen zal regelmatig besproeien nodig zijn. Gebruikt u altijd onthard water om te voorkomen dat er witte blad vlekken optreden.

Bloemen :
in de zomer kleine, witte bloempjes

Planten :
In het voorjaar verpotten in normale potgrond en een niet te kleine pot.

Eigenschappen:
De aarde moet altijd enigszins vochtig zijn. Staat de plant in de winter warm, dan geeft u meer water dan wanneer voor een koele plaats is gekozen. Ook planten die hoog hangen hebben meer water nodig. Tijdens de groeiperiode in voorjaar en zomer wekelijks mest geven.

Vermeerderen :
Door regelmatig zelf te stekken kunt u voor nieuwe planten zorgen.
Het gehele jaar door kan Callisia door kopstek worden vermeerderd. Daarvoor worden scheuten van 7-10 cm lengte gebruikt die in een zandig grondmengsel worden gestoken. Ook in een potje met water bewortelen de stengels gemakkelijk. Om uitdrogen te voorkomen wordt over de stekken een plastic zak gezet. Bewortelde stekken worden naderhand met enkele bij elkaar in een pot geplant. Op die manier heeft u al snel een mooie, bossige plant.

Snoeien :
Worden de stengels te lang, dan kunt u die op ieder moment inkorten.

Soorten :
Van de ruim 12 bekende soorten worden er slechts drie af en toe als kamerplant aangeboden.
Het meest bekend is

--Callisia elegans, een hangend/kruipende plant, zeer fijn behaard met dofgroen blad met witte strepen.
Deze bontbladige soort heeft iets meer licht nodig, dan de groenbladige soorten.

--Callisia repens (= de kruipende) vormt nog meer en langere kruipend/hangende stengels. De kleine, ovaal tot ronde blaadjes zijn glanzend donkergroen.
Heel bijzonder, en zeldzamer is

--Callisia fragrans, rechtop groeiend met vrij grote, groene bladeren. De witte bloempjes verspreiden een heerlijke geur.

Weetjes :

Eigenlijk is het verhaal heel eenvoudig: Callisia vertoont veel overeenkomst met de vaderplant (Tradescantia) en de verzorging is in grote lijnen hetzelfde.

Callisia's stammen uit Midden- en Zuid-Amerika. Daar groeien ze onder tropische omstandigheden als bodembedekker in de uitgestrekte wouden. In huis moet u tegemoet komen aan de wensen van de plant. Dat betekent een enigszins beschaduwde plaats (nooit in de zon), vrij warm en een niet te droge lucht.

Wat betreft de groeiomstandigheden zijn Callisia's moeilijker dan de nauw verwante Tradescantia en Setcreasea.
Evenals Tradescantia vormt ook Callisia in de zomer kleine, witte bloempjes. Oudere exemplaren worden dikwijls lelijk.

Callisia elegans lijkt door groeiwijze en de bonte bladkleur erg veel op Tradescantia. Ze verlangen echter meer licht en vochtigere lucht.

Tip
Een plastic zak zorgt voor een hoge luchtvochtigheid rond de stekken. Na een dag of tien moet u gaten in defolie maken, zodat de stekken langzamerhand aan de drogere kamerlucht kunnen wennen.

Ziekten
Wanneer bontbladige Callisia plotseling volledig groen blad vormt, dan is dat meestal een lichtkwestie: de plant staat te donker. Verliest een ouder exemplaar veel blad, dan is dat meestal heel normaal. Flink terugsnoeien en de plant groeit weer mooi uit. Flets, geelachtig blad kan veroorzaakt worden door teveel licht of gebrek aan voeding.

Kalanchoe beharensis

Standplaats:
De Kalanchoë beharensis verdraagt veel zon, maar ook lichte schaduw. Wel is het van belang de plant op een beschutte plaats te zetten, daar de plant meer tropisch dan subtropisch is. De grond moet goed doorlatend zijn en liefst wat humusrijk.
Standplaats en verzorging
Licht: Kalanchoe beharensis verlangt veel zonlicht. .
Wintertemperatuur: 8-10°C is ideaal (blijft de plant in de huiskamer staan bij ± 20°C, dan wordt hij lang en slap).

Kenmerken:
Deze opgaande plant heeft vlezige takken met flinke grote bladeren met een gekartelde rand en is aan de rugzijde erg gewelfd. Aan de bovenkant zijn de bladeren bedekt met zilverwit of kameelkleurig, wollig vilt. Je zou eigenlijk eerder moeten zeggen mooi fluweelachtig grijs. De grote bladeren worden ook wel eens vergeleken met de oren van een olifant.

Bloemen :
Heeft kleine licht gekleurde bloempjes, die ontstaan op stengels van zo'n 50 à 60 cm lang. Maar deze bloempjes stellen niet zoveel voor. Het gaat vooral om het zilverwitte blad.

Planten :
Kalanchoe beharensis heeft een knobbelige stam hetgeen veroorzaakt wordt door de oude bladmerken, plaatsen waarvan bladeren zijn afgevallen. De viltige bladeren kunnen uitgroeien tot 30 cm lang en 10 cm breed. Ze zijn licht gezwollen en met een grijs 'kleed' bedekt. In de natuur kan de plant aan het einde van de winter bloeien met geel-witte bloemen. Helaas zal de bloei van deze potplanten in huis zelden voorkomen.

Eigenschappen:
Door zijn aparte verschijning en zijn decoratieve uiterlijk kan ik u deze Kalanchoë beharensis met zijn zilverachtige verschijning, die fraai afsteekt t.o.v. het groene loof van andere planten
Het blad is doorgaans pijlvormig en licht afhangend, zilver tot lichtgroen van kleur.
De uit woestijnklimaat afkomstige beharensis is lang houdbaar bij koele tot zeer warme omstandigheden

Vermeerderen :
In het voorjaar door stekken.
Voor vermeerdering van deze plant kunt u naast een stek, ook gewoon een blad afnemen. Dit blad kunt u op de aarde van een pot leggen. Als u de grond wat vochtig houdt dan zullen zich wortelen ontwikkelen en zal er een nieuw plantje ontstaan. In de vrije natuur is dit vaak de wijze van vermenigvuldiging

Soorten :
Het geslacht Kalanchoe telt ongeveer 120 soorten. De bekendste soort is Kalanchoe blossfeldiana, die als een massa-artikel kan worden beschouwd. Ze bezitten bloemen in allerlei kleuren, van geel tot scharlakenrood en bloeien erg lang door. Daarom is het een aantrekkelijke kamerplant.

Weetjes :

De plant is niet gevoelig voor overtollige watergift en kan tot zeer droog worden gehouden.

Kalanchoe's komen o.a. voor in Zuid- en Midden-Afrika, Zuid- Arabië, Oost-Azië en Madagascar.

Kalanchoe beharensis wordt in Madagascar, zijn thuisland, wel drie meter hoog. In de huiskamer zal een plant ongeveer een hoogte bereiken van één meter.

Tot het geslacht Kalanchoe rekent men ook wel het zgn. broedblad (Bryophyllum), dat met zo'n twintigtal soorten ook al afkomstig is van Madagascar.

Er verschijnen bij deze soorten jonge plantjes aan de randen of aan de toppen van de bladeren.

Gieten:
In de zomer de aarde een beetje vochtig houden en in de winter heel weinig gieten.

Sproeien:
Niet aan te raden, de viltige bladeren mogen namelijk niet nat worden.

Bemesten:
In het voorjaar en de zomer om de maand met cactusmest bemesten.

Verpotten:
In het voorjaar verpotten in potaarde met een beetje zand.

Ziektes:
Luis bij een te warme overwinteringsplaats en schimmel bij een te vochtige omgeving.

Passiflora caerulea

Botanische naam  : Passiflora caerulea
Nederlandse naam : Passiebloem
Herkomst         : Brazilié
Bijzonderheden   : zuidmuren, soms vruchten,vorstgevoelig
Grondsoort       : alle, humeus
Vochtbehoefte    : normaal
Licht            : zon
Wind             : gevoelig
Gebruik          : solitair, tuinen en parken
Hoogte           : 5.00-10.00 m
Vorm             : klimmend
Bloeikleur/vorm  : blauw, opvallend
Bloeitijd        : juli, augustus, september, oktober
Blad             : halfwintergroen
Vrucht           : geel

Algemeenheden over de Passiebloem

Het zaaien
heeft alleen zin als het zaad vers uit de vruchten komt en direct in de grond gestopt wordt. U kunt dan het beste gebruik maken van een minibroeikasje of een oud aquarium. Een warme, lichte plaats in de vensterbank vlak bij de verwarming is ideaal. In deze afgesloten ruimte krijgen we zo vanzelf een warm en vochtig klimaat en dat is ideaal voor het kiemen van het zaad.

Stekken
kunt u gewoon snijden van bloeiende scheuten.
Twee, drie bladeren per stek is heel normaal.

kopstekken
komen moeilijk aan de wortel. U kunt beter gebruik maken van uitgerijpt tussenstek.
Meestal wordt gestekt in een turf-zandmengsel.

Passiebloemen hebben veel ruimte nodig

Een moeilijk punt bij de opkweek van passiebloem is de grote ruimtebehoefte van de plant. En ook het vinden van een goede winterstandplaats kan problemen opleveren.

De temperatuur
moet in de winter namelijk niet te hoog en niet te laag zijn. Ongeveer 15°C is voor de meeste tropische soorten ideaal. De planten maken zo geen echte rusttijd door, maar groeien langzaam verder. Er moet dan wel minstens 10 uur licht per etmaal zijn.
Het is af te raden de passiebloem in de herfst sterk terug te knippen. In de winter drogen de planten vaak een stuk in. Heeft u ze voor die tijd echter flink ingekort, dan bestaat de kans dat u niets overhoudt en de plant afsterft.

Daarom worden in de herfst alleen een paar zwakke scheuten verwijderd. En de krachtige hoofdscheuten, die soms wel 4 m lang zijn, laten we staan. Die lange scheuten moet u opbinden aan een stevige bamboestok, die u in de pot gestoken heeft.

Vanaf eind maart komen de warmte-minnende soorten, nadat we ze op 1,5 meter hebben teruggeknipt, weer op hun zomerplaats in de foliekas. Dit kasje is voorzien van een eenvoudige verwarmingspijp om de gevoelige planten een beetje tegen de kou te beschermen.

Ideaal is natuurlijk een flinke hobbykas met een goed regelbare verwarming en luchting, zodat de planten daar het gehele jaar kunnen blijven.

Sterke cultivars, zoals-'Kaiserin Eugenie' kunt u 's zomers gewoon buiten kweken.
Vanaf eind mei kunt u ze vanuit de winterverblijfplaats direct in de tuin neerzetten.

Tijdens de hoofdgroeiperiode van april tot oktober moeten de planten regelmatig gegoten en bemest worden. 'De planten laten hongeren, zodat ze meer bloemen krijgen, is geen aanrder

U kunt het beste regelmatig gieten met een licht geconcentreerde oplossing. In het begin kiezen we een meststof met wat meer stikstof om de groei te stimuleren. Later, als de eerste knoppen komen, kunnen we beter gebruik maken van een meststof met een wat hoger fosfor en kalium gehalte.

In juli kunt u de scheuten die geen bloemknoppen hebben wegsnijden. De scheuten die wel in het bezit zijn van bloemknoppen kunnen zich dan beter ontwikkelen.

De zomer is ook de beste tijd om stek te snijden.

Het is verstandig elke drie jaar met jonge planten te beginnen.

Welke soorten zijn geschikt?

Een echte potplant voor de vensterbank is natuurlijk de overbekende
--Passiflora caerulea. Die plant wordt dan ook overal aangeboden.
--P. racemosa en
--P. coccinea
zijn zwakke groeiers en minder bekend. De opkweek van stek tot bloeiende plant duurt dan ook lang.

Geschikt als kuipplant om de gehele zomer buiten te kunnen staan, is
--P. incarnata, maar ook de kruisingsprodukten
                   -'Constance Elliott' en
                   -'Kaiserin Eugenie'.
Overwinteren zal meestal binnen gebeuren. De ideale overwinteringstemperatuur ligt tussen de 5 en 10°C. De plant kan rustig op een donkere plaats staan, want deze soorten verliezen toch al hun bladeren.

Duidelijk gevoeliger en alleen geschikt voor een warm, bescheiden plaatsje op het zuiden zijn :
--P. atropurpurea,
--P. incence,
--P. violaceae en
--P. amethystina.
Deze soorten overwinteren het beste op een lichte plaats bij een temperatuur van 10 tot 15° C. De grond moet steeds matig vochtig worden gehouden.

Bijzonder waardevol, maar bepaald niet eenvoudig in cultuur zijn de soorten die tot de Taxonia-groep behoren. Ze hebben grote pijpvormige bloemen.
--Passiflora mollisima,
--P. antioquiensis en
--P. x exoniensis
behoren hiertoe. Ze stammen uit de bergachtige streken van Zuid- Amerika en hebben veel licht en lucht nodig, maar de volle zon verdragen ze niet.

Als U het precies wilt weten Passiflora is een van de weinige geslachten binnen de familie der passiebloemachtigen (Passifloraceae). Er zijn meer dan 400 verschillende soorten en talloze kruisingen. In de natuur kunt u ze tegenkomen in alle subtropische en tropische gebieden van de gehele wereld met het zwaartepunt in Zuid- Amerika. Daar kunt u passiebloemen aantreffen zowel in de regenwouden als in het gebergte tot 4.500 m hoogte. Meer dan 60 soorten dragen eetbare vruchten.

Vooral de
--P. granadilla (Passiflora edulis edulis) met paarse vruchten,
--de maracuja (Passiflora edulis flavicarpa) met gele vruchten en de
--markieza (Passiflora quadrangularis) worden in de tropen gekweekt om vruchtsappen te maken.

Legende :
Volgens de overlevering gebruikten Spaanse missionarissen passiebloemen ter illustratie om het kruisigingverhaal van Jezus Christus over te brengen. Toen zij passiebloemen in Amerika ontdekten, zagen zij in de vijf kelk- en de vijf kroonbladeren een verwijzing naar tien van de twaalf apostelen: Petrus en Judas zijn uitgezonderd. De drie stampers leken op de spijkers waarmee Jezus Christus aan het kruis werd genageld. De corona leek op de doornenkroon van Christus. De kronkelige ranken leken op een zweep. De drie schutbladeren stelden de drie Maria's bij het kruis voor. Het blauw van de bloem verwees naar de hemel of naar het blauwe kleed van Maria.

Aangezien de passiebloemen pas in de 16e eeuw in Zuid-Amerika ontdekt zijn, moet de legende dat de plant zich om het kruis van Christus heeft gewonden, als onzin worden afgedaan. Het verhaal is waarschijnlijk ook aangepast om hem kloppend te maken met de beschrijving van Passiflora caerulea omdat deze soort waarschijnlijk als eerste passiebloem in Europa in cultuur is geïntroduceerd.

Gebruik
De bladeren van de passiebloem Passiflora incarnata worden in de fytotherapie als kalmeringsmiddel en als slaapmiddel gebruikt. Ze bevatten MAO-remmers als harmine en kunnen ook als drug gebruikt worden. De passievruchten van een aantal soorten zijn eetbaar. Echte gebruikers kweken het op grotere schaal. Dit doet men door steeds scheutjes van de plant te halen om hierdoor een optimaal drugsaroma te bekomen

Blauweregens vertonen soms kuren.

Vroeger zei men dat een blauweregen niet bloeide wanneer hij niet geënt was. Onzin, ook afleggers bloeien prima en zelfs van zaad bloeien de meeste Wisteria' na een jaar of vijf.
Zelfs te veel mest is niet altijd de reden voor het uitblijven van bloei. Blijkbaar vertikken sommige exemplaren het gewoonweg. Koop daarom een wat oudere blauweregen in bloei, ook al is die in aanschaf wezenlijk prijziger. Het tijdstip waarop ze bloeien, april-mei, is een geschikte planttijd voor klimmers in pot.

Koop uw Wisteria steeds in container. Dat garandeert een betere beworteling na het planten. Hangt er een label aan met de naam van de cultivar, mag u er in uw vertrouwde kwekerij van uitgaan dat u een rijkbloeiend exemplaar koopt.

Elke blauweregen?
In hoofdzaak zijn er twee soorten blauweregen.
De Chinese blauweregen, Wisteria sinensis, groeit het gemakkelijkst. Het is een liaan die tot 15 m kan klimmen.
Begin mei is hij beladen met honderden violetblauwe trossen, honingzoet geurend, 30 cm lang. De bloemen verschijnen voor het blad.
De meeste trossen en de afzonderlijke bloemen in de trossen komen gelijktijdig open.
Wisteria sinensis windt zich tegen de wijzers van de klok langs draden, palen en andere steun elementen omhoog.

De Japanse blauweregen, Wisteria floribunda, bloeit iets later. De trossen openen zich tegelijk met het ontluikende blad. Bovendien slingert deJapanse blauweregen zich met de wijzers van de klok naar boven. Ook Wisteria floribunda bloeit lilablauw maar zijn groei is minder weelderig dan die van de Chinese blauweregen en dat kan in sommige omstandigheden een voordeel zijn.

Zoals zo vaak met tuinplanten zijn de fraaiste exemplaren nogal eens hybride rassen.

Een kruising tussen vermoedelijk de Japanse en de Chinese blauweregen is
Wisteria x formosa'lssai'. De verbeterde versie 'Issai Perfect' draagt begin mei een overvloed aan lila blauwe trossen. Over de afkomst zijn de botanici het niet eens, maar 'lssai Perfect' heeft bloeiperiode ,groeikracht en trosvorm van Wisteria sinensis, en is rechtsdraaiend als Wisteria floribunda. 'Issai Perfect' is ongetwijfeld de eerste
blauweregen die u in de tuin zou moeten hebben.

Hoe en wanneer snoeien?
Tijdens de groei ontstaan ertwee soorten twijgen: korte, met ogen die alle het volgend voorjaar zullen bloeien, en meters lange. De meest gebruikelijke methode is die lange, al dan niet windende ranken in februari-maart tot op maximaal 30 cm terug te snoeien: alleen de onderste knoppen zullen bloemen schenken.

Verwijder dan meteen de fijnste twijgen en de restanten van de trossen van het vorige jaar.
Een andere methode is de lange ranken in de zomer zelf reeds te kortwieken.

Gooide u uw amaryllisbol na de bloei altijd weg

lees dan volgende raadgevingen !!

Als de schitterende bloemen uitgebloeid zijn, weten maar weinig mensen wat ze moeten doen om de bol ook het volgend jaar weer in bloei te krijgen.
Als u het het volgende ter harte neemt, is de kans groot dat u jaar na jaar van de bloemen van die ene bol kunt genieten.
In de eerste plaats moet de amaryllis het hele jaar aan de groei worden gehouden en niet, zoals wel eens wordt geadviseerd, een verplichte rustperiode doormaken. Ook is het een verzinsel dat de bol gedwongen moet worden om af te sterven. De planten groeien constant, hoewel veel minder in de koude periode.

--Verwijder na de bloei de uitgebloeide bloemen, maar laat de bloemstengel eraan zitten, zodat deze op een natuurlijke manier kan afsterven.
Een van de geheimen van een goede bloei is een lang groeiseizoen in de zomer. Hoe
langer de bol van de warmte van de zomermaanden kan profiteren, hoe groter de
kans op goede bladgroei is en hoe meer tijd voorde bol om te groeien.
Meer blad betekent Warme zomer

--Gebruik vliesdoek om de planten af te dekken als de temperatuur daalt.

--Zet de amaryllis in de zomer op een lichte, goed geventileerde plaats in een kasje of op de vensterbank.

--Geef regelmatig water en geef één keer per week mest om de plant goed te laten groeien. Neem hiervoor goede kamerplantenmest.

--Het is niet aan te bevelen de planten buiten te zetten. Niet alleen kunnen de bladeren beschadigen als de potten omwaaien, slakken zijn ook dol op het blad van amaryllis. En ze beperken zich niet tot de bladeren, maar eten ook de bollen en wortels. Hierdoor wordt de plant ziek: hij gaat kwijnen en gaat uiteindelijk dood.

--Kijk de plant ook geregeld na op ongedierte, zoals kleine zwarte vliegjes en luizen, en verwijder deze. En hoewel amaryllis van een warme zomer houdt, moet u de plant wel uit de brandende zon houden. Hierdoor kunt u schroeiplekken op het blad krijgen.

--Wat kouder zetten
Vanaf half oktober moet u de planten gedurende tien tot twaalf weken op een koele, lichte en goed geventileerde plaats zetten. Een vensterbank in een niet-ver-warmde
kamer of een koude vorstvrije kas is ideaal.

Deze periode is nodig om de bloemknoppen in de bol tot ontwikkeling te laten komen.
De bol zal niet bloeien als hij geen koele periode heeft doorgemaakt. De beste temperatuur is 13 C, maar hij kan ook wel wat meer kou verdragen. Dreigt de temperatuur onder de 4 C te zakken, dan kunt u vliesdoek over de plant leggen voor extra bescherming.

--De kas bekleden met bobbeltjesplastic helpt ook om de kou buiten te sluiten. Blijf er wel op letten dat het niet gaat vriezen in de kas. Hou de aarde vochtig gedurende de koude periode. Geef ongeveer eens per week water, maar nooit te veel en geef ook geen mest. Soms gaat er een blad dood. De nieuwe bladeren die verschijnen, groeien veel trager dan in het voorjaar of de zomer. Kijk ook nu de planten regelmatig na op
ongedierte.

--Na de koude periode van tien tot twaalf weken kunt u de bladeren op ongeveer tien centimeter van de bol afsnijden. Verhuis de planten dan naar een warmere plaats. Verplant de bollen alleen als ze helemaal uit hun pot gegroeid zijn. Schraap anders
alleen de toplaag van de aarde af en geef de bollen een laagje nieuwe potgrond voordat ze naar een warmere plaats verhuizen.

--Zet de planten op een lichte plaats boven de verwarming en binnen een paar dagen of weken verschijnt er een bloemstengel.
De warmte zorgt voor de groei.
Geef nu vaker water en ook weer mest om sterke gezonde planten te krijgen.

Succes !!

Solanum Thurino
Volksnaam: Appeltje der liefde

Standplaats:
Solanum houdt van een lichte koele standplaats, maar niet teveel direct zonlicht. Solanum zal het zeer goed doen op het terras of balkon van augustus tot en met november.
De plant houd van veel zon tot een klein beetje schaduw

Kenmerken:
In huis heeft Solanum liever een koelere plek, dus liever niet in de vensterbank waar de zon op schijnt
Een algemeen bekende kamerplant, die zich in de late herfst en in de winter met oranjeappeltjes tooit. De geur van de groene blaadjes is niet zo aangenaam. Het is een sterke kamerplant en ze heeft niet zoveel warmte nodig. De normaal verwarmde kamer is voor haar echt te veel van het goede. Van de mooie appeltjes kunt u het langst plezier hebben, als de plant in een vorstvrije kamer geplaatst wordt. In die koele omgeving zult u vooral met lauw water moeten gieten. Eigenlijk kunt u deze plant het best in het najaar aanschaffen. U dient de potgrond goed vochtig te houden en wekelijks een weinig bemesten.

Laagblijvend struikje met lancetvormige donkergroene blaadjes met een golvende bladrand. De bloemen zijn wit maar onopvallend. Na de bloei komen de ronde bessen die oranje, geel of rood van kleur zijn

Bloemen :
De bloemen kleuren van wit tot diep roze/paars en vervolgens kogelronde vuurrode vruchtjes.

Planten :
Solanum of Appeltje der liefde is een erg mooi plant. Een miniatuur in de natuur. Goed te gebuiken op potten maar ook in de border mistaan ze niet.

Eigenschappen:
vruchten kleuren op zijn vroegst eind augustus en zijn leverbaar tot half oktober.
Als vroeg in het voorjaar de appeltjes afvallen of verschrompelen, zult u de plant uit de pot moeten nemen, dient u alle oude grond tussen de wortels uit te schudden en voor verse bloemistengrond te zorgen.
De plant kunt u dan eventueel ook wat terugsnoeien. Zet haar zo koel mogelijk, maar geef haar wel de volle zon. Na half mei kan de plant met pot en al in de tuin worden ingegraven, bij voorkeur op een zeer zonnig plekje. Vergeet het gieten niet. Half oktober moet ze naar binnen.

Vermeerderen :
Voortkweken is mogelijk door middel van stekken. Jonge scheutjes kunt u vroeg in het voorjaar in een glazen potje met water zetten, ze zullen er voldoende wortels in vormen. Later kan opgepot worden.
Voortkweken door middel van zaaien kan ook heel goed, maar dat moet in het vroege voorjaar gedaan worden, in een pot in de warme kamer. Later zal elk plantje apart opgepot moeten worden.

Weetjes :

De bessen zijn niet eetbaar en Giftig

Water en voeding
Het is belangrijk dat je Solanum voldoende water geeft, in ieder geval de grond niet uit laten drogen. Een maal in de twee weken bijmesten bevorderd de bloei en vorming van de mooi oranje bessen

Temperatuur
Jouw Solanum kan goed tegen de koude nachten als deze buiten staat.

Verzorging
Regelmatig gieten. Regelmatig nevelen behalve wanneer deze in bloei staat of vrucht draagt. Beter is deze op een omgekeerd bord in een schaal met water te zetten ivm de luchtvochtigheid. Potgrond mag niet uitdrogen.

Solanum Thurino tomatenzaad

'Solanum Thurino' is een decoratieve tomaat en met de noodzaak om zo specifiek en zo breed mogelijk opgevat als -je deze niet kunt eten deze tomaten! -

Niet in de verleiding om eens te proberen.

Zaai de zaden in februari of maart in de kas (met uw gebruikelijke tomaten), pot op als het groot genoeg is ,dan afharden en laat buiten staan voor de zomer.

Net als de vorst begint, brengen we ze binnen , ongeveer in het midden / eind oktober, afhankelijk waar je woont en laat in een koele plaats in het huis, maar met goed licht.

Jeruzalem kers: de kleine Zuid-Amerikaanse struik gekweekt als kamerplant voor zijn overvloedige sierdoeleinden maar giftige rode of gele cherry-sized fruit

Robinia pseudoacacia 'Frisia'

Botanische naam  : Robinia pseudoacacia 'Frisia'
Nederlandse naam : Valse acacia, Schijnacacia
Herkomst         : Nederland
Bijzonderheden   : takbreuk, zelden in bloei Grondsoort : alle, kalkrijk
Vochtbehoefte    : droog, normaal
Licht            : zon
Wind             : weinig gevoelig, gevoelig
Gebruik          : parken, tuinen, industrie
Hoogte           : 8.00-15.00 m
Vorm             : bol
Kroon            : half open
Bloeikleur/vorm  : wit/créme
Bloeitijd        : juni
Blad             : bladverliezend, geel
Twijg/stam       : doorns/stekels

Standplaats:
Zet deze boom op een niet te natte goed doorlatende bodem en een beetje beschut voor de wind want Robinia's zijn nogal gevoelig voor takbreuk bij stormweer.
Deze plant wenst een voedselrijke, droge tot vochthoudende 'gemiddelde' bodem.
Dus niet te zware of te lichte grond en een vrij neutrale zuurgraad (pH = 6 - 8). Verlangt een plekje in de volle zon en verdraagt zomerse hitte redelijk, mits de standplaats voldoende vochthoudend is. Kan bij nachtvorst in april-mei schade oplopen.

Kenmerken:
De bladeren zijn groot, geveerd en mooi goudgeel gekleurd. Aan de takken zitten stevige doorns die op jeugdige leeftijd roodachtig gekleurd zijn. Afkomstig uit Nederland. Er treedt makkelijk takbreuk op.
Groeit uit tot een 8 tot 15 m hoge boom, maar kan gesnoeid worden. Decoratief. Windgevoelig.

Bloemen :
Komt zelden in bloei. De licht goudgele bladkleur blijft tot in het najaar behouden en kan een donkere beplanting zeer mooi opfleuren

Snoeien :
Weinig snoei nodig. Na de winter dode takken wegsnoeien. Krooncorrecties kan je in juni uitvoeren. Je kan de boom ook knotten in november-december.

Gebruik :
Toepassing en gebruik: bladplant - snoeibaar - herfstkleur

Eigenschappen:
Matig groeiend. De grote bladeren zijn koperkleurig bij het uitlopen, later goudgeel. De jonge takken zijn bezet met wijnrode doornen. De groeiwijze van 'Frisia' is minder sterk dan bij de soort. De bladeren zijn groot, geveerd en mooi goudgeel gekleurd. Aan de takken zitten stevige doorns die op jeugdige leeftijd roodachtig gekleurd zijn

Vermeerderen :
Door zaaien of veredelen

Fittonia

Standplaats:

Tevreden met minder licht. Geen volle zon. Geschikt voor een donkere plaats in de huiskamer. Minimum in de winter 15°C. Hou de temperatuur zo constant :mogelijk (18-21°C)

Kenmerken:
Fittonia behoort tot de familie van de Acanthaceae (Acanthusachtigen). Fittonia groeit van oorsprong in de tropen van Peru, als bodembedekker in de schaduw van hoge bomen.
Laaggroeiende kruidachtige planten die gekweekt worden om hun mooi getekend blad

Bloemen :
De geelachtige bloempjes verschijnen meestal in het voorjaar
kleuren wit, roze, groen en zelfs bijna zwart. Daarnaast zijn ook allerlei kleurcombinaties mogelijk. De onderkant van de bladeren is altijd lichtgroen.

Planten :
Regelmatig benevelen bij een kamertemperatuur van 18°C.
Gebruik gedistilleerd water of regenwater.
Regelmatig toppen om de plant compact te houden

Gebruik :
De plant is geschikt als solitair, als tapijtbeplanting, bijvoorbeeld voor het afdekken van de potkluit van grote planten, en als aandachttrekker in minilandschapjes.

Eigenschappen:
een lage, kruipende bodembedekker met gemarmerde bladeren.
De bloei is onbeduidend.

Vermeerderen :
Makkelijk te vermeerderen door het nemen van stengelstekken.
Door stekken op warme voet in het voorjaar bij 20°
Bewortelde uitlopers kunnen ook prima als stek dienen,toppen om een bossige groei te bekomen
Stekgrond : een mengsel van 4 delen verpakte potgrond,1 deel scherp zand en 1 deel turfmolm

Soorten :
Fittonia verschaffeltii ,verschaffeltii is kleinbladig.
Fittonia superba. Superba is grootbladig,

Weetjes :

Fittonia is genoemd naar de gezusters Elizabeth Fitton en Sarah Mary Fitton, schrijfsters van enkele populaire botanische werken. In Nederland wordt de plant ook wel mozaïekplant genoemd, vanwege de mozaïekachtige nervatuur op het blad.

Warmte
De Fittonia komt uit de tropen, het is dus duidelijk een kamerplant. De kweker heeft echter de nieuwe varianten zó gekweekt dat ze ook bestand zijn tegen temperaturen vanaf 10 °C. Als terras- of balkonplant is Fittonia tegenwoordig dus ook erg leuk (natuurlijk geen felle zon).

Water
Maximaal eenmaal per week (lauw) water is onder normale omstandigheden voldoende. Test of de potgrond nat/droog aanvoelt (gewoon je vinger erin steken). De grond mag niet continu erg nat zijn (wortelrot). De binnenbak in een emmer lauw water dompelen is erg effectief; dan wordt alle potgrond (incl alle wortels) even (1 min.) goed doordrenkt. Het overtollig water wel goed uit laten lekken door de gaten onder in de pot. Mochten de bladeren slap worden, dan heeft u de grond waarschijnlijk laten uitdrogen. Geen nood. Fittonia kan tegen een stootje! Dompelen helpt of gedoseerd lauw water geven, zodat de gedroogde grond zich langzaam weer kan volzuigen. De blaadjes zullen dan snel weer overeind gaan staan! Bijmesten is mogelijk, maar niet noodzakelijk.

Licht
Felle zon is te extreem voor het blad (het is geen woestijnplant). Elke plant heeft wel (buiten)licht nodig; Fittonia gedijt dan ook het best op een lichte plek in huis. Een flinke bak Fittonia's in een donkere hoek van het huis zal echter ook lang mooi blijven. De hoeveelheid licht is bij Fittonia van invloed op de kleur en het model. Krijgt de bak aan de ene zijde veel meer licht dan aan de andere, dan kunnen de stelen gaan rekken om licht te zoeken. Tip: draai de bak/schaal met Fittonia's regelmatig om!

Grond
Normale potgrond voor kamerplanten is nodig om een diepe bak en de gaten tussen de afzonderlijke plantjes te vullen. Verwijder de plastic potjes, zodat de wortels stevig in de aangevulde potgrond staan (en kunnen doorgroeien). Wees niet zuinig, hoe dichter de planten tegen elkaar staan en hoe meer potgrond gebruikt wordt; des te beter ontwikkelt het wortelgestel zich en des te langer is de plant mooi en sterk. Zorg dat de stelen net onder de rand van de pot of bak beginnen, zodat de bladeren mooi boven de pot uit komen.

Oorspronkelijk
Fittonia groeit oorspronkelijk in de tropen van Peru, als bodembedekker in de schaduw van hoge bomen. Het blad van de oorspronkelijke Fittonia is groter dan de nieuwe vormen. Fittonia is genoemd naar de gezusters Elizabeth Fitton en Sarah Mary Fitton, schrijfsters van enkele populaire botanische boeken. In Nederland wordt de plant ook wel mozaïekplant genoemd vanwege de mozaïekachtige nervatuur op het blad.

Kleuren
De kleur van de fittonia zit hem in de nerven op het blad. Het blad is van oorsprong donkergroen, de kweker heeft de kleurrijke nerf doen uitlopen/verbreden, zodat het groene blad als het ware 'overstroomd' wordt door de kleur van de nerf. Een bijzonder felgekleurd blad is het resultaat. Groen/wit (bijv. Fittonia Snow Anne: bijna sneeuwwit) Rood (het is eigenlijk heel donker/hard roze, dus erg mooi bij bordeaux en fuchsia-roze ondergronden) Hard roze (komt erg mooi uit bij aubergine, donkerroze en zwart) Licht roze/zalm (deze lichte kleur is erg zacht en stijlvol. Het kleurt niet bij snoepjesroze, er zit meer zalm/poederachtig oud-roze in. Geweldig bij zalmkleurige ondergronden, maar ook aubergine, soms terra-cotta, zwart)

Aërides

Een geslacht van epiphytal planten, natuurlijke orde van Orchidaceae.
Deze planten hebben dikke bladeren en grote, helder gekleurde, zoet geurende bloemen.
Zij zijn inwoners van de warmere delen van Azië, en worden op grote schaal geteeld in kassen.

Naam :
Aër betekend lucht, dat wil zeggen dat de plant niet op de grond groeit maar in de lucht op bomen

Herkomst :
De tropische wouden van Azié.
We vinden ze van India tot Japan,groeiend op plekjes in bomen waar rotte bladeren en vogelmest zich verzameld hebben en voor een goede voedingsbodem zorgen

Beschrijving :
De meeste epifytische orchideeën beschikken over speudobulben,bovengrondse organen,waarin ze hun voedsel op kunnen slaan.
Bij Aërides ontbreken deze,deze orchidee heeft een centrale bebladerde stengel die tot anderhalve meter hoog wordt.
Aan de hangende bloemstengel zitten bij alle soorten veel mooie ,geurende bloempjes

Standplaats :
In het volle licht,alleen tegen felle zonnestralen beschermen
Voor de gevoeligste soorten is een kamerkasje of een gesloten bloemenvenster onontbeerlijk

Verzorging :
De verschillende soorten hebben een uiteenlopende warmtebehoefte.
Het best kan men experimenteren met temperaturen tussen matig en zeer warm

Water :
Tijdens de groei is een grote luchtvochtigheid noodzakelijk; veel nevelen dus
Twee tot driemaal gieten per week is voldoende
Zorg voor een goede afwatering
In de winter éénmaal per week gieten

Verpotten :
Gebruik een speciaal orchideenmengsel of meng zelf grove varenwortels,veenmos, houtskool en stukjes turf.
Zorg voor een goede drainage

Vermeedering :
Uit zaad

Soorten :

-Aërides japonicum: geurende bloemen,groenwit met purperrood,bloeit in de zomer

-Aërides lawrénceae : geurende zomerbloeier,Wasachtige,wit met purper bloemen

-Aërides multiflorum :wit met roze en paarse bloemen in de zomer

-Aërides vandarum : de bekenste soort,witte heerlijk geurende bloemen in de lente

Ligustrum ovalifolium 'Argenteum'

Botanische naam  : Ligustrum ovalifolium 'Argenteum'
Nederlandse naam : Witbonte haagliguster
Herkomst         : Engeland
Bijzonderheden   : hagen
Grondsoort       : alle, kalkrijk
Vochtbehoefte    : normaal
Licht            : half schaduw, zon
Wind             : weinig gevoelig
Groep            : (sier)heesters
Gebruik          : groepen/vakken, randen/hagen, tuinen, insecten
Hoogte           : 3.00-5.00 m
Vorm             : opgaand
Bloeikleur/vorm  : wit/créme
Bloeitijd        : juni, juli
Blad             : halfwintergroen, witbont
Vrucht           : zwart

Standplaats:
Deze plant wenst een voedselrijke, droge tot vochthoudende 'gemiddelde' bodem. Dus niet te zware of te lichte grond en een vrij neutrale zuurgraad (pH = 6 - 8). Verlangt een plekje uit de volle zon. Dus bij voorkeur in gefilterd licht van andere planten. Verdraagt zomerse hitte redelijk, mits de standplaats voldoende vochthoudend is. Kan bij nachtvorst in april-mei schade oplopen

Kenmerken:
zilverbonte ligustrum geschikt voor hagen. De hoogte na 10 jaar is 300 cm. Deze plant is zeer winterhard,De bladeren zijn witbont.

Bloemen :
De bloemkleur is wit. De bloeiperiode is juli.
Ligustrum ovalifolium 'Argenteum' of bonte grootbladige liguster bloeit met witte pluimen in de periode juni-augustus. Na de bloei vormt deze liguster zwarte besjes

Planten :
Planten : De pot 10 minuten in een emmer water laten staan, daarna in de tuin uitplanten. Positie : volle zon, halfschaduw.
Bij het aanplanten van een haag mag je rekenen op 5 a 6 planten met lopende meter

Gebruik :
goede haagplant. Geschikt voor decoratie, niet voor consumptie.

Eigenschappen:
Als je tijdens de bloeiperiode naast een ligusterhaag loopt merk je een aangename bloemgeur op. De witte bloemen verspreiden een overweldigende geur.

Snoeien :
De eerste snoeibeurt kan het best voor de langste dag van het jaar gebeuren
Snoei is onnodig maar ze verdraagt het prima, zodat liguster voor vele doeleinden geschikt is. Zelfs voor vormsnoei. Als we liguster toepassen in een haag, moeten we hem direct na aanplant voor tweederde terugsnoeien. De haag wordt dan ook aan de onderkant mooi dicht. We kunnen er natuurlijk ook voor kiezen om met kleine plantjes te beginnen. Liguster groeit vrij snel. Als de haag is dichtgegroeid knippen we haar twee tot driemaal per zomer bij. Als de liguster solitair mag staan, is snoei onnodig en kunnen we eventueel in het voorjaar een enkele oude tak verwijderen

Na eind september wordt het snoeien van liguster afgeraden zodat de plant zich nog voldoende kan herstellen tegen de komende vorstperiode

Vermeerderen :
Liguster is eenvoudig te vermeerderen door het nemen van houtachtige winterstek in het najaar.

Soorten :
Ligustrum ovalifolium
Ligustrum ovalifolium 'Argenteum'
Ligustrum ovalifolium 'Aureum'

Weetjes :

Het nadeel van de snelle groei is dat een ligusterhaag ook minstens drie keer per jaar moet gesnoeid worden.

Ligusterhagen zijn goede verblijfplaatsen voor de vogels, ook de bessen eten ze graag (voor de mens zijn deze bessen giftig). Hagen zijn ook nuttig om de wind te breken en nieuwsgierige blikken uit uw tuin te houden.

Het zijn gemakkelijke planten maar zorg er wel voor dat de zon niet rechtstreeks op de wortels schijnt, daar kunnen ze echt niet tegen.

Ziektes en plagen bij liguster:

Liguster is wel uitermate gevoelig aan sproeistoffen. Liguster heeft dan ook een vrij oppervlakkig wortelgestel. Het kan gebeuren dat er enkele ligusters afsterven nadat men er te dicht heeft langs gesproeid met een herbicide.

De liguster bladvlekkenziekte wordt veroorzaakt door Phyllosticta, Cercospora of Ascochyta schimmels vooral onder vochtige omstandigheden. Op de bladeren komen bruine tot zwarte vlekken voor. Bij een zware aantasting vallen ook de bladeren af.

Laburnum watererii 'Vossii'

Botanische naam  : Laburnum watererii 'Vossii'
Nederlandse naam : Goudenregen
Herkomst         : Nederland
Bijzonderheden   : zaad giftig, tros zeer lang
Grondsoort       : alle, kalkrijk
Vochtbehoefte    : droog, normaal
Wind             : ongevoelig, zeewind bestendig
Gebruik          : parken, tuinen, solitair, kust/zeewind,
Hoogte           : 5.00-8.00 m
Vorm             : spreidend
Bloeikleur/vorm  : geel
Bloeitijd        : mei
Blad             : bladverliezend
Twijg/stam       : gekleurd

Standplaats:
Licht: zonlicht halfschaduw
Bodem: Humeus
Vochtigheid: doorlatend
Zuurtegraad: Neutraal

De Goudenregen prefereerd een kalkrijke grond. De soort is gevoelig voor harde wind omdat hij soms een slechte verankering heeft.
De Laburnum watereri 'Vossii' verdraag geen verharding.

Kenmerken:
kleine boom of brede struik, driedelig blad, reukloze bloemen
Ze zijn afkomstig uit de bergen van Zuid- Europa van Frankrijk tot de Balkan-schiereiland

Bloemen :
Mei-juli met gele bloemtrossen
De Laburnum watereri 'Vossii' bloeit uitbundig geel met trossen in juni. De takken zijn bruingroen. De jonge twijgen zijn groen. De stam van de Laburnum watereri 'Vossii' blijft glad.

Snoeien :
De Laburnum watereri 'Vossii' bomen snoeien in de winter of het voorjaar. Houdt u bij de snoei de natuurlijke vormen van de boom aan en verwijder wildopslag, dode en kruisende takken. Snoei nooit meer dan 30% van de takken weg.

Gebruikt :
draagt vruchten - geurend - bestand tegen zeewind - bladplant - snijbloem - bloemschikken - snoeibaar - giftig - bijenplant - herfstkleur

Werkzame bestanddelen:
Alle delen van de plant zijn giftig en kunnen dodelijk zijn als het in overmaat.

Symptomen van vergiftiging gouden regen kunnen intens slaperigheid, braken, krampachtige bewegingen, coma, lichte schuim op de mond en ongelijk verwijde pupillen. In sommige gevallen, diarree is zeer ernstig, en soms de stuipen zijn sterk tetanische .

De belangrijkste toxine in de plant is Cytisine , een nicotinereceptor agonist .
Het wordt gebruikt als een voedingsmiddel plant door de larven van sommige Lepidoptera soorten,

Eigenschappen:
Deze boom heeft donkergroene geveerde bladeren en draagt van het eind van de lente tot het begin van de zomer 60 cm lange, diepgele bloemen in samengestelde trossen. Dit is een variant, die waarschijnlijk door kruising tussen wat oudersoorten is verkregen

Vermeerderen :
Uit zachthout stekken
Uit zaad, direct zaaien na de laatste vorst
stratificeren of laten overwinteren buiten van het zaad voor het zaaien

Weetjes :

Laburnum is van oudsher gebruikt voor de meubelmakerij en inlay, evenals voor muziekinstrumenten.

Naast dergelijke blaasinstrumenten zoals blokfluiten en fluiten, het was een populaire hout voor Great Highland doedelzak

Mooi in combinatie meteen onderbeplanting van bijvoorbeeld Waldsteinia, Allium (sierui) en Iris sibirica (Sibirische lis). Of in een heesterborder in combinatie met Syringa (sering) en Viburnum opulus (sneeuwbal).

Hosta undulata

Botanische naam  : Hosta undulata 'Erromena'
Nederlandse naam : Hartlelie, Funkia
Herkomst         :
Bijzonderheden   :
Grondsoort       : alle, humeus
Vochtbehoefte    : normaal
Licht            : schaduw, half schaduw, zon
Gebruik          : groepen/vakken, randen, solitair, bladplant, snijbloem, bostuinen, waterkant
Hoogte           : 0.80-1.20 m
Bloeikleur/vorm  : lila, paars, tros
Bloeitijd        : juni, juli
Blad             : groen

Standplaats:
Zon tot halfschaduw ,Lichte schaduw
Verlangt een plaats met volle schaduw tussen of bij bomen of struiken en een humusrijke bodem

Kenmerken:
Hosta Undulata Erromena heeft middelgrote groene toelopend bladeren met daarop hoge scapes van paarse bloemen.
Zeer snel groeiende goede bodembedekker
De bladeren zijn groen en ongeveer 30 cm. hoog. De volwassen hoogte van deze vaste plant is ca. 120 cm. Verdraagt een temperatuur tot -30 gr. C

Bloemen :
De bloemkleur is violetpaars en de bloeitijd is van ca. juli tot en met augustus.
De bloei van de knoppen wordt gestimuleerd door een hoog kalium gehalte 

Planten :
De geadviseerde plantafstand is 33 cm. (7-9 st. per m2.)
Deze plant is ook te gebruiken als borderplant (op een iets zonniger plek). De bodem moet dan wel goed vochthoudend zijn. Het is een opvallende plant, die ook als solitair te gebruiken is.

Eigenschappen:
Hosta's zijn vaste planten gekweekt voor hun mooie bladeren, tolerantie voor schaduw, taaiheid,

Het hogere kalium gehalte zorgt tevens voor een langere bloei en verbetert de kwalitatieve eigenschappen zoals geur van de bloemen. Daarnaast zorgt het hogere kalium gehalte voor een efficiëntere waterhuishouding zodat de planten zuiniger zijn met water.

Vermeerderen :
Scheur de plant na vijf jaar, zelden te telen uit zaad

Soorten :

• Hosta 'Undulata Albomarginata'
• Hosta 'Undulata Erromena'
• Hosta 'Undulata Mediovariegata'
• Hosta 'Undulata Univittata'

Weetjes :

Het blad verkleurt naargelang de zon van donkergroen naar lichtgroen om teslotte te eindigen met wit in het midden, langs de rand heeft het gegolfd blad een groen kleur.

De bloem van deze Hosta is mooier dan de meeste andere Hosta's

De naam kan verwijzen naar de Latijnse stam Erro-, om te wandelen, dwalen, of doorvoer (= rond te dwalen).